Mijn vollemaansbevalling van TESSA!

Hier mijn bevallings verhaal van TESSA Luna Julia
Ik was 39.3 weken zwanger

21 februari om 4.08:
Ik werd wakker met een gevoel of ik had geplast. Onderbroek was beetje nat. Ik voelen en ruiken, maar ik rook niks. Dit was dus geen urine.
Op dat moment kwam er weer een gutsje... Dit was vruchtwater! Ik sprong m'n bed uit. En dat was maar goed ook. Ik stond nog niet naast m'n bed of het kleterde door m'n onderbroek heen op de grond. Jeetje mina wat een hoeveelheid. Het bleef lopen...
Ben even een beetje beduust blijven staan en heb toen het licht aan gedaan om te kijken welke kleur het had.
Gelukkig, het was glas helder.

Ik Peter wakker gemaakt. Die stond binnen notime naast z'n bed.
Ik durfde me niet te bewegen, want bij elke beweging kwam er weer een grote golf vruchtwater. Peter ging om schone handdoeken in de badkamer en heeft de vloer gedweild. (gelukkig laminaat...) Ik heb onder de douche m'n benen gewassen, schone onderbroek en kraam verband in en maar even naar beneden.
Het was nu echt begonnen... Je wil het zo graag en bent er klaar voor, maar toch komt zoiets altijd onverwacht.
We hebben beetje lacherig zitten doen op de bank. Hihi het was zo ver. Ons kindje kwam er aan.
En nog op de datum die ik al weken in m'n hoofd had.

Peter ging weer terug naar bed. Ik wilde het natuurlijk nog even melden aan m'n buddy's en hier op het forum.
M'n buddy's kwamen gelijk ook online en we hebben even m'n z'n 4tjes zitten kletsen hier. Vond dat wel intiem...
Had ondertussen ook nog even een 60 graden witte was aangezet, want ik was bijna door m'n grote oma onderbroeken heen en ik bedacht me nog heel nuchter dat ik die waarschijnlijk nog wel veel nodig zou hebben vandaag.
Inmiddels had ik flinke ongi kramp. Maar meer ook niet. Ik liep wat heen en weer. Zelfs nog buiten geweest om naar de maansverduistering te kijken die hier helaas niet zichtbaar was.

Ben om 6u weer terug gegaan naar bed. De krampen werden steeds erger. Om ong. kwart over 6 waren het echt weeen. Ik moest ze ook echt weg puffen. Timen ging niet echt, er zat nog heel weinig regelmaat in.
De 1 duurde een minuut en de ander maar 15 sec. Ook zat er de ene keer 5 min tussen en de andere keer maar 2.
Om 7u ging Peter z'n wekker. Wat was ik daar blij mee. Anders had ik hem toch wel wakker gemaakt. Het werd nu toch echt wel serieus.

Om 7u ook de VK gebeld. Die vroeg hoe het er voor stond en waar ik pijn had. Nou onder in m'n buik. Ow, zei ze, dat is nog niet erg genoeg. Je hele buik moet pijn doen en er moet meer regelmaat in komen. We komen om kwart voor 10 wel even langs. (er was stagiare bij).
Ok dan.
Dan maar ff naar beneden. Peter ging douchen. Inmiddels was de pijn niet meer te harden en kwamen de weeen steeds sneller op elkaar. Het deed zo'n pijn dat ik me 2x heb leeg gekotst.
Peter kwam benenden en zag dat ik het bijna niet meer hield.
Hij ging toch maar ff kopje thee voor me zetten. Nou, dat heb ik nooit op gedronken.
Hij was aan het timen en bood steeds gewillig z'n arm of handen aan om in te knijpen. Om een uur of 8 waren we er achter dat dit heel snel ging. Er zat nauwelijks tijd tussen de weeen en ze duurden ook ruim een minuut.
Dus toen de VK maar weer gebeld. Die zou er gelijk aankomen. Inmiddels was ik onder de douche gaan staan, dat was erg fijn. Ik kon ze daar beter opvangen. Maar ik had echt 100% concentratie nodig om ze op te vangen en weg te zuchten. Helemaal in mezelf gekeert lukte het zo aardig.
Wel dacht ik steeds: Als dit nog 12u duurt dan leef ik niet meer. (in m'n hoofd hebbende dat een 1e bevalling gemiddeld zo'n 12 uur duurt...)
Toen de VK kwam moest ik op bed.
Ik lag achterstevoren op bed. Dus met m'n hoofd bij het voeten einde. Dat vind ik nog steeds raar en weet ook niet waarom dat dat was...

