Een aantal weken geleden ben ik bevallen van ons zeer gewenste 4e kindje. Ons kleine meisje is rond 20 weken overleden in mijn buik. En nu is er de leegte van ons huis. Ondanks 3 grote kinderen heb ik zo erg de wens om nog een kleintje mee te maken die we kunnen knuffelen en kunnen zien opgroeien. Zijn er meer mensen met deze ervaring na een te vroeg geboren en overleden kindje? Ik merk dat ik zo vreselijk jaloers ben op iedereen die wel nog steeds zwanger is en rond dezelfde periode uitgerekend is. En het lijkt wel of iedereen zwanger is van een meisje. Volgende week hebben we het nagesprek met de gyneacoloog. Maar eigenlijk had ik gehoopt om gelijk weer zwanger te zijn. Nu dus weer proberen om zwanger te worden. Maar zo anders dan voor deze ervaring. Het voelt zo raar om nog steeds zo veel verdriet te hebben over ons lieve meisje, maar als ik hier op de pagina's lees, dan merk ik dat dat helemaal niet zo gek is....
Hoi, ik kan het me helemaal voorstellen. In juni ben ik ingeleid bij 23 weken omdat ons meisje ernstige afwijkingen bleek te hebben. Ik hoopte snel weer zwanger te zijn. We zijn nu nog maar een paar maanden verder en toch gaat het me niet snel genoeg. En aan de andere kant ben ik op sommige momenten ook bang om zwanger te raken, stel dat het weer misgaat.
Het is zo ontzettend herkenbaar! Ik ben nu zo'n 2 maanden geleden bevallen na ruim 18 weken zwangerschap. Enorm veel verdriet, maar ook vrijwel meteen die gedachte van weer opnieuw zwanger willen worden. Dat verdriet is er nog steeds en heb ook veel last van het niet meer zwanger zijn. Ik herken het gevoel van zwangeren om je heen. Ik gun het iedereen, maar het doet mij ook nog zo veel pijn. Ik ben ervan overtuigd dat het ons nog een keer gegund is en dat houdt me wel op de been, net als mijn 2-jarig zoontje. Hoop dat jij ook veel steun/afleiding vindt bij je kinderen. Bij de vlinderclub hebben we het met een aantal meiden over weer opnieuw zwanger worden, een aantal is zelfs alweer opnieuw zwanger, wellicht voor jou (en Ssara) iets om ook eens bij te komen kletsen?! Heel veel sterkte in ieder geval!
Bij mij ook herkenbaar na een bevalling van 23 weken. Toch durf ik het nog niet. Misschien zijn we er dan ook nog niet aan goed enk ik dan. En is het medisch gezien wel goed om zo snel zwanger te worden weer? Ik heb daar eens op gegoogled maar kom dan ook wel wat bezwaren tegen. Weet iemand dat? Bij ons nagespeeld bij de gynaecoloog hebben wij het hier nog niet over gehad, anders had ik het daar gevraagd. We hebben het toen wel gebajd over verwerken enzo. Maar het gevoel herken ik ja.
Klinkt bekend, Wij zijn bevallen met 28 weken, hen m'n dochter 4dagen gekent, helaas kreeg ze tegen slag en overleed ze in m'n armen. Ons 1e kindje zo gewenst, 2,5jaaf opgewacht. Iedereen om ons heen wel kindere of zwanger. Hier staan we dan, weer met legen handen. Gemis verdriet wat niet uit te leggen is. Wij willen weer proberen voor 2e wonder, Mischien vinde mense het snel na 3maanden. Maar de liefde en verlangen na een kindje is alleen maar groter en sterker. En uit eindelijk is het ons beslissing wie weet duurdt weer 2jaar. Xxx
Allereerst heel veel sterkte gewenst bij dit grote verlies. Heftig hè! Je gaat echt een achtbaan door, en dan het verlangen naar nog een kindje wat dan nog extra versterkt wordt. Althans zo ervaarde ik dat wel. Ik vond het heel lastig, ik miste het zwanger zijn en wilde het liefst dat het vandaag nog raak was dan morgen. Daarnaast voelde ik me ook schuldig tegen over ons kindje wat we verloren hadden. Dubbele gevoelens. 3 maanden na het verlies van onze zoon was ik zwanger, maar waar was m'n blijheid?! Was bang voor alles wat er komen ging. Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam bij 6,5 wk. Toch besloten om er weer voor te gaan, was bang dat als we een pauze zouden inlassen ik helemaal niet meer zou durven. Na de miskraam was ik direct weer zwanger..... Vind het erg spannend, maar gelukkig gaat alles tot nu toe erg goed en durf ik een beetje te genieten. Medisch gezien staat er niets op tegen om direct weer zwanger te worden. Maar je moet het geestelijk gezien wel weer aankunnen. Het zal nooit meer een onbezorgde zwangerschap zijn. Merk zelf dat ik telkens grenzen stel. Eerst de eerste echo met een kloppend hartje, dan de 12 weken, nu op naar de 16, dan naar de 20 etc.
