De dag van de begrafenis ben ik naar de plek gegaan waar het ongeluk is gebeurd om twee knuffeltjes voor Okke en Kalle en een gedicht voor de familie achter te laten. Het lag vol met beertjes en bloemen met en zonder kaart. Ik neem aan dat deze uiteindelijk wel richting de ouders of andere naasten gaan. Niemand behalve zij zelf weten hoe deze intense betrokkenheid van zoveel mensen, bekend en onbekend, aankomt. Misschien geeft het ergens een heel heel klein beetje troost. Of misschien zitten ze hier helemaal niet op te wachten.. Ik denk dat je voor jezelf moet beseffen dat je het hebt gedaan vanuit de intensie oprechte steun te betuigen. Dat is toch een heel mooi iets? dat je recht vanuit je hart iets voor een ander doet? En ook ik beleef de feestdagen anders dan anders. Ik besef me bijvoorbeeld ook meer dan normaal dat we ons druk maken om dingen die er niet toedoen. Niet dat ik me eerder druk maakte om de grootte van de kado's, maar al dat materieële geweld is op dit moment in mijn ogen nog eens extra buiten proportie. En helemaal niet waar het om gaat. En who cares wat ik met de Kerst op tafel zet en of we wel knipperende lichtjes of een versierde voortuin hebben. Het allerallerbelangrijkste is elkaar respecteren, accepteren en vooral heel veel liefde en (ik kan het niet vaak genoeg zeggen) beseffen hoe rijk we zijn met onze familie en vrienden.
Ik begon iets minder te denken aan dit ongeluk, maar sinds een week zit het weer continu in mijn hoofd. Vind het gewoon zo enorm verschrikkelijk, krijg het gewoon nooit uit mijn hoofd. Ik denk dat het komt doordat we die prachtige foto's hebben gezien van dit gezin, want hoeveel kinderen sterven er wel niet iedere dag. Die knappe, vrolijke, ondeugende gezichtjes van de jongens. Zo'n lieve vader, moeder en zus. Zo'n mooi gezin, in een klap verwoest... Elke avond voor het slapen gaan denk ik aan hun verdriet en begin nu serieus te denken of dit wel gezond is voor me. Moet ik soms hulp zoeken of is dat heel overdreven? Ik als totaal onbekende van deze familie kan deze drama maar niet verwerken, uit mijn hoofd halen. Ik ken ze niet en heb alleen gelezen over dit ongeluk. Toch heb ik zoveel intens verdriet erom. Maar dan vraag ik me af hoe die vrouw dit aan moet, hun moeder en dan ook nog eens alles van dichtbij meegemaakt. Ik wil jullie niet nog meer verdrietig maken hoor met mijn bericht, maar vind het zo fijn dat ik zo hier mijn gevoelens kwijt kan en hart kan luchten.
Alev, alle gevoelens zo herkenbaar maar zo normaal. In onze samenleving is het abnormaal dat ouders hun kinderen overleven, in heel veel anderen landen (Afrika bijvoorbeeld) is dit dagelijkse kost. Dit maakt dat voor ons het verdriet en ongeloof na zo'n ongeluk zo enorm groot is. Eigenlijk leven we in een schijnveilig landje ook al deneken we vaak dat we het allemaal zo lekker voor elkaar hebben. Natuurlijk is het voor iedereen persoonlijk om dat met zijn of haar verdriet te doen wat het beste past. Ik heb persoonlijk heel veel steun aan alle lieve mensen die ik hier tref. Tevens word ik bevestigd dat ik niet knotsknettergek aan het worden ben om andersmans leed maar simpelweg aan het rouwen ben. Ik denk dat we mensen zijn met een heel gezond empatisch vermogen en dat is denk een groot goed. Nicole, wat mooi dat je naar de plek bent gegaan waar het allemaal gebeurd is en twee knuffeltjes en een gedicht hebt neergelegd. Klinkt gek maar ik vind het heel fijn dat "een van ons" daar is geweest (ws wel meer mensen maar dat weet ik natuurlijk niet )
