Oh ik herken het... het schuldgevoel, het controlfreak-achtige. Maar ik leer steeds vaker om 'los te laten'. Soms is het beter om je verstand te volgen, soms kun je beter het gevoel volgen. Of je kunt zeggen als je een tweede wilt: 'het lot bepaald, misschien worden we niet meteen zwanger we zien wel'. In de trant van: het lot bepaald dan hoe snel het kindje gaat komen En als je zwanger bent heb je nog 8 maanden om het te laten bezinken hè. Jouw eerste kind gaat de aandacht echt wel krijgen en genoeg ook. Alleen wat anders. En het is helemaal niet erg om te leren dat je af en toe moet wachten, dat de wereld niet alleen om jou draait. Dus eigenlijk verleen je e een gunst tav de toekomst Onze eerste begon met 6 weken ook door te slapen, met 10 weken sliep ze helemaal door. Onze jongste is nu 10 weken en zit nu op het punt waar de eerste zat met 5-6 weken. Maar goed, dat komt vanzelf wel Qua krampjes zou ik gewoon zorgen dat je iets van sab-simplex of incafol in huis hebt. Je weet nu al veel meer, dus je kunt op vele zaken sneller inspringen. Bijvoorbeeld meteen streng optreden qua ritme, zodat ze er snel in zit. En steeds op bed leggen. Evt 3 x week oppas van moeder of schoonmoeder regelen om je met de ochtenden te helpen, zodat jij je op dat ritme kunt concentreren. Onze tweede is eigenlijk niets moeilijker dan de eerste. En ik heb het geluk dat de eerste pas om 8:30 uit bed komt. Dan is het 6:30 flesje, 7:30 terug in bed, even mama tijd en dan op naar de oudste
Ergens denk ik (misschien naïef) dat ik met de 2e relaxter en makkelijker ben. Ik hoop het zo! De reden waarom ik ook zo nadenk is omdat ik overdag eigenlijk altijd alleen zal zijn met ze. Nu ben ik ook altijd thuis maar met 1 kind lijkt me dat toch allemaal makkelijker dan met 2 kleintjes. En met name de ochtenden, daar zie ik wel een beetje tegenop. Mijn vriend is meestal voor 7.00 al weg, die heeft zo'n drukke baan waardoor hij eigenlijk ook altijd wel zo vroeg weg moet. Vind ik geen probleem, want in de avonden is ie er altijd en doen we het samen. Maar de ochtenden, ik zit dan al te bedenken dat 2 kleintjes tegelijk wakker zijn, de een een fles moet, de ander brood...beide aandacht nodig maar op 2 verschillende manieren. Als de baby huilt, maar ik ben net bezig met de oudste. Haha...ik probeer nu alles al onder controle te krijgen. Ik geloof ook dat het goed is voor kindjes dat ze leren dat ze soms moeten wachten, moeten delen. Maar ik denk dat ik er zelf gewoon moeite mee heb, ik vind het al zo sneu als m'n dochter huilt en als dat er straks 2 zijn, zul je altijd zien dat ze tegelijk gaan huilen..haha We hebben overigens gisteravond en goed gesprek gehad hierover en we gaan ervoor! Ons gevoel is hetzelfde, we willen een tweede en zsm uit de baby's zijn (met 2 kindjes zijn we wel klaar denk ik). Financieel enz zal het wat krapper worden, zolang ik nog geen baan heb, maar ik geloof ook niet dat een tweede erbij zoveel meer kost. De wens is gewoon sterk!
Mijn oudste wordt over 2 weken 3 jaar en de jongste is net twee weken geleden 1 geworden. Ze schelen net geen 2 jaar dus. Je wordt er handig in . Natuurlijk is het enorm druk en ik hoop altijd dat ze niet tegelijk ziek worden etc. Maar het is absoluut te doen hoor! Wij gingen net voor de eerste verjaardag van de oudste voor een tweede. Ik vond de stap van 0 naar 1 kind pittiger dan 1 naar 2 kinderen. Je zit er nog helemaal in..
Dat; wat als ze beide gaan huilen?! herken ik enorm. Het is eigenlijk bijna nooit voorgekomen moet ik zeggen. De keren dat het wel voorkwam nam ik de jongste gewoon bij ons als ik bezig was met de oudste. Bijvoorbeeld ze werden tegelijk wakker (mijn jongste huilde dan enorm!) dan deed ik een kleedje op de grond bij mijn dochter, hem erop en dan kon ik rustig mijn dochter aankleden etc.
