Ik heb echt kippenvel om je verhaal. Ik heb zelf 2 miskramen meegemaakt, in eerdere stadia. Wil je veel geluk toewensen!!!
Vanaf het moment dat je een kindje wilt ben je daarmee bezig, fantaseer je, hoop je...als het dan raak is zie je de hele toekomst misschien al wel voor je, denk je; met mn verjaardag ben ik zoveel weken, met kerst heb ik een dikke buik...volgende zomer loop ik met een kinderwagen, ik ga het die en die dan vertellen over mn zwangerschap... Als dat wegvalt is er zoveel verdriet, dat die ballon ineens kapot spat, dat het niet gaat gebeuren en dat je ook nog eens niet de garantie hebt dat het later wél gaat gebeuren...dat geeft zoveel intense emoties als verdriet en angst. Heel logisch dat je deze gevoelens hebt. Ik heb de tijd tot de geboorte van mijn dochter als loodzwaar ervaren en ik loop nog steeds vol als ik over die periode spreek, het is niet niks en heel normaal dat je je zo voelt. Mijn advies: bedenk elk moment wat je nodig hebt. Is het afleiding, rust, jezelf in de watten leggen, erover praten met iemand of juist niet...mij heeft lotgenotencontacten (dames ontmoet via het forum) ontzettend geholpen deze periode door te komen want ondanks dat ik top familie en vrienden heb, snappen hoe deze pijn voelt, is niet goed te begrijpen als je het zelf niet ervaren hebt. Wat er door je heen gaat als je een zwangere vrouw over straat zie lopen, bij een FB aankondiging, een negatieve test, tussentijds bloedverlies, geen symptomen, het wachten....dan dekken opmerkingen als ‘ het komt goed’ en ‘je weet in ieder gevel dat je zwanger kan worden’ de lading niet meer. Heel veel sterkte, ik hoop dat je spoedig een goede zwangerschap krijgt. Liefs
Ik heb nu dus allemaal bloedingen tussendoor. Mijn hoofd werkt gelukkig wel weer wat meer mee, lichamelijk heb ik allemaal vage klachten. Misselijk, pukkels, moe, eetbuien. Was bij de huisarts, hij zei dat ik misschien opnieuw zwanger kon zijn. Als dat zo is weet ik wanneer het gebeurd moet zijn, maar dan is het nou nog te vroeg om te testen. Ik wil er niet teveel op hopen, hoe moeilijk is dat... En een goede vriendin van me heeft me eergisteren laten weten zwanger te zijn. Na 1 poging raak, dat gun ik ze echt maar het steekt ook enorm... Gelukkig weet mijn vriend me te helpen te relativeren en motiveren. Daar heb ik steun aan en inderdaad aan dit forum.
Wat lief dat je het vraagt. Ik ben op vakantie, al 2 weken, en het gaat steeds beter. Wel komt er een hoop verdriet uit hier, had het duidelijk nog niet voldoende verwerkt. Ik reageer later even wat uitgebreider.
Ik was dus niet zwanger. Bloedingen waren toch mijn menstruatie. Heb op vakantie bewust geen testen en thermometer meegenomen, ik wil het een beetje loslaten. Mijn vriend en ik hebben nu om de paar dagen geklust steeds. Ik heb mijn eisprong ook duidelijk gevoeld en zit nu op 5 dpo denk ik. Mijn hormonen lijken ook weer meer in balans. Minder buien en wel nog gedachtes, maar die probeer ik te accepteren of naar het positieve om te buigen. Ik wil graag vertrouwen hebben in een goede nieuwe zwangerschap. Ik hoop echt dat dat ons gegund is. Maar zo'n miskraam hakt erin, dat is één ding wat zeker is.
Begrijpelijk! Ontspanning en het loslaten is denk ik ook het beste medicijn. Wij gaan ook in Aug op vakantie om even alles los te laten, een plekje te geven en er vooral niet te geforceerd mee om te gaan. Ik duim voor je dat het snel raak is en dat je ook je miskraam echt een plekje heb gegeven. Toch lijkt het me spannend elke keer dat er een mogelijkheid is om zwanger te zijn. Het volledig loslaten is ook dan eigenlijk onmogelijk.
Ja dat is zeker spannend. Doe echt mijn best om er ontspannen mee om te gaan, maar dat valt niet mee als je steeds die hoop hebt. Snap dat jullie er ook even uit moeten. Lijkt me erg zwaar bij jouw termijn een kindje te verliezen. Hoe gaat het met je? Kom je aan verwerking toe? En willen jullie het ook weer gaan proberen?
