Wat een prachtig nummer is dat toch. Ik wil je heel erg bedanken voor het hier plaatsen. Ik heb het gelijk op mijn mp3 gezet. Zo'n mooie melodie heb ik nog nooit gehoord en het past er zo goed bij idd. Ik wil elke dag wel een momentje voor mezelf nemen om naar dit nummer te luisteren en daarbij te dromen over Okke en Kalle in de hemel, dat ze daar heerlijk spelen, veel lachen en dolgelukkig zijn, en over mama papa en zusje waken. Zo zal het iedere keer denken hieran minder pijnlijk zijn.
Ja Nicoleh, ik denk dat soms het intense verdriet van de opa's en oma's vergeten wordt. Je kleinkinderen overleven en je kind en schoonkind zo zien lijden en dan je eigen gemis ook nog eens. Mijn ouders houden zielsveel van hun kleinkinderen en bijna alles draait om hen.. Dat is volgens mij vrijwel overal hetzelfde. Dat mooie nummer is toch gewoon van de film van Amelie en dus heel bekend? Prachtig maar ik kende het al. Het krijgt vanaf nu wel een andere betekenis..
Ik herken idd ook de andere nummers, Paradise, wat ik eerst een beetje een zeurnummer vond, is nu zo anders! En ik heb het idd ook met Somebody that I used to know. Ik denk dan meer aan hoe deze gebeurtenis het leven van de ouders heeft veranderd en hoe het hen zal veranderen. Ik hoop dat ze naar elkaar toe trekken en het verdriet en leed samen dragen, maar soms zie je ook mensen op totaal andere manieren rouwen en elkaar niet begrijpen, en dan wordt je eigen man of vrouw somebody that I used to know... Maar stom he, dat het je kan helpen om dat die muziek te luisteren, alsof je nog dichter bij ze bent. Ik heb net het boek van Slak en de walvis besteld. Die foto krijg ik ook niet uit mijn hoofd, zo lief hoe ze bij haar haar lagen, zo geboeid door het verhaal dat mama hun vertelde, heerlijk tegen haar aan. En zij vol liefde en trots tussen haar mannetjes in. Zo heftig. Mooi en intens verdrietig... Om heel eerlijk te zijn kan ik me eigenlijk nog niet zo goed voorstellen dat ze het leven alweer oppaken, althans van moeder niet. Ik hoorde via via (dus ook maar gehoord) vlak nadat het gebeurd was dat ze haar goed in de gaten hielden omdat ze bang waren dat ze zichzelf iets aan zou doen. En ze riep volgens oogetuigen ook tijdens het ongeluk dat ze niet meer wilde... Vreselijk! Maar ergens ook begrijpelijk. Waar vind je in godsnaam de kracht vandaan om dit te dragen. Het is te groot, te vers, het is niet te overzien, je verdrinkt erin (hele nare uitdrukking nu...) Ik lees ook wel veel mensen die het al een beetje positiever kunnen zien, hoe Okke en Kalle nu gelukkig zijn en waken over ouders en Bente. Wat fijn als je dat lukt! Dat gevoel heb ik helaas nog niet. Ik blijf echt hangen in het steeds weer afspelen van het ongeluk, die auto in het water, de angst, paniek, verdriet... En ik bedenk me als ik 's avonds in bed lig, hoe zij de nacht door kunnen komen als ik er al wakker van lig. Zo donker, dan grijpt het je nog meer aan. En inderdaad de opa's en oma's! Ik hoop dat het grote steunpilaren voor de ouders zijn, naast rouwen is dat het enige wat je kunt doen. Dit is zo vreselijk, er is geen uitleg of theorie die dit rechtvaardigt. Sommigen zeggen dat ze boven nodig waren, maar dan kan ik allen maar denken; Had ze dan nog een beetje meer tijd met elkaar gegund...
