Ja, het is lastig. Ik moet het heel oppervlakkig houden, kan geen details geven om hun privacy te beschermen. Alhoewel ik kan begrijpen dat de mensen meer inhoudelijk zouden willen weten hoe het met hen gaat....maar dat kan dus niet.
Hoi Nikki, dat is heel begrijpelijk. Dat is wel het laatste waar ze nu op zitten te wachten. Ik wilde even laten weten dat ik het heel lief en bijzonder vind dat je ons toch iets laat horen. Dank je!
Hai Nikki, ik sluit me helemaal aan bij Nicole, wat fijn dat je dit laat weten! Je berichtjes raken mijn diep.
Nikki, ook ik wil zeggen dat ik me aansluit bij Nicole en Lotte. En zeker heel fijn dat je toch iets laat weten! Je woorden hakken er wel in bij mij, al zeg je niets wat ik niet had verwacht. Dit blijf altijd pijn en verdriet doen, hopelijk op termijn iets minder heftig om het dragelijk te houden voor de ouders.
Bedankt Nikki voor je berichtjes. Het is goed genoeg wat je ons verteld. De pijn die je beschrijft is heel voelbaar.
Nikki, Ik vind het al heel bijzonder dat je dit forum 'volgt' en zelf reageert. Niemand verwacht dit van wie dan ook.....maar het is wel fijn! Tot nu toe heb ik me nog nooit eerder een ongeluk zo erg aangetrokken. Waarschijnlijk toch om de manier waarop. Zo machteloos gevoel geeft het me als ik aan het ongeluk denk. Zo machteloos was de moeder. Er zijn wel vaker ongevallen gebeurd waarbij 2 kinderen uit 1 gezin omkwamen, ook dit vond ik erg......niet okke en kalle.......nooit zullen zij meer uit mijn gedachte gaan. Lieve boefjes. Ik huil om jullie en jullie lieve papa, mama en zus.
Simone, ik heb exact hetzelfde! Echt nog niet eerder is een ongeluk zo bij me gebleven. Ook de impact die dit moet hebben op de moeder speelt denk ik een rol. Of je wilt of niet, je gaat denk ik toch "had ik maar" denken over bepaalde dingen. Onterecht natuurlijk, maar laat dat maar eens los...Inderdaad die machteloosheid, afschuwelijk. Wat een vreselijke bagage om mee verder te leven. Ik leef echt zo intens mee met dit gezin! Goed te horen ook dat ze met liefde en aandacht omringd zijn, helpt hopelijk een beetje.
Denk je dat je het toch iets kunt loslaten, dat je toch weer vrolijk met je leven verder kan, klopt daar helemaal niks van. Afgelopen zaterdag gingen we naar Utrecht voor een kinderwagen, zie ik opeens op een verwijsbord 'Douwe Egberts, Sara Lee' staan. Kreeg gelijk de rillingen over me rug, daar was het allemaal gebeurd. Wat een akelig gevoel kreeg ik van binnen. Ik vroeg aan mijn man of we wat konden achterlaten, een knuffeltje of een boeket. Hij vond dat helemaal geen goed idee, omdat ik de hele dag al heel veel harde buiken had. Hij zag ook dat ik er helemaal naar van werd en vond het helemaal niet goed om naar dat plek te gaan. Hij beloofde me dat we dat gaan doen, wanneer ik me wat beter voel. Utrecht is een stad waar ik elke maand wel gezellig kwam winkelen. Zo apart dat deze plaats voor mij nu een hele andere betekenis heeft gekregen, heb ik afgelopen weekend gemerkt. Niet negatief ofzo, integendeel het heeft een diepere betekenis, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Sinds zaterdag denk ik weer volop aan dit gezin. Hopelijk gaat het goed met de lieve ouders en zus. Konden we maar iets doen om hun pijn te verzachten. Maar dat is het erge juist, ookal bieden we hen de hele wereld aan, niets zal hun verdriet verminderen. Al wekenlang hebben ze hun lieve boefjes niet gezien, zo onverdragelijk is dit!!
Hallo ALeV84. Wat is het stil op het forum hè. Als het iedereen net zo vergaat als mijzelf dan is hebben we het druk. Waarschijnlijk met onbenulligheden zoals werk, kerst en andere zaken die heel belangrijk zijn om het leven te leven, maar nauwelijks de essentie echt raken. Zo vergaat het mij tenminste. Daarnaast ben ik even leeg. Op dit moment even niets. Stilte! Met altijd wel het besef dat het zo onwezenlijk is dat dit ongeval is gebeurd. En afwachten wanneer dat net zoals bij jou weer helemaal in je systeem zit. Ik geef je man trouwens gelijk ALeV84 dat je eest om jezelf moet denken. Die plek kan je altijd later bezoeken. Ik ben er vorige week zelf geweest toen ik voor mijn werk in Utrecht moest zijn. Een stad die volledig in kerstsfeer was. Hoe pijnlijk? Ook de plek van het ongeval was een vreemde ervaring om bij stil te staan, maar wel goed om geweest te zijn. Als ik weer eens in de (inderdaad nooit meer dezelfde) stad ben, ga er vast nog wel eens heen. En de enige vraag die bij mij overblijft: Waarom?
Mag ik vragen hoe de plek eruit ziet? Er staan toch geen auto's? Bloemen, kransen? Ook bij mij blijft de vraag, waarom? Hoe oneerlijk! Dit is nergens goed voor en dus kan er geen god bestaan...