Gecondoleerd met jullie verlies meis. Wij zijn vorig jaar op 1 dec ons zoontje verloren. Ook toen hadden wij maar 1 wens, zo snel mogelijk weer zwanger worden. Helaas word ik moeilijk zwanger, zo ook nu weer. Inmiddels hebben wij onze eerste IUI poging gehad, en die was gelijk raak. Helaas is dit gister geëindigd in onze 3e miskraam. 4x zwanger geweest en 4x mis gegaan. Ik vind het allemaal even niet zo leuk meer. Je verlangen naar een kleintje ken ik maar te goed. Ook je jaloezie, ik kan bijna geen zwangere meer zien. Op mijn werk zijn er momenteel 11 zwanger, dus wordt er elke dag mee geconfronteerd. Vreselijk moeilijk, want ik wil ook niet zo'n zuur wijf worden die een ander zijn geluk niet gunt. Het is helemaal niet gek dat je nog zo'n verdriet hebt meis. Het heeft bij mij wel 3 maanden geduurd voor de scherpe randjes er een beetje af waren. Nu de geboortedag weer dichtbij komt vind ik het weer heel moeilijk worden. Had een jaar geleden zo gehoopt weer zwanger te zijn. Heel veel sterkte meis, knuffel!
Jeetje madelein, wat heftig! Kan me voorstellen dat zwanger worden bij jou alles behalve leuk is... Weten artsen ook waarom het misgaat? Snap jouw gevoel wat betreft zwangeren. Ik heb er ook ontzettend veel moeite mee. Een collega is na 3 jaar net zwanger, ben natuurlijk blij voor haar, maar het doet bij mij pijn. Ik denk ook niet dat het zo is dat je een ander niets gunt, je gunt het jezelf alleen ook! Daarbij is het gewoon zwaar *** dat het bij jezelf niet lukt/gelukt is. Hoop voor je dat anderen daar ook begrip voor hebben en snappen dat je de 'blijdschap' voor hen niet altijd kunt uiten. Ik wil jou veel sterkte toewensen! @dewendy, ik heb het boek 'altijd een kind tekort' voor een stuk gelezen (op aanraden van een aantal andere meiden hier). En moet zeggen dat ik er veel herkinning in terug vond. Alle twijfels die je hebt worden hierin zo'n beetje behandeld. Het was voor mij een soort van bevestiging dat de dingen die ik dacht en voelde helemaal niet zo vreemd zijn. Hoe gaat het nu verder met je? liefs, anneke
@anneke: Ja het is hier in huis al lang geen 'blijde verwachting' meer te noemen als er eindelijk weer een positieve test ligt. De vroeggeboorte had een duidelijke oorzaak, een GBS infectie in de placenta. Het kindje was verder puntgaaf en heel sterk ( het hartje heeft nog tot ruim een uur na de bevalling geklopt) dus genetisch lijkt er niks mis. Alle onderzoeken zijn tot nu toe goed, dus de reden dat het misgaat blijft vooralsnog onduidelijk. Het blijft idd moeilijk die zwangeren, al scheelt het voor mij wel als ik weet dat het bij een ander ook niet vanzelf is gegaan. Die mensen reageren ook heel anders naar mij toe. De mensen die van de daken schreeuwen dat het in 1x raak was kan ik wel schieten. En inderdaad, ik gun het iedereen, maar mezelf ook wel heel erg inmiddels! De mensen in mijn omgeving hebben er zeker alle begrip voor. We zijn allebei ook altijd heel open en eerlijk geweest erover, dus dat scheelt wel. Mensen weten wat er speelt. Bedankt voor je lieve woorden! @dewendy: ik ben ook wel benieuwd hoe het nu met je gaat.
Wat vreselijk he zo'n infectie! Wij zijn ons kindje ook daaraan verloren. Je kunt er helemaal niets aan doen. Vind het nog steeds moeilijk te accepteren dat zo'n nare infectie zoveel kapot maakt. Ook ons kindje mankeerde niets en heeft nadat ik ziek werd nog 4 dagen geleefd in m'n buik... Heftig dat het maar niet lukt om blijvend zwanger te zijn. Elke keer de teleurstelling. Het is fijn om te weten dat het niets genetische is maar ook frustrerend dat het maar niet lukt. En dan lijkt idd de hele wereld zwanger. Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat het geluk gauw aan jullie zijde staat.
