Lieve mensen, Ik zit hier weer met dikke tranen, mijn lieve kleine jongetje zorgeloos te spelen voor mij.. denkend aan de lieve moeder, die lieve vader die naast zijn eigen verdriet het immense verdriet bij zijn vrouw ziet... ik denk niet dat ze al een ander huis gekocht hebben; normalite verkoop je eerst je eigen huis. Ik hoop ook maar van niet zodat ze niet gedwongen al spullen moeten gaan inruimen.. de beslapen bedjes met de geurtjes van de jongetjes, de kleertjes, ik word gek als ik eraan denk waar zij nu doorheen moeten. Elke ochtend de rauwe werkelijkheid, de stilte, leegte... hoe brengen ze hun dagen door? hoe doen ze het met hun dochtertje die vast vrolijk thuiskomt van school? en ik snap tot op heden niet dat niet iemand het ruitje door heeft kunnen tikken? hoe is het mogelijk? en ik denk ook steeds, had er maar een portier open gestaan, en die arme mensen die in het water zijn gesprongen, het gillen van de moeder hebben gehoord of geprobeerd hebben de kindjes te redden.. wat zullen zij het ook nu zwaar hebben. Het verdwijnt nooit meer van hun netvlies. De arme vader die door de moeder (?) gebeld werd en zijn leven instortte... de opa's en oma's en andere lieve betrokkenen.. Ik twijfel ook steeds, zal ik wel of niet een kaartje sturen en wat zet ik er dan toch op... maar denk dat ik het toch maar ga doen. Fijn om het zo met jullie te kunnen delen, anderzijds ben ik ook elke keer weer enorm van slag... maar ik kan het niet laten om toch weer te lezen en te schrijven.
Zeker fijn om te delen! Ook ik ben steeds weer heel verdrietig en vol ongeloof, maar kan en wil het ook niet loslaten. Ben nu begonnen aan tekst voor een kaartje. Kijken of ik daar uitkom en dan nog maar eens kijken of ik het opstuur....
Bunchy, hier hetzelfde mijn dochter zit heerlijk met de duplo te spelen en liedjes te zingen. Ik lees ondertussen jullie berichtjes zie de beelden voor me van het drama. Allemaal zo onwerkelijk verdrietig.... Ook ik denk veel aan de vader, het moment dat hij het nieuws hoort, zijn verdriet, dat van zijn vrouw en dochter. Maar ook de omstanders die net als moeder totale wanhoop ervaren, de brandweermensen die de twee kinderen uit de auto moeten halen. De ambulancemensen die alles doen om het kleine lijfje onder hun handen weer tot leven te wekken. De medewerkers van Douwe Egberts die elke dag worden herinnerd aan dit ongeluk omdat ze elke dag moeten kijken naar de plek waar het allemaal gebeurd is. Hoe is het mogelijk dat dit allemaal zo heeft kunnen gebeuren en wat ik me ook afvraag of dit ongeluk auto-ontwerpers aan het denken zet om auto's veiliger en toegankelijker te maken bij een ongeluk als dit.
Ik zit ook zo te twijfelen als ik een kaartje stuur of ik het anoniem doe of juist niet? Wat vinden jullie?
Het is ook echt een te crue samenloop van omstandigheden geweest allemaal.... zij heeft al wel 100x geparkeerd op die plek waarschijnlijk (want ze had lang bij douwe egberts gewerkt)... en net deze ene keer dat ze met haar kindjes is gaat het mis... Als het twee maanden later was gebeurd was de oudste er nog geweest want die was dan al naar school gegaan (die was dan al 4 geweest)..... Pff... vind het een onmenselijk ongeluk ook. En ook voor de vader: hoe ga je ermee om dat dit gebeurd is. Hij was er niet bij, hij heeft wrsch ook al 1000x bedacht wat hij allemaal had gedaan om ze te redden als ie er maar was geweest. Hoe komen ze hier ook samen uit? En inderdaad: als je getuige bent geweest, ik zou helemaal doorgedraaid zijn denk ik. De broerd uit woonwagenkamp die in het water waren gesprongen en hadden geprobeerd te redden waren ook helemaal van slag en hadden slachtofferhulp nodig.......