Hee Nena, Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ik was in januari 2020 uitgerekend, maar we kwamen er bij 8.1 weken (eerste echo) achter dat het hartje niet klopte. Echt een vreselijke klap. Er was totaal niets dat er op wees dat het niet goed zat. Ik had een bolle buik, en allerlei andere kwaaltjes. Een knaltest bij Moeders voor Moeders. Ik heb er ook over geschreven in dit topic. Ik kreeg er ook nog eens een lange nasleep van 1.5 maand bij (tot gisteren nog bruinverlies), en weet 15 augustus pas of alles nu écht goed zit, want dan heb ik de controle-echo pas. De Misoprostol werkte de eerste keer niet, dus moest een week later overnieuw... Het gaat bij mij ook met ups en downs. De eerste weken na het slechte nieuws was het verdriet echt onbeschrijfelijk zwaar. Er waren momenten dat ik niet wist hoe ik hier ooit nog overheen zou komen. Ik herkende me ook niet in verhalen van sommige andere forumsters, die schreven dat ze zo snel mogelijk weer verder wilden met de volgende zwangerschap. Ik moest er juist niet aan denken eigenlijk. Ik wilde alleen maar rust en ruimte voor mijn verdriet. Iedereen gaat er anders mee om. Daarna, tijdens de 2 weken van bloed- en weefselverlies, stond ik vooral in de overlevingsstand. Ik moest een aantal keer terug naar het ziekenhuis, dus er was eigenlijk helemaal geen ruimte voor het mentale gedeelte van de miskraam. Alleen af en toe tussendoor overviel het me ineens: ons kindje is weg... en komt nooit meer terug. Het is gewoon niet te bevatten. Nu het ergste fysieke gebeuren achter de rug is heb ik weer momenten dat ik me erg bewust ben van ons verlies. Ik dacht in januari een kindje te verwelkomen, en dat gaat nu niet meer gebeuren. Ik zou nu over de 12 weken zijn geweest... Tegelijkertijd merk ik dat er, met het wegebben van de hormonen, ook weer meer ruimte komt voor vrolijke momenten. Ik kan weer lachen, en ik begin langzaam ook weer een beetje uit te kijken naar een volgende zwangerschap. Iets wat ik me een paar weken terug écht niet kon voorstellen. Ik dacht dat ik me nog maandenlang zo ellendig zou voelen als toen vlak na het slechte nieuws. In mijn geval denk ik dus dat er wel een verband is/was tussen mijn zwangerschapshormonen en mijn depressie-achtige klachten. In de eerste plaats is het een vreselijk heftige gebeurtenis, en is het heel menselijk om daar veel verdriet over te hebben. Maar in de tweede plaats zorgden die hormonen er bij mij wel voor dat ik veel minder goed om kon gaan met dat verdriet. Alles werd nog eens 100x uitvergroot. Nu ik de miskraam fysiek achter de rug heb voel ik me een stuk minder labiel.
Gaat redelijk hoor. Heb best veel gedaan om het een plekje te geven. Vooral veel over praten helpt echt. We hebben ook geboortekaartjes laten drukken, ik schrijf veel erover, ook aan onze zoontje. En positief blijven heeft ons echt een beetje houvast gegeven. Hoe hard de situatie ook was maar toch een reden vinden dat het zo had moeten zijn geeft ook wel houvast. Een lijstje maken met de dingen die we graag willen doen en ondernemen. Het leven onder de loep nemen en ook tot inzicht komen dat er bepaalde dingen veranderd moeten worden geeft ook wel energie om met goede moed en hoop te starten straks met een nieuwe zwangerschap. Ik Start ook woensdag met een begeleiding traject juist omdat nu het leven ook weer beetje door gaat dat er toch even wat momenten zijn dat we er even stil blijven staan. Maar er zijn momenten nog dat het moeilijk is. Wij willen na onze vakantie volgende maand weer proberen zwanger te worden. Behoefte en verlangen is er toch wel erg. Logisch ook, het lichaam wil gewoon afmaken waar het was gebleven. Althans zo voelt het bij mij.
Nu weer een paar weken verder en net weer een enorme huilbui gehad. Ik voel me dak zo intens verdrietig, mijn vriend weet ook niet meer hoe hij me kan oppeppen. Ik weet het zelf ook niet. Mijn gevoelens gaan alle kanten op. Ik voel me leeg, waardeloos en gewoon heel verdrietig. Ik weet dat het niet zo is: dat ik nog goede kans heb om zwanger te worden, dat ik er toe doe en dat er betere tijden komen. Maar wanneer? Hoe lang duurt zo'n verwerkingsproces? Ik las ergens dat het wel een half jaar kan duren. Wat heeft jullie geholpen om er uit te komen en het verdriet een plekje te geven? Ik hoop echt dat dit snel beter wordt...
