Ja ik snap het. Het is gewoon loodzwaar. En als 2 kids zo makkelijk ging dan verwacht je het toch niet dat het zo loopt na de derde. En als je idd geen opvang netwerk hebt, is het al helemaal logisch dat je het zo zwaar vindt. Dat is toch ook niet te doen?! Ik hier ook bijna geen opvang behalve af en toe oma, en dat is al heel fijn. En ik heb er nog maar eentje (!) Kun je nagaan. Een paar weken terug zijn we naar familie gegaan, woont n eind weg, dus campingbed mee en n paar dagen aan vastgeplakt. Nou...n drama. Ze kan niet in n vreemd bedje en in n vreemde omgeving slapen. Was 2 nachten wakker en kapot. Snel maar weer naar huis en onderweg heeft ze overgegeven, de hele auto onder. Was oververmoeid van alles. Dus ik doe dit voorlopig niet meer. Dus dat jij met 3 kids naar centerparcs gaat, nou dat lukt mij écht niet! De gedachte maakt me al overspannen, dus welverdiende complimenten aan jou! De tropenjaren...zucht..we moeten er doorheen, maar hóe houd je het soms vol hè?
Ik herken het gevoel wel. Ik heb 2 prachtige dochters, waarvan de jongste een huilbaby is geweest. Ik heb een ontzettende zware tijd achter de rug. Nu is het de tijd van de tandjes, ook niet altijd even makkelijk. Ik zou heel graag zwanger willen zijn, maar mijn verstand zegt wacht er nog even mee. Als straks de jongste op de peuterspeelzaal zit is het net wat makkelijker allemaal. De oudste gaat dan bijna naar school. Ik wacht er dus nog even mee. Misschien denk ik er tegen die tijd wel anders over en vind ik 2 kids prima
Merah ik word toch zo bang van jouw verhalen. Hier was het ook heel goed te doen met 2, nu met 3 vind ik het pittig. Logisch wel, hij is nog zo klein, maar hoop echt dat dat nog beter gaat worden. Wat ik zelf zo lastig vind: met 2 kun je er een tillen/dragen en de ander loopt of heb je aan de hand. Twee dragen lukt me ook nog wel (nu dan even niet na de ks, maar in normale situaties). Maar bij 3 lukt dat al niet meer. Je hebt altijd iemand extra nodig. En bij 2 kun je de aandacht veel beter verdelen. Als ik nu met de baby bezig met en nummer 1 en 2 krijgen ruzie, kan ik geen kant op. Geen ideeeee hoe ik dat ga doen.
Wat naardat het zo zwaar valt Merah! Ik hoop dat het tij snel keert en het wat relaxter wordt. Denk ook wel dat het scheelt dat ze nog wat jonger zijn bij jou. Pepijn; Iedere situatie is anders en ieder voelt zich er anders bij maar wat mij heel erg geholpen heeft en nog helpt (ik heb in de eerste weken ook wel eens gedacht whaaaaa waarom wilde we dit en hoe ga ik het doen?!?!) is loslaten! Klinkt heel makkelijk misschien maar maakte bij mij uiteindelijk dat dat onrustige gevoel een heel stuk afnam. Bijvoorbeeld met problemen mbt de voedingstijd van de jongste versus ophalen van de anderen van school. In eerste instantie kreeg ik het zweet al op mijn rug als de eerste voeding zo was dat ik daarmee problemen zou krijgen. Nu heb ik die tijden gewoon wat meer los gelaten en voel me veel beter. Ik voed haar gewoon een half uur eerder zo nodig. Slaapjes die samen gaan met andere afspraken? Eerdere kids altijd netjes naar bed. Nr 3 gewoon in de wandelwagen of maxi cosi zodat ik zo weg kan. Ik noem het ook wel "het leed dat de 3e zijn heet" wel zorg ik ervoor dat ik, buiten werkdagen om, zoveel mogelijk in de ochtend thuis ben zodat ze dan netjes 2 uur in bedje kan slapen. Ze doet het er prima op!
Dat wat jij schrijft heb ik idd al van meerdere mensen gehoord. Ook toen ik maanden geleden een topic opende dat het zo kriebelde voor een 3e. En aangezien ik helemaal aleen ben is het dan moeilijk om iemand altijd extra te hebben hihihi Moet zeggen ik keek erg tegen Dilara haar 1e verjaardag op. Maar nu ze 1 is geworden is het ineens veel minder en ook de kriebels ineens
Ik zou ook nog beste een 3e willen zoals ik er nu voor sta. Al moet ik zeggen dat ik ook wel twijfel. Onze eerste heeft de eerste 6 weken veel gehuild ivm verborgen reflux. Onze 2e was gewoon een huilbaby en bleek na 2 maanden KMA te hebben. Hij heeft tot een half jaar veel gehuild. Wilde sneller dan hij kon. Toen hij met 6 maanden kon kruipen werd het beter. Nu loopt hij alweer 2 maanden . Als ik hieraan terug denk weet ik het niet. Wil ik dit nog wel een keer. Dat gehuil en gestress....Maar dan denk ik misschien huilt de volgende wel minder... Wil dan toch pas als de jongte 3,5 is eraan beginnen, dat ze beide naar school gaan. Mijn man weet sowieso nog niet of hij er nog 1 bij wil. Die kan helemaal niet tegen gehuil...
Het zal ook wel oplossen en goedkomen als je een huilbaby hebt, maar het lijkt me zo vreselijk zwaar en dan nog zwaarder als je al een kind hebt. Ik heb echt respect voor moeders met een huilbaby, want ik vind het al vervelend als ze hier een zeurdag hebben en nou zijn dat er wel drie tegelijk, maar alshet er maar 1 is lijkt het me ook loeizwaar en helemaal alle dagen en nachten. Willen jullie wel voor een tweede gaan en op korte termijn (als het mag lukken) of over een paar jaar? Haha, dat is waar mijn vriend bang voor is, dat het er weer meer worden. Een tweeling erbij lijkt me wel super gaaf, maar om het allemaal te bekostigen, phoe. Allemaal tegelijk op zwemles, maar school etc.