Bij inwendig onderzoek bleek ik al ruim 3 cm te hebben en ze zag ook wel dat het erg hard ging. Ze besloot om nog even een half uurtje aan te kijken en dan weer te voelen.
Ik kon dus weer terug onder de douche.
Ondertussen hoorde ik ze tegen Peter praten dat hij de spullen voor het ZH maar moest gaan opzoeken. (ik zou polikilinisch bevallen)
Na zo'n 20 min. weer inwendig onderzoek gedaan.
Ik zat al op ruim 4 cm!
Dus aankleden en in de auto naar het ZH. We reden hier thuis om even over 9u weg.
De auto rit was een HEL! Duurde maar een kwartier en ik heb er weinig van mee gekregen.
Ik heb waarschijnlijk in de auto ook de laatste cm gedaan bleek later in het ZH.
Eenmaal daar aangekomen zat er zo'n muts achter de bali van de SEH.
Die zei: U weet de weg?
NEE NATUURLIJK NIET! Nou gang door enz enz....
Het waren 2 lange gangen die ik zelf nog moest lopen. Plus de lift naar de 2e verdieping. Boven bij de lift kon ik niet meer en moest weer een wee opvangen. Komen er 2 van die zusters net aan lopen: Gaat het? Ow ik zie een dikke buik, nou meid succes vandaag haha!
Grrrrrrrrr flikker op!
Toen kwam broeder Jan aan met een rolstoel.
In de verloskamer even op bed, maar douchen vond ik toch fijner. Ik hoorde Jan zeggen tegen Peter: ga jij je auto maar weg zetten, maar wel gelijk terug komen hoor!
Ik heb even onder de douche gestaan en na 3 of 4 weeen daar moest ik poepen. Ik wist gelijk dat ik persweeen had. Peter was gelukkig net terug.
Jan was inmiddels de VK bellen dat ze gelijk moest komen, die ging op weg naar het ZH nog even een paar visites rijden en zou dan komen.
Ze was er binnen 10 min.
En wat bleek? Ik had al volledig ontsluiting en mocht gaan persen.

Dat was ff omschakelen. Ik moest even wennen aan het gevoel en aan een ander soort pijn, maar ik had het al snel door.
Ik kon 3 soms 4 keer persen in 1 wee. Na een tijdje hoorde ik ze zeggen dat ze al een stukje van het hoofdje zagen. Broeder Jan die had al gezien dat ze kaal was...
Ik perste of m'n leven er van af hing. Na een tijdje (ik heb geen idee van tijd) zag ik al aan de blikken van de VK onderling dat het niet vorderde. Het hoofdje kwam steeds te voorschijn, maar bleef niet staan. Het schoot steeds terug. De VK zat bij elke wee ook nog eens mee te wroeten met haar vingers. Dat vond ik 1 van de naarste dingen. Dat was zo'n rot gevoel.
Ik moest andere houdingen proberen. Eerst op m'n zij. Dat was geen pretje. M'n heup deed zo'n pijn, dat ik niet goed kon persen. Maar misschien zou ze een beetje draaien en dan voorbij m'n schaambeen schieten. Helaas...
Toen moest ik het staand proberen. Dat was helemaal niet te houden. De druk van onderen werd zo erg en ook met staan kwam ze niet verder.
Dus weer op m'n rug op bed. Zo kon het best actief mee werken.
Jan liep af en toe eens langs, die keek ff en zei: Die kale wil er nog niet uit hoor... (hihi kan er nu om lachen. Ik heb dat zelf niet gehoord, Peter zei dat later).

Na ruim een uur persen (was toen ong. 11u 's morgens) zagen de VK dat het echt niet ging lukken en werd de gyn er bij gehaald.
Die zou er wel even een cupje op zetten. : :
Dat was dus de vacuum. Ze zeiden me dat ons kindje er nu binnen 10 min. zou zijn.
Gelukkig.
M'n 1e gedachte was wel teleurstelling. Ik moest dat kind er toch zeker wel op eigen kracht uit kunnen krijgen? Maar ik was zo kapot dat ik heeeeel blij was dat het nu snel voor bij zou zijn.
Tijdens de volgend wee gebeurde er heel veel. Er werd een infuus ingebracht met weeen opwekkers, ik kreeg een paar prikken met verdoving in m'n schaamlip voor de knip. En toen de knip.
Daar heb ik helemaal niks van mee gekregen. Gelukkig maar. Peter heeft het zien gebeuren...
Toen de vacuum op haar hoofdje. Auw auw auw...

