Lieve mensen, ook van mij een reactie: Niet in ieder onderwerp ben je geïnteresseerd en niet bij ieder onderwerp voel je betrokkenheid. Dat is altijd zo met een forum (en met heel veel dingen) en dat is ook prima. Een randvoorwaarde is dat iedereen elkaar in zijn waarde laat en respect toont voor de verschillen tussen hoe mensen dingen ervaren en beleven. Als je inderdaad terugleest dan lees je dat we mensen zijn met een groot empathisch vermogen en niets anders doen dan intens meeleven met dit gezin. Niets meer en niets minder. Voor mij geldt nog steeds dat ik zo blij ben dat ik hier mensen heb gevonden bij wie dit drama hetzelfde heeft losgemaakt als bij mij. Afgelopen weekend ging ik naar een vriendin in Utrecht en ik moest even wat omrijden door wegwerkzaamheden en toen reed ik onverwachts langs het water en ineens realiseerde ik me: oh, hier is het gebeurd (aan de andere kant). Alles kwam weer naar boven. Dit ongeluk heeft me gewoon extra geraakt en inderdaad gebeuren er dagelijks ongelukken met kleine kinderen en niet alles maakt op dezelfde manier indruk, dat is voor iedereen anders, geen probleem toch lijkt mij.
Ik vind de vraag van Caithlin79 niet zo heel raar. Vatte het toen ik het net voor de eerste keer las ook niet als discussie op. Ook dat Pompeltje haar bijvalt vind ik een teken dat er meer mensen zijn die zich afvragen waarom specifiek dit ongeluk zoveel meer heeft aangegrepen zodat er inmiddels toch een redelijk aantal mensen zich speciaal voor dit topic heeft aangemeld. Ik denk zelf dat wij in de afgelopen 32 pagina's ons dat soms ook hebben afgevraagd. Ook hoe het kan dat een redelijk aantal mensen hier op dit forum precies hetzelfde lijken te hebben gevoeld dan ikzelf. Ik vind dat overigens nog steeds "bijzonder". Als ik voor mezelf die vraag moet beantwoorden vind ik juist dit ongeval zo intens droevig noodlottig. Juist omdat de moeder zich waarschijnlijk schuldig zal voelen terwijl je ook als moeder het leven niet in de hand hebt en zij dit ongeluk niet kon voorkomen. Hoevaak ze ook de auto niet had willen verzetten. Je maakt keuzes en deze was desastreus, maar dat doet ieder mens iedere dag. Ook is dit ongeval zoveel erger omdat de kinderen voor de ogen van hen moeder verdwenen en verdronken. En het gevoel dat het toen bij me opriep was dat ik ze had willen redden. Dat ik zo graag zou willen dat ze terug bij hen ouders waren. Dat (en dat komt door de fotoblog) dit mooie en gelukkige gezin nog heel zou zijn. En ik weet dat er heel veel andere mensen leed hebben om kinderen / mensen die ze moeten missen. Dat wil ik ook niet bagatelliseren, maar dat is toch niet op die manier bij mij binnengekomen. Iets moet je raken en dit kwam binnen tussen al die nieuwsberichten door. Waardoor ik ging zoeken en waardoor ik uiteindelijk op dit forum kwam, hier gelijkgezinden trof en daardoor dit forum nog steeds volg. Groeten en liefs voor alle medebloggers Ps: af en toe zo'n kritische vraag geeft het forum wel een impuls
Geweldig verwoord Matthew, ik herken elk woord dat je schrijft! Nog steeds voel ik het zo! IEDERE DAG zie ik de Douwe Egberts schoorsteen. Als ik naar mijn werk rijdt, de kinderen naar school breng, boodschappen doe... Ik denk aan niks anders dan die lieve kindjes die daar zijn verdronken. Geen dag gaat voorbij dat ik aan ze denk en alle nare gevoelens die daar bij horen. Na bijna 4 maanden slijt het zelfs bij mij niet, hoe moet dit in godsnaam voor de ouders zijn....
Ook ik ben een van de mensen die diep door dit ongeluk zijn geraakt. Dat heeft net als bij jullie met meerdere dingen te maken. De foto's, dat ik een zoon heb in die leeftijd, maar vooral door het ongeval zelf. Inderdaad het idee dat de auto verdween voor ogen van de moeder en zij niets anders kon doen dan machteloos toekijken. Dat beeld zal zich iedere dag meerdere malen voor haar herhalen, om waanzinnig van te worden. Niet te vergeten, haar schuldgevoel... Het is fijn dat wij, mensen die zo intens met deze mensen meeleven, hier onze gevoelens kwijt kunnen. Maar soms ben ik bang dat de ouders met ons meelezen en dat we door alles wat we hier schrijven hen nog meer verdriet doen. Maar misschien vinden ze ook juist steun aan zoveel meelevende mensen als ze dit lezen, ik weet het dus niet.
