Ik hoop het oprecht!! Dat trauma ben ik nog niet helemaal te boven gekomen (als het überhaupt ooit zal lukken) maar we zijn wel van het principe dat we ons liever voorbereiden op het ergste. Bij baby 1 gingen we er beiden wat aan onderdoor, durfde geen hulp vragen ‘want was toch normaal dat je dit als mama of papa moest doen’. Dus beter hebben we nu al heel ons netwerk paraat voor het geval dat… Ik zie een klein leeftijdsverschil niet als een must heb altijd eerder de drang van een groot leeftijdsverschil gehad. Maar alsnog kan dat gebeuren aangezien we er vorige keer 1,5 jaar over deden om zwanger te worden.
Ik dacht altijd dat ik er 3/3,5 jaar tussen wilde hebben. Toen we voor een 2e gingen dacht ik dat het wel even zou duren. Oudste was 2,5 toen de jongste werd geboren. Ik had al een heel zelfstandig meisje (ze was al zindelijk en behulpzaam), dat scheelde wel. Je groeit er in denk ik. Natuurlijk is het zwaar maar elke leeftijd en elk leeftijdsverschil heeft voors en tegens. Ik zie ouders bij school met baby's. Baby's mee naar zwemles en sport(wedstrijden). Helpen op school of huiswerk.... aan de andere kant redden de oudere kinderen zichzelf wel veel meer. Je moet doen waar je zelf achter staat. Het zal pittig zijn ja. Als er weinig leeftijd tussen zit dan vind ik het voordeel wel dat ze, wanneer ze wat ouder zijn, redelijk dezelfde belevingswereld en interesses hebben. Maar nogmaals: wat lijkt jullie fijn en te doen. Kijk niet naar een ander, jullie moeten het samen doen.
Dat is het een beetje, wij hebben een vrij pittig kindje, máár hij slaapt goed, dus dat doet echt veel! Mijn ouderlijk gezin is heel ondersteunend en zullen er zeker voor ons zijn, mijn bevalling en herstel was ook zooo easy dat ik 3 maand later het nog eens zou kunnen doen. Mijn hart zegt; doe het gewoon, mijn verstand zegt te wachten. Zo moeilijk!
Hehe dat van een vermogen kosten was ook mijn argument voor mijn man. Opvang kost zo veel, maar hij kon dat ontkrachten doordat we het toch ooit gaan betalen dus die maanden dat het overlapt spelen geen rol, want zolang we het maandelijks kunnen bekostigen (wat we kunnen) maakt het geen verschil.
Wij hebben tussen de kinderen telkens tussen de 2j3mnd en 2j6mnd. Had het ooit wel korter op elkaar gewild, maar niet alles is te sturen. En ik ben nu heel content met het leeftijdsverschil. De oudste twee spelen sowieso veel met elkaar, maar ook de middelste twee spelen lekker met elkaar. En de oudste doet weer andere dingen met nummer 3. Nu er ook een vierde is, vind ik het wel fijn dat mijn oudste daadwerkelijk af en toe even met haar kan zitten of met haar kan spelen, als ik naar boven vlieg om me aan te kleden oid. Ik denk echt dat alles voor- en nadelen heeft. En hetgeen je uiteindelijk hebt, zie je dan meestal de voordelen van. Dat is wel net zo handig, want het houdt je positiever dan te focussen op de nadelen
Mijn oudste en tweede schelen 2,5 jaar, vond ik heerlijk, mijn 2de en 3de schelen 2 jaar, en mijn 3de en 4de schelen 1,5 jaar. ik vond 2 onder 2 niet perse pittiger eigenlijk, denk juist niet. Mn tweede kwam net vol in de peuterpubertijd toen de derde kwam, dat heeft ook zn nadelen. Vind alle verschillen leuk. De oudste is nu 7 en de jongste bijna 1, die hebben weer een hele andere dynamiek. De jongste 2 trekken nu heel erg naar elkaar toe, die zijn nu 2,5 en bijna 1. En mn tweede en derde zijn water en vuur, maar mn tweede is 4 en hij is zo zorgzaam , hij komt altijd lief zingen als de jongste wakker word. Dus ja, alle verschillen is gewoon leuk haha.
Klopt, maar meestal zie je het positieve pas wanneer het er is lijkt me. Ik vind het iig heel moeilijk in te schatten want ons kleintje tegen dan zou kunnen hoeveel noden hij heeft,… We hebben beslist om mezelf en mijn lichaam deze zomer nog even rust te gunnen. Na de zomer beginnen we er aan. Als het dan snel raak zou zijn heb ik vrede met een leeftijdsverschil van 2 jaar, maar waarschijnlijk zal het opnieuw wat langer duren bij ons. Een start voor de zomer zag ik iig niet zitten met al de PCOS kwaaltjes.
