Hi mijn naam is miriam en ik ben 25 jaar jong. begin dit jaar ging mijn wens in vervulling ik was zwanger dit groote geluk heeft 13 weken mogen duren, na een controle op 11 weken zwangerschap toen alles nog goed was en het hartje het goed deed ging het dan toch mis, 17 juni dit jaar heb ik alleen omdat mijn vriend heen werken was ons kindje op de wereld gezet. het begon sávonds kreeg buik krampen die werden heviger en kamen en gingen om de 5 min. na een nacht op te zijn geweest en tegen de muren aan te lopen van de pijn braken om iets voor half 8 mijn vliezen veel was het nog niet maar toch, was niet meer droog toen iets voor 8 kwam het kleintje met moederkoek en alles eruit. Alles zat er op en er an echt volledig mooi compleet. maar veeel en veeel te vroeg. na een moeilijke tijd begon ik de draad samen met mijn partner weer op te pakken. niet makkelijk was dat omdat onze tante teglijk met mij zwanger was /is maar toch doorgaan met je leven lijden je kunt niet blijven haken. toen in september kwam mijn vriend z'n oma te overlijden het volgende waar we door moesten komen. in oktober was ik weer gelukkig zwanger het leek wel een jaar zo lang duurde het maar het was weer raak angst en blijdschap namen het steeds van elkaar over. nu 22-12-06 blijkt dat na de eerste controle van 9 weken zwanger en een kloppend hartje het toch weer mis te zijn. je wereld stort opnieuw in elkaar. ik was 19 juni gecurateerd omdat er toen weesfsel achter gebleven was nu direct op 22-12-06 een curatage helaas ging dat niet super ik bleef ontzettende buikpijn houden liep me zelf in de weg en kon er niet van slapen. 26-12-06 weer een curatage omdat er na de eerste curatage van 22-12-06 toch weer weefsel achter was gebleven. ik zat onder in een diepe put heel diep. nu afgelopen zondag is ons neefje geboren heel blij voor mijn tante maar mijn scherven zitten heel diep en alles komt nu naar boven van het afgelopen jaar ben op letterlijk en figuurlijk hoop dat het een beetje een begrijpend verhaal is een klote jaar om zo maar te zeggen. dank jullie wel voor het lezen hier kan ik mijn hart luchten thanks miriam
he miriam wat erg voor je, maar begrijp je heel goed ik heb vorig jaar jan 05 een miskraam gehad en 10 maanden later was ik weer zwanger en ja hoor weer een miskraam het is gewoon zo moeilijk en ik heb het er ook nog steeds moeilijk mee, het ergste is je ziet overal babys en zwangere vrouwen maar hoop dat ons kleine wondertje ook snel komt doe rustig aan en misschien word 2007 ons jaar
Hoi Miriam (naamgenoot) 2006 is een heel zwaar jaar voor je geweest zeg, en dan denk ik dat ik een heavy jaar heb gehad. Heel begrijpelijk dat je nu na de geboorte van het neefje meer dan ooit geconfronteerd wordt met alles. Schrijf het hier op het forum maar goed van je af , want het is goed je hart te luchten. Ik wens voor jou ook meer geluk voor 2007. Mirre
Hoi Miriam, jij hebt echt een kl*ten jaar achter de rug zeg, mijn ervaring hier op het forum is zeer positief, dus schrijf het van je af, en rouw om je verlies, dat is echt noodzakelijk, je moet het een plaatsje geven in je leven! Hoop dat je nu een super jaar voor de boeg hebt en dat 2007 je mag geven wat je er van verwacht! Sterkte meis! Liefs Jette
Ik kan als we willen een chromosoon onderzoek krijgen, om te kijken of daar mischien iets uit komt, heeft iemand hier ervaring mee? zo ja wat houdt het precies in 22 jan moet ik naar de gyn heen voor uitslag na de curatage. ik ben blij dat ik mijn hart hier kan luchten omdat ik constant het gevoel heb dat ik sterk moet zijn en als er dan nog iemand aan ons denkt ik niet moet klagen maar moet dragen dus altijd positief aan de telefoon of als ze komen. mijn gevoel uiten kan ik op de een of andere manier ook niet als mensen hier zijn of me bellen zodra ze weg zijn of ik de tel ophang dan barst ik weer los, snap er niks van. het is zo moeilijk en onbegrijpelijk maar ja begin 2007 is verder een goed begin voor ons 16-2-07 gaan we trouwen klein feestje had voor eind december er heel heel heel veel zin in nu nog niet heel erg hoop dat dat wel gaat komen dit kan in ieder geval niet mis gaan liefs miriam
