De titel zegt het al, ik ben constant aan het huilen en 9 van de 10 keer weet ik niet waarom. Misschien omdat m'n leven een beetje in een rollercoaster gaat en bet misschien een beetje te snel gaat voor mij. Ineens een baby, daardoor hebben we nu een huis gekocht en ga ik uit huis. Hebben jullie ook wel eens van die emotionele buien en hoe ga je daar mee om? Liefs
Verder in de zwangerschap werd het beter, maar bij de oudste heb ik ooit eens 1,5 uur gehuild omdat ik verkeerd was gereden. Dus op zich herken ik het emotionele wel. En in jouw geval verandert er in 1 keer meer, dus ik vind het helemaal niet vreemd. Geef er lekker aan tie, het is ook allemaal spannend.
Hormonsters he niet zo gek, er veranderd bij jou ook veel. Zo emotioneel ben ik (nog) niet, maar ik krijg wel erg snel tranen in mijn ogen. Vandaag nog toen ik een programma terug keek. Normaal hoef ik daar niet om te huilen, nu wel. Van de week een uur gehuild omdat ik van mening was dat de kat dood ging. Ik had haar laten steriliseren, ik zou haar tussen 3 en 4 ophalen en om 4 uur niks gehoord. Uiteindelijk om 7 uur haar op kunnen halen en ze zag (en ziet) er uitgemergeld uit, zo zielig. Nu dat weer gezakt is gaat het prima haha
Ik huil om alles.. Had ik de vorige zwangerschap niet. Zelfs op mijn werk al een paar keer in huilen uitgebarsten.. De reden is dan vaak dat ik moe ben of gestressed... Ik heb geen tips voor je, behalve dat je rust zou kunnen nemen om alles een beetje op een rijtje te zetten. En goed luisteren naar jezelf wanneer het te veel is
Het gaat over het algemeen redelijk, afgelopen zaterdag een giga huilbui gehad om niks. Kreeg ondertussen de slappe lach en mijn vriend stond mij echt aan te kijken zo van ; Wat moet ik hiermee?! ( logisch 🙈 ) Toen de boel weer rustig was en hij zijn ei uit de pan pakte voor op de nasi, was deze iets knapperiger aan de onderkant dan normaal, daar ging ik weer, luid roepend; En ik kan ook al geen ei bakken!! Hormonen, rottingen en je kunt er echt niks aan doen! Beter gooi je het er af en toe uit, dat lucht echt meer op dan het opkroppen en je groot houden. Succes meid!
hhaha komt door de hormonen, die versterken alles. Ik ben van nature best gevoelig maar had er bij de eerste 2 zwangerschappen geen last van. Maar bij deze! Oeff de eerste weken moest ik huilen om NIKS! had ik gesprek met mijn nieuwe leidinggevende zat ik te huilen (Zo genant) of dat ik iemand wou zeggen dat ik in verwachting was moest ik gewoon heel erg huilen!! Ik kon trieste verhalen gewoon niet aanhoren, scheidingen e.d. Nu voel ik mij wat beter gelukkig op bepaalde dagen na...maar het is wel lastig om te huilen om kleine dingen haha
Ik had het gisteravond nog 2x achter elkaar eerst had ik mn vriend een wond in z'n mond bezorgt tijdens stoeien wat hevig bloeide en vond het zo erg dat ik niet kon stoppen met huilen. En eig nog geen half uur erna vertelde hij dat als de kleine geboren was hij haar mee wou nemen naar z'n werk zonder mij. nou toen hield ik t ook niet. gewoon lekker huilen. hoort er nou eenmaal bij
jaa ik word er soms echt gek van Net weer, ik wilde naar m'n werk met de bus omdat m'n vriend me op zou halen, ik kon nergens m'n ov vinden, dus was maar weer uit gestapt en daar kreeg ik de tranen van in m'n ogen. Ov zat gewoon in m'n zak, zo stom.
tijdens mijn 2e zwangerschap een prenatale depressie gehad.. was altijd somer en had geen zin meer in die hele zwangerschap. Uiteindelijk ben ik gaan praten met een psycholoog, gelukkig was het na de bevalling helemaal verdwenen en was het dus echt hormonaal.
Hoort erbij hihi! Ik huil ook om de kleinste dingetjes al. Van de week zat ik een gedichtje te zoeken voor op het geboortekaartje straks.. Had al iets van 6 pagina's gehad en ik dacht bij heel veel van hmm ja misschien is dit wel leuk? Tot ik opeens iets tegenkwam waarvan ik toch een partij begon te janken! Maar niet zachtjes een traantje wegpinken, nee, echt brullen Manlief vroeg gelijk wat er was en ik vertelde dat ik dacht HET gedichtje te hebben gevonden.. Zijn reactie: 'Uuhm okee, maar daar hoef je toch niet om te huilen?' Nou jawel dus
Ik herken het wel.. laatst een hele nacht gehuild zonder reden... heel apart. Ik dacht echt ik ben mezelf niet meer :S Moest laatst ook huilen omdat mijn man de bloemetjes (dat eigenlijk onkruid is..) in de tuin had omgeschoffelt. Later dacht ik echt waar gaat dit over :S