Prachtig ontroerend gedichtje inderdaad. Vader heeft de blog verwijderd; wel een prachtige mooi foto van de twee vrolijke knaapjes als je op hun blog komt.
Ik snap wel dat hij dat gedaan heeft... lijkt me toch niet zo prettig als half Nederland je persoonlijke familiefoto's gaat zitten bekijken na zo'n gebeurtenis (hoewel ik ze zelf ook heb gezien hoor). @Kristalhelder: mooi gedicht!
ik snap het ook heel goed! wel bijzonder dat hij dan toch een recente foto van de twee knaapjes geplaatst heeft!
Inderdaad heel begrijpelijk dat de foto's zijn weggehaald. Mooi gedicht Kristalhelder! Hierbij wil ook ik het gedicht met jullie delen dat ik schreef voor de ouders en het zusje van Okke en Kalle in nagedachtenis van hun kleine mannetjes. Twee engeltjes zwemmen hand in hand Ver onder water naar een sprookjesachtig land Ze vertellen over een stad hier diep in zee Vredig deinend op de golven nemen ze me mee Kaarten uit Atlantis, ver maar steeds dichtbij Zoals een sterrenzee bij nacht is, zo leef jij voort in mij Het zwart vervaagt en duikt door licht naar helderblauw Een zee van tranen, oceanen Omsluit vier vleugels bij het slapen gaan Kaarten uit Atlantis, een hartslag dichterbij Zoals de zon in zee geland is, zo leef jij voort in mij Denk aan slak en aan walvis als de leegte je laat vergeten waarvoor je strijd Hou je vast aan elkaar, want ergens langs de waterlijn Worden jullie herenigd met de tijd Kaarten uit Atlantis, altijd zo dichtbij Jullie liefde, licht en warmte, leeft altijd voort in mij
ps ik ga proberen hier niet meer te kijken en dingen te plaatsen. ik merk elke keer als ik hier lees dat ik weer kapot ben.. zo intens verdrietig! alle (bedachte) beelden komen weer omhoog. Het verdriet vd familie van okke en kalle neem ik niet weg met mijn voor hen onzichtbare verdriet dus ik wil afstand nemen vd situatie... alhoewel ik 2 november en de jongetjes nooit zal vergeten! en geregeld bij de nabestaanden zal blijven stilstaan... Sterkte, ook voor jullie die dit topic lezen.
TOen ik het bericht las, heeft dat me echt enorm aan gegrepen en het heeft ook mij nog steeds niet los gelaten. Als ik me alleen al voorstel hoe moeder zich moet voelen, voel ik me wanhopig en komen de tranen. En dan nagaan dat het vreselijker dan vreselijk is, je komt niet eens in de buurt als je je het probeert voor te stellen. En nu heb ik ook nog de foto gezien van de 2 prachtige ventjes, ohh wat vreselijk! Heb er geen woorden voor... Alleen dat ik het gezin en de familie ontzettend veel sterkte wens. Moge God hun bijstaan in de verwerking hiervan, want wat lijkt me dit onmenselijke pijn. Verschrikkelijk!!
Ook voor mij als een vader is het nieuws over Okke en Kalle heel hard aangekomen. Bedankt voor alle herkenbare reacties op dit forum. Ik heb er veel aan dat meer mensen hieraan blijven denken en dat het hen wereldbeeld ook laat wankelen. Net als Nicoleh merk ik dat niet iedereen erover kan of wil praten. Waarschijnlijk omdat ze het niet goed aankunnen. Als ik echter aan dit mooie gezin denk dan wil en kan ik het niet loslaten. Hun prachtige zonen zijn het waard om aan gedacht te worden. En hun moeder verdient alle warmte en liefde die je haar maar kan wensen. Voor de vader wens ik alle kracht en liefde toe om voor zijn gezin te kunnen zorgen. En voor Bente hoop ik dat haar broertjes altijd dicht bij haar en haar ouders zullen zijn. Ik (en volgens mij heel veel mensen) zal vaak aan jullie denken en regelmatig een kaarsje aan steken. En volgend jaar zal ik zeker weer een berichtje achter laten op Mensenlink of op dit forum.
Ik denk er nu wat minder vaak aan, maar zeker nog wel meerdere keren per dag. In het begin zat het echt constant in mijn kop, nu wat minder. Terwijl het verdriet en het gemis voor de ouders alleen maar steeds erger zal worden, misschien juist wel omdat iedereen om ze heen weer gewoon doorgaat met het leven.
Ik krijg het ook maar niet uit mijn hoofd. Ik denk nog elke dag aan hoe het voor de ouders moet zijn. Hoe kun je zoveel verdriet verwerken? hoe ga je verder? Als ik daaraan denk, breekt mijn hart. als ik er aan denk bij een verkeerd liedje of zomaar een stomme happy family ikea reclame, moet ik me schrap zetten tegen de tranen..