jeetje meis wat verschrikkelijk! ik wil je heel veel strerkte wensen en succes bij de gyn op 22 jan.! dikke knuffel van bianc
Hoi Miriam, jeetje, zeg, wat verdrietig allemaal. Kan me helemaal voorstellen dat ook alle ellende rondom je eerste miskraam weer bij je boven komt n.a.v. de geboorte van je neefje. Het is zoals je zegt niet zo dat je het je tante niet gunt, integendeel, maar jij had dat ook kunnen hebben, en die droom is nu al voor de tweede keer in duigen gevallen. Goh, meid, voor jou is 2006 echt een rot jaar geweest. Ik heb net als jij ook 2 curettages vlak achter elkaar gehad, omdat er zwangerschapweefsel in mijn baarmoeder was achtergebleven. Dan vraag je je ook af waarom dat net jou overkomt, omdat het volgens de gyn nauwelijks voorkomt. Ik hoop heel erg dat 2007 een veel gelukkiger jaar voor je word. Misschien word je bruiloft echt het begin van een periode met veel voorspoed. Heel veel sterkte met het verwerken van deze nieuwe klap! Liefs, Marla
hey Miriam, je hart hier luchten kan inderdaad deugd doen (heb ik zelf ervaring mee). Is een verdrietig en pijnlijk jaar geweest voor je 2006, ik hoop dat 2007 meer geluk in petto heeft voor jullie! ik duim ervoor! groetjes flyke
Het is wel rot om zoiets mee te maken. Ik wens voor jou een heel goed 2007 en dat het maar vruchtbaar mag zijn.
Hoi Mirjam, Eén miskraam gaat je al niet in de koude kleren zitten, laat staan meerdere. Helaas ben ik ook een 'ervaringsdeskundige': in november 2005 ben ik gecuretteerd vanwege een missed abortion, en in februari en april 2006 had ik twee spontane miskramen die door mijn lichaam zelf zijn afgestoten. Ik voelde me verraden door mijn lichaam, met name bij die missed abortion. En inderdaad, op zulke momenten zie je overal zwangere vrouwen en babies en dat doet pijn, heel veel pijn... Praat vooral van je af hier, als je daar behoefte aan hebt. Dat heeft mij heel goed geholpen, het idee dat je onder lotgenoten bent. Veel sterkte met het verwerken, laat die tranen maar stromen als dat gebeurt. Het heeft tijd nodig. En misschien een hart onder de riem: op dit moment ben ik bijna 35 weken zwanger, en het gaat heel voorspoedig! Dus half februari hopen we dan toch eindelijk papa en mama te gaan worden! Ik hoop dat voor jou en iedereen hier 2007 ook een blijde boodschap mag brengen! Dikke knuffel, Wendy
kijk het probleem is dat ik als ik alleen ben kan huilen en het ook wel toelaat maar op de een of andere reden kan ik niet huilen of verdrietig zijn wat anderen kunnen zien overigens dan ben de altijd vrolijke miriam maar ik ben niet vroijk en wil het ook niet zijn. ik kan niet begrijpen dat je lichaam twee keer of in het geheel iets afstoot omdat het zo moet zijn. waarom zit het er dan in het begin en waarom is er dan wel een hartje die het doet in het begin. als het dan niet goed is waarom laat mijn lichaam mij eerst dan wel zwanger worden. dit speelt de hele dag in mijn hoofd en maakt me ontzettend moe heb de hele dag door hoofdpijn. en ik mag niet klagen er zijn altijd ergere dingen maar toch. ik kan mijn lichaam hier niet in begrijpen, waarom waarom ik stop voor even sorry