Allereerst gecondoleerd met jullie verlies,het is zeker niet gek dat je die gedachtes heb...je bent 'pas' een paar weken verder... Ik dacht het verwerkt te hebben maar nu 6,5jaar verder en 3 gezonde kinderen rijker blijkt het minder waar... Neem je tijd en praat veel!
Dank je wel meis. Wat vreselijk om te horen dat jullie ook je kindje op deze manier zijn verloren. Weten ze hoe het bij jullie heeft kunnen gebeuren? Ik zie dat jij weer zwanger bent, kan je de rust een beetje vinden? ik wens je alle goeds toe!
Jeetje, wat zijn er een hoop mensen die met deze lengte een kindje verloren zijn. Wat hebben jullie al allemaal heftige tijden meegemaakt. Ik ben gelukkig al gezegend met een groot gezin. En het gegeven dat zwanger worden bij mij niet al te moeilijk gaat. Als ik dan jullie verhalen lees, dan hoop ik dat het bij jullie ook snel raak is. Of dat degenen die zwanger zijn nu eindelijk het mooie maar vooral levende kindje krijgen waar ze zolang op gewacht hebben. Voor ons zijn de wachtweken weer aangebroken. Rare tijd blijft dat toch. Door de aanwezigheid van al 3 gezonde kinderen hebben wij ervoor gekozen om gelijk te proberen om weer zwanger te worden. Vanmiddag wel een gesprek bij de gyn, maar zou wel apart zijn als ze opeens afraden om weer zwanger te worden. Als er een defect gevonden is waarbij we weer grote kans hebben om dit mee te maken, dan zullen we misschien wel na deze ronde (met vreselijk veel pijn in mijn hart) stoppen met proberen. Maar voor nu heb ik nog het idee dat het bad luck was. Fingers crossed. @Madelein, heb net toevallig je geboorte van Sam gelezen. Wat een ellende waar jij inzit. Houdt het ooit een keer op? Het lijkt me helemaal ellendig als iedereen om je heen zwanger is. Ik merk dat in lichte mate. Een moeder op school was bijna gelijk uitgerekend met mij. Zij loopt nu met een groeiende buik met een gezond meisje erin. En ik ben weer bezig met ovu testen Enzo. Blegh. Dames, sterkte allemaal. Hoop snel van jullie te lezen dat er goed zwangeren zijn.
@dewendy: misschien wel verstandig om dan even dat onderzoek af te wachten, maar kan me voorstellen dat je gevoelsmatig weer verder wil. Moeilijk lijkt me dat! Je gevoel dat het 'pech' was lijkt mij gunstig want vaak zegt dat wel iets... Wat betreft Sam, dat mannetje had ons nooit afgepakt mogen worden. Door een medische misser van een huisarts in opleiding en onoplettende vk zijn we hem nu kwijt. Dat steekt nog het meest, dat dit niet had gehoeven. Het wachten op een nieuwe zwangerschap wordt inmiddels bijna ondragelijk, maar we proberen positief te blijven en afleiding in andere dingen te zoeken. Gelukkig hebben we veel in het leven wat ons bezighoud ( ik heb oa een heel leuk paard waar ik fanatiek mee in de amateur sport uitkom in wedstrijden) en dat scheelt wel. Maar wij vragen ons idd ook wel eens af of onze tijd nou eindelijk eens mag komen. Maar goed, als je daar in blijft hangen kan je net zo goed een eind eraan maken, want dan kom je je leven niet meer door. We zijn allebei positieve mensen, dus schouders eronder en doorgaan met ademhalen . En soms even een dag uithuilen en jezelf zielig vinden is ook niet erg heb ik bedacht hihi!