Ongekend zwaar. Zit hier 14 maanden tussen. In ons geval is het zwaar omdat we 2 pittige karakters in huis hebben. Iets wat je op voorhand niet kan voorspellen. Elke nacht nog steeds wakker (wisselen elkaar af) veel driftbuien, vaak politie agent moeten zijn.. Al met al, ik kan niet wachten tot de oudste naar school gaat. Hoop dat dat wat rust gaat brengen, tot die tijd surviven!
Tussen onze oudste 2 zit 17 maanden. Ik vond het eerste jaar heel pittig. De oudste sliep met 5 weken door, de 2e pas met 13 maanden. Kwam ‘s nachts regelmatig en echt lang wakker, dus we hadden korte nachten. Hij had kma en huilde veel het 1e jaar. Dit alles bij elkaar maakte het pittig. Maar als ik nu zie hoeveel ze aan elkaar hebben.
Het lijkt mij erg pittig, daarom hebben wij een groter leeftijdsverschil steeds. Het leek me ontzettend jammer dat je doordat het zo zwaar was je niet kan genieten van de babytijd, dreumestijd, peutertijd. Ze zijn maar zo kort zo klein, zo'n bijzondere tijd, en ik wilde dat het niet alleen maar overleven was dan. Daarnaast hoor ik heel vaak dat kinderen die dicht op elkaar zitten qua leeftijd enorm veel ruzie met elkaar maken. Bij een wat groter leeftijdsverschil is dat minder, minder concurrentie ofzo. Dus ik ben team 'wat groter leeftijdsverschil'
Dit herken ik echt totaal niet - niet bij mezelf of in mijn eigen gezin, maar ook niet in mijn omgeving in gezinnen die kinderen met een klein leeftijdsverschil er tussen hebben.
De ene dag lukte dat beter dan de andere dag natuurlijk, maar als ik nu terugkijk hebben we dat over het algemeen wel kunnen doen. Maar eerlijk is eerlijk, onze kinderen hebben geen KMA/reflux (wel astma), mijn oudste maakte al heel vroeg lange nachten en deed daarnaast nog middagdutjes toen mijn jongste werd geboren, en mijn jongste maakte na de eerste maanden ook al vrij snel goede nachten. Dat was gewoon heel fijn en maakte het ook wat makkelijker. Dit herken ik ook niet. Mijn kinderen zijn elkaars beste maatjes.
Ik zag mijn tag en moest al lachen nog voordat ik het topic had gelezen @Newbie123 onze zoon was acht maanden oud toen ik zwanger mocht raken van onze dochter. Wij hebben 7 jaar moeten wachten op onze zoon en had nooit gedacht dat we een tweede zouden willen, laat staat dat het zou lukken. Na onze cryo's uit ronde 1, hebben we gezegd: nog een keer. Nooit gedacht of verwacht dat de verse terugplaatsing direct raak zou zijn. De zwangerschap was drama (twee keer met spoed geopereerd onder algehele narcose bij 9 en 11 weken zwangerschap). En twee kinderen onder de twee is pittig ja. Toch zou ik het zo weer doen. Wat is bij mij echt helpend? Mijn man en mijn ouders. Mijn man en ik staan er zo in: we hebben samen kinderen, dus we hebben dezelfde verantwoordelijkheden. We gunnen elkaar tijd buiten de deur/ voor onszelf en ik ben een moeder die daar ook echt van oplaadt. Denk aan sport, afspreken met vriendinnen. Daarnaast vind ik het prettig dat mijn man -ondanks dat ik parttime werk- mijn baan net zo serieus neemt als die van hem. Dat betekent als er gedoe is op mijn werkdagen dat ik niet ik per definitie vrij neem / afspraken verplaats. Dus dat is echt mijn tip: zorg voor voldoende momenten voor jezelf. Bij de oudste ging ik 2,5 week na de bevalling sushi eten met een vriendin en bij de jongste zat ik na 1,5 week weer bij de nagelstyliste (de oorspronkelijke afspraak stond gepland op de dag van de bevalling haha en twee weken naar de bevalling kwamen vriendinnen bij mij voor een borrelavondje en drie weken na de bevalling ging ik sushi eten met diezelfde vriendin als na de eerste bevalling). Mijn ouders wonen op 5 min afstand met de auto en ondanks dat het pensionado's zijn met een druk leven zijn er altijd voor ons. Ze zijn gek op hun kleinkinderen en helpen daar waar mogelijk. Niet in de zin van vaste dagen oppassen, maar daarom juist met liefde voor een avondje weg of middagje met onze zoon naar een speeltuin etc. Praktisch: fysiek vond ik de laatste weken van mijn zwangerschap wel zwaar in combinatie met het tillen van onze zoon. Hij vond het heel moeilijk de eerste weken toen zijn zusje er eenmaal was om ons te moeten delen. Hij had feilloos door dat er iets groots was veranderd en hij zich moest aanpassen, maar vond dat heel moeilijk. We hebben toen en nu nog steeds bewust af en toe dingen een op een met hem gedaan (zowel mijn man met hem, als ik alleen met