Hebben jullie ook momenten gekend dat je heel erg blij werd van de gedachte dat je straks een kleintje had, en dat je een poosje daarna helemaal niet meer blij van die gedachte werd? Raar hoor, het leek me altijd zo geweldig om moeder te zijn, maar soms heb ik het gevoel dat ik een soort 'film' leef, niet echt leef en soms kan ik helemaal niet meer blij zijn, ook niet als ik kinderen zie! Ben zo bang dat ik straks niet blij kan zijn als ons kindje er is! Herkennen jullie dit ook? Komt dit door de hormonen? Had verwacht dat, als ik ooit zwanger zou zijn, 9 maanden lang op een roze wolk zou leven, nou, deze is geregeld héél ver te zoeken!
Yep, dat ken ik. Sommige dagen zit ik op een roze wolk om op andere dagen er echt heel hard vanaf te vallen. We hebben er ruim een jaar over gedaan om zwanger te raken en in die tijd smolt mijn hart bij elke baby die ik zag. Nu doet het mij helemaal niks . Ook heb ik momenten dat ik denk; waar zijn we aan begonnen!, hoe moet dat nou allemaal straks?! Het komt inderdaad door de hormonen. Gelukkig kan ik het goed delen met mn man, die begrijpt het wel (tot op zekere hoogte) en verwacht ook gelukkig niet dat ik op die roze wolk zit. Maar het is mij nu wel duidelijk: zwanger zijn is niet een roze wolk!!
Hoi, ik heb dat heel erg gehad tijdens beide zwangerschappen en ook toen de kids geboren waren was het niet meteen over, maar mijn liefde naar hun moest echt groeien. Na een paar weken was ik helemaal gewend en hield ik superveel van ze hoor! Maar ik had inderdaad ook altijd gedacht dat zwanger-zijn helemaal geweldig zou zijn, maar was helemaal mezelf niet die negen maanden! Inderdaad alsof je in een film zit en alles een beetje langs je op gaat... Ik ben benieuwd hoe je je voelt als je kindje er is! Succes de rest van je zwangerschap! Hoelang moet je nog??
Herkenbaar! Ik heb dat nu en had dat ook bij de vorige 2 zwangerschappen van mijn 2 kinderen. Ik wilde nu ontzettend graag nog een 3e. Nu is het zover en denk ik soms: waar ben ik aan begonnen? waarom wilde ik zo graag? Ook wordt ik niet echt blij als ik andere baby's zie. Toch weet ik uit de ervaring dat het helemaal goed komt en ben zielsveel van mijn kinderen gaan houden. Ben ook enorm (soms te) bezorgd dat er iets met ze gebeurd als ik er niet bij ben. In deze zwangerschappen was ik bang dat ik niet van ze zou houden of dat ik van de tweede niet zoveel zou houden als van de eerste. Pfffff al die gedachten, ik denk dat het met onzekerheid te maken heeft. Ook had ik echt die 9 maanden nodig om naar het kind toe te groeien. Mooi hoe de natuur het toch gemaakt heeft allemaal. Komt goed.
Ik had het ook, zeker in het begin (tot 15w), daarna alleen nog in periodes. Sinds week 34 ben ik weer heel erg stabiel en vrolijk, gewoon mezelf weer dus.