de tranen in mijn ogen.. wat een leed.... arme kindjes klasgenootjes vriendjes... en fam. al heel vaak gezegd natuurlijk.... geen woorden meer...
Ik leef mee met Iris en haar familie. En ik leef ook mee met de familie an Jeroen. Om die reden heb ik ook zijn register getekend. Niet voor hem, maar voor zijn nabestaanden. Het moet voor hun ook verschrikkelijk zijn. En zolang het tegendeel niet bewezen is, ga ik er vanuit dat zijn ouders, familie en vrienden niet op de hoogte waren van zijn plannen. En dat ook zij de jongens missen en geschokt zijn door de laatste daden van de vader. Geen medelijden met de vader. Wel heel veel medeleven ook met zijn nabestaanden! Verder krijg ik een brok in mijn keel als ik denk aan de school van de jongens. Wij zijn één keer een leerling verloren. Het is net te beschrijven wat dat met je doet, wat het met de kinderen doet. Ik heb in grote lijnen beeld hoe hun komende dagen en weken eruit gaan zien en leef ook met deze betrokken volwassenen en kinderen intens mee.
Dat zie je wel vaker met moordenaars etc..op de een of andere manier vinden sommige dat kennelijk opwindend, en gaan zelfs liefdesbrieven naar dat soort personen sturen bv in de gevangenis.. Ik begrijp dat ook niet hoe je van een dader een slachtoffer kan maken
Ik begrijp dat ook niet, de verheerlijking door sommigen aan een misdadiger. Aan de andere kant is ook deze man ooit een kind geweest, en jongeman met gevoelens en liefde. Ik vind het wèl heel erg dat iemand kennelijk zo ziek en zo gek kan worden dat hij tot dit in staat is. Arme familie van hem ook. Je zal de moeder zijn van zo'n 'monster'
Echt, ik hoop dat er een speciale plek in de hel gereserveerd is voor mensen zoals de vader van Ruben en Julian. Die arme arme kindjes... Mijn hart breekt voor hun... En voor hun nabestaanden. Rust zacht lieve mannetjes. Ik hoop dat jullie nu op een zorgeloze plek zijn, waar jullie onbezorgd met elkaar kunnen spelen en geen pijn en ellende meer kennen...
De instanties zijn er om te helpen en te signaleren. Zij kunnen dit soort excessen niet voorkomen (helaas). Het feit dat er politie is betekent toch ook niet dat er geen misdrijven meer zijn, maar gelukkig wel minder en ik denk dat hetzelfde geldt voorjeugdzorg/mw. Ik vind dat je nu wel heel makkelijk, ongegrond met een vinger wijst naar de instanties...
Het is ook wel erg makkelijk om jeugdzorg de schuld te geven ofzo. Net alsof die er wat aan kunnen doen
Vreselijk.... Maar..... niemand van ons kan hier ook maar 1 zinnig woord over zeggen. Niemand van hier heeft ook maar enig idee hoe dat huwelijk eruit zag. Ja we weten het allemaal van horen zeggen en we vinden overal de nodige roddels op het internet. Ik vind dat sommige van jullie er een beetje in doorslaan. Ik hoop dat heel snel duidelijk mag worden wat er precies gebeurd is, en wie de schuldigen hierin zijn en dat er maatregelen worden getroffen dat in de toekomst dit nooit, maar dan ook nooit meer mag en kan gebeuren. Ik heb er een tamelijk zwaar hoofd in..... ik denk niet dat we ooit te weten zullen komen wat er gebeurd is. En dat is misschien ook maar beter, dat we niet weten wat er precies in die laatste minuten voor het sterven van deze 2 onschuldige kinderen met ze gebeurd is..... soms is het beter als je niet alle feiten weet. .
Ik heb de rest wat hierna komt nog niet gelezen. Dat ik jou stukje eruit pakte was niet voor jou speciaal bedoelt hoor. Dat ging mij erom dat een condoleance inderdaad voor de nabestaande is en dat de mensen dat ook moeten doen dan, en niks anders Gr MB2005.
Ik denk dat het niet de schuld is van jeugdzorg o.i.d, maar ik denk wel dat er eens heel kritisch gekeken moet worden naar de mogelijkheden die er zijn om dit soort dingen te voorkomen. Ik heb altijd al gezegd dat kinderen te laat uit situaties gehaald worden die niet goed voor ze zijn. Als er een melding komt over kindermishandeling die erg bedreigend is voor een kind moet dat kind i.m.o. meteen uit die situatie worden gehaald. Dat hoeft niet meteen naar vreemden te zijn, maar kan ook gewoon bij een tante of de grootouders zijn. Zie het als een paar weken logeren waarin alleen onder toezicht contact mag zijn en waarin alles goed uitgezocht moet worden door jeugdzorg. Ik vraag me echt af waarom een moeder hier op het forum haar dochter naar haar ex moet laten gaan, terwijl die zijn kind slaat... dat klopt gewoon echt niet...
@Jippie: Dat klopt inderdaad niet ALS het waar is. En dat is nu net het probleem. Er zijn helaas ouders (en volgens mij niet weinig!) die allerlei leugens vertellen over de ex-partner. Omdat ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen en al helemaal de kinderen niet aan de ex gunnen. Daardoor weet een instantie uit jeugdzorg gewoon niet wanneer ze wel moeten ingrijpen en wanneer niet. Ze kunnen nu eenmaal (helaas) niet vertrouwen op de melding van de andere ouder omdat daar te vaak misbruik van wordt gemaakt.
Dat zeker. Mijn moeder werkt op een basisschool waar bijv. 2 ouders gescheiden zijn. En allebei "luchten" zij hun hart regelmatig bij mij moeder. De 1 maakt de ander zwart en omgekeerd. Volgens de vrouw is de man gestoord en slecht voor de kids en andersom hetzelfde. Zeer moeilijk wie je dan moet geloven. Ja, de kids laten nog wel eens wat los over de losse handjes van mama. Maar goed, dat moeten ze maar net durven vertellen... en dan nog word er besloten om kids bij oma (moeder van mama) onder te brengen en mogen ze beide geen contact met kids hebben omze rust te gunnen. En wie heeft er alsnog stiekum contact met de kids? Juist, mama Echt te triest voor die kinderen en ze lijden er echt onder. Maar er word niks gedaan
Kijk, dat vind ik dan wel een goede oplossing in principe.. dat ze bij een grootouder worden geplaatst.. eventueel met contact onder toezicht. arme kindjes... Ik begrijp dat er veel gelogen wordt om de ander zwart te maken, maar daar moet niet vanuit gegaan worden in eerste instantie. Ik denk dat de samenwerking tussen instanties een heel stuk beter kan en dat dit geval met de 2 broertjes toch echt een voorbeeld is van een falend systeem.
19.08 uur: De politie is klaar met het sporenonderzoek op de vindplaats van Ruben en Julian. De omgeving wordt weer vrijgegeven.
Nog steeds een steen op mijn maag en tranen in mijn ogen: het hele gebeuren raakt mij nog steeds zo erg! En als ik dan in de krant het gedichtje lees wat de school van de kindjes heeft geschreven, heb ik het even niet meer. Jemig: arme moeder, familie, nabestaanden. Hoe gaan zij dit ooit een plekje geven?!