Bramtim je komt absoluut niet brutaal over hoor .... alleen maar lief. Als ik geen reacties wil ontvangen, dan zou ik ook niets moeten schrijven ..... toch?! December 2009 ben ik al ingestort .... er werd geen naam aan gehangen, maar burn-out past wel goed. Ben toen een aantal maanden van mijn werk thuis gebleven, met vriend naar maatschappelijk werk geweest (met ervaring in onvervulde kinderwens). Op een gegeven moment weer aan de slag gegaan. Maar als ik zo terugkijk dan is er eigenlijk niet heel veel veranderd. Vlak voor de burn-out in 2009 had ik een enorm heftige hyperventilatie-aanval (dus dan en nu nog zeker hartklachten en nog veel meer) en die heb ik sindsdien weer regelmatig ..... ff afkloppen laatste heftige is al weer een maand of twee geleden, maar ervaar helaas wel minder heftige. Weet je Bramtim dit blijft ook wel zo doorsudderen ben ik bang voor, totdat wij weten waar we aan toe zijn, oftewel totdat we een streep onder of door onze droom moeten zetten. Maar aan de andere kant blijven we wel proberen .... ik zeg we, omdat mijn vriend er ook niet zo lekker inzit. En hij is misschien nog meer een maler. Dan zeg ik tegen hem dat hij erover moet praten. Maar zijn antwoord is dan "Wat moet ik er nu nog over zeggen, alles is al gezegd." .... en ik begrijp heel goed wat hij bedoelt. Maar het neemt niet weg dat we wel onze schouders onder de zaken hier in huis moeten zetten. En daar beginnen we vanaf morgen samen mee .... hoop ik .... want dat hebben we ook al zo vaak afgesproken met elkaar. Maar ik moet geloof houden, anders is het bij voorbaat al verloren. Enne die klus die ik had bedacht voor vandaag ..... helaas, trut die ik ben, weer niets van gekomen . Ben wel al de hele dag aan het wassen en was ophangen .... nou ja toch iets gedaan Ik ga nu ff de kaarsjes aansteken, want vriendlief komt over ca. een uurtje thuis Bramtim lief van je dat je zo meedenkt ..... dank je. Mooi verwoord trouwens van die kluwen wol ..... dekt de lading precies.
Bramtim, je bent 27 weken!!!! *Timon maakt een dansje* IS, ik beken dat ik jouw eerdere schrijven half gelezen heb en door Bramtim het nogmaals ben gaan lezen. Misschien heb ik het niet echt willen lezen, omdat er enkele herkenbare dingen instaan. Jouw ervaring om uit onverwachte hoek iets liefs te vernemen heb ik ook. Van mensen, waarvan jij dacht dat ze het begrepen, kom je van de koude kermis thuis. Hoe verwerk je dat nu? Ik probeer erover te praten. Lastig, want manlief is het ook een keer beu. Helder zijn voor jezelf is soms al lastig zat. Hoe leg je het dan aan een ander uit? Dat gaat dus niet. Voor een ander erg lastig te begrijpen. Klussen die echt maanden hebben moeten wachten heb ik langzaam aan weg kunnen doen; kozijn schilderen, stickers plakken en keuken grote schoonmaak. Doe dingen stap voor stap en let maar op... het voelt al goed. Vraag zo nodig hulp! Ik heb vandaag wasdag! Het bed is weer lekker fris en de nodige dingen zijn opgeruimd. Nog contact gehad met het werk (hoe is het?) en het verzuimcontrole (hoe is het?). Ik ben bij mezelf gebleven. Gezegd dat wat in een jaar in de rugzak is gegaan niet in een maand verwerkt kan zijn. Ik doe mijn best met enkele soorten behandeling (maatschappelijk werk/ haptonomie). Verzuimcontrole laten weten dat elke week vragen wanneer ik kan beginnen me hoofdpijn oplevert. Gelukkig snapt deze man mij. Mensen, ik ben allang blij dat ik eindelijk mijn tempo heb gevonden en morgen begin ik met een cursus waarvan ik weet dat 'ie erg fijn voor mij is. Ik ga naar de hapto!!!