Hier ook een kindje verloren bij 23w zwangerschap. Kindje had ringchromosoom 18, hartafwijking en hersenbalk ontbrak. Wij hadden besloten de zwangerschap af te breken. Super heftige tijd geweest en de wens werd er hier ook niet kleiner op! Ik was boos op iedereen die zwanger was, ging niet op kraamvisites, feliciteerde niemand, ik was écht boos! "Gelukkig" redelijk snel zwanger geraakt en nu helemaal goedgekeurd bij de GUO! Maar het is zo raar... Bij mijn vorige zwangerschap hadden we voor de 20w nog niks gedaan aan het kamertje, had alleen 2 boxpakjes gekocht verder niks, geen peetoom/peettante uitgezocht, niks... Alsof we zeg maar onbewust al wisten dat er iets aan de hand was. Normaal hou ik wel van shoppen. Bij deze zwangerschap waren we meteen heel positief en wilden we al snel peetouders kiezen en nade geslachtsbepaling de muur al geverfd en kinderwagen gekocht. Ik was er ook echt al van overtuigd dat nu alles goed zat. Bij mijn vorige zwangerschap heb ik dit gevoel ook echt niet gehad. Ik hoop voor degene die nog niet zwanger zijn dat jullie snel een blijvend wondertje in de buik krijgen!
Ha meiden, Wat zijn jullie verhalen herkenbaar!! Wij zijn voeig jaar oktober bevallen van een meisje bij 22 weken zwangerschap kvm een complexe hartafwijking. En daarna.... Een trieste tijd en Je wens voor een kindje wordt alleen maar groter. dus na mijn eerstemenstruatie, na 11 weken, weer geprobeerd. Redelijk snel weer zwanger wat in mei eindigde in een miskraam bij 8 weken... Nu ben ik weer zwanger, nu 17 weken, maar ik vind het loei spannend. Ik kan er ook wel van genieten, maar je blijft denken Als alles maar goed gaat. Deze week heb ik zelfs twee keer gedroomd dat het weer niet goed was en we dit kindje weer af moeten geven. Mogelijk dat dat komt omdat we over drie weken DE 20 weken echo hebben en die is erg spannend... Iedereen is blij voor ons dat we weer zwanger zijn, maar ik ben nog altijd terughoudend. Eerst zien dan geloven... Ik hoop dat jullie ook snel weer zwanger zijn, dan kun je weer hoop hebben, maar het is ook moeilijk... Kus kus
Wat erg, ik dacht dat ik laatst al op je topic had gereageerd maar blijkbaar is dat niet goed gegaan. Nieuwe poging: wat vreselijk wat jullie is overkomen, dat jullie meisje opeens totaal onverwachts overleden is in je buik... Gefeliciteerd met jullie dochter, en tegelijkertijd gecondoleerd. Lees dat je inmiddels een gesprek bij je gyn hebt gehad, ben benieuwd of er iets uit is gekomen of niet als oorzaak. Knap dat jullie gelijk weer voor een nieuwe zwangerschap gaan, het verdriet om jullie dochter wordt er niet minder om maar een nieuw lichtpuntje in de toekomst maakt dat je er wel beter mee leert leven. Ik zie dat je al 3 kindjes hebt, hopelijk haal je daar veel troost en liefde uit. Als je behoefte hebt om mee te praten over weer opnieuw zwanger worden: er is een topic onder Vlinder clubs. We praten hier met een aantal dames. Inmiddels ben ik zelf 12 weken zwanger na het verlies van ons mannetje na 20 weken zwangerschap, hij is in juli totaal onverwachts en kerngezond geboren door een zwakke baarmoedermond. Ook al ben ik weer zwanger, ik mis hem nog iedere dag en blijf het oneerlijk vinden dat hij geen kans mocht hebben. Ik ben soms nog steeds op mijn eigen lichaam, al ben ik ook weer dankbaar dat ik zo snel weer zwanger mocht zijn. Dus m'n lichaam kan ook iets goed doen gelukkig . Het is en wordt een hele spannende zwangerschap en we hopen in juni eindelijk een kindje in onze armen te mogen sluiten. Heel veel sterkte en ik hoop dat jij ook weer snel zwanger mag zijn. X Bee
Wat herkenbaar! Wij hopen daar morgen antwoord op te krijgen! Wij zijn 3 weken geleden ons zoontje Lucas verloren bij 20 weken zwangerschap tgv van FNAIT. Hij was gezond maar ik heb een zeldzaam bloedtype waardoor ik antistoffen maak tegen mijn eigen kinderen en door die antistoffen kan hun bloed niet stollen en bloeden ze letterlijk dood er is behandeling maar de vraag is of wij daarvoor in aanmerking komen. Als wij morgen groen licht krijgen gaan we er weer voor! Ik vind het ook zo moeilijk dat ik niet meer zwanger ben. Ik wil zo snel mogelijk weer zwanger zijn nu ik het nog durf maar vind het wel erg moeilijk tegenover mijn zoontje want hij kan niet vervangen worden!!! Hoop zo dat wij nog 1 keer een gezond kindje mogen krijgen. Zal morgen even laten weten wat onze gyn zei los van onze medische situatie maar lichamelijk