2 mooie vlindertjes hoog in de lucht

In november 2011 hebben wij ons eerste vlindertje los moeten laten na een zwangerschap van ongeveer 6 weken. Na een moeilijke tijd dachten we dat het in 2011 allemaal helemaal goed zou komen. Dit leek ook te gaan gebeuren. Op 17 februari deden we opnieuw een positieve zwangerschapstest! Wat waren we gelukkig!! Omdat het de eerste keer op natuurlijke wijze was mis gegaan waren we natuurlijk wel wat ongeruster met elk dingetje dat ik voelde. Gelukkig kon ik altijd de vk bellen als ik vragen had dus dat stelde me gerust. Na ongeveer 6 weken hadden we met vriendinnen afgesproken wat leuks te gaan doen. Omdat er 3 vriendinnen ook zwanger zijn besloten we het te vertellen omdat er natuurlijk veel over gesproken zou worden en ik dan m'n mond geheid voorbij zou praten. Met ongeveer 8 weken mochten we dan eindelijk komen voor de echo! Vol goede moed gingen we naar de vk om voor de eerste keer ons kindje te zien. Met de "gewone" echo zag ze alleen de vruchtzak dus ze wou graag een inwendige maken. Geen probleem natuurlijk! Op deze echo kon ze ons wondertje echter ook niet zien, alleen een vruchtzak. Mijn wereld stortte meteen in! Ze zei nog dat ik misschien minder ver was dan ik dacht en een verlate eisprong had gehad. Een week later mochten we terugkomen voor nog een echo. Wat duurde die week ongeloofelijk lang! Mijn man en ik probeerde elkaar moed in te spreken net zoals onze ouders en vrienden. In m'n achterhoofd hield ik er rekening mee dat het niet goed was. Helaas een week later bleek mijn gevoel juist te zijn. Ik was zwanger van een lege vruchtzak. Het enige wat ik op dat moment kon doen was huilen...... Einde van die week konden we gelukkig al terecht bij de gyn. Deze heeft ook nog eens gekeken maar zag ook helemaal niets in de vruchtzak. Ik kreeg de keuze: Of afwachten tot het vanzelf kwam, medicijnen of een curretage. We hadden het er van te voren al samen over gehad en besloten dat we een curretage wilde. Hoe graag ik m'n kindje ook had willen hebben nu kon ik alleen maar denken: Ik wil het uit m'n lichaam als het niet goed is. Misschien een hele rare gedachten maar ik kon niet met de gedachte leven dat het misschien nog wel een aantal weken kon duren voordat het op natuurlijke wijze "afgebroken" zou worden en ik dus alle symptomen die weken zou blijven houden en zou blijven groeien. Gelukkig werd ik 5 dagen na het gesprek gecurriteerd. Op het moment dat ik in het ziekenhuis lag drong het pas echt goed tot me door en raakte ik helemaal over m'n toeren. gelukkig was mijn man bij me!
De curretage is goed gegaan en in mei heb ik m'n controle bij de gyn gehad en was alles goed. Nu kunnen we dus weer gaan proberen om zwanger te worden. Nadat alles goed was gebleken heb ik een hangertje gekocht met een vlinder voor onze mooie vlindertjes hoog in de lucht.
Nu gaat helaas een moeilijke periode aanbreken. Die 3 vriendinnen die ook zwanger zijn lopen nu hun laatste loodjes. 1 van hen zijn rond dezelfde datum uitgerekend als ik bij de eerste keer en een andere rond de datum als ik de tweede keer. Ik zie nu al zo op tegen deze kraamvisites! Hopelijk hebben we tegen die tijd al een positieve test gedaan en maakt dat het wat makkelijker.
Het is een heel verhaal geworden maar wilde dit toch graag even delen.

 

Dank je wel voor je reactie. Het is inderdaad heel moeilijk. Voor hun ben ik heel blij maar toch steekt het. We willen zo graag een kleintje van ons zelf.
Ik merk ook heel erg dat die 3 vriendinnen niet goed weten hoe ze met de situatie om moeten gaan. Als er wat te doen is krijg ik toch steeds meer het idee dat ze niet weten wat ze moeten zeggen en zeggen dus maar helemaal niets. De eerste keer dat na de currutage dat ik ze alle 3 tegelijk zag heeft 1 van hun zelfs de hele avond met haar rug naar me toe gezeten ?! Ik voel me op de een of andere manier gewoon ook heel erg buitengesloten. Hun hebben het nu constant met z'n drieen over de baby's die komen enzo en ik zit daar dan met m'n stille verdriet. Op dit moment spreek ik ze ook eigenlijk heel weinig gewoon ook door het gevoel van buitengesloten worden. Misschien zou ik ook wel gewoon er wat van moeten zeggen dat ik gewoon dezelfde ben gebleven en ze gewoon tegen me kunnen doen al vind ik het heel moeilijk om hun dikke buiken te zien. Er zijn toch nog genoeg andere dingen waar we over kunnen praten? pfff wat een ellende allemaal.
Heeft iemand anders hier nog ervaring mee? Zou graag weten hoe jullie daarmee omgingen.

 

Thanks voor je reactie.
Jeetje zeg! het is toch normaal dat je schrikt van zulk nieuws van 1 van je vriendinnen als je zelf net een rot ervaring achter de rug hebt?! Wij kregen het een week na de eerst miskraam te horen van 2 vriendinnen en ook nog eens via de mail!? Inderdaad, er zijn een hoop mensen die het niet kunnen/willen begrijpen hoe het voelt. Nou is het ook wel zo denk ik, dat als je het zelf niet meegemaakt hebt je niet kan weten hoe het voelt maar probeer je dan in ieder geval in te leven in de ander! Als je vriendschap goed is moet die ander het ook wel willen begrijpen, inderdaad je leert zo wel je echte vrienden kennen. Voor sommige moet je er nu ook maar gewoon klaar mee zijn. Het leven gaat verder en het komt wel weer goed krijg je dan te horen. Je bent nog jong, je kan in ieder geval zwanger raken. Allemaal cliche's die inderdaad wel waar zijn maar die je niet wilt horen. Hoe gaat het nu verder met jou? Ik merk dat ik er bij tijd en wijlen nog heel erg veel verdriet om kan hebben en op andere momenten ben ik er heel erg nuchter onder. Het verdriet slijt wel naarmate de tijd verstrijkt maar vergeten doe ik het nooit! elke avond branden we een kaarsje voor onze vlindertjes bij een kerstbal met engel en natuurlijk m'n hangertje die zo veel voor me betekend! Elke avond voor het slapen gaan vertel ik ze ook dat papa en mama heel veel van ze houden en we weten dat ze over ons waken. Misschien raar of misschien blijven we er een beetje inhangen maar dit geeft mij wel heel veel rust en daar doe ik het uiteindelijk allemaal voor.