Het leven is gewoon te wreed en te oneerlijk! Ik geloof ook niet in goede redenen.. Hier kan geen goede reden voor zijn! Ik hoop telkens dat iemand met een berichtje komt met informatie over het welzijn van de ouders via via te horen gekregen... Ik hoop ergens zo op een enigszins positief bericht... Ik hoop zo dat de ouders dit samen kunnen dragen en dat de vader zijn vrouw kan vergeven (ook al kan ze er natuurlijk niks aan doen) en dat zij zichzelf kan gaan vergeven... Dat boek en de foto: hartverscheurend inderdaad. Gelukkig staat het niet meer online, want kan de aanblik niet verdragen. Ik zou ergens het boekje graag willen kopen maar doe het niet; ik hoop er op een gegeven moment niet meer elke dag bij stil te staan en het wat meer los te kunnen laten. Het houdt me nu nog steeds zo bezig en ik wil niet dat mijn zoontje mijn verdriet ziet en of voelt als ik hem voorlees..
Wat verschrikkelijk om te lezen! Heb de hele dag aan niets anders kunnen denken. Ergens weet je het wel. Iedereen op dit forum weet wat moeder zijn (of vader) met je doet. Moeder zijn en alle gevoelens die daar bij komen kijken zijn de meest intense die er bestaan. En zij moet er nu op een heel andere manier mee om leren gaan. Moeder van deze jongetjes blijft ze altijd, maar wel met een enorm gemis. En er is denk ik heel heel veel tijd voor nodig om het verdriet te leren dragen. Met wat ik eerder schreef, bedoelde ik niet dat ik denk dat ze nu het leven alweer oppakt. Maar ik hoop dat ze zich staande houdt in wat het nu is. Ik hoop net als jullie dat ze veel steun heeft aan iedereen in haar omgeving, in het bijzonder van haar man. Dat ze ondanks alles weet waar ze voor leeft. Dat ze de kleine lichtpuntjes weer leert zien en uiteindelijk weer lichtpuntjes zoekt. Dat ze weer verder kan op één of andere manier. Mijn hart gaat naar haar uit. Ik zou willen dat er iets is wat ik voor haar kan doen. Het enige wat ik kan doen is aan haar denken en voor haar hopen. En dat doe ik. Elke dag..
Ik snap bunchy wat je bedoelt met het boek! Maar ik wil er iets positiefs van maken. Mijn jongens net zo laten genieten als de hare, dat is zo'n mooie herinnering aan ze. Positief aan ze denken in plaats van alleen het verdriet. Mijn jongens merken niks van mijn verdriet, gelukkig. Ik laat het alleen toe als ze er niet bij zijn, ook op dit forum kom ik alleen als ze er niet zijn. Het is ook vreselijk als een moeder zoiets roept! Hartverscheurend. Het hele filmpje op RTV waarin de moeder van de mannen van het kamp die haar geholpen hebben het beschrijft, hoe de kindjes als lappenpopjes uit het water komen en inderdaad dat moeder riep dat ze niet meer wilde vind ik vreselijk... Laat staan dat je daar ooggetuige was of het water in bent gegaan! Hoe verwerk je dat? ook die mensen zijn er nog niet ben ik bang... Hopelijk brengt de komende periode meer rust, geen verjaardagen, geen feestdagen, langzaam aan straks de lente in, hopelijk verkopen ze hun huis vlot, een nieuwe start met z'n drietjes... Ik hoop zo dat dat ze goed doet!!
Hun huis stond trouwens al te koop voor dat dit verschrikkelijke gebeurde. Al zou ik heel goed kunnen begrijpen dat je door zoiets vreselijks niet meer in je huis kan wonen. Al die herinneringen....
Klopt! Ze wilden groter gaan wonen hoorde ik. Je kunt je nu afvragen of het nog nodig is... Maar weet ook niet of ze al iets anders hebben. Aan de ene kant zijn de herinneringen pijnlijk, aan de andere kant, dit is het huis waar ze opgroeiden en je ze nog een beetje dicht bij je hebt. De herinneringen kunnen ook fijn zijn. Heel moeilijk! Maar denk dat het op het moment vooral heel confronterend is.
