Ik vind dat je dit mooi verwoord JessyS. Ik begrijp echter Bunchy ook dat we niemand helpen door onszelf gek te maken en afstand nemen, is verstandiger. Maar dan lees ik jou regel JessyS dat je om zo iets niet alleen mag huilen. En ben ik het met je eens dat de wereld een beetje mee moet huilen. Het kan toch niet zo zijn dat al het leed om ons heen gebeurt en dat wij daar geen deel van uit maken en aan voorbijgaan. Het is ook niet dat ik hen verdriet op mijzelf betrek. Het is een rouwgevoel dat deze wereld 2 mooie kinderen heeft verloren en een liefdevol gezin heeft gebroken. En dat vind ik echt waardeloos. Maar toch hoop ik ook dat iedereen op dit forum een beetje positief blijft. Positief vind ik ook als je meehuilt om het verdriet van anderen en hen jouw gedachten, energie en warmte probeert te geven. Maar positief vind ik ook als je voor je eigen gezin de feestdagen juist probeert extra warmte te geven. Tenslotte weten we allemaal niet hoe morgen of volgend jaar eruit ziet. Als laatste zou ik willen opmerken dat dit forum meer voor onze eigen verwerking is dan dat het deze familie direct zal helpen. De pijn en de beelden die iedereen beschrijft, snijden regelmatig door m'n ziel. Dat gebeurt ook als ik het mezelf ogen haal hoe alles is gegaan en hoe het nu met ze gaat. Ik kan me alleen niet direct voorstellen of dat hen ook zou helpen als ze dit allemaal zouden lezen.
nee precies, dat is ook wat ik bedoel! Ik ben het er helemaal mee eens dat ze verdienen dat heel de wereld met hen mee huilt maar ik weet niet of ze er iets aan hebben dat wij dit met elkaar delen hier... voor mij geld dat ik het ook prettig vind om het hier te delen maar anderzijds wil ik het ook proberen iets meer los te laten, ook al draag ik in mijn hart en in mijn hoofd dit lieve gezin altijd met me mee, misschien niet altijd maar wel op bijzondere momenten als de feestdagen en realiseer me dan ook hoe relatief mijn verdriet (om miskramen etc) is.
Nee, inderdaad, ik bedoelde zeker niet dat nabestaanden dit forum zouden lezen, dat hoop ik niet, dat lijkt me heel zwaar en ik weet niet of ze daar iets aan zouden hebben.. Met dat de wereld een beetje meehuilt, bedoelde ik de bloemen en knuffels op de plek waar het gebeurd is, de condoleance-registers, iedereen die hier een traan over heeft gelaten etc. En ik denk dat dat misschien beter is dan dat de hele wereld afstand neemt en er niet over na wil denken, omdat het zo confronterend is. Bedoel ik niet mensen op dit forum, hoor, iedereen is hier duidelijk zo betrokken met deze mensen.. en op een bepaald moment moet je inderdaad ook een beetje afstand nemen om jezelf te beschermen, denk ik, en er voor je gezin zijn. De kerstdagen extra mooi maken. Maar ik moet zeggen dat dat mij niet altijd meevalt, om wat meer afstand te nemen.. vandaag is zo'n dag. Wat ik al schreef, de schrik zit er een beetje in, en het besef dat ik mijn kinderen misschien niet altijd zal kunnen beschermen. En dat vind ik maar moeilijk om me daar zo bewust van te zijn. Ik heb laatst mijn pasgeboren dochtertje laten vallen. Goed afgelopen gelukkig, ze is helemaal in orde. Het was domme pech, per ongeluk, ik kon er niets aan doen Maar het was ook een moment waarop ik me weer realiseerde wat er had kunnen gebeuren. Vandaar mijn berichtje, om het ook een beetje van me af te schrijven en te delen. Maar ik ben zeker voor positief blijven. Iemand schreef dat ze een kaarsje brandt voor het gezin. Dat vind ik mooi en ga ik met kerst zeker doen. Jessy
Lieve Bunchy, wat een verdriet bij jullie, een miskraam wat heftig allemaal! Vind het bijzonder hoe betrokken je hierbij dit forum bent met daarnaast je eigen verdriet. Ik krijg het er koud van....heel veel sterkte! JessyS zegt het mooi dat als er kinderen sterven eigenlijk de hele wereld een beetje moeten meehuilen. Helaas gebeurt dit bar weining, daarom vind ik dit forum heel bijzonder. Zoveel betrokken mensen maar ook ik hoop dat de ouders dit niet allemaal lezen. Erg confronterend allemaal. Ook ik probeer net als Nicoleh de beelden vanaf het moment dat de kinderen te water raakte bewust weg te zetten in mijn hoofd. Ik word er letterlijk straalmisslijk en wanhopig van. Twee weken geleden heb ik het ultieme dieptepunt gehad. Ik heb echt zitten brullen om dit ongeluk. Nu heb ik het meeste last van 'schuldgevoel"omdat mijn gezin compleet is en dat van hun niet. Daarbij stoor ik me nu nog meer aan de onbenulliheden waar mensen in mijn omgeving zich druk om maken.
