Hey meiden. Misschien klinkt dit weer als een zeurberichtje ( sorry bedoel het niet zo ) maar zijn er meer mensen die echt bang zijn voor de bevalling.? Of die misschien goede tips hebben. Hoe dichterbij de datum komt, hoe meer gespannen ik word. Wat het precies is waar ik bang voor ben weet ik niet maar in onderdelen komt dit in de buurt: - bang voor uitscheuren of inknippen ( en het hechten erna ) - bang dat ik het begin niet herken en te laat mijn man opbel - het feit dat de kans groot is dat ik alleen ben als het begint - en heel cliche, in mijn ogen kan er nooit een kind uit mijn vagina komen ( dat past gewoon niet ) Ik weet niet hoe ik van deze angst af moet komen maar weet wel uit verhalen dat het de bevalling moeilijker kan maken. Liefs
hihi,vind het zelf ook doodeng. heb de vorige x een ks gehad,maar misschien ga ik nu wel gewoon bevallen. voor mijn idee past het er ook nooit door.haha. ach, je moet alles maar gewoon op je af laten komen. je weet toch niet hoe het gaat lopen voor die tijd.
ik weet dat het bij iedereen anders gaat en het echt niet mogelijk is om je ergens op voor te bereiden maar die angst blijft er zitten. Ik ben ook in bepaalde dingen een controlefreak, ik wil graag weten waar ik aan toe ben. Hierbij is dat niet mogelijk en dat maakt het niet makkelijker voor me. Hoe had jij dat bij de eerste dan? Liefs
Maak je niet te druk meid. Als het niet zou passen zouden er veel minder kindjes geboren worden. Ik ben bewust een filmpje gaan zoeken van een bevalling waarbij een knip werd gezet. Zo vol op de uitgang met de camera en gek genoeg heeft me dat rustig gemaakt omdat ik zag dat het dus echt gewoon past. Heb een prima bevalling gehad en ga het nog een keer doen
Hey Skatjuh, heb tijdens mijn zwschap ook even met die vragen gezeten, maar heb besloten om het gewoon op me af te laten komen. scheuren/knippen: was mijn grootste angst. Ben in bad bevallen en dat vermindert al de kans op knippen/ uitscheuren omdat alles weker is door het water. Had een klein scheurtje waar ik niets van gevoeld heb Begin herkennen: meestal is het met weeën en dan is natuurlijk de vraag in hoeverre het oefenweeën zijn of the real thing. Hier de andere optie: plots een nat bed . Heb de dagen voordien niets gemerkt, buiten delen van de slijmprop die ik verloor. Alleen zijn: ik was idd alleen. Vriend had een 3-daags feestje met het werk 100km verder. Heb 'm 's ochtends om half 8 uit bed gebeld (hij lag net 2 uur in bed) - maar hij was er snel genoeg "Eruit kunnen"... tja. Het doet wel pijn als het hoofdje staat maar heb echt alles gegeven tijdens het persen. Ik kon flauw doen en zeggen dat het pijn deed, of kon gewoon op m'n tanden bijten en er hopelijk snel vanaf zijn. Heb met 3 persweeen meegeduwd en na een paar minuutjes lag m'n dochter op m'n borst. Laat je vooral niet afschrikken door nare ervaringen en verhalen (blijven nogal beter hangen dan de goeie) en probeer toch wat los te laten. De vk of gyn begeleidt je er echt wel door! Succes !
ik heb de tip gedaan van het bekijken van een filmp met knip maar het is nu alleen maar erger geworden. Kan echt wel janken van angst gewoon. Ik wil gewoon in een bed bevallen dus badbevalling is geen optie. Heb daar gewoon niks mee. Maar er past nu toch ook geen ding met een omtrek van een babyhoofd in je vagina. Bedoel hiermee dan echt door de opening, dus het gedeelte wat je ziet ( het velletje zeg maar ) Pff ik wil dit echt niet
Ev om de weeën op te vangen kan je in bad gaan? Is ook wel relaxend. Kan je er nog uit op het moment van de bevalling zelf... Tijdens een zwangerschap en bevalling komen er zoveel stoffen vrij in je lichaam die je ook nog eens 'helpen'... Heb je deze angsten al voorgelegd aan je vk?
