pff ik heb in het begin een paar keer wat geschreven. maar ook ik krijg het niet meer uit me hoofd. ook ik vraag me af hoe veilig zijn wij als we te water zouden raken. ik heb bijvoorbeeld wel een life hamer in de auto liggen. maar ik het dashboardkastje waar ook kaarten, cd's en andere troep ligt. niet echt voor het grijpen dus. ook ik heb twee kleine kindjes op de achterbank zitten. hoe snel zou ik bij ze kunnen komen? hopelijk hebben er een hoop mensen iets kunnen leren van dit drama zodat deze kindjes niet voor niks zijn gestorven. pff en ik krijg het beeld van een zinkende auto gewoon niet meer uit me hoofd. de angst die ze hebben gevoeld. missn nog wel de paniek van een schreeuwende moeder om haar kindjes. ik mag hopen dat ze snel bewusteloos waren en het niet hebben mee gemaakt zoals ik het gevoel hebt. wat voel ik me nog steeds zo verdrietig om deze twee kleine mannetje. ( en ik kende deze mensen niet)
Lotte, ik heb zelf ook gekeken op de fotoblog, heb het huis gezien. Ik wilde even zeggen dat ik het heel netjes vind dat je het adres niet geplaatst hebt. Want hoewel het voor jou, mij en vele anderen vanzelfsprekend is, is dat het helaas niet voor iedereen. Het zoeken naar het type auto dat ik eerder bij Loeka12 las, kan ik ook wel plaatsen. Ergens is er toch een soort hoop het "af te kunnen sluiten" als er antwoorden zijn (als ik voor mezelf praat dan). Maar die zijn er niet. Die komen er ook niet. Sommigen proberen misschien op één of andere manier een beeld te krijgen van dit gezin in de hoop te voelen dat ze met het pijnlijke verdriet om kunnen gaan. Zijn ze positief ingesteld? Spiritueel? Hebben ze veel vrienden? Maar toch, hoeveel foto's we ook zien, hoe we ons ook proberen te verplaatsen in wat er gebeurd is, hoeveel lichtpuntjes we ook proberen te vinden.. En hoezeer ik en velen op dit forum ook een deel van het verdriet op zich zouden willen nemen.. Het lijkt me een bijna onmogelijke opgave en de enigen die voor deze zware taak staan en met de pijn moeten leren omgaan zijn de lieve moeder, vader, zusje en andere nabestaanden. En Pamsie, die angst heb ik dus ook, dat je die lifehammer niet vindt. Daar ben ik eens over na gaan denken. Want als je zelf in de auto zit, zit je achter het stuur en de sleutel in het contact. Misschien is het iets voor fabrikanten een uitschuifbare lifehammer te maken, die je aan je sleutelbos kan bevestigen?
Beetje jammer dat dit topic toch op iets heeeeeel anders uit gaat lopen?? Als ik dat graag wil weten dan mag dat niemand die mij zegt dat het niet mag/kan ramptoerist bla bla. Zoals iemand het hier net schreef iedereen verwerkt dit op hun eigen manier en daar wordt dan verder geen mening om gevraagd.
Ja maar hou dat dan gewoon voor jezelf ipv te melden. Na een goeie ipv goede zoektocht ben ik er zelf achter gekomen. Daar heeft echt helemaal niemand wat aan en ik vind het buiten dat ook nog eens respectloos! Dat iemand wil kijken tot daar aan toe, daar heeft idd niemand wat over te vertellen. Maar het hier op deze manier melden....
Lieve mensen, Allereerst wens ik moeder, vader en zusje alle liefde en kracht toe om samen door te gaan! Zoals zoveel mensen leef ik intens met jullie mee! Ook ik ken dit gezin niet persoonlijk, maar denk er dagelijks meerdere malen aan. Ben "blij" dat ik niet de enige ben (mijn man wil er niets meer over horen dus nu maar lid geworden van dit forum om het toch te kunnen delen). Hoe zou het toch komen dat dit ongeluk me zo diep raakt? Ik denk omdat ik het me zo goed voor kan stellen. Zelf ben ik mama van 3 kleine mannetjes (4,3 en 1 jaar) en als ik er al aan denk dan wordt ik al helemaal naar. En het is nog vele malen erger dan wij ons kunnen voorstellen ben ik bang..... Nicoleh, heel knap hoe jij steeds verwoord in je gedichten wat we allemaal voelen, dankjewel dat je dat deelt! Tot slot: laten we nu niet in discussie gaan over hoe iedereen er mee om gaat. Mochten nabestaanden dit forum lezen dan hebben ze daar zeker niets aan. Weet overigens ook niet waar ze wel wat aan hebben. Heb echt geen idee hoe je verder zou moeten, hoop zo dat ze dat, samen als gezin met alle mensen om hen heen, gaat lukken!
