22 december, daar is onze Hanne!!

En eindelijk was het dan zo ver!! Op 22 december, om 20.34u is onze dochter Hanne Eden geboren!!!


Voor de liefhebbers het ‘bevallingsverhaal’.


Ik had de 22-e behoorlijk last van voorweeën. Het zeurde en het deed zeer en ik vond het allemaal wel vrij heftig voor voorweeën. Maar ja, de verloskundige had gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat het nog wel twee weken kon duren, omdat Noah ook zo’n fasionably late baby was, dus dat had ik in m’n hoofd zitten..


Wel had ik m’n moeder gevraagd of ze Noah op kon komen halen, dat leek me gezien ‘t feit dat ik toch best wel pijn had wel verstandig. Je wilt als moeder je kind daar toch tegen beschermen en dat gaat lastig als zoiets je gewoon ‘overkomt’..


Toon belde me elk uur. In de loop van de dag kwamen de weeën steeds vaker, tot ze om de vijf minuten kwamen. Maar ja, nog niet lang genoeg en zeker nog niet heftig genoeg, dus voor mijn gevoel kon ‘t nog alle kanten uit gaan. Desondanks heeft Toon besloten dat hij gewoon naar huis zou komen. Hij had wel door dat ‘t toch wel wat heftiger was dan normale ‘voorweeën’.


Ik heb toen toch ook maar de verloskundige gebeld en zij kwam bijkans tegelijkertijd met Toon hier aan. Ze heeft de boel eens even bekeken, me gestript en kwam met de mededeling: “het kan vriezen en ‘t kan dooien…” De baarmoedermond was nog niet verstreken en ik had twee centimeter ontsluiting. De weeën kwamen inderdaad mooi regelmatig, maar waren niet lang en heftig genoeg.
Nou, dan maar door martelen dus..


Binnen de kortste keren werd ‘t toch ‘n stuk heftiger allemaal en Toon heeft de verloskundige gebeld dat ze toch maar moest komen. Toen ze kwam had ik 4 centimeter ontsluiting, was de baarmoedermond verstreken en kon ze me feliciteren met ‘t feit dat ik officieel aan het bevallen was. Mijn god, wat was ik daar blij mee!!!


(Edit, manlief aan ‘t woord: De verloskundige kwam, die heeft je gestript, toen is zij weer weggegaan en heeft gezegd dat de andere verloskundige aan het begin van haar dienst zou komen. Die is toen gekomen, rond een uur of zes en heeft aangegeven dat de bevalling officieel was begonnen. Ze is weer naar huis gegaan en ze zou na anderhalf uur weer terugkomen en die heb ik opgebeld met de mededeling dat het toch wel erg hard ging..)


Daarna ben ik even ‘n stukje kwijt; ik weet niet meer of de verloskundige nou nog weer weg is gegaan of niet.. Ik weet wel dat de weeën heftiger en heftiger werden en dat ze soms gezellig met z’n tweeën achter elkaar kwamen. Wát nou adempauze, jij wilde weeën, zul je ze krijgen ook!!


Beenweeën, rugweeën, buikweeën… Ik weet precies wat ‘t zijn, want ik had ‘t allemaal. Stond ik of met m’n hoofd als ‘n soort koppige geit tegen AH aan te drukken en heen en weer te wiegen, of in de deuropening heen en weer te wiegen en met m’n hoofd achtjes te draaien.

Toon bakte ondertussen een cake (voor de ‘cake met muisjes’, die we zouden serveren als de kleine er eenmaal was). Dat klinkt misschien maf, maar hij was er als ik ‘m nodig had en daarbij voelde ik continu zijn aanwezigheid. Dat is misschien nog wel belangrijker dan iemand de hele tijd letterlijk om je heen te hebben.