nee nog niet, maar wil ik de volgende keer wel gaan doen. Ik weet echt niet meer hoe ik ermee om moet gaan ondertussen. Is er iets waarbij dit wat afgenomen kan worden? een cursus ofzo? Wil wel graag naar een info avond van het zh gaan om daar ff te kijken. Liefs
Hoi Skatjuh87, Ik begrijp je angsten heel goed! Ik ben ook een ontzettende controlefreak. Ik heb een zwangerschapscursus gevolgd en moet zeggen dat ik daar wel echt door gerustgesteld ben. Het lijkt (ook al is het misschien niet zo) voor je gevoel alsof je daar meer grip van krijgt als de bevalling begint. Toch alles op je af laten komen, het kind moet er op de een of andere manier toch uit. En tegen die tijd ben je er echt wel klaar voor. Maar lees niet te veel enge of rare bevallingsverhalen. Het kan ook anders gaan, mijn bevalling duurde 4uurtjes en behalve de laatste 3 ontsluitingsweeen heb ik absoluut geen pijn gehad. Kan er zo nog tien uitpersen. Niet teveel erover nadenken. Je kan het echt wel!! Suc6
- bang voor uitscheuren of inknippen ( en het hechten erna ) dat heeft iedereen denk ik. Ik moet je zeggen: ik was fors uitgescheurd, het hechten is even niet zo fijn en de eerste dagen natuurlijk ook niet, maar het heelt gelukkig redelijk snel! En op het moment dat het gebeurd, voel je het eigenlijk niet. je hebt wel andere dingen aan je hoofd - bang dat ik het begin niet herken en te laat mijn man opbel Komt voor, maar zelden. de meesten weten preciés te zeggen : ja..dit is het. geloof me! - het feit dat de kans groot is dat ik alleen ben als het begint Was ik ook..en ik was even een kip zonder kop, maar je wordt opvallend helder hoor! Mijn ouders zijn gekomen in afwachting van mijn vriend ( die woont 150 km verderop) en ziij zijn met mij naar het ziekenhuis gereden. - en heel cliche, in mijn ogen kan er nooit een kind uit mijn vagina komen ( dat past gewoon niet ) En toch past het vrijwel bij iedereen zonder probleem. Ons lichaam is daarvoor gemaakt! Zo wonderlijk...als je kindje op je buik ligt blijft het ook de meest merkwaardige gedachten, dat dat hele wezentje ooit in je buik zat bevallen..je kunt er boeken over volschrijven. Iedereen heeft zijn eigen ervaring. En iedereen weet ook altijd wel weer een horrorstory te vertellen. Maar er gaan veel meer bevallingen goed dan fout. En als het eenmaal zo ver is, neemt je lichaam het van je over. Denken doe je dan niet meer, je DOET, en zo heeft de natuur dfat ook bedoeld. Het gaat ook zelden zoals je zelf had gedacht. Mijn enige tip is: ga erin mee. Vertrouw op je lichaam en degenen die je begeleiden bij je bevalling.
ik weet dat er al miljoenen vrouwen voor mij zijn gegaan maar toch blijft het zo dat het in mijn ogen niet past. Ik lees verder helemaal geen bevallingsverhalen ( alleen hier de memorabele en die zijn altijd grapppig ) dus daar kan het niet aan liggen. Verder heb ik ook nog nooit een verhaal gehoord waarbij het echt een hel was dus ook daar kan het niet aan liggen maar de angst word echt steeds groter. ik ga op dit moment niet naar een zwangerschapscursus en als ik dit wel ga doen, wil ik dat het echt gericht is op de angst. Zijn hier uberhaupt wel cursussen voor? Liefs