Ik lees ook veel over ritme en regelmaat, maar niet elk kind reageert daar goed op. En als je dan zo bezig bent met een 'ritme' en het lukt niet, raak je juist gestresst... en dat kan je ook niet gebruiken met een peuter om je heen. Laat het los, en het loopt meestal wel los. Ik was zelf heel relaxed bij mijn eerste. Voeden en slapen ging uitsluitend op verzoek (voeden soms ook op mijn verzoek als ik op knappen stond ) en omdat mijn dochter echt niet in haar bedje wilde slapen overdag heb ik haar altijd bij me gehouden in de kinderwagenbak in de huiskamer. Ze had het nodig om de dagelijkse geluiden te horen. Hierdoor kon ze ook goed slapen onderweg of als we ergens waren. Er was totaal geen belemmering om weg te gaan omdat ze toch wel sliep en zich goed kon afsluiten, dat is ook fijn. Draagdoek heeft ze in gewoond de eerste maanden, en we hebben het specifiek die eerste 3 maanden heel rustig aan gedaan. Weinig bezoek ontvangen, weinig weggeweest. Veel thuis gebleven. Misschien dat ze daardoor ook prikkels beter kon handelen toen ze een maand of 3 was, geen idee, maar ik denk dat rust de eerste periode echt heel belangrijk is. 's Nachts in het wiegje ging eigenlijk direct goed. Ze heeft tot 14 maanden bij ons op de kamer geslapen. En zo rond de 8 maanden ging ze langere slaapjes doen, in bed. Toen was ik pas een beetje 'aan huis gekluisterd'.
Mijn dochter reageerde juist weer heel slecht op geluiden en prikkels. In het begin hielden we haar beneden in de wandelwagenbak, wij dachten dan is ze bij ons, dat is vertrouwd voor haar en zo kan ze wennen aan slapen op andere plekken naast haar bed, Maar het werkte totaal niet, ze was snel overprikkeld en juist toen we haar in haar bedje lieten slapen, in een donkere kamer en er regelmaat ingooiden werd het een stuk beter. En ze heeft eigenlijk altijd behoefte gehad aan het vaste ritme en regelmaat. Ik vind dat fijn, want het geeft me houvast maar ergens vind ik het ook jammer want ik ben heel lang met haar thuis geweest omdat ze dus niet sliep als ik weging met haar. Niet in de auto, niet in de wandelwagen. Nog steeds doet ze dat heel zelden! Ze is te alert lijkt het wel, wil alles zien en horen. Daarnaast slaapt ze wel prima bij andere mensen (opa en oma bijvoorbeeld) maar wel altijd in bed. En trouwens, ik teken ervoor als het 2e kindje ook zo snel door gaat slapen. Ik denk dat ik vooral bang ben voor een herhaling van bovenstaande. Daarom hoop ik dat ik zelf ook relaxter ben met de 2e, omdat ik weet wat er komt. Maar ik zie op tegen een zelfde 2e kindje dat ook veel rust en regelmaat nodig heeft. Ik zou zo graag minder daarmee bezig willen zijn, en ook met 2 kindjes lekker op pad gaan. Maar goed, als het niet werkt dan houdt het op. Achteraf denk ik dat mijn dochter ook lang onrustig is geweest vanwege honger, dat zijn dingen die je later pas ontdekt. Anyway, het zal een enorme uitdaging worden maar ik heb er wel zin in. Als ik zie hoe leuk ik m'n dochter vind naarmate ze ouder wordt en meer kan, en nog een kindje van ons zelf. Als het lukt dan is dat natuurlijk wel een rijkdom. Wat me wel erg pittig lijkt is de nachtvoedingen die er natuurlijk bij horen in het begin. Hoe hebben jullie dat ervaren? Ik was bij m'n dochter soms zo moe na een nacht weinig slaap, maar straks loopt er overdag nog een kindje rond waardoor ik overdag ook niet kan bijslapen, zoals ik bij de oudste wel kon. Hoe deden jullie dat? Waren jullie niet gesloopt overdag? Ik geef flesvoeding, en bij de 2e zal mijn vriend ook nachtvoedingen moeten doen, bij de eerste deed ik ze allemaal omdat ik overdag toch kon bijslapen