Ik voel me de laatste week erg emo. Ik besef me dat het cliché zo waar is. Het gaat allemaal zo snel. Ik heb 2 kinderen. 1 van bijna 8 jaar en 1 van 2 jaar. Ik voel me vaak schuldig als moeder en vooral naar mijn oudste. Mijn oudste was 5,5 toen haar broertje kwam. Zij heeft dat zeer goed opgepakt en is ook stapelgek op hem. Ze vroeg ook al jaren om een broertje of zusje. Ik vind het natuurlijk ook geweldig maar heb moeite om mijn aandacht te verdelen over ze. Het voelt iedere x zo als een keuze als ik met de een of met de ander iets doe. Voordat mijn zoontje kwam, waren mijn dochter en ik 2 handen op 1 buik. Deden veel samen, als we uit eten gingen zat ze altijd naast mij en we lagen 's ochtends vaak samen op de bank tv te kijken. Haar vader is ook belangrijk voor haar maar de band met mij was/is sterker. Nu we met zn viertjes zijn is e.e.a. natuurlijk veranderd. En vooral door het leeftijdsverschil moet ik regelmatig kiezen met wie ik mee ga/iets ga doen. Bijv. zij wilt op vakantie naar het diepe bad, zoontje moet in het pierenbad. Ik ga dan met de een mee en mijn vriend met de ander. En zo is dat met meerdere dingen. Als we uit eten gaan, kan ze niet altijd meer naast me zitten. Dan moet ik tegen haar zeggen dat nu haar broertje naast me zit. Dat voelt pijnlijk. Ik heb iedere keer het gevoel als ik iets met mn zoontje doe of als mijn zoontje naast me zit in een restaurant ik mijn dochter opzij geschoven heb. Zij klaagt er niet echt over dus het is echt mijn gevoel. Natuurlijk is ze niet alleen en heeft ze dan haar vader die naast haar zit of meegaat maar gezien onze relatie voordat mijn zoontje er was, is dit toch een hele verandering. Ook zie ik nu opeens hoe ze gegroeid is. Prinsessen zijn niet meer leuk, dingen zijn kinderachtig enz. Ze heeft haar mama dagelijks minder nodig. Ik probeer het gevoel terug te halen van toen zij 3 en 4 jaar oud was. Lijkt al weer zo lang geleden en ik heb het gevoel dat ik dingen toen echt voor normaal heb aangenomen. Dus dingen niet echt van genoten of van gewaardeerd. Ik kreeg tot haar 7e wekelijks soms zelfs wel iedere dag tekeningen of briefjes van haar met hele lieve teksten. "Voor hele lieve mama". Nu maakt ze ook nog wel eens tekeningen maar niet meer speciaal voor mij. Waar ik toen iedere keer dacht, o daar is weer een tekening of briefje (ik was er wel echt blij mee hoor!) valt me nu op dat die fase al weer voorbij is. Ze maakt nu tekeningen voor ons hele gezin, want dat vindt ze eerlijker tegenover iedereen. Natuurlijk heel mooi en goed dat ze zo denkt maar ik mis eigenlijk wel erg mijn speciale plekje. Waar ze toen niet nadacht over hoe anderen zich zouden voelen en gewoon volop haar adoratie liet zien. Ik probeer af en toe weer het gevoel terug te halen van toen zijn kleuter was. Maar dat lukt niet. En daar word ik verdrietig van. Ik kan dat gevoel niet meer terug krijgen. Ik weet dat terug kijken naar het verleden niet helpt maar ik kan het niet helpen. Ik voel me verdrietig om wat is geweest en niet meer terug zal komen met mijn dochter en ik voel me schuldig om de keuze die ik iedere dag weer tussen hun moet maken. Ik voel me soms verscheurd. Omdat mijn zoontje de laatste zal zijn, wil ik ook zoveel mogelijk met hem meemaken maar mijn dochter gaat zo snel. Ik probeer het zo eerlijk mogelijk te verdelen. Doe met mijn dochter ook nog steeds dingen samen zonder papa en zoontje. Maar het blijft niet prettig voelen hoe eerlijk ik mijn aandacht ook verdeel. Herkent iemand dit?
Oh vervelend! Hier geen herkenning (heb er maar 1) maar dit is oa wel waarom ik huiverig ben voor een tweede..
Het ligt ook wel aan mezelf denk ik, dat ik dit als moeilijk ervaar. Merk gewoon dat als ik met de een iets de doe, de ander automatisch meer naar papa gaat trekken. En dat vind ik zo moeilijk. Dat vind ik moeilijk met beide kinderen maar het meest bij mijn dochter gezien onze band voordat mijn zoontje kwam. Tuurlijk fijn en leuk voor ze dat papa er is. Maar vaak mondt dit uit met dat ze dan voor alles naar papa gaan en niet meer naar mij. Wordt dan meestal gelijk een papa fase. En dat trek ik me vaak erg aan. Maar dat ligt dus aan mij. Andere moeders ervaren dit waarschijnlijk heel anders.