Ik stond er hier vrij neutraal in. Ben kraamverzorgende en heb al aardig wat bevallingen gezien. Bij de eerste bevalling dacht ik 'pfff... ik voorlopig niet' maar in de loop van de tijd dacht ik 'als zij dat kunnen, kan ik dat ook!' Aan het einde van de zwangerschap was ik wel benieuwd hoe het zou zijn. Het moment van de bevalling, dat weet je! Geloof me... ik had een week lang voorweeen en dacht steeds, zou 't begonnen zijn? Tot ik 's nachts wakker werd en een ander soort krampen had. Ik dacht, dat zouden wel eens weeen kunnen zijn. Half uur later braken m'n vliezen en toen kwamen ze ook om de 3/4 min. Het eerste deel van de bevalling vond ik wel wat hebben, midden in de nacht een beetje weeen opvangen. Ze waren prima te doen hoor tot een cm of 6. Daarna wordt het zwaarder maar dat is nu eenmaal zo. Eerlijk is eerlijk, ik kwam wel op een punt waarop ik me afvroeg waar ik aan was begonnen, maar geloof me, het is het allemaal waard! Hier geknipt, was ook een angst van mij, maar op het moment dat ze knippen interesseert het je niet. Ik voelde het wel maar 't was niet echt pijnlijk. Het hechten erna vond ik wel vervelend maar dat komt ook omdat je het dan wel gehad hebt en het gewoon klaar moet zijn. Scheuren voel je niet en die hechtingen heb ik ook nooit gevoeld. Knip was hier wel vervelend en heeft even geduurd voor het geheeld was, maar nu eigenlijk geen last meer. Ik denk dat iedereen zich wel afvraagd hoe dat in vredesnaam moet passen... 't Scheelde dat ik hier tijdens de weeen goed voelde dat alles 'oprekte'. 'k Had alleen het gevoel dat het persen voor geen meter hielp maar ze is er toch uitgekomen! Goed, na je bevalling realiseer je je wel dat je het niet terug kunt stoppen, dat past inderdaad niet Qua cursus, ik zou het je wel aanraden. Hier zwangerschapsgym gevolgd bij de thuiszorg. Lekker nuchter, zonder al teveel poespas. Gewoon hoe het is, wat er gaat gebeuren, hoe je het beste de weeen op kunt vangen, enz. En verder het contact met andere zwangeren en een beetje bewegen op muziek. Ik zou wel je angst bespreekbaar maken bij de vk, dan kunnen ze je daar misschien in begeleiden. Ik vond m'n bevalling behoorlijk heftig, maar nu 5 maand later, kijk ik er wel goed op terug en zou het ook wel weer doen.
k heb gekeken voor een cursus maar de enige die ik kan vinden die hier wat mee doet is samen bevallen. Ik wil graag dat mijn man erbij is voor mij rust maar zijn er nog meer cursussen die hiermee kunnen helpen? liefs
Ja ik heb je verhaal gelezen en kan me je angst voorstellen (al heb ik me er nauwelijks druk over gemaakt: alleen de laatste dagen een beetje). Het is ook onvoorstelbaar hoe dat allemaal moet gaan. Toch lukt het altijd: weliswaar met scheuren en knippen en desnoods een keizersnede, maar het lukt! Ik hoop dat ik je wat gerust kan stellen met het feit dat ik de knip en scheur helemaal niet gevoeld heb en het hechten werd verdoofd: dat heb ik ook nauwelijks gevoeld. Na afloop had ik wel last, maar als ik dan naar mijn kindje keek, vergat ik dat al weer. Verder moet je je misschien eens afvragen wat je bereikt met zoveel piekeren. Richt je op dingen die je wel zelf in de hand hebt: zorg bijvoorbeeld dat je zo fit mogelijk aan de bevalling begint (bijvoorbeeld gaan wandelen, fietsen of zwemmen). Mensen die fit zijn, bevallen gemiddeld beter. Verder zou je eens naar perineumolie kunnen kijken om de boel soepel te houden. Heb ik niet gedaan, maar wellicht helpt het jou als je er iets aan probeert te doen. En misschien helpt info jou, maar zoals je zelf al aangeeft als je zo'n film ziet wordt het alleen maar erger. Dus ik dacht altijd, ik zie het dan wel! Nu maak je het voor jezelf alleen maar veel moeilijker.