Ik vind het echt heel jammer dat dit "funda verhaal" zo uit de hand loopt. Ook ik krijg het beeld van de zinkende auto, de paniek van de kinderen en moeder niet uit mijn hoofd. Terwijl ik er helemaal niet bij ben geweest. Het snijdt in mijn hart en kleurt mijn dagen. Aan de ene kant wil ik het verhaal ook "afsluiten" aan de andere kant vind ik dat ik het aan die kereltjes en hun familie verplicht ben om elke dag aan hun te denken. Een soort (misschien te ver gaand) gedeeld verdriet. Wat Nicole ook zegt, je wilt zo graag weten hoe het nu met ze gaat, hoe gaan zij met dit vreselijk verdriet om. Wat houdt hun voor nu op de been etc. Zeker met de komende "feest"dagen, wat een ramptijd. Zouden ze weten dat er door, voor hun volsterkt vreemden, (nog steeds) wordt meegeleefd? Ik zeg "nog steeds" omdat het lijkt dat in mijn omgeving ik de enige ben die hier echt last van heb.
Lotte, je verwoordt het exact zoals ik het ook ervaar. En ook in mijn omgeving is het al lang weggezakt heb ik het idee. Ook denk ik wel: laat ik nu proberen extra te genieten van mijn eigen gezin, want je weet nooit wat het leven in petto heeft voor je. Toch komt dit ongeluk steeds weer terug in mijn gedachten en elke keer vind ik het weer ongelooflijk en vraag me van alles af. En dan denk ik aan dat gezin en hoe dat nu toch verder moet.... Wat is het toch vreselijk oneerlijk allemaal!
Het fijne aan dit forum is dat veel mensen inderdaad op een bepaalde manier dingen verwoorden die in losse flarden in m'n hoofd zitten. En doordat jullie dezelfde gedachten en gevoelens hebben, voel ik me wat minder "raar". En ik vind het ook fijn dat ik op dezelfde manier weer iets voor anderen kan betekenen. Ik mag er thuis ook niet meer over praten. sterker nog, ik heb daar al een paar keer ruzie over gehad.. daarom bezoek ik dit forum regelmatig en deel ik met jullie. Thanx!
Anke welkom, fijn dat je je verhaal wilt delen en zo herkenbaar als het gaat om het "extra te genieten" van je gezin. Na de dood van mijn eerste dochter (20 weken zwangerschap) ben ik gestopt met mijn freelance fotografie werkzaamheden. Ik kon toen gewoon niet meer, maar na dit ongeluk en de prachtige foto's die vader van zijn gezin al die jaren heeft gemaakt realiseerde ik me dat iedereen maar één kans krijgt in het leven. Als het ongeluk mij iets heeft geleerd is dat ik sinds 3 weken mijn camera weer gepakt heb om mijn dochter voor altijd vast te leggen. Mijn man heeft heel veel geduld met me maar dat komt ook door bovenstaande. Toch voel ik me, ondanks zijn betrokkenheid, wel eenzaam in dit verdriet.
Lotte wat moet het heftig zijn geweest wat jij hebt meegemaakt. En wat mooi, ontroerend en dapper dat je weer foto's maakt van je kleine meid!!
Lotte, wat erg dat jullie je dochter hebben verloren! Zelf heb ik 2x een miskraam gehad na 10 weken en dat vond ik al zo heftig, maar na 20 weken, pffff. Wat fijn dat je uit dit nare ongeluk iets positiefs hebt kunnen halen! Dat is denk ik het enige wat we kunnen doen: voor ons zelf dingen juist wel of juist niet doen omdat we ons weer zo bewust zijn van de kwetsbaarheid van het leven. O, ik ben zo blij om op deze manier hier wat over te kunnen delen! Hoop dat dat gaat helpen, want niemand heeft er wat aan als ik op Sinterklaasavond met tranen zit omdat ik aan dit gezin denk (daar had ik namelijk bij de intocht van Sint heel erg last van). Omdat je gewoon zeker weet dat ze kapot zijn van verdriet en dat zo'n intocht voor hen nu helemaal niet leuk is....
Dankjewel Nicole, wel bizar dat door dit vreselijke ongeluk ik nu meer zielsverwanten heb dan ooit en uit zoveel verschillende windstreken. Maar oh zo blij met jullie!
Dankjulliewel voor de lieve reacties maar hoe erg dat ook is /was lijkt het me zo vele malen erger om mijn dochter van twee nu te verliezen. Anke, ook ik zie eigenlijk best wel op tegen de feestdagen. Voel me zo tja hoe zeg je dat "schuldig"?