Alev, ik denk hetzelfde zoals Lotte het zo mooi verwoordt: we zijn mensen met een gezond emphatisch vermogen. En dat is absoluut een groot goed. Maar tegelijkertijd vraag ook ik me wel eens af of dit "normaal" is. Sla ik er niet te ver in door? Vanochtend dacht ik weer aan de komende feestdagen, Sinterklaas, Kerst. En toen dacht ik aan oudjaarsavond en hoe iedereen straks proost op een gelukkig nieuwjaar en schoot ik even helemaal vol. En net zat ik the Voice te kijken en tijdens het laatste liedje "here without you" heb ik het weer heel moeilijk. Ik denk zelf dat dit niet normaal is, of beter gezegd als normaal wordt beschouwd. Maar dat betekent niet dat we gek zijn, maar heel intens diep geraakt. En dat is nou juist datgene dat de meeste mensen het lieft zo ver mogelijk wegstoppen, gevoel. En Lotte, je slaat de spijker op zijn kop: schijnveiligheid.. Heb me ook afgevraagd waarom juist dit zo veel bij me los maakt. Want er sterven iedere dag kinderen en elk verloren leven is er één te veel. Maar daarom kijk ik ook geen nieuws meer en maak ik het een ver van m'n bed show. Wat je niet ziet.. Dit is niet ver, maar zo akelig eng dichtbij. Kwa afstand, kwa moeder oergevoel..
Ik denk ook dat doordat ik de foto's heb gezien van het gezin het verhaal in een keer een gezicht heeft gekregen. Daarbij heeft dit verdrietige verhaal wel een begin maar zullen we moeten accepteren dat we nooit zullen weten hoe hun leven verder vanaf 2 november is gelopen. Dit alles maakt het voor mij erg lastig om het "naast" me neer te leggen. en idd "here without you" was echt weer zo'n nummer die voor tranen zorgde
Wat bizar, je omschrijft steeds precies wat ik denk en niet kan verwoorden.. alsof je in m'n hoofd zit..
Dat heb ik ook heel vaak bij jou hoor! Met name je vreselijk akelig goeie gedichten hakken er in. (euh dat is een compliment)
Kan me ook helemaal in jullie berichten vinden Lotte, Nicoleh en Alev.. Laat mij ook maar niet los.. Soms is het even weg, maar ben er toch echt iedere dag wel mee bezig.
Lieve allemaal, Het geeft me toch ook echt wel een gevoel van opluchting dat er zoveel meer mensen op dezelfde manier mee bezig zijn als ik. En Lotte inderdaad heel mooi verwoord door te concluderen dat wij een gezond empatisch vermogen hebben. Ik merk ook dat heel veel mensen het wegstoppen, want als ik er over begin (als ik nog durf) dan zeggen de meesten al snel: o, hou op, wat een narigheid en gaan over op iets anders. Denk er ook zo vaak aan tijdens bepaalde gezinsmomenten hier. Bv de ochtendhectiek, dan denk ik: oh, wat zal het daar nu stil zijn. Met zo'n jong gezin merk je het in alles, je hebt ook gewoon ineens veel minder te doen in praktische zin. Ik mopper ook niet meer over de grote berg was hier elke week, dat zijn van die onbelangrijke dingen...