Timon wat herkenbaar neem de tijd voor je zelf, ook hier langzaam het huis weer door om alles weer op de rails te krijgen, maar wat is dat soms zwaar, gewoon doorwerken en savonds weer naar bed gaan is soms zo makkelijk, maar zo werkt het niet. Dikke knuffel
Zo zie je maar weer dat we allemaal eigenlijk hetzelfde hebben. In verschillende fases in ons leven en ergens ook in dezelfde... Ik ga voor een groepsknuffel!!!!!
Hey groepshug ..... ik doe mee! Timon, jouw situatie heeft zeker overeenkomsten zeg! Over dat je van sommige mensen bepaalde reacties had verwacht of juist bepaalde niet, daar bedoel ik met name twee mensen mee. Er zijn wel meer mensen waarvan ik iets meer of anders had verwacht, maar er zijn specifieke dingen gezegd door mijn schoonzus en schoonmoeder die mij erg gekwetst hebben en die mij nog steeds erg dwars zitten. En niet alleen mij, maar ook mijn vriend, al spreekt hij dat nu niet uit, ik weet zeker dat hem dat ook nog dwars zit, dat merk ik aan zijn manier van doen naar zijn zus en moeder toe. De klussen hier wachten helaas al jaren i.p.v. maanden. Na de 1e miskraam zijn wij begonnen met klussen in een toen nog relatief nieuw (verbouwd) huis. Ik denk dat dat toen een manier van verwerken was. Na die klus zijn we steeds verder gegaan. De één was nog niet af of ik had de volgende al weer verzonnen. En het waren best grote klussen, zoals alle stalen deurkozijnen op de beneden verdieping vervangen door houten, bovenlichten veranderen in muur, overal nieuwe deuren (die ik nog steeds moet schilderen) totaal nieuwe badkamer, totaal nieuwe tuin, enz. en bijna alles zelf doen. En van lief en lee begonnen we ook de normale huishoudelijke klussen te laten versloffen. We hebben absoluut geen regelmaat in dingen, behalve sinds geruime tijd dat ik weer netjes elk weekend de was doe i.p.v. wanneer we zonder sokken of ondergoed zaten (schaam me dood dat ik dat hier durf te melden). Vandaag heb ik gewerkt, mijn vriend moest vandaag ff bijkomen van zijn mini-vakantie (erge spierpijn van het skiën ) Op dinsdag werk ik nooit, dus morgen moet ik er toch aan geloven ...... o ik hoop zo dat ik aan het einde van de dag trots op mezelf kan zijn. Want zoals jij aangeeft Timon ..... dat voelt dan echt goed als je iets hebt gedaan. Goed van je dat jij de dingen zoals jij ze voelt en beleeft hebt aangegeven bij de verzuimcoordinator .... daar kan en mag je trots op zijn. En inderdaad wat jij zegt ..... de ellende van zo'n lange tijd is niet zomaar ff opgelost. Fijn dat je je tempo en draai beetje, bij beetje terugvindt!
We zijn al met z'n tweetjes in de groepsknuffel! IS, heerlijk dat je al 1 ding weer met regelmaat doet. Het begin is gemaakt. Nu een stapje verder... Leg jezelf niet teveel of grote klussen op. Wil je de keuken weer heerlijk aan kant hebben? Begin met een kastje en merk wat er met je gebeurd. Misschien jezelf even naar dat kastje slepen, maar dan... Ik heb weleens gehad dat ik niet wist waar te beginnen. Als ik dit tegen mijn moeder zei wilde ze al een afspraakje maken om te komen helpen. Zo lief! Uiteindelijk is het meest prettige om heel dicht bij jezelf te blijven. Ik merk dat ik nu weer veel beter kan dan vorig jaar. Toen leek het allemaal wel wat, maar nu ga ik voor het gevoel erbij. Dankzij de haptonomie gaat dit steeds beter. De verbinding is merkbaar duidelijker, het gaat weer stromen. Heerlijk!!!
ik doe mee voor de huggg kan wel een knuffel gebruiken zit echt in een dip, na het bericht van gisteren van de donor,bah het is net of mensen je niet serieus nemen, al weet ik dat dat in dit geval niet zo is, maar toch het doet zo'n pijn... helemaal weer opgeladen en het is net of iemand de stekker er uit trekt
Nog iets IS, als je dat grote/kleine beetje heb gedaan van je immense lijst... wees altijd trots op jezelf. Niemand anders kan het zo intens als jij. Knuffel!