Misschien voelde ik het wel als een aanval door de dames, maar ik begrijp nu dat het niet zo bedoeld was!! Misschien komt het juist ook wel omdat ik zelf ook niet echt onder woorden kan brengen waarom nou juist dit ongeval zo erg is.......! De onmacht van de moeder sowieso. En wat Alev84 ook schrijft, misschien lezen de ouders dit wel.....!! Wat erg dat wij alles op blijven rakelen, maar...... wat fijn dat er zoveel lieve mensen hier zijn die zo met deze lieve ouders meeleven!!
Ik snap ook wel waarom mensen het zich afvragen, ik snap zelf ook niet goed waarom dit me zo vreselijk diep raakt, terwijl er nog zoveel andere verschrikkelijke verhalen zijn. Voor mij vallen deze een soort in het niet, het is net of de andere verhalen me niet echt kunnen raken en dit verhaal hakte er zo hard in. Vooral omdat je het als moeder zo graag zo goed doet en er eens een moment komt (en al vast een geweest is) waarbij je het heel goed bedoeld hebt, maar het toch verkeerd deed. Dit is haar ook overkomen, met zulke verschrikkelijk gevolgen. Inderdaad ook het erbij zijn en machteloos toekijken (oftewel gek worden...) terwijl je kinderen sterven... En de druppel waren bij mij de foto's. Blije, mooie jongens en een moeder die ALTIJD vol trots, liefde en ontroering naar ze kijkt, elke foto waar ze op staat, straalt de liefde van haar af! En een vader die je bijna nooit ziet op de foto's, maar alle foto die je bekijkt, zie je door zijn ogen. Alle mooie momenten vastleggend. Godzijdank hebben ze dat gedaan. Als je de foto's ziet kun je je niet voorstellen dat ze er niet meer zijn, zo springlevend. Dat alles bij elkaar zorgt ervoor dat dit trieste verhaal zo moeilijk los te laten is. Ik zou willen dat ik het op iets meer afstand kon beleven. Want je rot voelen wil nog niet altijd zeggen dat iemand er beter van wordt... Ik kan me niet voorstellen dat ouders dit soort blogs/forums lezen, denk dat de hulp die ze krijgen ze dit streng afraadt. Kan haast niet anders. Leren dealen met je verdriet is een, maar het bewust opzoeken en kijken wat andere mensen er van vinden is zo heftig! Het blijft speculeren, niemand weet wat er ECHT in ze omgaat en waar ze behoefte aan hebben. Ik hoop alleen verschrikkelijk hard dat ze vooral elkaar tot steun kunnen zijn.
Vandaag 4 maanden geleden inderdaad... Ik denk nog iedere dag aan de mannetjes, en aan hoe het gezin het voor elkaar bokst door te gaan. Onvoorstelbaar nog steeds. Ik zou graag een keer naar de grafjes gaan, heeft iemand een idee of het de centrale begraafplaats is, ik heb geen idee. Hoe zou het toch met de moeder gaan.. nogmaals onvoorstelbaar.
Ik weet dat ze gecremeerd zijn. Kan me voorstellen dat ze ze thuis bij zich hebben. Maar dat is mijn gedachte, geen idee of dat ook werkelijk zo is.
MLBF bedankt voor je reactie. Gecremeerd.... dat wist ik niet. Persoonlijk vind ik dat beter dan begraven, idd misschien zijn ze op die manier "thuis".
Ja, ook mij laat het nog niet los. Ook als ik hier lees dat de jongens gecremeerd zijn, breekt het zweet me even uit. Zo jong en dan nooit meer ze vast kunnen houden, op zien groeien. Als vader maakt me dat bang. Zo plotseling dat noodlot. Nu al 4 maanden terug en het lijkt alsof het veel korter geleden is. Anders dan met ander nieuws brengt dit ongeval mij telkens weer met beiden benen op de grond. Dat alles zo betrekkelijk is. Dat het hier en nu belangrijk is. Nogmaals zeg ik uit de grond van mijn hart: rust zacht Okke en Kalle. Ooit zullen jullie ouders en zus weer bij jullie zijn.