Jullie berichtjes grepen me weet erg aan. Ook ik kan me niet voorstellen dat zowel moeder als vader weer aan het werk zijn. Dit verdriet is te groot om het leven na (nog maar) twee en een halve maand weer op te kunnen pakken. Dat moeder na dit vreselijke ongeluk goed in de gaten is gehouden kan ik me van alles bij voorstellen. Ook ik als moeder zou totaal gebroken en wanhopig zijn. Je weet dat je door moet want je hebt nog een kleine meid die jou en haar vader zo hard nodig heeft, maar god wat zal dit zwaar zijn! Kon ik maar een deel van het verdriet van hen overnemen.
Ik lees net op de telegraaf het volgende: moeder niet vervolgd voor verdrinking peuters!! Dat heeft het Openbaar Ministerie in Utrecht donderdag bekendgemaakt. Er is geen enkele aanwijzing gevonden dat de moeder iets strafbaars heeft gedaan, aldus het OM. De moeder parkeerde haar auto op de Keulsekade, maar zag na het uitstappen dat de wagen niet goed stond. Nadat ze was ingestapt om de auto te verplaatsen, gaf ze gas in plaats van te remmen. Daardoor schoot de auto over de rand van de kade en belandde in het water. De vrouw kon zichzelf redden, maar haar twee peuters overleden aan de gevolgen van het ongeluk. Ik was altijd in de veronderstelling dat ze zelf uit buiten de auto stond toen de auto het water in ging! Wat raar om te lezen hè? Eventuele vervolging........ Wilde dit even met jullie delen! Met Okke en Kalle en zeker hun ouders en zus heel vaak in mijn gedachten.
Oh wat erg! Ik dacht dat hij in het water was gerold toen ze iets uit de kofferbak wilde pakken. Het resultaat is hetzelfde, maar toch.... Dit lijkt nog erger...
Nee, klopt dit wel? Ooggetuigen verklaarden iets anders.. Dit is nog verschrikkelijker voor de moeder..
En ik heb altijd gedacht dat ze net uit de auto was gestapt en toen zag dat de auto begon te rollen. Echt vreselijk. Wat zal ze een schuldgevoel hebben........zo zo erg!!!! Wat er al was geschreven over het feit dat ze zichzelf wat aan zou doen.......ik moet zeggen dat dat ook het eerste is wat in mij op kwam. Je wilt niet meer. Hoe kun je verder leven zonder 2 van je kinderen. Lieve moeder! Ik wens haar zoveel liefde en goeie dingen toe in haar leven.
Ik lees het net ook.... Wat vreselijk! Het staat ook op RTV Utrecht: Moeder niet vervolgd voor ongeluk Keulsekade | RTV Utrecht Ik dacht altijd al aan schuldgevoel door het parkeren bij het water, geen officiele parkeerplaats, de handrem vergeten... Dit maakt het voor de moeder inderdaad nog zoveel zwaarder om te dragen. Iets wat zij natuurlijk al die tijd al wist en voelde en wij nu pas... Oh wat erg! Het kan zijn dat de auto over de rand schoot, zij gas los liet waardoor ze alsnog uit kon stappen en de auto probeerde tegen te houden? Dan zouden de verklaringen kloppen van ooggetuigen. Ik begrijp nu idd nog beter dat ze niet meer wilde. Wat verschrikkelijk om te lezen. Je hoopt zo dat ze er echt niks aan kond doen, bijv. een mankement aan de auto. Zodat je 'alleen' het verschrikkelijke verdriet hoeft te dragen. maar dit schuldgevoel lijkt me nog erger. Hoewel iedereen weet dat dit NOOIT NOOIT NOOIT haar bedoeling was!! Vervolging! Wat erg dat er ook maar even sprake of twijfel van was... Zoals iemand al schreef; ze heeft al levenslang....