Hoi Miriam, jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn. Mijn naam is Esther, ben ook 25 en heb ook binnen een half jaar 2 miskramen gehad ( waarvan de laatste afgelopen week). Ook is het van mij en mijn man een hele grote wens om papa en mama te worden. En wat voel je je dan in de steek gelaten door je eigen lichaam als het WEER verkeerd gaat. En ja, de confrontatie met anderen vind ik ook erg moeilijk. Afgelopen december ben ik weer tante geworden van ook een neefje, maar o wat deed dat zeer. Je gunt het ze wel, maar zelf wil je ook zo graag. Toen ik eind december erachter kwam dat ik zwanger was, vertelde ook een goede vriendin van mij dat ze zwanger was. Zij was notabene net een maand gestopt met de pil en nog maar een half jaar bij haar vriend. Ik zou een maand later dan haar uitgerekend zijn en we maakten dus ook samen plannen, lekker samen naar de 9-maandenbeurs en dat soort dingen. Nou dat feest gaat dus voor mij niet door. Maar o wat vind ik het nu moeilijk om haar te zien ( en ik zie haar elke dag omdat het een collega is). Heel "gemeen" is het misschien van mij, maar ik ben gewoon boos, waarom bij haar gaat alles goed en was het zo snel raak, terwijl wij al bezig zijn van begin 2005 en hebben we nog geen kindje. Maar ja.............. hier schiet je niets mee op. Ook wij hebben de mogelijkheid aangeboden gekregen om een chromosomenonderzoek te laten doen, en we gaan dat toch maar doen. Komt er niets uit ( wat heel waarschijnlijk is, dan is dat misschien ook weer een opluchting). Je moet dan bloed laten prikken ( volgens mij) en dan krijg je na een maand of 3 de uitslag. Sorry voor mijn lange verhaal, maar weet dat ik je heel goed kan begrijpen en dat ik met je meeleef. Dit gedichtje hadden wij op internet gevonden en hebben we naar familie en vrienden gestuurd om het slechte nieuwd te vertellen: Als je zwanger bent dan straal je leven uit je geniet intens met volle teugen wordt dit je bruut ontnomen waar moet je je dan nog op verheugen Eén keer mis is al moeilijk te bevatten, je gaat door, ergens voel je hoop Als dan het gevreesde in herhaling treedt gaat de toekomst met je aan de loop Sterkte meid en doe rustig aan. Liefs, Esther
dank je esther voor het ontzettend mooie gedichtje en ja jij had mij kunnen zijn en omgekeerd ik ben ook van nature niet zo dat ik andere mensen niks gun maar op dit moment denk hetzelfde waarom gaat het bij mij mis terwijl bij een ander het in een keer goed gaat en dan gaat voor je gevoel bij jezelf alles niet goed en bij de ander wel het is onredelijk dat weet ik maar denk er ook zo over. ik zou graag gewoon door willen gaan maar dat lukt nog niet en ja ook wij gaan een onderzoek laten doen. jij ook veel sterkte en hopend dat het zonnentje voor ons ook eens mag gaan schijnen. voor de anderen ook jullie bedankt voor het meeleven en ik probeer niet in een depressie te komen jullie helpen me daar goed mee dankjewel daarvoor. ook voor de anderen waar het nog niet gelukt is hopend ook voor jullie dat de zon een keer mag gaan schijnen liefs miriam
weet je wat ik zo jammer vind op welke site dan ook je doet je verhaal en daar wordt op gereageerd op een standaard manier en dan is het stil heel stil leest niemand het meer boeit het mensen niet meer. ik weet het niet. kijk het eerste je doet je verhaal en mensen luisteren zeggen ach wat naar en vervelend en bla bla bla juist daarna heb je iemand nodig en die krijg je niet zo ontzettend jammer. maar ja zo zit de wereld in elkaar
Probeer niet af te glijden in een depressie, meid! Hoewel, ik herken het wel een beetje: net na mijn missed abortion zag de wereld er opeens zo troosteloos uit: opeens zag ik de slechte kanten van alles, die ik al zo lang niet meer had gezien. Zo baalde ik opeens zo enorm van de mentaliteit in Nederland en wilde het liefst verhuizen. Daar heb ik nu gelukkig geen last meer van. Ga er vanuit dat je je eerst heel erg somber voelt, en het daarna weer in perspectief te zien. Probeer je vast te klampen aan de bovenste rand van die diepe put, en probeer te voorkomen dat je er in valt! De schoonzus van een collega van mij heeft zelfmoord gepleegd omdat ze geen kinderen