Ik heb ‘t als prettig ervaren dat ik van te voren gewoon kon rondlopen en m’n eigen houdingen kon zoeken, maar de weeën werden zo heftig, dat ik op een gegeven moment ze alleen nog maar liggend op mijn zij kon opvangen, terwijl ik met m’n rechterhand bijna m’n kussen aan gort scheurde. Ik heb geloof ik zelfs nog in m’n kussen lopen bijten!
En zo stil ik was tijdens de bevalling van Noah, zoveel herrie maakte ik nu! Onvoorstelbaar, het móest er gewoon uit…


Toen ik zo’n 8 cm ontsluiting had, kreeg ik lichte persdrang en daar mocht ik -gelukkig- ook voorzichtig aan toegeven. Binnen de kortste keren had ik 10 cm en toen ging ‘t in een sneltreinvaart!! Wee een, wee twee, wee drie en daar was ze!! Onvoorstelbaar! Ik geloof dat ik dat ook gezegd heb: ‘ze is er! Ze is er!’


Zelf gedaan! Geen pompen, geen ziekenhuis, geen gedoe… Zélf bevallen en een heerlijk glibberig wezentje dat op mijn buik de longen uit d’r lijfje schreeuwde. AH heeft de navelstreng doorgeknipt en ik was alleen maar aan ‘t genieten van ‘t wereldwonder dat zo lekker warm bij me lag…


Ondertussen bleef ik echter bloeden.. Minder reden tot vreugde dus.. De baarmoeder trok zich niet goed samen en daardoor sloten de bloedvaten niet. Oeps! De verloskundige zag er zelf ook wit van om de neus..


Dus werd 112 gebeld en zo stonden er -naast de verloskundige, een kraamhulp, Hanne en Toon, ineens twee ambulancebroeders in m’n slaapkamer, die me een infuus gaven. Niet erg hoor, ik vond het aardige mensen en bovendien was ik erg gelukkig. M’n dochter was er immers en met haar ging alles goed..


Of ik op kon staan, want ik moest zelfstandig de trap aflopen.. Wij wonen tweehoog, zonder lift en tsja, laten nou nét dit jaar de ARBO-regeltjes zijn aangepast! Ze mogen je niet meer tillen dus!
Toen ik lag, had ik praatjes voor tien, maar toen ik ging zitten, begonnen m’n oren te suizen, zag ik sterretjes en dacht ik dat ik over m’n nek ging.. O jee!


Ondertussen belde Toon m’n moeder, vergat even te vermelden dat HE al geboren was (was natuurlijk zelf ook enigszins in paniek), dus heeft mijn moeder halsoverkop tante M. geregeld op NI te passen en zo stonden er ineens een verloskundige, een kraamhulp, m’n echtgenoot, twee ambulancebroeders, Hanne en m’n moeder in de kamer.. ‘t Leek wel ‘n feestje!


Tsja… Hoe vervoer je een vrouw met ‘n fluxus als ze geen trappen kan lopen?


Ik héb van te voren een keer gezegd: ‘zul je zien, moeten ze mij straks met ‘n hoogwerker over ‘t balkon heen tillen!’ Blijkbaar had ik ‘n vooruitziende blik, want na ‘n telefoontje stonden er -naast Toon, een verloskundige, een kraamhulp, de kersverse dochter, m’n moeder en twee ambulancebroeders, vier brandweerlieden in mijn kamer. En ik vond het nog steeds allemaal best..


Als je mij van te voren had gezegd dat het zo’n heisa zou worden, was ik hoogstwaarschijnlijk in paniek geraakt, maar vreemd genoeg vond ik ‘t allemaal goed. Sterker nog, ik vond het wel een unieke ervaring en ik besloot er maar van te genieten dan ook.


En zo werd ik dus uit m’n huis gehesen en in de ambulance gelegd! Toon en Hanne zijn met ‘t pindaatje achter de ambulance aangereden en zo kwamen we veilig in ‘t ziekenhuis aan.


