Hoi allemaal, ik heb nu ruim 3 maanden geleden een keizersnee gehad. Na een week of 6 was ik lichamelijk weer zogoed als geheel hersteld. De wond was geniet, en ziet er nu "mooi" uit. Maar ik ben nog steeds geobsessioneerd met de wond... Ik durf hem maar nauwelijks aan te raken, mijn man mag er absoluut niet aanzitten of bij in de buurt komen met zn handen, en hoewel het vrijwel geen pijn doet, denk ik er vaak aan. Niet dat het lelijk is, maar het idee dat het een open gat was en weet ik veel wat nog meer. Hebben meer vrouwen dit, wordt dit minder of heb ik een trauma voor het leven? Zo voel ik het nu wel... Groetjes!
ik twee keer een ks gehad en vindt dat het allemaal wel goed herstelt is. Vervelend is wel dat na de tweede ks de plek boven het litteken heel lang doof heeft gevoeld. Nu steekt het vaak ( vooral met al die sneeuw) Wat was de reden van de ks, gepland of niet. Ik denk eerder dat je de ks op zich moeilijk te verwerken vindt ( helemaal niet gek hoor. ben soms ook wel eens verdrietig dat ik nooit het moment van ontlading en een kindje op je buik heb mee mogen maken) Praat er ieder geval over. Een ks is geen kattepis en je bent ook nog eens moeder geworden.
Toen ik begin twintig was heb ik ook een operatie moeten ondergaan waar ik een litteken van mijn schaamstreek tot een paar centimeter boven mijn navel heb overgehouden. Het litteken was ook nog vrij breed (op het dikste punt 1,5 cm). Ik heb de eerste tijd altijd spaghettihemdjes overal onder gedragen omdat ik panisch werd bij de gedachte dat iemand het zou zien. Ik heb er lang moeite mee gehad, maar nu gaat het een stuk beter. Ik vind het nog steeds onprettig als iemand echt eraan zit, maar toch ben ik een stuk relaxter erover. De verloskundige 'mocht' gewoon mijn buik bevoelen etc. En ik sta er niet meer bij stil als mijn man mijn buik aanraakt. Met de geboorte van Kyra heb ik een spoedkeizersnede gehad en ze hebben door het oude litteken heen gesneden zodat ik geen omgekeerd kruis op mijn buik heb staan (ben ik erg gelukkig mee dat ze daarbij stil hebben gestaan). En met dat litteken heb ik eigenlijk helemaal geen moeite. Kortom, het went. Sta jezelf toe om er moeite mee te hebben, maar het leven gaat wel door.