Lieffie, hoe is jouw batterij nu weer vol te krijgen terwijl het net zo is leeggelopen? Het is zwaar klote dat jullie donor niet beschikbaar is. Doe je al die moeite en dan ineens... is het stil. Welke stap kunnen jullie nu zetten? Moet je een nieuwe donor aanvragen of zoeken ze direct een gelijkwaardige? Allemaal de voetjes op de vloer en knuffelen maar!!! We houden nog plekjes open voor gegardigden.
timon we moeten zelf weer op zoek naar een donor, helaas... maar ik ben het zoeken zo zat,,, en wachtlijsten ach nee ik ga geen 36 maand wachten voor het umcg.. ik weet het echt even niet meer
Neem eventjes de tijd (dagen, weken) om alles omtrent dit klotenieuws te laten zakken. Dan kan je vaak ook een andere weg zien. Vraag desnoods (professionele) hulp. Ik stuur je een zonnestraal met de hoop dat de donor zich bij jullie zal melden.
De huisarts weet van ons probleem en helaas kunnen ze niet veel voor ons doen, ja de wachtlijst in het umcg van 36 maanden. en ik kan naar weet ik waar in nederland, maar niet binnen 2,5 uur rijden (moet dat eind dan ook weer terug) Helaas lukt dta voor mannetje niet, in mei vorig jaar voor intake in den haag geweest en mannetje heeft daarna een week op bed moeten liggen, In sept vorige jaar intake Groningen en ook dat was eigenlijk al te ver, helaas konden beide ziekenhuizen ons niet helpen omdat ze niet met donorzaad werken , ook niet als we zelf een donor mee zouden nemen. terwijl ze iui van eigen partner wel doen. Ik hoop op een wonder maar denk dat ik ook voor mij 39 geen moeder wordt en dat was de grens!, dus helaas het is over
Ricmar, de rillingen lopen over mijn lijf. Hoelang heb je dan nog te gaan? *Timon roept de geschikte donor voor Ricmar op om zich te melden!*
Och och meiden, heb zo het gevoel jullie te kort te doen. Ik lees af en toe mee (vooral op mijn telefoon) maar kan daar niet zo lekker hele verhalen tikken of reacties plaatsen. Ik moet af en toe ook even teruglezen om het verhaal scherp te hebben (hormonen) en dat gaat op de telefoon niet zo makkelijk. Ik neem mezelf dan voor om de volgende dag laptop te pakken (tis vooral 's avonds dat ik email check) en dat schiet er dan vaak bij in. Maar goed, nu is Samuel bij oma, Tess ligt in haar bedje te snurken en ik heb even de tijd....dus die neem ik meteen om mee te doen met jullie groepsknuffel. Ricmar, hoe werkt het precies met een donor? Zou het zin hebben om in mijn omgeving rond te gaan vragen? Wat vraag je precies van een donor? Mag het anoniem? Ik vind het niet te verkroppen dat jij je kinderwens opzij moet zeggen vanwege een leeftijdsgrens.....Dikke knuffel meid, probeer ergens nog hoop te vinden. I S, wat vind ik het fijn om weer wat meer van je te horen. Hoewel dat wat je schrijft, maakt me ook wel verdrietig hoor! Ik vind het ook heel herkenbaar, heb twee jaar geleden ook met burnout thuis gezeten. Maar mijn voordeel was wel dat ik heel goed kon huilen. Je hoefde maar naar me te kijken of te wijzen en ik zat al in tranen. Als je wilt kunnen we misschien wel 's afspreken? Lekker ff over het strand lopen ofzo? Kijk maar...of we gaan een deur schilderen Vandaag al wat klusjes gedaan? Bramtim, joehoe 27 weken! Wat een mooie mijlpaal, nog ff en je hebt echt een kindje op je buik liggen. Ik hoop dat het je lukt om dat idee toe te laten en dat je toch ook langzaamaan vertrouwen krijgt en kunt genieten. Lies, de duimen draaien hier volop. Wat zijn de wachtweken toch altijd klote he?! Oh, Tess meldt zich dus ik moet helaas weer stoppen. Timon, sorry, nu schiet jij er bij in. Dikke knuf
L78 wat we vragen van een donor is dat hij uiteraard beschikbaar is op de juiste tijden, en dat hij bewezen vruchtbaar is en getest op soa etc. Zou mooi zijn als er enige match is qua uiterlijke kenmerken. De inseminatie doen we het liefste bij ons thuis, zodat mijn man het zelf kan inbrengen. wie weet ken je iemand waarvan je niet eens weet dat hij donor is... Of juist donor wil zijn... Overige reacties mogen wel via pb om niet geheel of topic te gaan.. Geniet even van je middag....
