Ik heb de foto's ook bekeken en de liefde spat er vanaf.. wou dat ik het niet gezien had. wat een ontzettende leuke jongetjes waren het! Ik denk er nog steeds 10x per dag aan.. die lege bedjes, de stilte, elke ochtend 'leeg'wakker worden en je het weer realiseren.. de dochter voor wie je sterk wilt zijn.. hoe overleef je dit? zijn de jongetjes al begraven, ja dat moet natuurlijk wel.. niks over gehoord of van gemerkt eigenlijk... tranen met tuiten hier, vind het zoooo erg! ik wou dat ik ook iets kon doen.. zit al te denken om een kaartje te sturen maar ja..
Ik loop ook met hetzelfde idee. Maar ja, zitten ze daar op te wachten. Wellicht dat het toch enige troost biedt dat zoveel mensen meeleven. Ik weet het niet, ik hoop zo dat ze er toch uit kan komen op een of andere manier. Lijkt me ontzettend zwaar, onbeschrijfelijk zwaar....
Hier net zo. Ik krijg het nu niet meer uit me hoofd, arme kindjes, en wat een prachtgezinnetje was het
Ze zijn afgelopen woensdag begraven. Het NRC heeft vol gestaan met advertenties (19 geloof ik). Ik heb de advertenties zelf niet gelezen trouwens, maar wel op internet gelezen dat ze woensdag begraven werden. Op condoleanceregister.nl is een pagina voor ze aangemaakt...daar hebben bekenden van het gezin ook condoleances achtergelaten, dus ik hoop en neem aan dat ze dat ooit wel eens zullen lezen. Misschien kun je daar iets plaatsen...?
Dit heeft me ook ontzettend geraakt. Ik denk de hele dag aan dit gezin en zal het ook niet meer uit mijn hoofd krijgen. Het lijkt onmogelijk maar ik hoop dat ze dit ooit een plekje kunnen geven en verder kunnen met hun leven Elke keer als ik denk hoe bang die jongetje s moeten zijn geweest rollen de tranen over me wangen, echt verschrikkelijk
Dus ik ben niet de enige die nog veel aan dit drama denkt. Poeh, ik zei tegen mijn man al dat ik mezelf dan ook zou verdrinken, als ik zoiets zou meemaken. Echt té heftig zoiets, hoe kan die moeder ooit door met dr leven? En hun vader, zou die de moeder iets kwalijk nemen? Zoveel vragen waar we waarschijnlijk nooit antwoord op zullen krijgen, maar ik krijg het in ieder geval niet meer uit mijn hoofd...
dat vraag ik me ook steeds af.. hoe schuldig voelt zij zich (ook al is het geheel onterecht) tegenover haar man? en zal hij boos zijn op haar? en wat ging ze daar doen? nam ze haar jongetjes meee naar haar werk? Tja en het leed van die jongetjes.. ik hoop dat ze misschien al direct bewusteloos zijn geraakt toen de auto in het water kwam? daar hoop ik maar op... of dat ze het zich nog niet echt kond en\ realiseren dat water gevaaijk is?lr
Het gaat, naar omstandigheden, redelijk met ze. Natuurlijk zijn ze helemaal kapot van verdriet, maar ze proberen zo goed en kwaad als het kan verder te gaan. Ze hebben gelukkig hele lieve vrienden, familie en buren die hen bijstaan en ze willen en moeten er gewoon zijn voor hun bijna 6-jarige dochtertje. Hoe het werkelijk in de toekomst zal gaan zal de toekomst moeten uitwijzen, het is nog zó vers allemaal. En alle feestdagen in het vooruitzicht maakt het er natuurlijk ook niet makkelijker op....het leven kan soms intens wreed zijn.
Lieve mensen, Ik ben Nicole, mama van banjer Dajo en printientje Pele en nieuw op dit forum. Het tragische ongeval van vorige week heeft heel wat in mij losgemaakt en ik kan het met niemand delen. Daarom hier mijn reactie. Al heel wat tranen heb ik gelaten als ik denk aan die twee lieve jongetjes, hun laatste momenten en de radeloze moeder die machteloos moest toekijken. Dit is echt het meest verdrietige dat ik ooit gehoord heb. Maar de enige reacties bij het het delen van mijn gevoel die ik heb gehad, zijn dat het geen bekenden van me zijn, dat ik overspannen zou zijn of dat ik aan het annexeren ben. Volgens mij is het geen van allen. Het is gewoon dat het zo een pijnlijk en oneerlijk ongeluk is, een fatale samenloop van omstandigheden. Het zou een ieder van ons kunnen overkomen. Juist daarom heb ik er een eigen voorstelling van die ik niet meer kan uitschakelen. Ook tijdens Sintermaarten en de intocht vandaag heb ik weer een paar keer wat tranen weg moeten slikken bij het zien van al die gelukkige gezinnetjes die samen de feestdagen in gaan. Ik hoop dat ze zich realiseren wat ze hebben. Dat is in ieder geval wat het met mij heeft gedaan. Het enige wat ik heb kunnen doen is een gedicht schrijven dat ik op een condoleancesite heb geplaatst. En elke avond brand ik drie kaarsjes, één voor Okke, één voor Kalle en één voor Rosalie. Ik zou zoveel meer willen doen, maar het trieste is dat niemand ooit iets zou kunnen doen om de pijn en het verdriet bij dit gezin weg te nemen. Ik ben blij om te lezen dat ze zoveel lieve mensen om zich heen hebben. En ontroerd om te zien dat er zoveel mensen in heel het land intens meeleven.
