Geheel onverwachts werd onze tweeling met 26,2 weken geboren. Mijn zwangerschap verliep zorgeloos, al had ik een aantal keren gedroomd dat 1 van de kindjes zou overlijden en was ik erg bang voor vroeggeboorte. Gelukkig ligt nu een heel mooi meisje op mijn schoot te slapen, maar ook dat had heel anders kunnen zijn. Afgelopen januari is onze tweeling ongeveer 14 weken te vroeg geboren. Dezelfde avond nog werd bij ons zoontje een herseninfarct geconstateerd. De artsen hadden aan mijn man gevraagd of ik misschien gevallen was tijdens de zwangerschap (een hersenbeschadiging door de bevalling kunnen ze normaal gesproken pas later op echo zien en bij ons zoontje zagen ze dat hij ongeveer 2 weken voor de geboorte dit heeft opgelopen). Ik was nog wel zo voorzichtig geweest en absoluut niet gevallen/ gestoten of wat dan ook. Tja ik had toen nog zoiets, misschien valt het allemaal wel wat mee en als hij wat mankeert dan is dat maar zo. Het maakte mij eigenlijk niets uit, je houdt meteen zo ontzettend veel van je kindje. De 2 weken die daarop volgden stonden in het teken van beademing, bestrijden infecties, lijfjes vol met infusen en dan krijg je de mokerslag. Vrijdagochtend vraagt 1vd artsen of we eind van de middag even tijd hebben. Wij nietsvermoedend heen, dan wordt er even doodleuk vertelt dat ons zoontje ernstige hersenschade heeft, hele delen van zijn hersenen zijn er niet meer en de verwachting is dat het nog erger zal worden. Of we al hadden nagedacht over stoppen van de behandeling!! Nou niet dus, vervolgens totaal van slag terug naar MDhuis gegaan (waar wij verbleven). Hele weekend van slag van het nieuws, waren eigenlijk al een beetje afscheid van hem aan het nemen. Na het weekend weer gesprek met artsen en neurologen, ziet er zeer somber uit (hij zal ws niet kunnen slikken/praten/lopen ed), wij geven aan dat we niet zo'n leven voor hem willen. Vervolgens is hij de week erop overleden. De crematie gepland, belt de dag voor de crematie onze kinderarts dat ze zich ernstige zorgen maken over ons dochtertje. Wij als een gek naar het ziekenhuis (dag ervoor was er nog niks aan de hand). Komende 48 uur is het erop of eronder. Ze raden ons aan de crematie voorlopig niet door te laten gaan. Ons dochtertje ligt aan de trilbeademing, stikstof, infusen op haar hoofd, in haar lies, armpjes, beentjes (waar niet eigenlijk) en helemaal opgezwollen van het vocht. Longen nemen bijna geen zuurstof op, alarmen blijven maar afgaan. Maar gelukkig knapt ze beetje bij beetje op en kunnen we de crematie plannen. De weken die volgen zijn eigenlijk ook een hel, ductus operatie, eindelijk na 8 weken van de beademing en aan de CPAP. Dan ROP, 2 x gelaserd aan haar oogjes. Rechteroogje is niet goed we worden doorgestuurd naar Veldhoven. Daar blijkt rechteroogje helemaal blind en links is ook niet goed. Vervolgens 2 x aan haar linker oogje geopeerd. Resultaat is dat ze zeer slecht ziend is. Wat ze precies ziet weten we nog steeds niet (ws van schimmen tot enkele procenten). Na 3 1/2 maand is ze eindelijk thuisgekomen en doet ze het super. Ze groeit als kool en ontwikkelt zich goed. Ze is nu bijna 7 maanden (gecorrigeerd 4 maanden). 2 weken geleden eindelijk de as van haar broertje opgehaald. Door al het ziekenhuis gebeuren (de vele controles ed) hadden we er eerder niet de rust voor. Tja en dan is het eigenlijk tijd dat het 'normale' leven weer begint.( de bezoekjes aan het UWV en bedrijfsarts beginnen mijn neus uit te komen). Dus binnenkort maar weer proberen te werken, ons kleine meisje naar het kinderdagverblijf. Wat ontzettend moeilijk allemaal. 2010 wat een jaar. Dag lieve Finn.