Herken het wel een beetje. Mijn dochter nam vandaag afscheid op de peuterspeelzaal en ik mocht zowel aan het begin als aan het eind van de ochtend er even bij zijn om foto's te maken. Terwijl de jongste met 40 graden koorts zich thuis ellendig zat te voelen en zo moest huilen toen ik weg ging en ik hem bij oma op schoot zette.... Tja dan wil je er voor beide zijnen is het even niet een situatie waarin het 'goed voor ze is' dat ze leren delen of wachten. Want dat is natuurlijk wel het grote voordeel van twee. En sowieso dat ze elkaar hebben, dat compenseert de gedeelde aandacht in mijn ogen ruimschoots. De oudste die alles uit de kast haalt om haar zieke broertje op te vrolijken of de jongste die spontaan zijn zus een knuffel geeft...zooo lief. Maar gevoelsmatig is het dus soms lastig. En ik denk ook wel eens terug aan de tijd dat mijn meisje nog in de kinderwagen lag te lachen naar de wapperende blaadjes aan de bomen.. En voel me ook vaak schuldig als ik op haar heb gemopperd omdat ze even strontvervelend was. Maar he, dat was ik vroeger ook wel eens en ik vond mijn moeder er niet minder leuk of lief om. Aan de ene kant kijk ik er naar uit dat ze een beetje groter zijn zodat ik zelf weer iets meer tijd en vrijheid krijg. Aan de andere kant koester ik deze tijd want die komt niet meer terug! Mijn vrijheid wel.
Ik heb het idee dat het njet met je tweede te maken heeft maar met het loslaten van je oudste. Zij heeft jou minder nodig, zij vindt het prima als je haar broertje aandacht geeft, jij verlangt naar de tijd dat ze jou nog meer echt nodig had. Dat heeft ze nog steeds, maar niet meer letterlijk door naast haar te zitten. Dat us het proces van loslaten denk ik. Mijn oudste is 7, en ik moet soms ook slikken als ik besef hoe groot hij wordt. Hoe ik hem nu al weer los moet gaan laten. Het is gelukkig wel heel normaal, maar niet altijd leuk. Ik probeer het wel bij mezelf te houden, ik vind het soms lastig om hem te laten 'gaan' maar dat mag hij niet merken, want het is heel gezond. Sterkte!!
Precies dit. Het loslaten en het besef dat ze jou steeds minder nodig heeft! Ik ben juist trots dat mijn dochter van 9 zo zelfstandig is en ik geniet van de momenten dat ze op mijn schoot kruipt (en even gauw knuffelen want stel je voor iemand het ziet...).
Ik begrijp wat jullie zeggen. En ik denk dat dat ook zeker meespeelt. Even een voorbeeld uit onze meivakantie: We gaan op moederdag in een restaurant op vakantie lunchen. Ik ga naast mijn zoontje zitten. Mijn dochter is verdrietig omdat ze tussen mij en haar broertje in wilt zitten en anders het liefst naast mij. Tussen broertje en mij in kan niet. Dus dan blijft naast mij over maar ik had gekozen om naast haar broertje te zitten. Ik zie dat mijn meisje verdrietig is. Dat doet me mij. Voor haar broertje was het natuurlijk dat we naast elkaar zaten. Dit staat los van dat ze mij minder nodig heeft. Ik zie dat ze wel compensatie zoekt bij haar vader. Dan gaat ze dus steeds naar hem en doe ik helemaal niet meer mee. Ons zoontje was een huilbaby. En ik heb het gevoel dat ik hem zoveel aandacht heb moeten geven, dat ik bijna 2 jaar ontwikkeling heb gemist van mijn dochter. Ik heb het natuurlijk wel mee gemaakt maar niet bewust. En die tijd krijg ik niet meer terug. Logisch maar vind ik nu even moeilijk om mee om te gaan. Onze kinderen verschillen vrij veel in leeftijd. En dat speelt ook zeker mee. We kunnen niet heel veel dingen met z'n 4-en samen doen. De een is te jong ergens voor, de ander te oud of andere interesses. Aan de ene kant verschil lekker omdat mijn oudste al redelijk zelfstandig is, maar soms ook erg jammer.