Wij hebben het er al meerdere malen over gehad en ik denk niet dat wij bij elkaar zouden kunnen blijven.... Hoe afschuwelijk ook en hoe zeer je ook weet dat dit niemands schuld is, zouden we waarschijnlijk toch degene die het overkomen is 'de schuld' geven (denken we nu). We hebben uitgesproken bang te zijn de ander niet te kunnen 'vergeven'. Ik hoop uiteraard dat het niet zo werkt en dat dat hier niet aan de orde is. Deze mensen kennen als geen ander elkaars verdriet en kunnen elkaar daarbij juist steunen, als hun gevoel dat toe laat.... Ook ik kan het niet loslaten, waardoor ik me meer en meer realiseer hoe verschrikkelijk het voor de ouders moet zijn. De ongelooflijke pech op dat moment en de vragen die daarna komen (had ik maar de deur opengegooid toen de auto ging rollen, is een gedachte waar je niets mee kunt; het is gegaan zoals het gegaan is). De onwaarschijnlijkheid van het ongeluk maakt dat ik er verbijsterd over blijf. Ondanks dat het meisje in het zwembad ook een onwaarschijnlijk ongeluk kreeg wat zij helaas niet overleefde, moet ik bekennen dat ik daar veel minder bij stil sta.
tja als je je dat bedenkt idd; waarschijnlijk al 1000x daar geparkeerd, zoontje bijna naar school, al die toevalligheden.. hoe is het mogelijk? o wat zal ik er wel niet voor over hebben om het terug te kunnen draaien.. die arme lieve mensen. en ja ik hoop echt dat hij het haar en zij het zichzelf kan vergeven en dat ze inzien dat het echt een ieder had kunnen overkomen.... ik zou kaartje wel ondertekenen met je naam, maar misschien niet met je achternaam (en zeker niet met je adres of course).
en wat zouden ze nu de hele dag doen? zou hij misschien al weer wat uurjtes naar zijn werk gaan? en de gewone dingen zoals boodschappen... och wat heb ik met deze mensen te doen.
Alles wat jullie hier neerzetten, daar denk ik de hele dag door dus aan. Wat apart zeg, ik dacht echt dat het allemaal aan mijn zwangerschapshormonen lag dat dit gebeuren mij zo van slag heeft geraakt. Maar het bevestigt alleen maar dat dit een van de verschrikkelijkste ongelukken is die ik tot nu toe heb gehoord (misschien wel het ergste). Wat mij het meest 'gek' maakt is de verschrikkelijke angst die die jongens hebben moeten gevoeld. En de moeder die dit met haar ogen zag en wist hoe bang haar kindjes waren, maar niets voor ze kon doen, terwijl ze daar was. Misschien vroegen die jongens zich af "waarom komt mama ons niet helpen". Ze waren ook nog zo jong, ze begrepen vast niet dat het onmogelijk was. De wanhoop van de moeder.... Deze scenario kan wil ik uit mijn hoofd zetten, maar dat lukt me niet. Wanneer ik zie dat mijn zoontje zich enorm bezeerd dan voel ik (net als ieder moeder) een steek in mijn maag. Zij moet dit duizenden malen sterker hebben gevoeld, gewoon om waanzinnig van te worden. Aan de andere kant probeer ik me ook te troosten met de gedachte dat God hun lot nou eenmaal zo heeft bepaald. Misschien hadden ze helemaal geen mooie toekomst voor zich en is dat hun bespaard gebleven en misschien hebben ze het nu veel beter, daar waar ze ook zijn. Tjsa ik ben gelovig en dan is het wel eenvoudig om jezelf zo te troosten. Ik ben in ieder geval blij dat ik al deze gedachten hier kwijt kan, want in mijn omgeving gooit iedereen het op mijn zwangerschap dat ik er zo mee zit. Ik mag er thuis ook niet over praten, want er gebeuren zoveel nare dingen op de wereld, we kunnen niet blijven denken
Fijn om het zo met jullie te kunnen delen, anderzijds ben ik ook elke keer weer enorm van slag... maar ik kan het niet laten om toch weer te lezen en te schrijven.[/QUOTE] Dat heb ik ook, je wil het loslaten, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik wil Okke en Kalle nooit meer vergeten in ieder geval, voor altijd wil ik aan ze blijven denken, hoe raar dit ook mag zijn
