Vandaag was ook ik flink van slag. Van 't weekend hebben we Sinterklaas gevierd, hét grote kinderfeest van het jaar. Vanmiddag zijn we met de auto richting ons vakantieadres gereden, want we zijn er even een midweekje tussenuit. De kindjes lagen te slapen, de radio aan met allemaal sentimentele liedjes die zo typisch horen bij het seizoen en alle tijd om na te denken. Toen we langs Utrecht reden dacht ik aan dat mooie gezinnetje.. Zo verschrikkelijk.. ik hoop zo dat ze vanavond in het bijzijn van veel lieve mensen zijn, zodat ze het verdriet samen aankunnen..
Hier dezelfde gedachten.....Zucht, echt pijn in mijn buik gehad de afgelopen dagen van het bericht van Nikki. Ook het gevoel dat iedereen maar "gewoon" doorgaat vind ik lastig. Natuurlijk weet ik dat we moeten doorgaan, maar toch. Deze feestdagen hebben wat mij betreft een rouwrandje. Ook ik hoop dat hun omgeving in deze vreselijke tijd hun warme deken zal zijn.
Jullie zijn niet "alleen" die bij dit ongeluk stil blijven staan. Zomaar "doorgaan" zonder de onbenulligheden van veel dingen te zien kan ik tenminste niet. En ja je voelt ook de onzekere vergankelijkheid van het leven. Zal ik ooit het onbelangrijk nog belangrijk vinden zonder te denken aan dit mooie gezin. Het is volgens mij trouwens niet alleen een gezond empatisch vermogen waardoor dit ongeluk zoveel aangrijpender is, maar ook de bizarheid van het ongeval waardoor het mij veel meer raakt. Zo noodlottig wreed. De "feest"dagen hebben zeker een rouwrand.
Ja inderdaad, de bizarheid, het meest onwaarschijnlijke scenario, de wat als-en, de oneerlijkheid, de wreedheid, de heldere visualisatie. En net als jullie ervaar ik ook die rouwrand.. Matthew, hoe stom het waarschijnlijk ook klinkt, ben ik blij dat er ook eens een man zijn verhaal doet. Hierdoor krijg ik iets minder het gevoel dat dat empatisch vermogen een typisch "vrouwen"ding is. En dat geeft voor mij nog eens aan, dat niet alle moeders die het zo blijft bezighouden "gek" zijn geworden.
Tja zo ontzettend oneerlijk! Als ik al ooit in god geloofde weet ik nu zeker dat hij niet bestaat of dingen als 'je krijgt wat je aankan of al het verdriet wordt over de mensen verdeeld', amehoela! Erger dan dit is niet mogelijk, onmenselijk en bijna onmogelijk wat zij moeten dragen.. Ik wou dat er iets is wat we zouden kunnen doen..
Datzelfde heb ik met Karma. Dat was echt mijn levensmotto en dat kan ik nu niet meer plaatsen. Daarmee ben ik een stukje van hoe ik dacht dat dingen werken en mezelf kwijt. Was er maar iets.. dan zou ik dat onmiddelijk en zonder enige twijfel doen..
Ik heb me nooit helemaal verdiept in het Boeddhisme, maar mijn Karma was de wet van "wat je geeft, krijg je in 3voud terug" "wie goed doet, goed ontmoet". Dat kan ik niet meer rijmen in wat er gebeurd is met dit gezin. Hoe kun je dit nou verdient hebben?!! Dit is onmenselijk veel verdriet!! Dat gaat er bij mij niet in. En daarom zal 2 november voor mij altijd de dag zijn van dat vreselijke noodlottige ongeluk, een dag met een rouwrand en de dag dat ik mijn geloof in Karma verloor..
Matthew wat fijn dat je er (weer) bent. Ook ik dacht dat dit echt een vrouwen "ding" was maar dit gedeelde verdriet blijkt gelukkig niet geslachtsgebonden te zijn maar menselijk. Wat je zegt: 'bizar", hoe heeft dit ongeluk zo uit de hand kunnen lopen. Zoveel mensen die erbij waren en iedereen even hulpeloos. Dramatisch! God, karma, budah mij maakt het niet uit, uitendelijk is het leven de rechter. Ik ben mijn geloof ( en dat was al heel summier) na het overlijden van mijn dochter kwijt geraakt. Maar toch, hoe gek het ook klinkt, geeft het me rust de gedachte dat ze ergens is waar het goed is. Volgens mij moet je als mens een positieve tegenhanger hebben in tijden van rouw om niet totaal in te storten en verder te kunnen gaan. Ook ik loop vaak met het gevoel "iets" te willen doen voor de familie. Zo zat ik naar de tv te kijken en er werd reclame gemaakt voor de staatsloterij. Mijn man vroeg wat ik zou doen als ik een miljoen zou winnen, waarop ik antwoordde: meteen aan de familie Faber geven. Vanzelfsprekend weet ik dat ze hiermee hun kanjers niet terug krijgen maar hoop ik dat het geld ze iets helpt om die middelen te regelen die zij nodig te hebben om hierdoor heen te komen. Vreemde gedachten ws he?