Hoi, Jeetje wat heb jij een zware en moeilijke tijd achter de rug. Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Gecondoleerd met Finn. Gelukkig is je meisje nu lekker bij je thuis. Hopelijk is jullie nu de rust gegund waar jullie hoogstwaarschijnlijk hard aan toe zijn. En die bedrijfsarts en het UWV, lekker belangrijk! Ook zij zullen moeten begrijpen dat het heel ingrijpend is wat je allemaal hebt meegemaakt. Gewoon aan jezelf denken en jezelf de tijd gunnen om alles te verwerken en uiteindelijk een plekje te geven. Veel sterkte en probeer van je meisje te genieten. Liefs Cindy
oh my God, meid wat hebben jullie doorgestaan! Ik wil je ten eerste van harte feliciteren met de geboorte van je twee wondertje en tevens gecondoleerd met het verlies van je zoontje. Het is echt niet in woorden onder te brengen! Gelukkig hebben jullie de geweldige vechter van je dochter mogen houden. Hoe gaat het met haar? En met haar zicht? Probeer voor zover mogelijk het leven weer op te pakken, het zal niet makkelijk zijn. Je verhaal blijft maar in mijn hoofd spoken.. zit hier gewoon met kippenvel op mijn armen. Heel veel liefs...
Zo he wat heftig!! Wat een rot jaar voor jullie! Maar ook erg fijn dat jullie je dochter nog hebben! En jullie zoontje zal vast ook bij jullie zijn! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen, dit blijft altijd moeilijk, een dikke knuffel voor jullie!
jeetje heftig zeg veel stekrte gaan ze nu nog veder onderzoeken of je dochtertje gedeeltelijk blind is? jeetje heftig zeg
Gefeliciteerd met je gezinnetje en gecondoleerd met het verlies van je zoontje .. Heel veel sterkte , geniet van je kleine meid en zog ook goed voor je zelf liefs mama van mees*
oohh jeetje wat heftig zeg heel veel sterkte dat jullie veel kracht uit jullie mooie meissie kunnen putten
Wat een verhaal...!Ongelovelijk waar sommige mensen doorheen moeten... Wil jullie veel sterkte wensen en dat 2011 een beter jaar mag worden.
Wat ontzettend heftig. En wat moet het dubbel zijn dat je jullie dochtertje nu thuis hebben en jullie zoontje zo missen... Veel sterkte! Liefs, Evelien
Jeetje meid, wat een nachtmerrie... Maar wat ontzettend fijn dat je je kleine meid bij je hebt en van haar mag genieten! Gecondoleerd met het verlies van je ventje. Wat een ontzettend dubbel gevoel moet dat zijn. 1 tip: neem zoveel tijd als je nodig hebt voor alles!
Jeetje wat heftig. Heel veel sterkte. Kan me voorstellen dat je gek wordt van het uwv en de arbo. Tuurlijk moet je op een dag weer aan het werk maar ze kijken meestal niet verder dan hun neus lang is, en wat voor inpact het op je heeft als dit je overkomt.
beste butterflyke, eerst gecondoleerd met het verlies van je zoontje, proficiat met de geboorte van je dochtertje. Ik wwet wat je allemaal mee maakt meid, ikzelf was verleden jaar zwanger van een tweeling, op 32 weken kreeg ik weeén en hebben ze ze gestopt met medicatie omdat ik anders naar brugge moest:x, ikzelf woon te kortrijk. op de echo op 33 weken was tiebeke overleden ( nl 28 mei), ben dan bevallen op 26 juni van eerst tiebeke die ik jammergenoeg nooit meer heb mogen zien nog vastnemen het enigste die ik heb is een voetafdrukje. daarna werd ons seppeke geboren. veel problemen en nu nog. Ik heb een hele moeilijke tijd gekend en nu soms nog kan het geen plaats geven. ivm de bedrijfsarts kan ik je maar 1 rad geven meid, ikzelf heb tegen mijn zin een spyhiater opgezocht( hulp had ik er toch niet aan) en zo heb ik tot over 2 maanden aan het zieknfonds gezeten en kon ik gedeeltlijk verwerken wat ik had meegemaakt en genieten van seppe( als hij niet in het ziekenhuis lag). als je wil praten mag je me altijd toevoegen op msn planet_green_8@hotmail.com. grtj wendy