Aldaar kreeg ik pilletjes om m’n baarmoeder te laten samentrekken, werd m’n infuus vervangen en moest ik een nachtje blijven ter observatie. Hanne heeft in ‘t ziekenhuis haar allereerste flesje gehad van haar pappa en ik vond het allemaal goed zo. Ik vond alle mensen lief en aardig die er voorbij kwamen en ik moet zeggen dat ik ondanks alle heisa ontzettend genoten heb.


Dat klinkt misschien gek, maar ik heb ‘n geweldige bevalling gehad… M’n man die er voor 200% voor me was, een wolk van ‘n dochter erbij, een spectaculair avontuur en daarna de goede zorgen in ‘t ziekenhuis, ja ik heb genoten! Ik ben wel blij dat Toon bij ons mocht blijven die nacht..


De volgende morgen mocht ik naar huis.. Gelukkig kwam Noah ons ophalen, want ik heb m’n meisje erg gemist, toen ik in ‘t ziekenhuis lag. Ik genoot van Hanne natuurlijk en ik heb m’n ogen niet van haar af kunnen houden, maar ik had zo graag m’n andere meisje ook bij me gehad! Toen zij er was, was ‘t goed..

M’n moeder kwam nog , geen idee meer of die nou wat kwam brengen of gewoon ons kwam zien.. Ik ben ‘t even kwijt.. In elk geval was ‘t fijn dat ze er was. (Edit, manlief aan ‘t woord: Je moeder kwam kijken en cadeautjes brengen.)
Noah heeft Hanne een flesje gegeven (stralen natuurlijk!!!) en daarna zijn we met z’n allen weer naar huis gegaan.


En nu doet Hanne het hartstikke goed. Ze is nu vijf dagen oud en natuurlijk de mooiste baby ter wereld. Ze heeft alleen de afgelopen twee nachten ontzettend lopen spoken.. Ze is ‘n beetje de draad kwijt en druk aan ‘t zoeken naar ‘n geschikt ritme..


Ook met mij gaat ‘t goed. Ik heb geen last van ‘t bloedverlies en eigenlijk voel ik me erg fit. Nou moet ik zeggen dat vannacht een paar uur lang goed slapen (Toon heeft daarentegen vreselijk geslapen, want die was met Hanne in de weer) me ook wel erg goed heeft gedaan!
Toon is dus erg moe, vanwege ‘t huilen van Hanne (maar ligt nu lekker bij te tanken). Maar ik ben wel blij dat hij nu fijn thuis is. Dat is het voordeel van vlak voor de feestdagen bevallen! Maandag gaat hij weer aan ‘t werk.


En Niah? Die doet ‘t ook geweldig! Natuurlijk moet ook zij haar plekje opnieuw vinden en soms schiet ze daarin wat door (“je bent wel grote zus, maar nog geen groot mens!”), maar ze is hartstikke lief en begint ondertussen ook weer wat te wennen aan de nieuwe situatie.
Al met al: met de familie Geluk gaat ‘t goed! We zijn met recht gelukkig!


Dit verhaal is, inclusief foto's voor de liefhebbers, te lezen op mijn blog

 

Ja, mooi hè? Manlief en ik zaten hier ook met dikke tranen... Zo liefdevol geschreven!

 

Thx!! We zijn erg gelukkig met ons lieve meisje!

 

Thx iedereen!! 't Is inderdaad met recht genieten! Hanne gedraagt zich als 'n voorbeeldige baby en we beginnen allemaal ons plekje te vinden, zo langzamerhand! Ik voel me echt 'n gezegend mens!

 

Ja, met recht spectaculair he... De VK praktijk heeft nu ook in samenspraak met de ambulancedienst en de brandweer een aantal nieuwe afspraken gemaakt én ze gaan nu bij de intake van nieuwe zwangeren gelijk bespreken of iemand op 'n flat zonder lift woont, zodat je als bevallende vrouw niet ineens voor verrassingen komt te staan...
Kijk, ik was stabiel en net bevallen van 'n prachtige dochter, maar ik kan me voorstellen dat als 't echt kritiek is of je met persweeën verplaatst moet worden je echt niet blij wordt van zo'n toestand!!