Dat heb ik ook, je wil het loslaten, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik wil Okke en Kalle nooit meer vergeten in ieder geval, voor altijd wil ik aan ze blijven denken, hoe raar dit ook mag zijn [/QUOTE] Helemaal niet raar hoor ik heb ter nagedachtenis het boek "de slak en de walvis" gekocht. Iedere keer als ik eruit voorlees voel ik dat als een eerbetoon aan Kalle en Okke. Mijn manier om aan ze te blijven denken. (hun moeder las haar kereltjes uit dit boek voor) Mooi hoe je je geloofsovertuiging beschrijft en hoe het jou helpt maar ik blijf dat lastig vinden. Persoonlijk had ik het een stuk sympathieker van God gevonden, dat als het al zijn bedoeling was, hij van hun sterven niet zo'n lijdensweg had gemaakt. Maar goed dat terzijde ik geloof nou eenmaal niet in God. Dat maakt ws ook dat ik hierin moeilijk te troosten ben. Een geloof is een heel krachtig "troost"middel tenslotte.
Loeka, persoonlijk zou ik een kaartje niet helemaal anoniem sturen. Ook omdat wij zoveel van hen weten, kan ik me voorstellen dat het ook prettig als ze iets (in ieder geval een naam en bv dat je ook mama bent) weten van degene van wie ze een kaartje krijgen. Ook ik denk steeds: hoe komen ze hun dag door? Misschien al weer (deels) aan het werk, maar daar kan je je toch ook niet op concentreren. Toen ons zoontje in het ziekenhuis lag afgelopen voorjaar ben ik op een gegeven moment weer wat gaan werken en dat lukte echt voor geen meter (terwijl het toen notabene al beter met hem ging). En dit is zo onvoorstelbaar veel erger, hoe moet je dan toch verder? Er zit echt voor altijd een rouwrand om je leven. Ik geloof wel in God, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik wel heel erg veel moeite heb met de manier waarop Okke en Kalle zijn overleden.
Lieve mensen, ik had het er straks met mijn man over, over hoe het toch kon gebeuren dat de jongetjes niet te redden waren en dat niemand ze kon verlossen en hoe het voor de kereltjes zelf geweest moet zijn. Mijn man gaf aan dat het kanaal daar enorm diep is en dat de auto omdat de achterbak open stond waarschijnlijk direct naar de bodem gezonken is en daarom reddingsacties onmogelijk waren. Dat zou betekenen dat de jongetjes direct onder water kwamen te staan en dan dus bewusteloos raakten... Hier probeer ik maar aan te denken, anders word ik gek bij de gedachten van de lijdensweg van de jongetjes; het ging denk ikecht enorm snel..
Als jullie precies willen weten wat er gebeurd is moet je op de website van het AD kijken, utrechts gedeelte. En dan zoeken naar artikel over de keulsekade (van 3 november). Maar ik vond het verschrikkelijk moeilijk om te lezen, dus doe het niet als je het liever niet wilt weten. Wat ik niet uit mijn hoofd krijg is ook hoe het nu met het zusje gaat. Ook zij zal het ongelooflijk moeilijk hebben. In een klap haar broertjes weg, haar veilige wereldje verdwenen. IK kan me zo voorstellen de dingen die ze tegen haar moeder zegt zoals: komen ze echt nooit meer terug? Of dat ze ze zo mist, of dat ze ze toch wel echt heel lief vond ondanks dat ze soms misschien ruzie maakten. Want voor haar moet de verandering ook enorm zijn. Als ik dat zo zie met mijn twee kindjes en hoe die op elkaar ingespeeld zijn en gek op elkaar zijn. Dat maakt me zo verdrietig ook. Dat lieve onschuldige meisje...haar leven zal ook nooit meer hetzelfde zijn. Ergens hoop ik stiekem toch dat er heel misschien toch nog tijd is voor evt. een ander kindje. Ik weet dat het veel te vroeg is om daarover te denken, (en dat ze al 40 is), maar toch wie weet zit het er nog in. Heel misschien dat dat de pijn een heel klein beetje zal kunnen verzachten.... maar dat is heel erg toekomst denken. Eerst de allerergste rouw doormaken (maar kom je daar ooit uit denk ik dan........)