Ik ben blij met de reacties en zo herkenbaar. Ik kijk nog regelmatig naar condoleancesites om te kijken of er nog steeds mensen een berichtje voor de familie achter laten. Ook je opmerking Nicoleh over "vrolijk niets aan de hand" spotjes kan ik ook nog niet zo goed hebben. Ik troos me met de hoop dat de familie een stevig netwerk van familie en vrienden heeft en dat er hulpverlening bij hen thuis komt. Toen ik mijn dochter verloor met 20 weken zwangerschap heeft me dat er doorheen gesleept. Echter, hoe verdrietig dat ook was/is, word ik gek bij de gedachte dat ik mijn tweede dochter, nu 2 jaar, zou kwijt raken.
Ik denk er ook nog zeker elke dag aan. Het liedje van Coldplay 'paradise' doet me op een of andere manier heel erg denken aan het gebeuren en dan moet ik elke keer weer slikken als ik dat hoor.... Ook 'zocht' ik onbewust als ik fiets naar het type auto waarmee het gebeurd is, nu zag ik zo'n auto van de week voor het eerst staan (peugeot 508)... Het doet me ook zoveel ook omdat ze in Utrecht wonen (net als ik) en het onvoorstelbare verdriet dat ze moeten hebben. Ik heb ook twee kindjes van 1 en 2,5, het idee alleen al...... brrrr.... Ja volgens mij breekt nu echt de meest moeilijke periode aan, waarbij iedereen doorgaat en je zelf vecht tegen de herinneringen die toch ook steeds vager worden, elke dag is weer een dag langer dat ze hun kleine knulletjes niet meer hebben gezien...... Ergens hoop ik dat er misschien in de toekomst nog een kindje voor hun is weggelegd? Om dan toch weer een soort van nieuw geluk te vinden (maar dat zal nu nog veel te vroeg zijn om daar aan te denken). Had al bedacht dat ze die dan Olle moeten noemen!
Ook ik denk er nog dagelijks aan, gelukkig niet meer 20x op een dag...Tja de eerste klap en roesfase is nu voorbij, het echte besef en gemis zal nu alle ruimte krijgen.. ik vraag me dan ook af: hoe brengen ze de dag door? wat doen ze de hele dag? hoe doen ze dat met hun dochtertje voor wie ze zich waarschijnlijk toch groot willen houden? het lijkt me ook zo confronterend om de buitenwereld weer in te stappen die van niks weten. Ik denk soms ook als ik in Utrecht ben, zal ik ze tegenkomen? Volgens mij is de moeder al ruim 40 jaar, een 4e kindje zal er wel niet meer komen.. wat een leegte.. Arme lieve mensen, konden we allemaal maar een beetje van hun verdriet op ons nemen zodat het net iets beter te dragen zal zijn..
Ik ben ook veel meer gaan nadenken over mijn eigen auto en het zitje waar mijn dochter in zit. Tevens vraag ik me af of autofabrikanten, na dit vreselijke ongeluk (helaas), anders gaan kijken wbt veiligheid en bijv. drijfvermogen van een auto waardoor inzittenden langer de tijd hebben om gered te worden zonder eerst helemaal te moeten zinken. Of zitjes waarvan de sluiting los springt als de onderkant langer dan 20 sec onder water staan. Of ramen die je makkelijker kan laten breken als dat moet. Bizar ws dit soort gedachten maar dit speelt heel vaak door mijn hoofd. De feestdagen en verjaardagen zullen voor altijd een rouwrand hebben. Daarbij wil je het ook goed hebben voor je dochter, het lijkt me allemaal zo vreselijk moeilijk en zwaar. Je eigen trauma (het zien gebeuren, je onvermogen en (onterechte) schuldgevoel) , het verdriet van je partner en je dochter en het grote immense gemis, daarbij de toekomst die nu zo (donker) gekleurd is. Hierbij de dagelijkse aanblik van andermans kinderen van dezelfde leeftijd. Dit allemaal is een onmenselijke levensopdracht. Tja en wat de toekomst gaat bieden ik hoop in ieder geval zielerust.
inderdaad, het lijkt me echt een onmenselijke levensopdracht.. Ik denk ook meer over mijn eigen auto aan en weet helemaal niet wat te doen eigenlijk als ik in het water beland met mijn auto en kind achterin? is hier iets over te lezen of te vinden? iig zo'n hamertje aangeschaft en in midden van auto gelegd.
Hamertje moet je vastmaken, bij een ongeluk vliegt ie door de auto en kan je er waarschijnlijk alsnog niet bij. Maar wat er met deze kindjes is gebeurd kan je niets met een hamer in de auto, want de moeder zat er niet meer in. Ik denk er ook nog regelmatig aan, vanmiddag ook toen ik de kinderen had opgehaald. Te bedenken dat zoiets je zal overkomen, dat is gewoon niet te bevatten.... Die onbezorgde kindjes ineens met zo'n angst als de auto zonder mama erbij te water raakt...
"Ik denk er ook nog regelmatig aan, vanmiddag ook toen ik de kinderen had opgehaald. Te bedenken dat zoiets je zal overkomen, dat is gewoon niet te bevatten.... Die onbezorgde kindjes ineens met zo'n angst als de auto zonder mama erbij te water raakt... " Oh hou,op dat beeld zie ik ook zo vaak voor me! Het maakt me zo intens verdrietig!
ik hoop maar zo dat de kindjes door de klap meteen bewusteloos zijn geraakt en het niet echt mee hebben gekregen....