Bunchy, op de plek zelf stonden hekken. Bloemen en dergelijke lagen er toen niet meer. Vlak naast de hekken stonden gewoon weer auto's geparkeerd met daarvoor nu wel een afrastering. Speciaal vond ik het omdat het toch voelde als een soort eerbetoon aan Kalle en Okke. De plek zelf kwam wat troosteloos over, maar dat kwam ook omdat het weer toen nogal stormachtig was. Zelf zou ik ook ooit nog een keer hen begraafplaats willen bezoeken en iets voor hen willen neerleggen. Nog altijd is het onvoorstelbaar en onbegrijpelijk en ook nog maar zo kort geleden.
Ook ik denk elke dag meerdere malen aan deze tragedie..wat deze mensen is overkomen is werkelijk het allerergste wat er bestaat..wat een nachtmerrie. De meeste nare verhalen ebben weer weg, maar dit afschuwelijke verhaal blijft me maar bij, dag in, dag uit. Vooral in deze decembermaand, wat een maand van gezelligheid en saamhorigheid moet zijn..dat zullen deze arme mensen nooit meer zo beleven als daarvoor. Ik moet er van mijn man niet teveel bij stilstaan maar het gaat ongemerkt..als er al iets positiefs uit is voorgekomen, dan is het wel dat ik in ieder geval driedubbel geniet van mijn kleintjes..net als iemand hierboven al schreef, als ons kleine mannetje in zn bedje ligt te huilen 's nachts, dan denk ik, hoe moe ik ook ben, de ouders van Okke en Kalle zouden hier alles voor over hebben om hun kleintjes vast te houden, en dan springen de tranen me alweer in de ogen. Besef wat je hebt, het leven als moeder is nu eenmaal niet meer onbezorgd maar voel je rijk met je dierbaarste bezit..ik knuffel mn kindjes extra vaak.
Ook ik ben leeg, er is veel geschreven op dit forum, zoveel herkenning, gedeeld verdriet en onsteltenis. De dagen trekken voorbij voor de één mischien te langzaam voor de ander veel te snel. Ik vraag me elke dag af, hoe zal het zijn voor de ouders van Bente, Okke en Kalle. Elke dag één dag verder verwijderd van de laatste keer dat je met je kinderen aan de ontbijtafel zat, toen gelukkig en niet bewust van wat er komen zou. Nog steeds kijk ik vaak naar de laatste foto die de familie geplaatst heeft op hun blog en iedere keer word ik geraakt in het diepste van mijn ziel. Elke dag branden er twee kaarsjes in mijn huis en ook het boek van de slak en walvis wordt regelmatig voorgelezen. Niet vergeten nooit....wel verder leven. Bij ons staat nu de kerstboom (ws bij ons allen) versierd samen met mijn dochter van twee, die genoot van de stuiterende plastic kerstballen en de slingers om haar nek. Het ontroerde me meer dan ooit en dat is goed. Zoals de mamavannieke zegt: "Besef wat je hebt, het leven als moeder is nu eenmaal niet meer onbezorgd maar voel je rijk met je dierbaarste bezit." dit dekt volledig de lading wat mij betreft!
Wij gooien elke dag nog bloemetjes in het water, en staan dan even stil op de plek voor Okke en Kalle, mijn oppas kinderen plukken die, soms zijn het echt bloemetjes, en soms zijn het stukjes gras, het gaat om het gebaar. Ze doen dit als ik ze uit school haal, dan lopen we er altijd langs.. Ook ik heb nog altijd de vraag: waarom?? Kinderen in de bloei van hun leven. Zou ook graag een kaartje willen sturen, of hun rustplek willen bezoeken. Heb alleen geen gegevens, en ergens weet ik niet of ik dit wel kan.
Ik heb de familie toch maar een kaartje gestuurd in de hoop dat ze er iets aan zullen hebben, nu of in de toekomst. 2 januari zou Okke 4 jaar worden.. Ik sta elke dag bij ze stil... het immense verdriet; zullen ze alweer werken? kijken ze al tv? lezen ze al eens iets? hoe gaat het met ze? hoe brengen ze de 'feest'dagen door? Arme lieve ouders, opa's en oma's. De waarom-vraag zal nooit beantwoordt worden. Ik hoop echt dat er een hemel bestaat en dat het gezin hier ooit weer herenigd zal worden.
Op de condoleancesite staat dit mooie berichtje van iemand, ik moest echt even slikken..... Lieve ouders en Bente, Ik bid voor Gods zegen voor jullie. En voor kracht om door te gaan. Jullie moeten nu de jongetjes missen, weet dat jullie hen weer gaan zien. Er zijn geen antwoorden waarom dingen gebeuren zoals ze gaan. Zij hebben een prachtig leven bij jullie gehad ook al was dit kort. De liefde straalde van de foto's af. Als alle kinderen zoveel liefde in hun leven zouden krijgen dan zou de wereld een veel mooiere plaats zijn voor alle kinderen.
ik zag het ook vanmorgen... heel erg lief en ontroerend! Ik hoop dat de ouders er iets aan hebben nu of in de toekomst!
Vandaag in Volkskrant magazine interview met vrouw à.f.t vd Heijden, moeder van overleden zoon, tonio, Hartverscheurend! Bijzonder om te lezen hoe zij rouwen.. Moest continue aan ouders okke en kalle denken!
Ik las wat berichtjes van mensen die zich afvroegen of ze er goed aan doen om een kaartje te sturen. De ouders van een vriendin van mij zijn een paar jaar geleden op een plotselinge manier hun zoon kwijtgeraakt. Dat heeft in een aantal kranten gestaan en ook zij kregen kaarten van onbekenden. Het deed hun wel goed. Ieder mens is anders natuurlijk, maar het bood hen wel troost en ik denk dat dit voor de meeste mensen geldt die zoiets meemaken.
Kerstavond, de kaarsjes branden. Mijn gedachten zijn bij Okke en Kalle en bij hun mama, papa, zusje en andere naasten. Wat moet dit weer een verschrikkelijk moeilijk moment zijn..