Timon Ik weet ook zeker dat als ik wat heb gedaan ik dan enorm trots ben. Vandaag heb ik weer met jezelf afgesproken iets te gaan doen. Sowieso strijken voor mijn broer ..... zijn vriendin en hij zijn sinds een tijd uit elkaar en mijn broer heeft nog geen nieuwe wasmachine, dus sinds die tijd doe ik zijn was en strijk. Dat doe ik dus wel, maar dat is voor een ander. Misschien moet ik maar doen alsof ik iemand anders ben dan mezelf, dan doe ik misschien wel de dingen die ik moet doen ..... snap je me nog Helaas vandaag enorme rugpijn. Heb altijd wel ruppijn, maar nu is het wel heel erg. Ook de uitstraling in mijn been wordt steeds erger en erger. K*tzooi. Als je jou zo hoort praten, zou ik bijna ook energie krijgen . Maar als ik zo om me heen kijk (zit op zolder), dan zakt de moed me in de schoenen (sloffen ). Het lijkt wel een kledingwinkel ..... echt overal ligt kleding. En dat moet ik allemaal uitzoeken, strijken, opbergen, etc. ..... En buiten de kleding ligt er nog VEEL meer wat allemaal uitgezocht en opgeborgen moet worden. Waar is het toch fout gegaan??? ..... ik ben van nature erg opruimerig en netjes. Alles heeft normaal gesproken zijn plek, kleding hangt en ligt op kleur, etc., maar nu .. Ik ben blij dat het met jou echt de goeie kant op gaat Timon, petje af, want het is niet makkelijk. Ricmar Ik heb echt met je te doen. Vind het zo naar voor jullie. Jullie hebben de grens bij 39 gelegd, zou je die niet iets op kunnen/willen schuiven? Wil je niets aanpraten hoor. Zelf heb ik de grens al meerdere keren verlegd en nu is de reden om binnenkort te stoppen, echt de leeftijd. Had nooit gedacht al zover te gaan. Ik hoop zo dat er toch ergens ineens de oplossing komt. Ik ben sowieso niet thuis in het donor-gebeuren, dus ik kan je ook niet helpen. Je wilt toch misschien nog naar Geertgen gaan? Heb je daar al verdere info over? Wat erg dat je man zo ziek is. Is voor hem niet makkelijk, maar voor jou ook niet. Sterkte met alles. Knuffel voor jou.
Ik was druk met mijn berichtje bezig, toen er werd gebeld, dus ff het bericht opgeslagen en nu dus geplaatst. En wat zie ik L78 heeft zich aangesloten bij de groepsknuffel ..... leuk ..... en er is nog plaats voor meer hoor!! L78 Ik schreef al eerder dat je het best druk zal hebben nu. 2 kids is toch weer heel anders dan 1-tje. Is Samuel al helemaal gewend aan zijn zusje? Jouw voorstel om eens af te spreken sla ik zeker niet af, maar houd ik voor nu ff in gedachten ..... eerst wil ik in ieder geval iets op de rit hebben. Dank je meis, lief van je!