Hey, ik denk wel dat het ook goed is om het op een positieve manier mee te nemen. Ik bedoel nadat er gerouwd is. Klinkt misschien heel cru, maar ik bedoel, we zien wat er hier gebeurd. We waarderen ons gezin meer, en relativeren bepaalde dingen. We zijn waakzamer.Het opent onze ogen. Ik hoop dat dit kracht kan geven aan mensen die het moeilijk hebben. Om iemand te kunnen steunen moeten we zelf sterk zijn. Houd moed!
Wat is het stil op dit forum vandaag? Mijn vorig bericht was zeker niet bedoeld om iemand te bekritiseren of dit forum al te willen stoppen. Het is meer de vraag aan iedereen: wat betekent dit forum voor een ieder en voor wie of met welk doel onderhouden we dit. Ik heb net zoals meer van jullie zeggen het gevoel dat ik gelijkgezinden hier op dit forum tegenkom. "Vanochtend fietste ik naar mijn werk en ik zag de 2 jongens weer even voor me. En dan die stekende pijn. Het niet willen geloven dat zij er niet meer zijn. Hoe vaak had ik ze in gedachten al niet willen redden en soms wil ik dat nog." Het is niet dat ik in mijn dagelijkse leven hier met veel mensen over kan praten. Daar zit niemand op te wachten of mensen weten het niet. Op dit forum is dat anders. Hier kom ik mensen tegen die precies weten wat ik bedoel. Het vreemde feit dat we bij dit ongeval over voor ons onbekenden zoveel betrokkenheid voelen terwijl er elke dag ongelukken gebeuren. Kwam dat door de foto's? Maar het was juist al de betrokkenheid waardoor ik ging zoeken. Anders was het een nieuwsbericht gebleven. Voor mij kwam dat door de wreedheid van het ongeluk. Het slechts parkeren van je auto zou dit niet als gevolg mogen hebben. Graag hoor ik weer wat van iedereen, maar ben wel nieuwsgierig nadat ik nu weet dat dit forum voor ons bedoeld is. Waar willen jullie ermee heen?
Voor mij is dit forum zeer waardevol. Hier mensen te treffen die ook veel last hebben van het verhaal van Okke en Kalle werkt voor mij helend. Ik heb jouw berichtje Matthew ook niet als kritiek ervaren hoor! De foto's van hun blog waren voor mij heel cruciaal. Het verhaal kreeg plotseling een gezicht. Een gezinsleven dat akelig veel op het mijne lijkt. Daarbij is er in dit verhaal niet makkelijk een schuldige aan te wijzen. Mischien klinkt het raar en niet reeël om iemand of iets hiervan de schuld te willen geven maar draagt bij in het rouwproces. De parkeerplek, wel of geen handrem, geen hek, deuren die niet meer open kunnen, ramen die niet gebroken kunnen worden en de brandweer die te laat was. Niemand is hier aan te wijzen als hoofdverantwoordelijke. Dit alles geeft me zo's wanhopig gevoel. Soms maak ik mezelf wijs dat dit ongeluk niet gebeurd is en dat Okke en Kalle lekker bij hun lieve mama op schoot zitten luisterend naar "de slak en de walvis". Veliig in hun huis met hun papa en grote zus Bente om hen heen. Ik weet het, het is niet zo...... Ik merk dat ik op zie tegen de kerstdagen. Dat gevoel van "ik wel en zij niet" blijft knagen. Toch wil, ook ik, positief blijven voor mijn kleine meid. Zij weet gelukkig van niets en vindt het boek van "de slak en de walvis" gewoon leuk, en zo hoort dat ook.