Ja inderdaad Anke, de ochtenden, hoe ga je de kracht vinden jezelf uit bed te slepen nu? Het samen ontbijten, maar ook het avondeten. Hoe?!! En hoe kun je ooit nog normaal naar water kijken of een auto instappen? Dit weekend is het pakjesavond. Een moment dat we doorbrengen met familie en vrienden. Laten we er een mooi feest van maken, met een lach en ruimte voor een plotseling afgedwaalde traan. Lieve Lotte, geniet van je dochter. Ik hoop dat je wat magie weet te vangen in mooie foto's. Later kun je haar vast eens uitleggen waarom het voor jou zo'n dubbel gevoel was. Maar voor haar (en ook mijn kids) zal het 't heerlijk avondje zijn, waar ze al drie weken vol spanning naar uitkijkt. En ik hoop dat dat gevoel ook bij jou overheerst. De maan schijnt door de bomen. Met miljoenen sterren. De voor jou helderste en stralendste ster is jouw kleine meisje dat je verloor. Niet fysiek aanwezig, maar van bovenaf altijd over je wakend. En dat doen Okke en Kalle ook over hun lieve mama, papa en zusje. Waar ze nu zijn is er geen pijn en er zijn speelgoed en zoetigheid in overvloed. Sinterklaas was nog nooit zo'n dubbel gevoel. Ik weet nu wat ik heb en hoe rijk ik ben. Ik weet dat een ander gezin worstelt met onvoorstelbaar veel verdriet en een enorm gemis. Tussen de pepernoten en marsepein branden vanavond kaarsjes. En terwijl zenuwachtige kindertjes liedjes zingen en de wereld doordraait, zal ik positieve gedachten en kracht hun kant op blijven sturen..
Nicoleh wat moet ik huilen om je bericht, met tuiten. Een stomme hek en dan was dit niet gebeurt, kan er zo kwaad om worden he!!! Maar ik wil dit voor mezelf afsluiten en er niet zo de hele dag door aan denken. Is het stom als ik naar hun begraafplek ga om wat achter te laten, dat ik het daarna misschien toch wat kan loslaten. Zou dat een optie zijn of is het belachelijk om dat te doen. Tsja de familie zal het ook helemaal niet op prijs stellen denk ik, ik weet het niet meer.
Nicole dankjewel en weer zulke mooie woorden van verdriet en verlangen........ Alev, nee ik vind het alles behalve stom als je naar de begraafplaats zou gaan. Ik heb er zelf ook al over zitten denken maar weet niet waar de kleintjes zijn begraven. Ik steek in ieder geval weer twee kaarsjes aan voor ze. Voor iedereen deze dagen, heb het goed en wees mild voor jezelf.........
Ik dacht vandaag nog aan het gezin heel veel gezinnen gaan pakjes avond vieren. Doen zij dat ook vraag ik mij dan af?. Ik denk het voor voor hun dochtertje. Zijn er hier mensen die dichtbij dit gezin staan het is een domme vraag mischien maar hoe gaat het met ze?. Wat heel veel mensen hier hebben heb ik ook je denkt regelmatig aan ze.
Het gaat naar "redelijk" met ze, maar ook niet meer dan dat. Eigenlijk is elke dag een lijdensweg voor de ouders, maar ze willen verder voor hun dochtertje. Ze moeten wel. De feestdagen maakt idd het gemis nóg ondragelijker. Verder wil ik uit privacy overwegingen niet te veel uitwijden dus laat het hierbij. Heel lief hoe jullie allemaal meeleven hoor!
Nikki, wat lief dat je dit laat weten! Ze klinken als een dapper gezin. En ook fijn dat je begrijpt dat we echt intens meeleven en niets anders dan dat. Zit nu weer met tranen in mijn ogen, zo oneerlijk...
Dank je Nikki! Het is echt verschrikkelijk waar dit gezin nu doorheen gaat. Een onmenselijke lijdensweg inderdaad. Ik ging er niet vanuit dat het beter zou kunnen gaan dan redelijk. En toch, dit wetende, raakt je bericht me keihard. Wat goed dat ze zo doorknokken voor hun dochtertje. Wat moeten deze mensen ontzettend veel liefde en innerlijke kracht bezitten om door te gaan..
Dank je wel Nikki, ook ik ben blij om iets over ze te horen.. hartverscheurend je berichtje, dat wel! Ik wens ze met heel mijn hart heel veel kracht en liefde toe.. en met kerst zal ik een extra kaarsje voor ze branden, maar eigenlijk doe ik dit altijd als ik een kaars aansteek!
Ik ben zo van slag geweest vandaag na het bericht van Nikki. Natuurlijk niets vergeleken bij wat de ouders elke dag moeten doormaken....... Zoals Nicole al zegt: wat een krachtige mensen!