Ik denk dus ook heel veel aan hoe ze nu hun dagen doorkomen. De boodschappen doen, werk, het ontbijten.. Maar vooral de avonden. Het leven gaat natuurlijk gewoon door, ze hebben een prachtig dochterje en die heeft ook aandacht en verzorging nodig. En vrienden, familie en slachtofferhulp staan neem ik aan altijd en onvoorwaardelijk voor ze klaar. Maar toch 's avonds laat, na een aantal weken, maanden wordt het gevoelsmatig misschien wel steeds meer een hogere drempel de telefoon te pakken.. Dus misschien zoek je wel afleiding in muziek of televisie. Of je praat met elkaar. Maar waarover? Alles valt in het niet bij datgene waarover je zou willen schreeuwen. Komt er dan een tijd dat alles is gezegd? Hoe ga je weer een gesprek met elkaar aan over andere dingen? Koetjes en kalfjes, zijn die er überhaupt nog? En ik betrap mezelf erop dat ik de laatste tijd dingen bekijk vanuit hoe het op die ouders over moet komen. Lekker televisieavondje; the Voice, elk liedje emotioneel beladen; Ajax-Real Madrid, herinneringen aan een middagje voetballen in het park; al die crime scene en ziekenhuisseries; zelfs de reclames over zorgverzekeringen, gezinsauto's, de boodschappen voor de feestdagen..
Het leven van het zusje is ook voorgoed veranderd. Ze is in één klap haar twee lieve broertjes kwijt. Zo verdrietig, ze zal ze verschrikkelijk missen. Net 6, ze zal zich misschien net een beetje realiseren wat doodgaan betekent. Ik neem aan dat ze veel en goede begeleiding krijgen van slachtofferhulp ook wat betreft hun dochtertje. Ik ben zelf waarschijnlijk van het type overbezorgde moeder. En dan is er eigenlijk nog nooit iets voorgevallen waardoor ik af en toe doorsla in een beschermende rol. Maar na zoiets lijkt het me heel heel moeilijk een balans te vinden in beschermen en loslaten. Terwijl dat meisje nu steeds meer op een leeftijd zal komen waarbij ze dingen zelf wil doen.. Wat verschrikkelijk allemaal.
ik denk nu weer met name aan het kwartier zelf, de jongetjes.. ik denk dat de moeder dit herbeleeft en herbeleeft.. steeds de angst op de gezichtjes van de zoontjes, het gegil van de jongetjes zich voorstelt... de machteloosheid, daarna hoe de jongetjes eruit zagen toen ze uit het water werden gehaald.. ik hoop toch maar dat het heel snel is gegaan, dat de auto snel volliep, ook al zakte hij niet meteen naar de bodem.. tranen met tuiten weer hier als ik aan de gezichtjes van de jongetjes denk..
Ik probeer er echt maar niet te vaak aan te denken. Het is allemaal zo in en in triest. Ik heb me vaak bedacht hoe of het gegaan is. Hoe het voor die jongetjes geweest moet zijn, hoe machteloos die moeder zich voelde en nog steeds voelt. Hoe dat beeld bij haar inderdaad steeds weer op haar netvlies verschijnt.. Daar maak ik mezelf helemaal gek mee. Dan rollen de tranen over m'n wangen..