Hallo allemaal, Ook voor mij is dit forum waardevol. Anderen te treffen die zich ook zo akelig voelen bij dit drama helpt inderdaad. Ik weet niet zo goed waarom precies juist dit ongeval mij zo raakt, en hoe ik daar mee moet om gaan, maar het is fijn dat te kunnen delen. In mijn omgeving lukt dat niet (meer), wat ik wel begrijp. Daar zijn misschien mensen met hetzelfde gevoel voor nodig. Voor mij is het ook vooral de wreedheid van het gebeuren wat mij zo raakt. De kans dat zoiets gebeurt is zo klein, je moet zoveel pech hebben en alles moet tegen zitten. Er raken regelmatig mensen te water met hun auto, en die worden gewoon gered. En juist in dit geval gaat het om twee kleine kindjes, die zichzelf niet kunnen redden, die het alletwee niet halen door een optelsom van pech.. zonder dat je inderdaad iemand de schuld kunt geven. Het is gewoon te erg. Mijn keel knijpt zich elke keer weer dicht en ik lig er nog steeds af en toe wakker van. En ik zie het drama ook zo vaak weer voor mijn ogen, wil die kleintjes zo graag alsnog redden, en bedenk alle manieren waarop het anders was afgelopen. Mijn zoontje is van hun leeftijd en ik zie bij hem alle dingen die zij nu waarschijnlijk zo missen. En dan moet ik weer huilen van binnen. Ik voel me machteloos, zou zo graag iets voor hun willen doen. Zou, net als jullie, ze zo graag hun kinderen willen kunnen teruggeven.. Ik hoop voor mezelf dat dit forum een plekje is waarop ik mijn frustratie en verdriet hierover af en toe weer even kwijt kan, en dat ik het daarmee een plekje kan geven. En ik hoop dat ik een beetje kan bijdragen aan hetzelfde voor de anderen die hier komen.
Oja, en ik voelde je berichtje ook niet als kritiek, Matthew, integendeel, ik vind dat je juist goede dingen zegt. En ik herken een hoop.
Matthew, ik zie het ook niet als kritiek. Heb me de laatste dagen wel beziggehouden met de vraag waar dit forum heengaat, maar heb nog geen idee.. Hoeft wat mij betreft ook niet. Ik vind het fijn dat er een plek is waar ik mijn gevoelens kan delen met gelijkgestemden. Gisteren had ik een gesprek met mijn vader. Hij is op 6 jarige leeftijd zijn broertje van 4 verloren; verdronken. Weet niet of het door ons gesprek komt, maar vandaag ben ik weer helemaal van slag. Ik heb heel heel veel gehuild.. Ik denk echt nog dagelijks aan Okke en Kalle en de ouders en het zusje die door moeten zonder hun boefjes. Vraag me ook nog steeds af waarom het zoveel impact op me heeft. Ik denk deels doordat de liefde die je als ouder voelt voor je kind niet in woorden te vertalen is. Dezelfde liefde die ik voel voor mijn kleintjes, straalt zo puur en onvoorwaardelijk door in de foto's die ik gezien heb in hun fotoblog. En daardoor komt het misschien wel zo akelig dichtbij..