IS je mag trost zijn als je weer wat gedaan hebt ook ik ga zo richting zolder maar eerst even wat eten, ook ik ga uit zoeken en opruimen marktplaats gaat blij met me zijn... Misschien ga ik de leeftijd wel wat opschuiven van geertgen nog geen info maar wil je daar snel aan de beurt zijn dan moet je of zelf donor mee nemen of eicellen doneren maar daarvoor ben ik ws ook al te oud.. Pff blijft moeilijk... we hopen op een wonder
IS: gelukkig dat je het zo ook opvatte. Was ook lief bedoelt. Wat jammer dat je niet het gevoel hebt dat het wel een beetje is verandert sinds 2009. Althans dat zeg je voor mijn gevoel en ook de aanvallen blijven bestaan en hartklachten. Van de ene kant denk ik dat je gelijk hebt dat het nog wel even door blijft sudderen maar dat vind ik wel moeilijk om te horen. Als het inderdaad zo is dat het in jouw ogen was opgelost kan worden op het moment dat jullie echt een streep door jullie droom gaan zetten, komt dat laatste er wel nog eens bovenop. Dat is best veel!! Lastig hoor dat jullie ook het gevoel hebben dat alles wel gezegd is. Ik snap heel goed dat die puf om te praten er niet is maar kan me voorstellen dat je daardoor wel wat stiller naar elkaar wordt. Oh en die beloftes die je aan elkaar maakt om samen de schouders ergens onder te zetten is zoooo herkenbaar. Hier nemen we ons ook regelmatig bepaalde dingen voor en hebben we een ideaalbeeld voor ogen. Tot ik pas geleden tegen hem zei: we kunnen ons wel telkens dingen voornemen maar daar balen we alleen maar van als het niet lukt. Misschien moeten we gewoon accepteren van onszelf dat we toch een heel stuk luier zijn dan we zelf willen. We konden er hartelijk om lachen en het is inderdaad wel de waarheid. Gaf wel rust geloof ik. Timon: haha wat lief dat je een dansje maakte. Niet normaal he dat we zo ver zijn gekomen. Super dat je in je eigen tempo zo goed je grenzen aangeeft!! IS & Timon: waar jullie in jullie omgeving tegen aanlopen is zo ontzettend herkenbaar. Wij zijn met het overlijden van *Jurre echt heel erg met onze neus op de feiten gedrukt of misschien beter gezegd: wat we altijd al vermoedden en wat we aan het leren waren, werd keiharde werkelijkheid. Dankzij *Jurre hebben wij heel heel hard geleerd dat je niks van je medemensen moet verwachten. Vaak zijn deze verwachtingen niet duidelijk bij de ander of kan die ander er gewoon niet aan voldoen. Simpelweg omdat ze je toch niet begrijpen in de gevoelens waar jij mee worstelt. Wij hebben geleerd om niks meer te verwachten. Is heel moeilijk en soms trappen we er toch weer bijna in. Het maakt je kringetje om je heen wel heel klein maar wel heel helder en veilig. Daarnaast hebben we ook moeten leren om een ander te accepteren. Ik heb bijvoorbeeld grote moeite met mensen die er tijdens de ziekenhuisperiode van wel waren en net de het overlijden maar daarna niet meer en die nu dan weer ineens voor je neus staan te springen en ineens alles willen weten over deze zwangerschap. Dat vind ik heel heel lastig en ik laat dat ook echt niet toe. Ik accepteer wel dat het voor hen heel moeilijk is om met alles om te gaan en dat ze zijn zoals ze zijn maar dat wil niet zeggen dat ik ook voorbij mijn eigen grenzen moet gaan. Ricmar: meid wat zitten jullie in een rotsituatie. Ik kan echt niet meer doen dan te zeggen dat ik je begrijp en enorm ga hopen met jullie dat het toch allemaal op zijn pootjes terecht gaat komen. En ik snap je grens heel goed al is die zo verdomde klote dichtbij nu. Allemaal: ja natuurlijk doe ik mee aan een groepsknuffel op dit bijzondere virtuele plekje!!