Met de volgende pers wee voelde ik het gebeuren. Dr hoofdje zakte dieper en dieper en ik voelde de gyn trekken en de druk groter worden.
Ik voelde het hoofdje geboren worden. Peter riep: Ik zie het, ze komt er aan Maria! Toen het hoofdje geboren was had ik de ergste pijn gehad. Ze riepen aan me dat ik naar beneden moest kijken. Ik zag iets bloederigs en met nog 1 x persen kon ik ze pakken en lag ze op m'n buik. Ze huilde gelijk en zag heel mooi roze....
Het was 11.12u

We konden alleen maar naar haar kijken! Wat was ze mooi en wat had ze grote handen en lange vingers... De wereld had op dat moment om ons heen in elkaar kunnen storten. Dat hadden we niet gemerkt.
Peter knipte de navelstreng door. De verbintenis die ons 9 maanden aan elkaar vast had verbonden. Nu was ze echt van ONS!
Ze werd mee genomen om na gekeken te worden. Infuus met weeopwekkers deed z'n werk, binnen 10 min kwam de placenta. Ik wilde die persee zien en voelen... Dus die werd naast me op bed na gekeken. Wat een ding is dat zeg. Dat je lichaam zoiets aanmaakt...

Ondertussen begon de gyn met hechten. De schade leek op dat moment mee te vallen. Helaas bleek dat na een week pas niet zo te zijn. Hij heeft niet ech z'n best gedaan en er een potje van gemaakt. Heb er ook veel last van gehad en nog....
Ik kreeg Tessa aangekleed weer terug op m'n buik. Ze was helemaal goed gekeurd.
De koffie met beschuit met roze muisje werden geserveerd.
Dat uurtje dat we daar met z'n 3jes zaten was zo intiem. Ze lieten ons lekker met rust en wij hebben ook nog niemand gebeld.
Tessa is daarna aangelegd, na een paar pogingen had ze het door en heeft poosje liggen 'drinken'

Toen lekker douchen. Jan die heeft me heerlijk ingesopt met zwitsal.
Daarna in de rolstoel naar zaal. Daar waren Peter en Tessa al gearriveerd. Heerlijk zeg, een schone pyama en een schoon bed.

Volgens protocol moeten baby's die met de vacuum zijn geboren 24 uur blijven. Maar ik had al gelijk gezegd dat ik dat niet wilde. En een brutaal mens heeft de halve wereld. 8)
De gyn had allang gezien dat Tessa het heel goed deed en die stemde er in toe dat ik eind van de middag naar huis mocht.
Ze heeft weinig last gehad van de pomp. Haar huid was zelfs heel gebleven. Zelfs geen blaasjes of kleine korstjes... Achteraf bleek dat ze met haar handjes langs haar gezicht lag. Ik had haar er dus zelf nooit uit gekregen.

Al met al een super snelle bevalling. En ook een hele bijzondere. Ik vond het een geweldige ervaring.
Ik had al weken 21 feb. in m'n hoofd. Pas 2 weken voor de bevalling hoorde ik dat het die dag volle maan was en ook nog eens maansverduisteing. Nu heb ik altijd iets met de maan gehad. Het fasineerd me enorm. Zeker volle maan.
En op het hoogtepnt van de verduistering braken mijn vliezen. (De eclips van 21 februari 2008, die om 02:43 uur begon, was totaal van 04:01 tot 04:51 uur en nam daarna weer geleidelijk af).
En ze heeft ook nog als 2e naam LUNA! Zou dat toeval zijn? Ik weet het niet...

Het is een heel verhaal geworden. Ik hoop niet dat ik jullie heb vermoeid met m'n hele lap tekts. Maar het is voor het eerst dat ik het opschrijf nu. En ben gewoon weer aan het huilen. Ik beleef de hele film gewoon weer opnieuw.
Ondertussen komen er pruttel geluidjes uit de kinderwagen die heerlijk voor de tuindeuren in het zonnetje staat.
Hoe gelukkig kan een mens zijn? Zo'n wondertje dat uit liefde is gemaakt door 2 mensen die ziels veel van elkaar houden...