Ritme vinden vond ik ook het moeilijkste. Wilde eigenlijk veel te snel na de bevalling dat het "normale" ritme weer door zou gaan. Zat me daar dan heel druk over te maken. Maar na een week of 8 kwam dat ritme spontaan. Denk dat het belangrijkste is dat je jezelf de ruimte geeft om te wennen en het ontstaan van een ritme (kon ik niet...ben een control-freak). Maar als eenmaal het ritme er is, dan is "druk" een ruim en vaag begrip. Druk=2 keer zoveel was,2 kamers grondig schoonhouden,2 tassen inpakken enz. Maar die "drukte" ervaar ik niet als zwaar. De "drukte" help-hoe-moet-ik-me-nu-verdelen was een angst van mij. En die is tot nu toe uitgebleven....er is nog geen situatie geweest waarin ik het niet kon overzien of handen tekort kwam. Je wordt vanzelf creatief en halleluja voor degene die de tv heeft uitgevonden. En weet je TS, je kunt je er niet op voorbereiden, da's nou net het lastige eraan. Je moet het ondergaan en volgens mij herken ik wel een beetje van jou in mij.....volgens mij, vindt jij dat ook heel moeilijk. Maar komt echt goed!
En vooral niet te veel waarde hechten aan één ritme; want net als je daaraan gewend bent, verandert een van de kinderen zijn/haar dagritme Ja, ik vond het druk. Maar ik kan net zo volmondig zeggen dat het ongelooflijk leuk is om 2 kinderen samen te zien spelen. Daar kan echt niks tegen op, en ik ben blij dat het ons gegeven is. Ook al is het soms nogal pittig (nu 2 pubertjes in huis; oudste zegt op alles 'Nee, dat wil ik niet' en jongste papegaait dat gezellig na...).
Ik vind dit een beetje een vreemde en vervelende opmerking. Net of het niet normaal is als je er voor uit durft te komen dat het ff flink wennen en soms pittig is! Waren alle mama's maar zulke wondermama's als jij! Dan waren er een stuk minder problemen en de jeugdzorg niet meer nodig!