Wat verschrikkelijk weer, alsof het al niet erg genoeg is. Dan krijg je ook nog te maken met het Openbaar Ministerie met kans op vervolging! Tranen lopen over mijn wangen...wat afschuwelijk voor de moeder. Ik had eerder gehoord (uiteraard ook via via) dat het knopje van de handrem niet had "gepakt", dat ken ik van de auto van mijn man, dat werkt niet altijd even goed. Ergens vond ik dat een geruststellende gedachte, een soort technisch mankement. Al maak je ook dan jezelf verwijten, tenminste dat zou ik doen (doe ik al als één van mijn kinderen valt op de punt van een tafel terwijl ik net even niet kijk). Nu snap ik trouwens niet waarom er dan geen deur openstond, maar goed het maakt ook niet uit. Voor mezelf hoop ik steeds dat als het plaatje completer wordt dat dat helpt het een plek te geven. Die arme lieve moeder, hoe moet ze nu toch verder? Konden we maar iets doen.....
Volgens mij kan dit niet kloppen... als je op de foto kijkt van de auto die uit het water wordt gehaald zie je dat de kofferbak open staat. Dus lijkt me niet dat ze in de auto zat toen de auto in het water ging... Dan had er idd een deur opengestaan. En het probleem was juist dat ze de deuren niet open kregen...
Ja, die vreselijke arme lieve moeder... toch snap ik het niet helemaal.. ik neem aan dat ze achteruit wilde rijden om de auto beter neer te zetten? maar in de media heeft men het over gas geven ipv remmen? ik denk dat ze toen als een dolle de auto uit is gegaan om hem tegen te houden en dan zou je denken dat haar portier nog wel open stond maar niet dus kennelijk... wat een vreselijk drama! Ik denk toch dat je al vrij snel wel weer door wilt; de overlevingskracht van de mens is zo enorm. je wilt je man en dochter en ouders niet met nog meer verdriet opzadelen.. Waarschijnlijk heeft ze dus ook gesprekken gehad met de politie, hoe verschrikkelijk..
Ik ben zo verdrietig, wat een vreselijk bericht! Ook ik was in de veronderstelling dat het anders was gelopen dan wat er nu wordt geschreven in de media. Dit maakt het verhaal nóg rauwer dan het al is, wat een verdriet wat een immens groot verdriet! Eerlijk gezegd denk ik dat er een verschil is in door "willen" gaan en door gaan. Maar welke term we er ook voor zoeken, voor nu vormen ze (zover we weten) met hun drieen een gezin en dat is het allerbelangrijkste denk ik.
Je moet je beeld weer even bijstellen nu er nieuwe informatie is. Ik denk dat de auto in de versnelling stond (gezien de iets aflopende kade) ze op de koppeling en de rem wilde trappen om hem in zijn achteruit te zetten om de auto te verzetten en misschien toen per ongeluk het gas intrapte (misschien schoot haar voet eraf, het was ook ene nieuwe auto, voel je nog niet zo goed aan?) Vreselijk dat ze in eerste instantie dus al gepakeerd had, maar opnieuw is ingestapt... Ik heb toendertijd tussen reactie op het ongeluk (Telegraaf.nl of AD.nl dacht ik) een reactie gelezen van iemand, waarvan haar zwager een van de getuigen was die in het water sprong. Ze schreef dat ze hebben geprobeerd via de kofferbak bij Okke en Kalle te komen. Dat ze hebben geslagen op de de achterbank, maar deze niet naar voren ging. Dan ben je zo dichtbij... Dat zou de open kofferbak verklaren. Ik hoop echt voor ze dat ze door kunnen gaan, met z'n drietjes. Maar ik kan me er eerlijk gezegd nog niks bij voorstellen zo snel al. Constant word je geconfronteerd met je verdriet en verlies. Overal kom je je mannetjes tegen. Regenlaarsjes die nog in de gang staan, als je de route van het kdv rijdt (zou ze uberhaupt al kunnen/durven rijden?) autootjes tussen het speelgoed, tandenborstels in de badkamer. Ook verdwijnt het blauw/groen uit de wasmand, geen jongenskleertjes meer. Er hangen drie grote foto's van de kinderen in de huiskamer. De kamertjes... Je kunt dat uit de weg gaan door spullen op te ruimen, maar wanneer ben je daar aan toe? Ik wens ze echt alle kracht van de wereld, want een kind verliezen is het meest verschrikkelijke wat je als ouder kunt overkomen en zij zijn er in een klap twee kwijt...