hem). Qua financiën: ach, je hebt dan in een keer flinke kosten aan pampers, opvang, maar je bent er ook vrij snel weer vanaf. Ik vind het wel fijn dat we nog in de luiers zaten (niks nieuws dus). Ik koop pampers vaak in de aanbieding (voor 22 cent per stuk en dan gelijk in grote hoeveelheden). Voor een tweede betaal je gelukkig niet zoveel als voor een eerste, dus dat was te overzien. Verder is het handig dat je nog heel veel spullen hebt die je voor je tweede ook kan gebruiken. Wat ook lekker is: ze slapen in de middag tegelijk. Dus ergens tussen 12.30 en 14 uur (met marge aan de voor- en achterkant) heb ik altijd even voor mezelf. In die zin: geen kids, even tijd om op te ruimen, eten voor te bereiden en even te zitten en te niksen. Ik vind de dagen dat ik werk het zwaarst. Dan heb ik eigenlijk te veel ballen om in de lucht te houden (mezelf klaar maken, twee kids, wegbrengen, werken, ophalen, in bad, eten, koken. Ik ben dan uitgeteld). Dus tijd voor mezelf is echt belangrijk, dat ik af en toe oplaad. Tsja, een newborn is sowieso pittig (denk aan huiluurtjes, krampen etc.), maar wij hebben het grote geluk dat onze zoon een vreselijke slaapkop is. Dus hij gaat om 19 uur naar bed en meldt zich twaalf uur later weer. Ook met een huilend zusje. En ons meisje is het makkelijkste kind ooit. Super vrolijk (hoe dan na zo'n stressvolle zwangerschap) en makkelijk. Ze is nu bijna zes maanden, maar slaapt na haar fles van 23 uur netjes de hele nacht door, lacht, ontwikkelt zich goed. Een tweede doe je erbij is mijn ervaring. En dan het het belangrijkste; de liefde tussen die twee is goud. Ik ging S als eerste naar bed brengen, N stond aan de ene kant van de deur (met glas erin) S en ik aan de andere kant en liet ze naar elkaar zwaaien. S kraaide het uit van plezier. Dan loopt je hart over van liefde. Om het in balans te houden zijn er ook dagen bij dat je gek wordt, maar die gaan ook weer voorbij. Edit: lees nu pas over dat kinderen die dicht op elkaar zitten ruzie maken. Zie mijn laatste alinea. Dat hoeft zeker niet zo te zijn! Sterkte met maken van je keuze!
Toen ons eerste kind 1 was wilde we eigenlijk voor een tweede gaan ivm fertiliteit traject. Toen die tijd daar was er absoluut nog niet aan toe. Er zit nu 2 jr verschil tussen en eerlijk, als we er wat langer tussen hadden gelaten was het wel denk ik fijner geweest. Ik vond de eerste tijd heel erg pittig. Echt standje overleven. Pas toen de jongste 2 werd voelde ik weer wat meer adem ruimte komen. Nou moet ik zeggen dat die ook maar recent pas de nacht doorslaapt en slaapgebrek is echt killing om goed te blijven functioneren. De dagen bestaan alleen maar uit zorgen voor, hebt amper oog voor elkaar en laat staan tijd voor jezelf. Dat viel me vooral heel zwaar. Altijd maar dat aan staan en geen moment voor jezelf. Maja zijn gewoon de typische tropenjaren. Het vliegt ook wel snel voorbij allemaal.
Interessant om dit topic te lezen! Hier heel binnenkort 2 onder 2 en ik ga er met onze hyperactieve dreumes steeds meer tegenop kijken.... Maar heel veel positieve ervaringen hier, wat fijn zeg!
Ik vond het wel zwaar, daar had ik ook wel op gerekend. Maar dat had met problematiek van de oudste van de twee onder twee te maken, ze sliepen (en slapen) allebei niet top en allerlei nare zaken in het leven verder ondertussen. Ze zijn de liefsten, maar niet de makkelijksten, en het is echt overleven geweest en dat heeft veel van het hele gezin gevraagd. Ze zijn nu 3 en 1,5 en nu is het leuk ♥️
Je hebt uiteindelijk ook niet veel keuze hoor . Op de moment zelf deed ik ook gewoon maar door (verschil was wel maar 11 maand dus nog totaal wat anders dan wanneer er wat meer tussenzit) maar achteraf ben ik mij wel gaan bedenken dat het toch niet ideaal was. Niet voor mijzelf, niet voor onze relatie en niet voor de kinderen. Maar voor hetzelfde geld heb jij gewoon makkelijke kinderen , spelen er geen gezondheidsproblemen en heb je hier en daar wel wat familie die eens wil helpen. Dan liggen de kaarten al anders.
Ja het is zwaar. Maar ja wat moet je eigenlijk verder met die informatie? Ik bedoel het niet op een nare manier maar meer, het besluit om voor een 2e te gaan moet jij maken. Wat anderen vinden doet er niet toe. Ik had er 2 onder de 2 en dan nog een van 4/5 dus niks rustige ochtenden want er moest een kind naar school. Later zwemles etc Maar ja, je doet en het zijn tropenjaren.