Bij mij dus ook... en daarom gaf ik een week geleden ofzo op dit forum ook aan dat ik hier niet meer zou posten/lezen.. omdat het me zo in beslag neemt en ik help er niemand mee (als ik hun pijn er mee zou verzachten; daar zou ik zoveel voor over hebben) maar zeker ook niet mezelf en mijn gezin.. maak zelf ook een moeilijke periode door met miskramen, wens om opnieuw zwanger te raken etc. dus veel stress is niet goed nu en natuurlijk voor niemand hier eigenlijk...
Dit is mijn eerste berichtje hier, ik las tijdens mijn zwangerschap af en toe al mee. Maar hier wilde ik echt op reageren. Toen ik dit topic tegenkwam, was het een en al herkenning. En ik ben een beetje blij (niet het goede woord in dit geval) dat ik niet de enige ben. Ik huil al een maand als ik aan dit drama denk, aan de jongetjes, hun zusje en ouders. Zo erg dat ik het idee had dat ik mezelf gek aan het maken was, dat ik er bang van wordt. Als ik er met anderen over sprak, kreeg ik te horen dat ik het van me moet afzetten, dat je het je niet zo moet laten raken etc. Goedbedoeld, maar het lukt me niet.. Mijn man begrijpt het gelukkig wel, hoewel hij het niet zo sterk ervaart. Vannacht weer een deel van de nacht wakker gelegen terwijl dit door mijn hoofd spookte. Ook ik zie de jongetjes steeds voor me, de moeder en haar wanhoop, en blijf me afvragen waarom, waarom, waarom.. Blijf maar bedenken hoe dit voorkomen had kunnen/moeten worden en wordt echt boos van machteloosheid. Bedenk me bij alle dagelijks dingen wat zij nu moeten voelen, hoe erg ze de jongetjes moeten missen, hoe ze dit moeten verwerken, of dat wel kan?? Ik weet niet of ik het zou kunnen. Ik ben vorige week naar de plek toe gegaan om twee bloemen en een kaartje neer te leggen. Ook het dubbele gevoel: is dat wel gepast? en toch zo graag iets willen doen. Ik ben twee maanden geleden bevallen van ons dochtertje, en we hebben al een zoontje van drie. Als ik hem in de auto zie zitten wordt mijn keel even dichtgeknepen. Misschien maken de hormonen het extra heftig om over dit (en andere) drama's te horen, ik weet het niet. Heb het gevoel dat ik dit nooit meer zal vergeten, dat geen drama ooit zo'n impact heeft gehad, ondanks dat ik ook de mensen niet ken. Het is waarschijnlijk iedere moeders grootste nachtmerrie.. Ik ben sinds ik het heb gehoord ook banger in de auto, met de kinderen erbij, bedenk me steeds wat ik moet doen in het geval dat.. sowieso ben ik ineens een stuk bezorgder (en ik was al zo overbezorgd) wat onze kinderen betreft. Het besef dat je nog zo je best kunt doen, maar dan nog.. Hoe geef je dit een plekje, hoe ga je om met dit drama en al die andere als moeder zijnde. Ik weet het niet zo goed meer. Ik heb op sommige dagen echt moeite om me te richten op dingen als de feestdagen, die zo dubbel voelen nu. Ik kijk al nauwelijks meer nieuws. Maar dit vertelde een vriendin aan me, je kunt je niet volledig afschermen. En een stukje van mij wil dat ook niet, wil deze jongetjes ( en al die andere kindjes) gedenken en de ouders en zus niet vergeten met de vreselijke opgave waar ze nu voor staan. Want met zoiets mag je toch niet alleen huilen? Misschien moet de wereld wel een beetje meehuilen.. misschien is dat het enige wat je nog kunt doen. Wel een wat lang berichtje, maar het is fijn om het te kunnen opschrijven. En om te kunnen lezen wat anderen voelen. Ik wens ieder hier een beetje sterkte om het een klein plekje te kunnen geven. En de familie alle kracht die ze nodig hebben. Jessy