Mooi dat niemand het als kritiek heeft opgevat. Mooi ook dat ik zoveel herkenbare dingen lees en dat we elkaar hier treffen op dit forum. Ik begrijp heel goed Lotte dat je tegen de Kerstdagen opziet. Toen het net gebeurd was, was ik er echt depri van. Als het leven zo onrechtvaardig wreed kan zijn, dacht ik, waar zijn we dan met z'n allen mee bezig. Voor 2 november keek ik uit naar de Kerst en na die datum leek de wereld alleen nog maar grijs. Nu is dat wel iets beter, maar ik zal met Kerst heel vaak aan hen denken. Zoals ik trouwens iedere dag net als jou Nicoleh aan hen denk. En ik vraag me ook af waarom dit meer impact heeft dan ieder ander nieuws. En dat dat niet alleen voor mij zelf geldt maar ook voor jullie! We hebben waarschijnlijk zelf genoeg bagage om zo gevoelig te zijn. Zelf ken ik ook het verdriet van een miskraam (11 weken) voordat we 2 prachtige zonen kregen (nu nog net geen 2 en 4). Wat erg trouwens ook voor jou vader Nicoleh om zo vroeg zijn broertje te moeten verliezen. Dat is vast een heel emotioneel gesprek geweest voor jullie. Kan me goed voorstellen dat omdat jij zo met dit ongeluk bezig bent dat je dan na dat verhaal van je vader zo van slag bent. Dan komt het wel heel dicht bij je. En het gevoel dat jij beschrijft JessieS over dat je soms wakker ligt ervan en dat het voelt dat je keel wordt dichtgeknepen, had ik zelf kunnen schrijven. Dat heb ik niet elke avond, maar soms onverwacht en dan voelt het echt benauwd. In de eerste dagen na het ongeval had ik dat heel vaak (bijna elke avond). "I only know that something good has died" (On silent wings)
Gek genoeg was mijn vader snel gewend aan het feit dat zijn broertje er niet meer was. "de natuurlijke veerkracht van kinderen" zoals hij het zelf omschrijft. Voor mijn oma was dat natuurlijk anders. Ze heeft nooit geheimzinnig gedaan over haar verdriet en er stond altijd een grote foto van haar zoon in de woonkamer. En toch, alle verjaardagen en feestdagen, waren in mijn naïeve kinderogen altijd alleen maar gezellig. En nu ben ik dus zelf moeder. Nu pas snap ik hoe erg het gemis moet zijn geweest. En is het niet het verhaal van mijn inmiddels overleden oma, maar het verhaal van de verdrietige moeder uit Utrecht dat mijn ogen heeft geopend.. En is het niet de oom die ik nooit gekend heb, maar de twee voor mij onbekende broertjes die me doen beseffen hoe kwetsbaar we zijn.. En is het niet de foto van vroeger in het huis van mijn opa en oma, maar de fotoblog van dit mooie gezin, waardoor ik hier nu met mijn vader over durf te praten..
En dan gaan er zo weer een paar dagen voorbij. Dagen waarin mijn dochter, werk en familie mijn aandacht vragen. Dit brengt ook met zich mee dat ik me betrap op me druk maken om onbenulligheden. Een blik op de foto van Okke en Kalle spelend op de trap laat mij weer doen landen in wat echt belangrijk is. Hoe zal het met de lieve ouders gaan en grote zus. Hoe slaan zij zich door elke dag heen, ik kan me alleen voorstellen wat voor een enorme worsteling dit moet zijn. Om je heen pakt je omgeving het leven weer op en jij zit met een erfenis aan herinneringen en sporen van je twee jongens die er niet meer zijn. Van de week was ik bezig de kleding waar mijn dochter uitgegroeid was op te ruimen en de de volgende stapel kleding in haar kast te leggen. Opeens werd ik getroffen door de gedachten dat ouders nu of in de toekomst ook voor het "opruimen "staat maar geen volgende maat meer in hun kasten kan leggen. Weer rollen dan de tranen over mijn wangen. Op een condoleancesite zag ik een steunbetuiging staan waar iemand zei dat er zoveel oude mensen op hun dood wachten en dat deze twee gezonde jongens met nog een heel leven voor ze zomaar uit het leven worden genomen. Vreselijk oneerlijk allemaal......
Al meerdere keren kwam ik op dit forum terecht. Vorige week viel me op dat jullie gedachten als de mijne zijn..... Ook ik was kapot van dit ongeval. Huilen, denken aan deze lieve mensen en okke en kalle. Ongeloof dat zo'n ongeval kan gebeuren. Kaarsjes branden, elke dag denken aan dit onwerkelijke verdriet. Ik voelde me er de eerste dagen echt ziek van. Ik wilde laten weten dat ik ook een kaartje heb gestuurd. Aan de ene kant raar om naar zulke onbekenden een kaartje te sturen. Maar aan de andere kant leken ze bekenden. Door de foto's en door het vreselijke wat hun is overkomen! Je zou hen willen helpen, maar je kunt niets doen. Ik denk dat het meeleven van onbekenden hun toch goed zal doen. Ik hoop het in ieder geval. En wat ik het meeste hoop voor hun? Dat het leven hen ooit weer toe zal lachen. Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar het blijkt dat je sterker bent dan je denkt.