Positieve tegenhanger of niet, dat er meer is, daar ben ik van overtuigd. En ook dat het daar goed is. Nu eigenlijk meer dan ooit. De gedachte die veel mensen hebben meer te willen doen op wat voor manier dan ook, vind ik heel mooi. Kaarsjes branden, kaarten sturen.. ook geld schenken vind ik eigenlijk niet raar ofzo. Zou zelf ook graag zoveel meer willen doen en heb daar al regelmatig over nagedacht. Zo zou ik graag een nummer voor ze willen schrijven en op cd zetten. Maar dan weer de gedachte: zitten ze daar wel op te wachten?
Ken dat gevoel, "zitten ze daar nou wel op te wachten". Ik heb dagen getobd over het sturen van een kaart en op het moment dat hem postte kreeg ik alweer spijt van mijn actie. Ik wil alles behalve dat de ouders mijn kaartje als extra belasting ervaren. Gatver alles blijft zo ongrijpbaar.......(en onbegrijpelijk) Maar Nicole een nummer schrijven vind ik echt heel mooi. Waar ik ook al aan heb zitten denken is, dat ze hun huis te koop hebben staan en al een huis voor hun gezin gekocht hadden. Een huis waarin iedereen zijn eigen kamertje had. Nu zitten ze mischien wel met een veel te groot huis waar vanaf 2 november een totaal andere toekomst zal zijn dan ze hadden gewild. Nou ja, dat soort gedachten maakt me echt intens verdrietig.
Weer zo herkenbaar. Zelfs op het condoleanceregister zit ik met een knoop in mijn maag op het moment dat ik op de verzendknop druk. word ik echt heel zenuwachtig van. Ik heb bijvoorbeeld mijn ouders ook gevraagd wat ze van de gedichten vonden voordat ik ze plaatste. Dat hun huis te koop staat wist ik wel. Wist alleen niet dat ze al een ander huis hadden. Dat is waarschijnlijk wel de normale gang van zaken, maar ik ben niet zo bekend met dit soort zaken, zit zelf in een huurhuis. Mijn gedachte daarover was dat ze nu misschien in een huis zitten waar heel veel herinneringen aan kleven. Stel dat je om financiele redenen uitkijkt naar een andere woning of net de koop voor een andere woning had gesloten, dan komt er nog eens een extra emotionele belasting bij. O, daar wil ik niet eens aan denken. Dat je kasten moet gaan uitruimen terwijl je daar nog helemaal niet aan toe bent. Niet dat ik me een moment voor kan stellen dat je er ooit wel aan toe zou zijn. Elk shirtje, elk boekje. Ik zou helemaal instorten denk ik..
Ik vind het erg mooi dat jullie wat hebben gedaan op jullie manier... ik heb ook met de gedachte gelopen om een kaartje te sturen, maar wist ook niet zo goed of ze daar op zaten te wachten... Uiteindelijk denk ik wel dat het ze troost biedt dat andere mensen aan ze denken. Misschien stuur ik nog wel een kaartje. Nicoleh, ik vind jouw gedichten trouwens echt ontzettend mooi.... Maar het huis, daar heb ik ook aan zitten denken, zouden ze al een ander huis hebben gekocht? En dan gaan ze nu wrsch uit Utrecht, terwijl hun twee knulletjes nu vlak bij hun begraven liggen.......oh als ik mijn twee kindjes zie dan word ik soms zo intens verdrietig, omdat ik dan aan hun onmenselijke verdriet denk.... hadden ze maar een andere auto gehad (met een hoge achterkant, dan hadden ze via de achterklep die openstond de kids kunnen redden), had ze maar alvast een deur opengegooid toen de auto in het water rolde, hadden ze maar 'iets' gehad om die ramen in te slaan in de tijd dat de auto nog niet helemaal gezonken was..... pff aan al die dingen blijf ik denken en die dingen moeten ook constant door hun hoofd spoken.... Ik hoop zo dat het ze lukt om op een of andere manier door te gaan. Ik begreep ook dat ze net een nieuwe baan had (en dus een nieuwe lease auto, wellicht dat het ongeluk ook daarmee te maken had...). Ben ook erg benieuwd of en hoe ze daar ooit weer mee kan beginnen, of ze al is begonnen en hoe dat gaat..... Konden we maar iets voor ze betekenen hè. Ik denk dat in de toekomst het een enorme steun gaat zijn dat ze zulke ontzettend mooie foto's van die jochies hebben gemaakt....
