Over een paar weken wordt mijn zoontje alweer 1 jaar.. het afgelopen jaar is het meest heftige jaar van mijn leven geweest. Op 7 januari is Levi geboren en niet veel later kreeg ik te horen dat mijn vriend niet meer van mij hield. Sinds afgelopen juli/augustus leven we niet meer als partners.. meer als broer/zus. Zon twee maanden geleden heeft hij de knoop definitief doorgehakt en zijn we uit elkaar gegaan. Nu zijn we bezig met het huis te koop te zetten... al wonen we wel nog samen. Gelukkig zonder ruzie! Dit is de beknopte versie, zonder het verdriet en al het andere gevoel wat erbij komt kijken.. ik wil hem absoluut niet kwijt en zag het helemaal niet aankomen. Ik zag mezelf nog 3 kindjes met hem krijgen en oud met hem worden.. maar hij voelde dit duidelijk anders.. En nu komt het frustrerende alle emoties razen door elkaar heen, zo erg dat ik er zelf af en toe gek van wordt. Het ergste is nu een verlangen naar een tweede kindje (hoeze slechte timing . !!) Ik weet dat dat nooit zal gebeuren met de vader van Levi.. maar toch zou ik dat zooo graag willen. Vooral omdat ik nog niet klaar ben met onze relatie! Waarschijnlijk zal ik ooit een andere vriend krijgen (hoop ik!), waarmee ik wel weer een kindje zou kunnen en willen krijgen.. maar dat lijkt nog zo ver weg grr stom verlangen ook :x! Stiekem kan ik al niet meer wachten. Ik weet dat dit verreweg van reëel is. Dat ik met nu moet focussen op mezelf en mijn kleine mannetje, maar toch blijft dit gevoel knagen.. en dat maakt me ook heel erg verdrietig, omdat dit benadrukt dat ik dit nooit meer mee zal maken met de papa van Levi. Zijn er mensen die dit herkennen? Uitelkaar en toch de kriebels voor een tweede (of eerste) kindje? Ookal weet je dat dat nooit zal gebeuren? Ik moest dit gewoon even van mij af schrijven, want dit zit me al een paar weken dwars..
Beste Kiewie, ik ken het zelf niet, maar wil je wel heel veel sterkte wensen! Wat een rotsituatie!!! Hou je taai!
Een vriendin van mij heeft hetzelfde meegemaakt, achteraf is ze blij dat ze niet heeft gepusht om hem zover te krijgen... Inmiddels heeft ze een nieuwe man in haar leven en is ze zeeeeer gelukkig getrouwd. Een nieuwe baby zit er niet in, maar het zou me niets verbazen als dat uiteindelijk toch gebeurd.
Wat moet het ontzettend moeilijk zijn om in deze situatie te zitten. Nog samen in een huis wonen (wat knap en fijn dat dat zonder ruzie lukt) en dan de hormonen die door je lijf gieren en je graag een tweede kindje wilt. Helemaal lastig als jij nog helemaal niet klaar was met deze relatie. Dat je wens misschien niet reëel is, wil niet zeggen dat hij er niet is. En gevoel kun je nu eenmaal niet zomaar laten verdwijnen. Zoals je zelf al aangeeft helpt het misschien om je te focussen op je kleine mannetje en hopelijk brengt de toekomst je een tweede kindje. Ik wil je hoe dan ook heel veel sterkte wensen in de komende tijd!
Heel herkenbaar meid! Ik ben met de vader van mijn dochter inmiddels al bijna 4 jaar uit elkaar. Ik wilde ook graag een tweede, maar hij wilde even wachten. op het moment dat ik er echt aan toe was en het ontzettend kriebelde, kwam bij mij ook de grote knal. Mijn dochter was toen 3 jaar. Ik had al snel een nieuwe vriend. Ik was erg met de toekomst bezig en wilde snel kinderen, hij was meet met zijn ex bezig... dus dat liep ook ontzettend mis.... gelukkig wel snel... Daarna ben ik weer langzaamaan gaan daten en heb ik mijn huidige vriend leren kennen. Na een jaar zij we samen gaan wonen en toen ben ik ook gestopt met de pil. We zijn beide al ruim over de 30, hadden beide een kinderwens & wilde niet al te lang meer wachten. We wisten beiden dat het goed zat, dus hebben de stap genomen... In ronde 5 zwanger geworden!!!! Het heeft allemaal wat langer geduurd, en zit allemaal wat anders in elkaar dan dat ik eigenlijk gehoopt had, maar ik ben heel erg gelukkig op deze wijze. Wat betreft mijn dochter heb ik een co-ouderschap. De raad die ik je kan geven: doe het stap voor stap en hou je hoofd er goed bij. Mocht je ooit een nieuwe relatie aangaan, bekijk samen goed of het wel gaat werken. Sterkte voor de komende tijd!