Steeds ben ik weer een soort van opgelucht dat er zoveel meer mensen op dezelfde manier mee bezig zijn als ik. Bewust ben ik even niet op het forum geweest, want ik was er echt ongezond veel mee bezig. Maar ben zo blij dat ik hier mijn gevoelens kan delen. Ik blijf het zo'n vreselijk ongeluk vinden, wat Matthew schrijft: dit hoort gewoon niet te gebeuren als je je auto parkeert. Ook ik ging pas meer zoeken/lezen nadat ik het niet los liet. Elke dag denk ik aan de ouders, hoe kom je toch je dag door. Bij echt alles wat je doet, ziet, hoort dan moet je er toch aan denken? Al die kleine genietmomentjes met je gezin of met jezelf zijn nooit meer zo fijn als voorheen. Persoonlijk kan ik zo heerlijk genieten van een halfuur op de bank met een kop thee en een tijdschrift. Toen ik gister zo zat toen dacht ik: zij zullen nooit meer zo onbezorgd van zoiets genieten. Ik hoop zo dat ze op een dag weer met een lach terug kunnen denken aan de mooie momenten die ze met hun kleine mannetjes hebben gedeeld. Nicole, wat een verhaal over het broertje van jouw vader zeg, wat een raakvlakken met dit verhaal, heftig!
Lief dat jullie allemaal nog zo meeleven! Het leven van dit gezinnetje zal nooit meer hetzelfde zijn. Het onbezorgde zal nooit meer terugkomen, voor de ouders de rest van hun leven niet meer helaas. Ze zullen moeten leren leven met de pijn, dit beseffen ze zelf ook. Een pijn die nu nog Hels is, maar t.z.t wat dragelijker zal worden. Een pijn die echter nooit meer zal weggaan. En dan maar proberen niet steeds het grote "waarom"? beantwoord te krijgen. Het spreekt voor zich dat de lieverds het zwaar hebben, heel zwaar. Gelukkig worden ze overspoeld door liefde en hulp uit hun omgeving.
Hoewel ik zelf eigenlijk wel kan invullen dat deze mensen momenteel door een hel gaan, vind ik het toch fijn dat je af en toe een update geeft Nikki88!
Nikki; dank jew el voor je berichtje; hartverscheurend maar wel fijn om iets te horen. Denk je dat ze het fijn vinden om kaartjes van onbekenden te krijgen?
Poeh, moet gewoon huilen van de berichten hier! Dacht dat ik zo anders en emotioneel was, dit soort dingen mij zo erg aan te trekken. Zo vreselijk vind ik berichten als deze, dat ik hier echt om moet huilen. Ik las dit bericht op dezelfde dag (of dag later) als het bericht van de baby in het zwembad. Net moeder, dus dat verhaal greep mij heel erg aan. Een dag later hoorde ik in een winkel dat het babytje het niet gered heeft, en huilde in die winkel. Het lukte me niet dit van me af te zetten, en vertelde iedereen erover. Maar bijv op school snapten ze dus helemaal niets van mijn emotie, zo bizar. Dit topic heb ik toen juist vermeden, omdat ik van dat andere al zo emotioneel was. Dit verhaal vond ik ook zo erg, en is vlakbij waar ik woonde gebeurd.. En nu lees ik hier zoveel herkenning! Maar lieve mensen geniet zelf wel van de feestdagen. Wees blij deze door te kunnen brengen, met eventueel je kindertjes. Geweldig toch? Soms huilt mijn dochtertje veel, en ben ik kapot. Maar dan geniet ik ervan dat ik haar kan horen huilen. En dat zij de reden is dat ik zo moe ben. Neemt niet weg dat mijn hart meehuilt met deze ouders, en vele andere ouders!