Ik weet niet of ze al een nieuw huis hebben hoor, maar dat zijn dan van die gedachten waar ik echt helemaal misselijk van word. Zoals je zegt, het uitruimen van kasten elk kledingstuk, de lievelingsknuffels, speelgoed om totaal gek van te worden. Ik denk dat ik alle kleertjes die nog in de wasmand lagen nooit meer zou wassen. Zo lang mogelijk hun geur opsnuiven. Ik weet dat ik als kind, mijn neus stak in de het werkjasje van mijn vader om zijn geur op te snuiven. Toen hij kwam te overlijden heb ik heel vaak met dit jasje tegen me aan gezeten als troost. Ik herinner me nu hoe intens verdrietig ik was toen ik het eerste babypakje van mijn overleden dochter ging opruimen op zolder. (kijk dat doet zo'n forum met me....) Ik dacht toen echt dat ik nooit meer gelukkig zou worden en dat was slechts een babypakje. En toch gek genoeg ben ik toch uit dat diepe dal gekomen, ben een sterker mens geworden. Ik heb wat dat betreft een blindelings vertrouwen in de veerkracht van mensen. Op een gegeven moment is het klaar maar dan moet echt eerst heel goed hebben kunnen rouwen en daar zitten de ouders nu middenin.
Hier weer zoveel herkenning bij al jullie gedachten. Ook over die kleertjes in de wasmand dacht ik...En over dat eventuele nieuwe nu te grote (in ieder geval gevoelsmatig) huis... En Matthew, het klopt wel dat de bizarheid van het ongeval ook maakt dat ik er zo mee bezig blijf. Ik denk zo vaak: waarom moest nu echt alles tegenzitten? Uberhaupt al dat die auto in het water belandde (handremknopje dat niet pakte, geen hek etc.) en dat dan vervolgens alle reddingsacties niet lukten en dat ook de brandweer blijkbaar relatief laat arriveerde. Echt zo onmenselijk wreed. En elke ochtend weer als je wakker wordt (of 's nachts als je onrustig slaapt) die realisatie dat je kleine mooie mannetjes niet meer bij je zijn.... Ook ik zit nog te denken aan een kaartje sturen, maar kan echt niet inschatten wat ze daar van zouden vinden, want het laatste wat ik wil is ze op wat voor manier dan ook belasten.
ik heb dit berichtje vanmorgen gelezen en moest er de hele tijd aan denken..heb nu ook allerlei ehbo spul voor de auto gehaald mocht er ooit wat gebeuren zo'n brandblusser en zo'n ding waarmee je raam inslaat en gordels doorknipt just in case
O, wat vreselijk en wat veel allemaal. Op één dag zomaar ineens je twee jongetjes kwijt. Net een nieuwe baan, woning te koop gezet. En met al dat verdriet en ellende de feestdagen in en doorknokken voor je dochtertje. Ga er maar aan staan. Ik geloof in de veerkracht van mensen. Maar ik denk ook dat dit een proces van jaren zal zijn en dat je het waarschijnlijk nooit echt te boven komt. Daarvoor zijn je dromen en toekomstbeeld te wreed verstoord. Ik kan me zo voorstellen dat dit heel veel tijd en geduld gaat vergen om je leven een nieuwe invulling te geven. En er zal veel liefde nodig zijn. Gelukkig hebben ze nog heel wat om voor te leven met hun lieve dochtertje. Er zullen nog heel wat nachten en ochtenden zijn waarbij er misschien niet meteen het besef is dat ze er niet meer zijn, ben ik bang. Dat je in een soort roes misschien even gaat kijken of ze al wakker zijn.. Lotte, ik heb je nog even een privébericht met een vraagje gestuurd..
Wat een herkenning wat jullie schrijven! Het is zeker een proces van jaren. Ik word altijd beroerd van de goedbedoelde opmerking "heb je het een plekje kunnen geven?". Het verlies van een kind is niet op een "plekje" vast te zetten. Het zit in je hele leven verwikkeld, alles wat je doet, ziet, hoort en ruikt brengt weer vervlogen tijden terug en wat had kunnen zijn. Ja, de scherpe kantjes gaan eraf maar niet meer dan dat. Maar voor nu is er het ongeloof en onvermogen, "liggen ze echt niet in hun bedje" momenten en dat is hel op aarde..... Jeemig ik vind het heel bijzonder om hier heel veel mensen tegen te komen die hetzelfde verdriet en ongeloof ervaren.
Arme, arme moeder om dit zo voor haar ogen mee te maken. Eigenlijk was het maar een "tel" waarop ze doorhad dat het misging en wat daarna heel snel is uitgemond in een veel te groot drama. Uiteraard leef ik ook mee met de vader. Het moment waarop hij het nieuws te horen heeft gekregen, moet vreselijk zijn geweest. Ik vind trouwens niemand op dit forum "gek" vanwege jullie medeleven. Iedereen beschrijft heel goed wat ikzelf ook ervaar. Misschien ben ik een beetje gek dat ik me als man zo goed kan inleven. Waarschijnlijk omdat ik zelf ook 2 kinderen heb en bij ons thuis is mijn vrouw weer de wat nuchtere. Hoewel dit de eerste keer is dat ik mij het lot van onbekenden zo aantrek. Dat komt ook, naast inlevingsvermogen en het onrealistische van dit ongeval (dat helaas maar al te waar werd) door de blog. Hierop was zo'n mooi gezin te zien en straalde de liefde van de foto's af. Mijn hoop is dan ook dat ondanks dit grote ongeluk de vader en moeder zulke prachtige mensen zullen blijven, voor elkaar, voor hun dochter, maar ook voor hun zonen die bij hen horen waar ze ook zijn.