nicoleh, ik word ook telkens weer beroerd als ik erover lees. Ik begrijp dat je je zo voelt. Vandaag waren we bij de intocht, en dan word ik erg emotioneel. Nikki88, bijzonder om iets van ze te horen via jou. Konden we maar iets doen.
Ook mij laat het nog steeds niet onberoerd en ik kan het maar niet uit mijn gedachten krijgen; de gezellige knusse avond st. maarten, de intocht van sinterklaas, gewoon als ik bad zit, als ik mijn zoontje zie spelen... Ik huil er nog dagelijks om en vraag me ook soms af of dit wel goed is.. konden we maar wat doen inderdaad...
Lieve deelight en bunchy, ergens ben ik opgelucht dat er meer onbekenden zijn die het ook zo intens verdrietig beleven. hoe vreemd dat waarschijnlijk ook klinkt. Ik las een bericht op een condoleanceregister, iemand die zegt het blinde vertrouwen in de goedheid van deze wereld te zijn verloren. zo ervaar ik het ook. twee november zal een dag blijven waarop ik stil zal staan bij deze twee lieve jongetjes en de kwetsbaarheid van ons bestaan. ik zal kaarsjes blijven branden voor Okke en Kalle. en voor hun mama, papa en zusje. ik hoop zo dat ze de kracht kunnen vinden om met elkaar door te gaan.. wat is het ontzettend oneerlijk, zo'n mooi gezinnetje inderdaad.
Jeetje Dit topic eigenlijk bewust een beetje vermeden. Nu toch gekeken en ook de fotoblog heb ik gezien. Wat een verdriet en wat oneerlijk dat die twee kleine blonde mannetjes op zo n wrede manier uit hun nog veel te korte leven zijn weggetrokken. Wat zullen die ouders door een hel gaan. Vooral moeders..jeetje wat zal ze zichzelf verwijten maken..terwijl het gewoon een stom ongeluk is geweest. Ik hoop dat ze veel steun van elkaar en familie/vrienden zullen blijven ontvangen, want ze zullen echt mensen nodig hebben om zich heen. Twee kleine blonde engeltjes ze konden nergens heen vanmorgen nog twee bengeltjes nu in het donkere water, alleen. Een gevecht dat niet te winnen was, een oneerlijke strijd, 2 en 3 jaar in deze wereld pas, een veel te korte tijd. Nu voor altijd meegedragen, in de harten van velen, het verdriet om jullie zal nooit vervagen, we blijven het met zijn allen delen.
Sinds 2 november denk ik elke dag aan Okke en Kalle. Hun familieblog met de prachtige foto's van een heerlijk gezinsleven raakt me diep. Nu wonen in een huis met twee lege bedjes en kasten vol herinneringen aan hun bestaan, dramatisch! In verschillende nieuwsberichten heb ik gelezen wat er zich voor het oog van moeder en anderen heeft voltrokken. Ik word iedere keer msselijk als ik daar aan denk. Ik word hierdoor dagelijks tot tranen geroerd en herken mezelf in het verhaal van Nicoleh. Ik heb gisteren het boek van "de slak en de walvis" gekocht, mijn manier om Kalle en Okke te eren. Dit is het boek waaruit moeder haar jongens voorleest. (foto blog) Fijn om hier meer mensen te zien die met het zelfde verdriet worstelen. Ook fijn dat er en berichtje is geplaatst door Nikki88 die laat weten hoe het nu met hen gaat, dankjewel.
Ik ben er (als totale buitenstaander) ook nog steeds ondersteboven van.. Denk er zoveel aan en voel me er zo ellendig door. Pff.. Hoe moet dat wel niet zijn voor mama, papa, zus en alle andere familieleden? Verschrikkelijk.. Hopelijk kunnen ze het ooit een plekje geven..