kon krijgen. Dat vond ik echt enorm erg, voor haar, en vooral voor haar omgeving. Ik houd mezelf altijd voor dat er toch nog iets over moet blijven om voor te leven: mijn enorm lieve vriend, mijn leuke vrienden, mijn werk en aardige collega's, de mooie bomen als het straks weer lente is, een lekker etentje met een goede wijn, etc. etc. Probeer toch moed te houden, meid en denk maar zo dat het straks weer beter met je gaat, dat je langzaam uit het dal omhoog krabbelt. Ik wil je nog wel even laten weten dat iedereen hier uit eigen ervaring spreekt, en dus jouw verdriet herkent. Ik denk dat iedereen hier haar woorden hier vanuit haar eigen verdriet opschrijft. Veel sterkte! Liefs, Marla
hey miriam, hoe voel je je nu meis? probeer je gevoelens van je af te schrijven hier op dit forum, dat lucht toch op! Je schreef "niet klagen maar dragen" maar je kunt niet altijd maar dragen, je kunt niet alles binnen houden, de emoties, het verdriet, de rouw moet naar buiten! Liefs Jette
het gaat eigenlijk helemaal niet mijn ogen doen zeer van de tranen ik wil alles er graag uit laten komen dan kan ik verdre maar dat lukt nog niet ben vandaag naar de huisarts geweest om dat ik vanaf de kerstdagen al met hoofdpijn loop om gek van te worden. heb ik nu medicatie voor gekregen. daarnaast heeft hij mij gewezen op een behandelmethode wat nog in onderzoek is het heet de alive-studie maandag moet ik het er maar met de gyn over hebben maar mijn huisarts zij baat het niet schaat het niet. dus ik wil er eerst nog meer info over hebben en kijken wat mijn kerel er van zegt aan de hand daarvan beslis ik of we er aan meedoen. heeft hier iemand ervaring met deze studie? ben nu dood op ga naar mijn nestje de ogen sluiten groetjes miriam
hey miriam, ik vindt het hardstikke rot voor je dat jij je zo kloten voelt, hoop maar voor je dat het snel wat beter gaat! Die hoofdpijn komt vast van alle binnengehouden emoties! Het lukt jou niet goed om de emoties los te laten, toch? Als je met je mannetje er over praat kun je dan wel je emoties laten gaan? Je moet op een of andere manier proberen het te uiten en het een beetje los te laten! Wat is dat voor therapie waar je het over hebt? Wat doen ze dan, heb er nog nooit van gehoord! wou dat ik iets voor je kon doen! heel veel sterkte meis! jette
Hoi Miriam, Ik heb ook nog nooit van deze therapie gehoord en ben benieuwd wat het inhoudt. Rust maar lekker uit, en huil vooral maar eens flink: gil, schop, krijs, of wat dan ook dat jou oplucht. Ik denk net als Jette dat jouw hoofdpijn vast komt door al het verdriet dat je hebt, en dat er niet goed uit komt. Als je behoefte hebt om eens flink stoom uit te blazen, dan zijn wij er hier voor je. Liefs, Marla
die therapie is een onderzoek verder weet ik er nog te weinig van heb wel een site kun je er iets over lezen http://www.amc.nl/index.cfm?sid=927 hier heb ik ook info van af gehaald de rest zou nog wel komen via de gyn of mijn huisarts. mijn huisarts wees me hier op verder met mijn manneke kan ik er wel over praten maar niet alle emotie's los gooien hij is heel erg gesloten en heeft in het verleden al heel veel te verwerken gehad. praten zou ik dus hier moeten doen of met mijn moeder. soms lukt het om er even alles uit te gooien maar meestal zit ik alleen thuis en dan heb ik het zwaar. ben nog niet aan het werk en heb ook nog niks gehoord van het werk buiten 1 telefonische gesprek ik wacht rustig af moet binnenkort denkik wel bij de bedrijfsarts komen. die is heel redelijk heeft mij de vorige keer ook alle tijd gegeven. als ik zelf meer weet van de studie dan zal ik het hier vermelden na maandag weet ik in ieder geval hoe de gyn er over denkt. dinsdagmoet ik weer contact opnemen met mijn huisarts en kijken wat er dan gaat gebeuren. groetjes mij en neem een kijk op die site liefs miriam