Lotte, ik herken het gevoel helemaal. Ben gelukkig niet als enige op deze manier aan het denken of eigenlijk voelen. Het voelt gewoon zo en ik kan er niet heel veel aan doen. Het raakt me zo erg. Natuurlijk denk ik er niet de héle dag aan, maar echt wel regelmatig en ik kan het gevoel dat er bij hoort zo weer oproepen. Ik hoef maar wat beelden te visualiseren..... Mijn man heeft er echt spijt van dat hij het me van het ongeluk heeft verteld. Ik had het namelijk nog niet gehoord en hij zei op vrijdagavond opeens: heb je dat gehoord van dat ongeluk in Utrecht? Ik zei: nee en toen zei hij: o, kijk dan maar niet, want het is echt te erg. Maar ja, zoals ieder mens wilde ik het natuurlijk toen toch weten, maar zoiets ergs had ik in de verste verte niet kunnen bedenken, heb ik ook niet eerder gehoord (én 2 kinderen die tegelijk overlijden én het schuldgevoel/"had ik maar" dat je als moeder vast zal hebben). De kortste weg naar ons kinderdagverblijf is langs het water, die weg neem ik dus niet meer. En gelukkig heb ik mijn man ook kunnen overtuigen om dat niet meer te doen. Met 3 kleine kinderen ben je echt kansloos als je in het water belandt, daar ben ik nu wel achter. Schreef één van jullie dat, dat als jullie samen weggaan dat er één achter in gaat zitten? Vanaf wanneer mogen kinderen dan voorin? Weten jullie dat toevallig? Voor ander soort ongelukken lijkt me voorin weer minder veilig....
Schuldig ja.. zo voel ik het ook een beetje. In deze tijd ben ik altijd al wat melancholisch en sentimenteel en als ik dan tijdens een intocht van Sinterklaas denk aan hoe oneerlijk het is dat er een gezin is dat zo'n zware tijd doorgaat. Ik hoop maar dat het zondag niet van mijn gezicht af te lezen is of dat ik de vraag krijg "waar denk je aan?" hoe ga ik dat verwoorden zonder te gaan huilen?
Anke, ik heb het even gegoogled. voorin of achterin mag allebei. voorin moet alleen wel de airbag uitgeschakeld zijn. Hierbij de link: Wat zijn de regels voor het vervoer van kinderen in de auto? | Vraag en antwoord | Rijksoverheid.nl Al langere tijd kijk ik niet meer teveel nieuws, omdat ik er depri van raak. Maar toevallig hoorde ik over het kindje dat geluidboxen op haar hoofdje kreeg in het zwembad. De volgende dag zaten we in de auto en heb ik de radio harder gezet omdat ik hoopte te horen dat ze het overleefd had. Dat had ze niet. En meteen erachteraan het nare nieuws over die arme kleine jongetjes..
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het als een soort opluchting ervaar dat ik niet de enige ben die er nog zoveel mee bezig is, net zoals jullie beschrijven, het is een te erg ongeluk en ik kan me er te veel in inleven.... Kindjes van dezelfde leeftijd, wonen ook in Utrecht, en te mooie foto 's van die mooie lieve kindjes.....ook mijn vriend wil er niks meer over horen, vindt echt dat ik er niks mee opschiet en hun er niet mee help.... Maar ergens denk ik juist dat de periode nu nog moeilijker is voor hun dus wil het niet "vergeten".... Ik was vanavond gaan sporten en dat is 1 minuten fietsen van waar ze wonen, ik kon alleen maar denken, hoe gaat het daar nu, hoe komen ze de avonden en nachten door......en toen ik een helicopter hoorde had ik t ff moeilijk omdat ik me besefte dat zij die ook hoorden... Maar dank dat jullie je gevoelens hier ook delen en zo mooi verwoorden...en moest even slikken toen ik las over foto's maken van je dochtertje weer sinds drie weken...... Ik denk echt dat de ouders dat aan iedereen zouden willen meebrengen, geniet van je kindjes, elke dag weer....Dan komT er toch nog iets positiefs uit hun drama...
stef, ik hoop dat het je heeft geholpen. Verder wil ik dit laten rusten. Verder, Het is op een wrange manier mooi hoe mensen elkaar hier treffen en begrip vinden....
Ook ik ben erg gevoelig voor nare nieuwsberichten geworden en ik mijd het journaal dan nu ook meer dan ooit. Ik heb mijn man gevraagd om geen nare kinderleed verhalen meer met me te delen als hij die ergens hoort. Ik vond de maand november echt een klote maand wat dat betreft. Normaal ben ik helemaal wild van december met zijn gezelligheid en feestdagen, voor het eerst kan me dit allemaal gestolen worden! Maar aan de andere kant wil ik toch mijn best doen om het sinterklaas en kerstfeest voor mijn dochter en man leuk te houden. Maar ik ga het wel lastig krijgen..... Ik heb drie weken geleden een kaart naar de familie gestuurd om hen sterkte te wensen. Ik weet niet of ik daar goed aan heb gedaan.....hebben anderen dit ook gedaan?