ik weet dat ik het voor mezelf moeilijk maak en daarom wil ik er ook wat aan doen maar ik weet niet wat. Ik denk vaak van er zijn zoveel vrouwen me voor gegaan, maar voor mij blijft het de eerste keer. Ik hoor niet bij die vrouwen. Ik weet dat ik er niks mee opschiet als ik loop te piekeren maar dat doe ik mijn hele leven al over de meest onzinnige dingen. Ik kan er gewoon niet vanaf komen en maak mezelf helemaal gek. Ik had de angst steeds al maar nu die 30 weken erg dichtbij komen word het steeds erger Liefs
Hoi Skatjuh, Ik kan me best voorstellen dat je je er zorgen om gaat maken. Is volgens mij ook heel normaal. Je weet immers totaal niet wat je kunt verwachten. Misschien helpt mijn verhaal een beetje. Om 1.00 in de nacht kreeg ik lichte krampjes in m'n buik. Ik sliep al dagen niet goed en was dan ook al wakker. Kon niet meer slapen en ben een potje gaan patiencen op de Iphone. Om een uur of 3.00 ging ik merken dat de krampen in een patroon kwamen en ook best zeer deden. Mijn man wakker gemaakt en hij ging meteen timen. de weeën kwamen vanaf dat moment meteen al om de minuut met een minuut rust. Geloof me, je weet precies wanneer het begint. Ja, het deed pijn, maar door het weten dat het begint en dat je gaat bevallen krijg je ook heel veel adrenaline wat ook weer een soort van verdoofd. Ik ben in bad gegaan, heerlijk warm en kon zo goed de weeën opvangen. Nogmaals, het deed zeer en ik ben ook echt geen held, maar ik wist gewoon dat ik dit over me heen moest laten komen. Je kan niet anders. Ik heb trouwens zwangerschapsyoga gedaan...kom je lekker een uurtje tot rust. Ik vond het heel fijn. Om 6.00 waren de weeën echt heel pijnlijk en heeft mijn man de vk gebeld. Ze is gekomen en ik had toen al 7 cm ontsluiting. We zijn toen op bed verder gegaan. Om 8.45 mocht ik gaan persen. Dat heb ik echt als een opluchting ervaren. Mijn ervaring was dat als je de wee voelt opkomen, je even wat voelt, maar dan mag je meepersen en voelde ik geen pijn meer. De vk heeft mij daar ook heel erg mijn eigen gang laten gaan. Zij zelf ging steeds tussen de persweeën door even zitten, omdat ze al twee bevallingen achter de rug had. Als ik er weer een voelde, kwam ze weer naar me toe, maar ik deed alles zelf. Heel langzaam werd alles opgerekt. Als het hoofdje staat is dat wel even vervelend, die wee moest ik even wegpersen. Maar omdat je weet dat het dan echt bijna klaar is, kun je ook dat verdragen. De perswee erna werd Milan geboren. De pijn is dan echt meteen weg. Ik ben heel slank, 1.78 en weeg normaal 61 kg en had dus ook het gevoel dat er nooit een kind doorheen kon, maar dat is prima gelukt. Milan was 4200 gram en 53 cm....dus een flinke knul, maar ik had maar hele lichte scheurtjes en die waren zo gehecht. Meid, ik kan me je angst voorstellen, maar het beste wat je kunt doen is het echt over je heen laten komen. Tuurlijk doet het zeer, maar het is ook zo'n bijzondere ervaring...en iedere vrouw kan het. Je bent zo in jezelf gekeerd...zo met jezelf bezig....echt het komt goed. Heel veel succes en zet hem op! Knuf Chickie
als ik deze verhalen zo lees heb ik echt het idee dat ik een onwijze aansteller ben. Het is iedereen gelukt die een kind heeft gekregen dus waarom mij niet, maar het probleem is dus dat dit mij niet geruststeld. Ik ben ook aan het kijken naar een zwangerschapscursus maar ik heb het idee dat dit niet vergoed word. Ben dan ook echt opzoek naar een cursus voor mijn man en mij samen. Pff voel me echt een scheiterd
Je hoeft je echt geen schijterd te voelen. Ik vond de yoga erg fijn...je hebt daar ook partneravonden waarbij je partner je leert te ontspannen en je ook ondersteunt. Als je echt angstig blijft is het misschien ook goed om dit aan te geven aan je vk. Misschien heeft zij wel tips?
ik wil het ook aan gaan geven. Moet geloof ik over anderhalve week weer heen. Zwangerschapsyoga is niks voor mij. Is gewoon niet echt mijn ding, en wil gewoon de hele cursus samen doen. Ben geen held in alleen dingen ondernemen. Probleem is het feit dat dit soort dingen meestal niet vergoed worden. Liefs
Nee, de cursussen worden inderaad niet vergoed. Ik kreeg wel korting via de kraamzorg waarbij ik was aangesloten...misschien kun je dat nog even nakijken. Samen bevallen is wel iets wat je echt samen doet...waarom ga je dat dan niet doen?