Die huilperiode kom je ook wel door. Hier beide kindjes door reflux heel veel huilen. En Dilara nog altijd voor een nachtfles! Maar vind wel gek dat toen ze ineens de 1 was gepasseerd het gekriebel minder werd. EN als ik baby´s zie ook niet meer zo verliefd op was als toen. Alleen altijd benieuwd of ik weer zo´n , sorry verwaand klinkend, mooi kindje mocht krijgen.
Wij hebben ook gekozen voor een 3e kindje (bewust met wat leeftijdsverschil omdat ik de eerste jaren met 2 kinderen vreselijk zwaar vond). Ik zal nooit zeggen dat ik spijt heb, ik hou enorm van al mijn kinderen en zou er ook nooit 1 willen missen, maar... ik vind het wel zwaar. Tropenjaren met hoofdletter T. Gek genoeg viel het als baby best mee, ik had in begin echt gevoel dat ik die 3e er 'gewoon bij' deed , ondanks gebroken nachten e.d. Baby sliep tenminste nog vaak, kon ik even 'wegleggen' in de box of wipstoel en dan andere dingen doen. Maar sinds ze mobiel is (kruipen en vooral na 1 jaar toen het peuterpuberen begon) werd het erg pittig. Zoveel meer in huis waar baby niet aan mag komen (lego, playmobil etc), kinderen die vergeten traphekjes dicht te doen, elkaar in de weg zitten, afpakken. En als ik dan druk bezig was met iets tussen 2 kids 'regelen', dat dan de derde achter mijn rug om weer iets doet wat niet kan/mag . Kom regelmatig handen en ogen te kort. Helaas slaapt de jongste al een half jaar niet meer overdag, dus ben van 6:00-20:00 uur in touw met de kids en kom veel te weinig aan mezelf toe. Dat is wel een tijdje vol te houden, maar na 2,5 jaar valt het me steeds zwaarder. Gelukkig is de jongste nu wel redelijk gaan doorslapen (gemiddeld 4 nachten per week). Complicerende factor in mijn huis is wel de oudste uiteraard . De zorg en aandacht die hij nodig heeft maakt het vooral zwaar, want dat is heel intensief. Ik kijk enorm uit naar de tijd dat jongste naar school gaat en er wat ruimte komt voor mezelf...
We hebben nu twee zoontjes. Een van 3 jaar en een van 2 maanden. We willen nog een derde als het ons gegund is. Mijn man wil graag bog een dochtertje haha, maar ik heb zo'n gevoel dat als we voor een derde gaan het weer een jongen is haha. Mij maakt het overigens niet zo veel uit.
Hier krijg ik nu weer de kriebels van haha. Ik heb er nl 1 uit 2008 en 1 uit 2010 en zie banner. En ik dacht, nou op zich gaat het nu wel, ondanks dat ik de gebroken nachten zwaar vind. Maar ik kan m'n borst natmaken voor over een jaar of anderhalf begrijp ik Nou ja we zien het wel. Overigens heb ik tijdens de 2e zwangerschap nooit het gevoel gehad dat dat de laatste keer zou zijn. In mijn hoofd en hart is er altijd ruimte geweest voor een derde. Toen mijn relatie over ging, kickte dat even in, dat ik op dat moment geen afscheid had genomen van het zwanger zijn etc. Gelukkig is het allemaal weer goed gekomen. Ik heb nu overigens wel een 'compleet' gevoel. Het is goed zo, we zijn ontzettend rijk met onze zoon en dochters.
Grappig. Ik heb juist respect voor jou met 3 kids! Ik volg al die tijd ook je topics (mijn zoontje is van september 2014 dus ik ''ken'' je uit dezelfde periode) Toen S. zoveel huilde las ik wel eens jouw topics en dacht ik ik zou gek worden met 3 kids. Al moet ik natuurlijk wel zeggen dat mijn referentiekader een huilbaby is dus ik dan ook dacht aan 3 huilende babys haha. Het was ook zwaar. Mijn zusje zei toevallig vorige week dat zij op een gegeven moment dacht dat ik een postnatale depressie had ofzo omdat ik ook helemaal ten einde raad was, zomaar moest huilen en het niet meer wist. Wat niets voor mij is want ik ben juist altijd zo stabiel en zeker van mijn zaak. Het grappige is dat toen ik weer ging werken ik ook beter in mijn vel ging zitten en mijn zoontje ook. Natuurlijk viel dat gelijk samen met het feit dat hij een half jaar oud was (dus misschien wat het ook de tijd) maar het lijkt ook dat toen ik het wat meer ''los'' liet alles ook beter ging. Vanaf dat moment ging het medisch (reflux, obstipatie, geprikkeld) ook beter met hem. En nu lijkt het allemaal nog maar een vage herinnering! (al heb ik nog wat filmpjes die we hadden gemaakt voor de kinderarts en als ik die zie en hoor krijg ik wel de kriebels) Ik kan níet tegen babygehuil daar heb ik een soort van mini trauma van opgelopen. Maar nu is hij over het algemeen (dreumesperikelen daargelaten zo relaxed dat we er wel meer open in staan. Dus die tweede (als het lukt) komt er wel. Maar we wachten nog wel een jaartje of 1,5 Oh ja haha ik kan mij voorstellen dat je vent dat wel pittig zou vinden. Maar eigenlijk zoals jij al zegt...ook dat lost wel op!