maar kun jij dan niet in het midden zitten ? of je zoontje aan de kop van de tafel in een kinderstoel en je dochter naast jou.... mijn oudste is 7 jaar en mijn jongste 8 maanden, mijn derde is 2jaar en 8 maand, ik herken het de een te oud de ander te jong niet.... als wij naar de speeltuin gaan spelen ze allemaal samen, ze helpen elkaar met glijden,schommelen, ze voetballen samen, soms als er leeftijdsgenoten zijn wil hij alleen met hun voetballen en blijven de dames met elkaar over om te spelen, wij liggen heerlijk op een picknick kleed met de baby die om zich heen rolt en krolt en speelgoedjes pakt. in pretparken is het wel omwisselen natuurlijk omdat je met een baby niet overal kunt, maar bijv met die van 2,5 ..... gaan we ook gewoon in de bobslee van de efteling, ze zit met de handen in de lucht en schreeuwt woehooeeeeee samen met haar broer en zus en hun mogen blijven zitten en dan doen ze daarna een ronde met papa ( ideaal die babyswitch) verder blijft het bos altijd leuk.... stuk fietsen ( naar het bos speeltuin opa en oma) wij hebben een groot meer in de buurt waar in de zomer veel gezwommen word en waar je kunt kanoen en waterfietsen, met een speeltuin erbij, dat is echt een dag uitje en voor ieder wat wils. qua zwemmen nemen we de gele band mee waar de baby in kan, en de derde... die kan gewoon drijven met haar bandjes, tuurlijk zitten we er naast, en nee wij gaan niet in het diepe, maar onze zoon en dochter van 6 en 7 die willen dat ook echt niet ... die hebben hun vriendjes en vriendinnetjes gemaakt en dan moet je 2 ukkies hebben die heletijd hun naam schreeuwt omdat ze mee wil doen ... nee ik heb zicht op ze en dat is voldoende, ze hebben mama niet meer zo nodig als toen ze nog klein waren. wat wij wel elke avond doen is een vast ritueel.... kinderen gaan allemaal om 19.00 uur naar boven, ik of mijn man lezen onze vier kinderen een klein verhaaltje, dan mag de derde even 5 minuten op haar kamer spelen de tweede 10 minuten en de eerste 15 minuten terwijl wij de baby naar bed brengen... even knuffelen kroelen en een liedje, dan gaan we naar onze dochter van 2,5 lezen haar een boekje knuffelen en kroelen even en gaan dan naar de tweede, daar gebeurt het zelfde, boekje lezen en knuffelen en kroelen en dan naar de oudste ook hetzelfde, zo hebben ze allemaal even een paar minuten papa of mama time gehad. even tijd om de dag door te praten etc. in het weekend ... zoals vanavond... gebeurt het anders, voor de jongste twee blijft het ritueel hetzelfde.... voor de oudste twee niet, we gaan als de kleintjes in bed liggen gaan we of een filmpje kijken of een spelletje (mens erger je niet, potje memory, skibo, kwartet, bakje chips op tafel.) en het is geen quality time maar wat ze allemaal geweldig vinden is helpen, mijn dochter van ruim 2,5 bijvoorbeeld houd van vegen en stofzuigen... poetslap over de tafels en kasten... ze heeft grote schrik om te helpen schoonmaken ( zolang ze het leuk vind maak ik er mooi gebruik van ) en voor haar is dat echt mama dochter moment wanneer haar broertje in bed ligt. en de oudste twee vinden koken heel erg leuk, ik schil de aardappels, hun wassen het, doen het in de pan en voegen zout toe, ik zet het op het vuur, ze helpen met boontjes doppen, prei snijden en groente wassen, ze kruiden het vlees, roeren het saus zetten de borden op tafel, het bestek de onderzetters, zetten het drinken klaar ( mogen ze zelf inschenken ) en ook dat is voor hun weer een stukje "ons ding met mama " onze zoon gaat voetballen voor het huis met papa.... ik ga met de dames een lekker gezichtsmaskertje doen, haren vlechten, nagelslakken, lekker douchen ( kan prima als de baby in bed ligt ) op school hebben ze nu het thema familie, hoe zie je je familie, ( ouders opa oma broers en zussen) hoe ervaar je het in een groot gezin of klein gezin, had je meer gewild of minder, zie je ze vaak etc. de juf vertelde mij dat een kindje uit een gezin van 5 kinderen vroeg 'vind je dat wel leuk dat je 2 zusjes en een broertje hebt "ik helemaal niet want mama heeft geen tijd voor mij, mijn zoon zei juist het tegenovergestelde volgens de juf, hij vond het zo leuk dat hij graag nog een broertje of zusje erbij wou hebben want ook als papa en mama druk zijn dan word er tijd gemaakt, maar hoe doet jou mama dat dan als de baby huilt werd er gevraagd... mijn mama is dan alleen maar druk met de baby, mijn zoontje zei "mama heeft een draagzak dan hangt baby op de buik bij mama en dan is hij altijd stil en kunnen wij gewoon weer verder spelen " hij ervaart een groot gezin wat ik van de juf begrijp... en wat ik zelf ook zie aan al mijn kinderen juist heel fijn en zien ze zelf helemaal niet "hier ben ik te groot of te klein voor" mijn oudste twee van bijna 6 en van 7 jaar doen ook echt die baby dingen haha, ze liggen nu soms kruipend op de grond om hun broertje te "leren"kruipen ( hij tijgert maar hun willen hem leren kruipen ) echt zo grappig om te zien hoe hun op de grond zo lekker in de baby rol kruipen misschien iets van een vast momentje per dag proberen te krijgen dat echt "jullie"moment is, elke avond een spelletje of een boek lezen of 1 keer in de week meiden avondje als de jongste in bed ligt, dat zijn de kleine dingetjes die ze enorm gelukkig maken.... het hoeft niet continu 1 op 1 of continu afgestemd te worden op de 1 of de ander, als wij naar een indoor speeltuin gaan zoals ballorig is dat voor onze oudste van ruim 7 net zo leuk als voor onze jongste van 8 maanden die door het baby gedeelte rolt. het zijn de kleine dingen die het hem doen waarvan ze later zegt 'mama weet je nog dat we toen altijd......"
