Kerstmorgen,zo aan het ontbijt. Hier gaan nu ook de kaarsen aan voor okke, kalle, zus, ouders, opa's, oma's, ooms, tantes, vrienden... Ik denk aan jullie!
Ook hier veel gedachten bij de familie van Okke en Kalle. Hoe kom je die kerstdagen nu toch door? Ik denk dat als je met z'n tweeën zou zijn, je je misschien wel zou onderdompelen in verdriet en niet buiten komen. Maar voor hun dochtertje willen ze vast en zeker wel iets leuks doen. Ik wens ze heel veel liefde en kracht toe! Tupp, dankjewel voor je berichtje! En Lotte, ik heb meteen Volkskrant magazine gehaald bij de buren, heftig verhaal zeg. En ook die zin: Er is geen troost. Troost zou er zijn als er iets voor in de plaats zou komen. Er zijn alleen maar lapmiddelen.... Je weet natuurlijk wel dat een kind verliezen het ergste is dat er bestaat, maar het komt bij mij dan altijd weer extra binnen als ik zoiets lees. Net als met de berichtjes van Nikki88. Geniet van elkaar deze dagen en altijd!
Nooit uit mijn gedachten. Niet iedere minuut, maar wel iedere dag. Soms afstand nemen, maar niet vandaag.
kerst 2011, dagen met Okke en Kalle en hun ouders en grote zus dicht bij me. Twee kaarsjes branden voor mijn raam.
Ook ik heb tijdens de kerstdagen veel aan het gezin gedacht en mijn eigen kindjes veel geknuffeld. En een kaarsje gebrand, voor hun en al die andere ouders, zusjes en broertjes die hun geliefden moeten missen tijdens deze dagen..
Ik ben het boek Tonio aan het lezen nav artikel in Volkskrant. Hartverscheurend maar meer dan prachtig. Hij geeft aan dat veel mensen aangeven op kaarten goedbedoeld dat gemis en pijn zal slijten.. Hij weet zelf echter dat dit niet zal gebeuren en wilt dit ook niet omdat hij tonio op deze manier het dichtst bij zich velt alsof hij er nog is. Het brengt hem en zijn vrouw nader tot elkaar ondanks de tegenstellingen in hun ervaringen, prachtig. Ik hoop maar zo dat de ouders van de twee jongetjes dit ook SAMEN kunnen.. Realiseer me nu wel dat het echte gemis, het grote verdriet nu misschien bij hen pas echt begint en niks ze echt troost kan bieden.. Lieve arme ouders
Ik denk dat je gelijk hebt Bunchy dat het echte gemis nog begint. Het moment waarop je toch verder moet met het leven en hen tranen op en een dag gewoon ophouden en je dan het hele ongeluk pas echt goed onder ogen ziet. Dat moment lijkt me verschrikkelijk. En dan is vandaag het einde van dat rampjaar. Vorig jaar begonnen ze er vast vol goede moed aan, niet wetende dat tegen het einde van dit jaar het zo noodlottig zou aflopen. Zoveel dagen alweer zonder hen jongens. Ik hoop en bid dat de jongens op hen wachten en altijd heel dichtbij hen mogen zijn. En dat iedere dag zonder hun jongens, hen ook een dag weer dichterbij Okke en Kalle brengt. Zij, Okke en Kalle, maar ook Bente en hun ouders, zullen nooit worden vergeten. Niet door mij, maar ik denk door niemand op dit forum. Al zou ik willen, ik zou niet kunnen. Het is soms onbegrijpelijk dat je deze pijn kan voelen zelfs zonder dat je de mensen persoonlijk hebt gekend. Wat moeten de ouders zelf wel niet doormaken. En wat wens je dan voor hun in 2012. Dat ze de kracht mogen hebben om hun leven weer leefbaar te maken. Dat ze alle steun en liefde mogen krijgen om zich niet alleen te voelen.
Vandaag had Okke 4 jaar geworden. Geen slingers, geen taart met kaarsjes, geen "twee violen en een trommel en een fluit".. Wat een feestelijke dag voor hun gezinnetje had moeten zijn, is nu alleen maar in en in triest. En ik kan dat verdrietige beeld maar niet uit m'n kop krijgen. De onstuimige regenbuien buiten geven precies weer hoe ik me voel.. Ook vandaag branden weer twee kaarsjes.
Ach Nicoleh, dat is vandaag ja... wat vreselijk verdrietig weer! 4 jaar! Het had allemaal zo anders kunnen zijn.. Om 12u met oud en nieuw stroomden de tranen ook over mijn wangen terwijl mijn gedachten bij de resterende familie waren.. Vreselijk ook voor de ouders de schuldgevoelens die ze waarschijnlijk naar Bente hebben; die ze niet meer alles kunnen geven wat ze zo graag voor haar zouden willen.. Vanavond zal ik ook de kaarsjes weer aansteken.
Ja zo verschrikkelijk verdrietig....ik moet er ook de hele dag aan denken. Ze hadden Okke natuurlijk al lang opgegeven voor school en waren natuurlijk al met hem mee bezig dat hij naar school zou gaan. Elke keer snap ik het weer niet, waarom, waarom? Die arme arme ouders, verschrikkelijk. En inderdaad ook richting hun dochter, ze kunnen haar natuurlijk niet meer de zorgeloze opvoeding geven die ze bedacht hadden. Triest, triest, triest....
