O hope ik herken zo wat jij zegt. Je wilt zo graag weer "gewoon en vrolijk zijn" Maar dat wil gewoon even niet. Ik heb vandaag weer een goede dag (gelukkig) Ik lag hier ook te janken omdat ik janken moet en dat dan niet wil, je wilt je het liefst gelukkig voelen. Helaas gaat dat niet zomaar. Is ook niet niks Hope, en jij kan ook niet verder met steeds dat vloeien. Weten de mensen waar jij op visite gaat dat jij een miskraam hebt gehad ? Onze vrienden weten het bijna nu wel allemaal. We zouden het eerst niet vertellen, maar nu toch maar gedaan.
Ik heb me gisteravond in slaap gehuild, met het gevolg dat ik maar 4 uur slaap had gehad en vanmorgen om 7:00 op m`n werk met dikke ogen verscheen. Hele dag erg verdrietig gevoeld, waarom precies weet ik niet. Waarschijnlijk omdat mijn lichaam me gek maakt. De mensen waar ik op bezoek ga weten het wel en ik heb ook gezegd dat ik niet met zekerheid kan zeggen of ik kom. Dat begrijpen ze gelukkig wel. Maar ik ben nu zo een weg aan het zoeken wat goed is. Als ik wel ga, dwing ik mezelf om "eroverheen" te stappen, maar of dat goed is? Moet ik er veel over blijven praten, of kan ik er maar beter over ophouden en gaat het dan misschien beter? Vandaag opeens erge buikpijn, ik dacht ja, daar komt mijn ongi. Nee hoor, ik was aan de dunne ( sorry) Maar bij het afvegen weer wat vaginaal bloedverlies. 1 drup en verder weer niks....
Nou, dat hoop ik ook niet. Ik wil zo graag weer enthousiast voor anderen kunnen zijn en als ik op kraamvisite ga, wil ik zo graag weer met de zelfde gedachten gaan als voor de zwangerschap en miskraam ( gewoon leuk naar de baby gaan kijken) Maar dit is nu toch zo`n zware opgave. Dit besefte ik me echt niet. Ik verlang zo terug naar weer "gewoon" zijn, "gewoon" leven en genieten. Maar dat "gewone" is er even niet meer. Ik hoop dat het ooit terug komt Meiden mij lukt dat ook nog steeds niet. En ben bang dat ik ook nooit meer vrolijk kan zijn. Heb mmijn gevoel totaal uitgeschakeld staan. Gister had ik het er met mijn man over: Ik zei nee ik ben niet gelukkig meer. Ik ben 30 jaar gelukkig geweest, maar nu niet meer. Ik vraag me af of dat ook ooit nog terug komt. Ik weet helemaal hoe jullie je voelen. En kraamvisite: no way. Ik denk er niet aan. En zwangeren wil ik al helemaal niet zien.
Was gister ook op verjaardagvisite bij schoonvader. Ik heb heel lang getwijfeld om te gaan, had gister n.m. weer een slechte dag (alleen maar huilen) Heb een afspraak met mijn vriend gemaakt dat als het niet ging dat ik dan even anders heen zou lopen. Heb ik ook gedaan en mijn vriend heeft me toen opgezocht hebben we even boven gezeten, daarna ging het wel weer. Maar is zo moeilijk. Als ik een zwangere zie draai ik ook wel eens mijn hoofd om, zo van nu maar even niet. Zo raar ook vandaag wel een goede dag. Denk er wel aan maar hoef niet te huilen. Dagen hiervoor waren een drama. Ik dacht dit komt nooit goed, nergens zin in, tot niets komen. Huis een bende, ziek gemeld van werk. Vandaag ook weer ongi geworden. Tja bestaat geen medicijn voor.
Selaam ik had het ook meiden, in 2003. Ik was zwanger t0t ongeveer 8 weken. Alles ging perfect in mijn leventje, was net getrouwd, was zwanger wat we heel erg graag wilde kon niet beter. Ik ging toen in eens bloedverliezen 2 weken lang. Ben 2 weken lang naar het ziekenhuis gegaan en kreeg dan een miskraam. Ik heb dagenlang gehuild, gestressd en ben toen ook nog 10 kilo aangekomen. 2 jaar hebben we zo geleefd. Mijn man was er ook kapot van. Elke keer als ik overtijd was ging ik huilen van geluk want ik dacht dan dat ik zwanger was. Na een jaar naar het ziekenhuis gegaan voor behandelingen en het schoot maar niet op. Veradnerd van een andere ziekenhuis en een maand later was ik zwanger!! Ik wens iedereen net zo veel geluk die ik heb gekregen de afgelopen maanden. Hou vol, geef de moed niet op. Het is zwaar, ik weet het. Heb het 2 jaar gehad. heb geduld en op een dag wordt je beloond met een baby in je armen!!
Ja dat ken ik die 10 kg. Erg he. Vandaag wilde ik een riem omdoen maar die paste ik niet eens meer . Nou ik heb niet de puf om nu ook nog aan de lijn te denken. Dus volgende keer misschien weer eens, maar nu niet.