Wat een fijn verhaal om te lezen! Denk dat het ook uitmaakt hoe je er zelf in gaat staan. Zie je de positieve dingen, draag je ze over op je kinderen, zoek je naar oplossingen, creeer je win-win situaties en ondertussen leren je kinderen zich aan te passen bij tijd en wijle en respect en begrip op te brengen voor anderen. Ik mis de duimpje omhoog smilie
Ik herken het wel. Soms bekruipt ineens zo'n verdrietig gevoel omdat ik me besef dat dit lijfje, met die mollige armpjes en eeuwig geschaafde knieën ooit groot wordt. Erger nog, later woont ze niet eens meer thuis! Ondenkbaar toch? Ik hoop dat ik er naar toe groei . En ik herken ook wel de spijt. Je beseft je vaak niet wanneer iets een laatste keer is. Ik zal nooit meer met haar op mijn schouder door het huis lopen. Eventjes, maar ze is nu echt wel te zwaar. Nooit meer in de kinderwagen. En "wingwing" werd gewoon pinguïn. Het was voorbij toen ik er net aan begon te wennen. En zou willen dat ik er meer van genoten had. Maar vergeet niet te genieten van wie ze nu is. Als je teveel achterom kijkt, vergeet je te genieten van alles wat nu is. Over twee jaar is dat weer helemaal anders en mis je het nu. Maar ik begrijp je wel. Dat speciale mama-plekje.... Doe je moeder-dochter dates? Misschien kan je een heel nieuwe intimiteit opbouwen.
Ik heb ook vaak het gevoel haar te missen terwijl ze tot 3 jaar gewoon thuis was als ik ook vrij ben. Het gaat hard als ik zie hoe ze voor het eerst naar school ging die foto. Nu is het al een hele meid! Ik ga bewust nu ook eens alleen grote meiden dingen doen. Lekker samen even weg. Daar heeft ze ook behoefte aan want ze zei ik wil ook een keer alleen thuis zijn als ik vrij ben.
Ik heb dat helemaal niet. Als ik terug wil kijken naar die tijd dat ze kleiner was, kijk ik naar foto's . En wat betreft minder tijd voor haar hebben, mijn dochter heeft een zusje die ook aandacht verdient, jij ziet het als je dochter tekort doen maar het het geen moment over je jongste. Die heeft ook recht op die aandacht, dus bij uit eten gaan bijvoorbeeld moet je dat afwisselen, niet omdat het anders zielig is voor je dochter, maar omdat ze allebei recht op 'jou' hebben. Je kan ook tijdens het etentje afwisselen. Hier zit mijn oudste trouwens vaak naast papa en ik naast de jongste, heb niet het idee dat ik daardoor een mindere band met haar heb ofzo, want ze zit dan tegenover me en ik kan net zo goed met haar kletsen . Fysieke aandacht wordt nu gewoon wat minder met die leeftijd. En je dochter lijkt sneller te gaan dan je zoontje, dat is ook wel een beetje zo, ze worden nu al zo zelfstandig! Dat hoort erbij en wordt alleen maar 'erger', maar dat is toch juist leuk! Probeer te genieten van het nu en kijk niet teveel terug hoe het allemaal was. Zo wordt het namelijk niet omdat je dochter verandert. Maar goed, je kan natuurlijk zo af en toe eens alleen met je dochter erop uit gaan, lekker shoppen of ergens wat eten. Volgende week hebben onze meiden generale repetitie, na elkaar, dus heb dan per kind ongeveer een uurtje quality time