Ja, het is verschrikkelijk. Arme Okke en Kalle. En arme ouders. Hun leven was zo mooi en in letterlijk een seconde was er geen ontkomen meer aan hen noodlot. Begrijpen kan ik het niet. Het is het meest trieste persoonlijke leed dat ik ken. Het meest onrechtvaardige ook. Vandaag zou Okke 4 zijn geworden. En het enige wat wij kunnen is aan hen denken en onze gedachten en warmte proberen te geven. Onbekenden die dit ongeval (en nooit eerder) zo aangrijpt. Ook hier branden 2 kaarsjes.
Ook ik ben uiteraard vandaag ook weer veel bezig met de familie Faber. Ze hebben het al zo moeilijk en nu met kerst, oud & nieuw, verjaardag van Okke.......het is onbeschrijfelijk. Dat dit ons al zo verdrietig maakt, hoe moeten zij hiermee omgaan. Gisteravond had ik weer zo'n moment, dat ik al helemaal raar wordt als ik weer aan dit vreselijke gebeuren denk. Ik bedenk me dan hoe deze lieve mensen hier doorheen moeten komen. Zoveel dagen al zonder hun lieve mannetjes en nog velen te gaan. Het is bijna onmogelijk voor hun!! Ik hoop dat het ooit weer beter gaat met deze lieve ouders, zusje, opa's en oma's en de rest van deze familie. Het blijft onbegrijpelijk........
Jeetje, wat een afschuwelijk idee dat het vandaag de geboortedag is van dit kleine hummeltje wat vier jaar zou zijn geworden..word er naar van bij de gedachte wat deze familie moet doorstaan..ik zou gek worden denk ik..vind het wel altijd mooi om te horen dat er een hemel bestaat en dat je elkaar ooit weer tegenkomt, maar je moet er maar ik kunnen geloven als je zoiets overkomt, lijkt me zo moeilijk. Wat zijn jullie toch lieve mensen dat je zoveel empathie voor een ander kunt hebben..het gebeurt bijna altijd dat het maar "een nieuwsbericht" is en men leest het en gaat weer verder..ik doe dit zelf ook weleens want je kunt je immers niet al het leed op je schouders meedragen, maar in dit geval kan ik dit vreselijke drama maar niet uit mijn hoofd krijgen, voel zo mee..net als het kindje bij het zwembadongeluk..hoe vreselijk..arme engeltjes.
Gisteren, de vierde verjaardag van Okke....zo anders, zo leeg, maar zo aanwezig in de harten van zijn mama, papa, grote zus, familie en vele (on)bekenden. Mijn hart is verscheurd deze dagen, mijn gedachten dwalen voortdurend af naar de familie Faber. Als het dagelijks leven al zo zwaar is, hoe vul je in vredensnaam dit soort dagen van kerst, oud en nieuw en de verjaardagen van je kinderen die niet meer bij je zijn? Voor altijd een gat in je hart en de grote behoefte om ze in je gedachten in leven te houden. Ik hoop zo dat de ouders elkaar "zien" en weten te vinden in elkaars verdriet. Daarbij mild zijn voor elkaar en "ïets" hebben wat troost biedt op de zwartste momenten. En ook ik vind het bijzonder om steeds weer mensen hier te treffen die zo meeleven. De herkenbaarheid raakt mij iedere keer weer.
HOe gaat het met jullie, ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee. Als ik mijn zoon (2 mdn ouder dan Kalle) vrolijk zie spelen, denk ik wat jong om zoiets ergs te overkomen. Dit mocht niet gebeuren, het kan gewoon niet. Zo'n vreselijke dood verdient niemand, en al helemaal niet zulke jonge kindertjes. Ook ik denk nog iedere dag wel aan deze blonde engeltjes, het waren ook zulke knappe jochies!!
Hoe vreemd het ook klinkt denk ik niet vaak op die manier aan dit drama. De kindjes, hoe vreselijk ook, merken hier in mijn beleving niets meer van (het is zeker niet mijn bedoeling mensen voor het hoofd te stoten). Maar de ouders, en dan met name de moeder...... Ik krijg rillingen als ik aan haar denk. Wat een wanhoop en verdriet moet zij voelen. Hoe ziet je leven er nog uit? En hoe is de toekomst van het zusje? Wat zij hier allemaal van mee krijgt is, volgens mij, onvoorstelbaar... En dan de vader: drie kindjes uit liefde geboren en dan dit drama. Kun je dat je vrouw 'vergeven'? Want hoewel zij er niets aan kon doen, is het haar overkomen. Voel je dan een verwijt? Is zoiets verwijtbaar? Rationeel zullen we allemaal denken van niet; het was een ongeluk. Maar als zoiets je overkomt weet ik niet hoe ik zou denken.... Houdt zo'n relatie stand? Dat maakt me intens verdrietig en bij tijden wanhopig; zulk verdriet is niet voor te stellen...
Jara, ik herken me in helemaal in wat e schrijft.. Deze vragen spoken ook telkens door mijn hoofd! De kindjes hebben heel kort geleden maar de ouders staan denk ik voor een onmogelijke opgave en het zal ook grote gevolgen hebben voor het zusje.. Ik denk meerdere keren op een dag aan ze!
Lieve allemaal, het is het met jullie? Minder vaak maar zeker niet minder intens denk ik aan de ouders van Okke en Kalle. Vandaag zag ik een huilend jongetje hij leek veel op Kalle. Er ging een schok door me heen. Als mij dit al overkomt hoe zal dit dan wel niet voor de ouders zijn? Zij zullen ws ook deze momenten hebben. Komen jullie ook dit soort dingen tegen?