Ik heb je topic wel al eerder gelezen maar nog niet gereageerd. Ik denk dat je gevoelens normaal zijn, er is geen tijdsbestek aan wanneer het over moet gaan, leg die druk ook niet op jezelf. Ik ben zelf aan het herstellen / verwerken na een lange nasleep na MA (vanaf maart bezig). Schrijf sinds deze week mee in het zwanger worden na miskraam / MA topic en vind daar veel steun. Verdriet, onzekerheid het mag daar allemaal zijn en word ook herkend. Misschien ook iets voor jou. Verder als je denkt dat je klachten je dagelijks leven gaan beperken zou ik even langs de huisarts gaan. Sterkte!
Meid, allereerst een dikke knuffel... ik zat ook in het uitgerekend in december groepje(onder een andere naam) en hier is het helaas ook niet goed afgelopen. Bij mijn 1e echo (ik dacht 10+3 te zijn) bleek het vruchtje met 8+6 gestopt te zijn met groeien, precies dezelfde termijn dus als jij... Dit was in mei, uiteindelijk in juni curretage gehad. Ik weet precies hoe je je voelt, ik ben ook door een diep dal gegaan. Mijn vriend wist zich ook geen raad meer, probeerde vanalles om me op te peppen maar niks hielp. Elke dag moest ik erom huilen en niks interesseerde me nog, behalve opnieuw zwanger worden. Ik was de hele dag bezig met afvragen waarom dit gebeurt was, zocht heel internet af naar mogelijke oorzaken en kwam de deur amper nog uit behalve voor mijn werk. Bij mij was 2 weken geleden ongeveer het omslagpunt, ik kan nog niet precies zeggen hoe het gekomen is maar ineens voelde ik weer wat hoop en kwamen mijn interesses van voor het hele gebeuren weer terug. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik er helemaal overheen ben, nog steeds denk ik er veel aan en ben ik ook nog af en toe boos en verdrietig, maar het allesoverheersende verdriet is weg. Ik heb ook een boek gelezen, hier heb ik ook zeker wat aan gehad, het heet: 'als je een prille zwangerschap verliest.' Misschien heb je er ook wat aan. Verder mag je me altijd berichten als je behoefte hebt aan een luisterend oor. Ik denk dat je nooit een tijd kan zetten op een rouwproces, dat is natuurlijk voor iedereen anders... maar weet dat het normaal is om door een $*@£& periode te gaan na zo'n gebeurtenis en dat je niet alleen bent.
Dank je wel voor je lieve reactie. Ik was net op het forum wat je noemt aan het bijlezen zodat ik kan aanhaken. Kreeg het al eens eerder getipt dus ik haak ook aan daar.
Dank je wel, fijn dat het herkenbaar is. Ik heb de MA eind april gehad, dus dan kan het nog even duren als ik jouw proces als leidraad neem. Wel fijn dat het nu weer beter met je gaat. Heb je ook weer vertrouwen in het opnieuw zwanger kunnen worden? Wij zijn ook wel weer verder gegaan met klussen, vrij snel alweer. Ik ben er wel erg op gefocust, meer dan me lief is eigenlijk. Maar wie weet... het kan zomaar weer eens lukken.
Vertrouwen kan ik nog niet echt zeggen, ergens speelt nog wat angst dat het nu helemaal niet meer gaat lukken maar probeer dat los te laten. Ik probeer weer hoop te hebben dat het snel raak is en dan gewoon goed gaat, maar de onbezorgdheid is er wel vanaf nu. Dat jij er nu erg op gefocust ben snap ik heel goed. Zijn jullie al lang bezig? Wij zijn eigenlijk pas na de 1e menstruatie er weer voor gegaan, zit dus nog maar in ronde 1 en verwacht deze week mijn menstruatie (of niet..) Ik ga ook eens even een kijkje nemen in dat andere topic.
Ik herken die angst. Ik denk dat dat ook nog wel blijft, ook als je zwanger bent. Je weet wat je te vrezen hebt inmiddels... Wij waren toen ik zwanger werd 9 maanden bezig, maar tel daar maar 3 maanden vanaf aangezien ik ook nog een tijd met mijn gezondheid gedoe heb gehad. Dus 6 maanden ongeveer, valt opzich nog mee. En jullie? Gezellig dat je meegaat!
Ik breek even in.. Wij zaten bij elkaar in de het topic ‘uitgerekend in oktober’. Bij mij was het al eerder mis gegaan, maar heb je berichten gevolgd daarna. Ik zie dat je nu weer zwanger bent. Gefeliciteerd!! Ook al zou het wel heel dubbel en moeilijk zijn. Ik hoop dat je dit kindje mag uitdragen ❤️