Kiewie, wat een heftig verhaal.. Ik hoop echt dat je deze situatie snel achter de rug hebt en dat je dan verder kunt met het verwerken van wat er allemaal is gebeurd. Probeer positief te blijven over de toekomst en neem alles stapje voor stapje, net zoals Miepske1980 zegt. Heel veel sterkte en heel veel succes!!!
Heftig meis! Ik herken je verhaal wel een beetje.. Op mijn 16e wist ik al dat ik heel jong mama wilde worden (op 18 het huis uit, samenwonen en proberen zwanger te raken).. Ik had een vriend, maar die zag het echt niet zitten om zo jong al aan kinderen te beginnen. Begrijpelijk, maar toch ook wel frustrerend. Als het bij een vrouw eenmaal kriebelt, is er niks wat je daaraan kunt veranderen! Je kunt het hooguit proberen te negeren. Maar goed, mijn relatie ging uit en naderhand zijn we nog een paar keer intiem geweest (ik was toen bijna 18).. De tweede keer scheurde het condoom en het eerste en enige wat hij zei: 'Je gaat het toch wel weg laten halen als het raak zou zijn, toch?!' Ik zei tegen hem van wel, maar ondanks dat ik aan de pil was, hoopte ik dat het stiekem toch raak zou zijn. Niet alleen omdat ik hem niet uit mijn leven wilde zien gaan, maar ook omdat ik echt al heel graag een kindje wilde! Achteraf gezien ben ik hartstikke blij dat het toen niet raak was.. Ik spreek hem nooit meer, we zijn ontzettend vervelend uit elkaar gegaan.. Maar ik hoef hem ook niet meer te zien en te spreken, het is beter zo. Moet niet denken aan co-ouderschap met hem! Maarja, soms heb je dat natuurlijk niet voor het zeggen.. Inmiddels ben ik 21 en mijn eierstokken rammelen, klapperen, stuiteren, gillen en schreeuwen om aandacht, hihi.. Heb nu wel een vaste relatie en gelukkig wil hij aankomende zomer beginnen met klussen.. 1 ding: wat ben ik ongelooflijk blij dat ik op hem gewacht heb en in het verleden geen dingen heb gedaan om me op dat moment goed te voelen! Ik weet dat het heel erg moeilijk is, zeker omdat je nog met veel gevoelens en vragen zit.. Maar probeer je te concentreren op je kleintje! Het zou ook niet in het belang van het 'nieuwe' kindje zijn als je in deze situatie aan meer kinderen zou beginnen. Ooit komt er een tijd dat er een man is die zijn leven wel met je wil delen en jou ontzettend gelukkig maakt. Dan is er toch niets mooiers dan je gezinnetje met hem uit te breiden? Heb geduld (heel moeilijk, ik weet het), dat loont zich echt wel Ik ben ervan overtuigd! Ennnn.. Je hoeft niet per se een vaste relatie te hebben om aan kinderen te beginnen: tegenwoordig is er zoveel mogelijk! Maar dat is een zorg voor veel later
Lieve kiewie, Ik wil je alleen maar even heel veel sterkte wensen met deze moeilijke situatie. Ik weet 100% zeker dat je hier sterker uit gaat komen! Het lijkt nu echt of alles op losse schroeven staat, maar die draai jij samen met kleine Levi straks eigenhandig weer vast en wie weet wat voor mooie dingen er nog op jullie staan te wachten in de toekomst!