Mijn zoontje is geboren!

Het is alweer ruim een maand geleden, maar ik wil toch nog graag even het bevallingsverhaal doen. Het is bijna een boek dus enjoy!

's Ochtends heb ik een afspraak bij de VK. Ik ben 41 weken zwanger en ze besluit me te strippen. Het is wat pijnlijk, maar niet extreem.

Eenmaal thuis merk ik niet veel van het strippen. 's Middags besluit ik er toch nog even uit te gaan. Ik neem de auto naar de supermarkt en koop een ananas en een fles tonic. Rond 15.30 zit ik met een groot glas tonic en een bak ananas weer achter de computer. Een uur later voel ik een kramp in mijn buik. Precies een half uur later krijg ik een zelfde kramp en een kwartier later weer. Ik bel mijn vriend die gauw naar huis komt van zijn werk.

De weeën zetten door en volgen elkaar al snel om de vijf minuten op en houden ook al gelijk anderhalve minuut aan. Om 21 uur bellen we de verloskundige dat het toch echt begonnen is. De verloskundige komt rond 21.30 uur aan huis en doet een inwendig onderzoek. Hieruit blijkt dat ik 3 cm. ontsluiting heb. We spreken af dat we haar weer bellen zodra de weeën heftiger worden. Tot die tijd kan ik ze namelijk prima onder controle houden.

Vervolgens ga ik eerst in bad en daarna een tijd onder de douche. Zodra ik uit de badkamer kom, worden de weeën ineens veel heftiger. Rond 00.30 uur word ik gek van de pijn. Ik heb weeën in mijn benen, rug en buik tegelijkertijd en weet niet meer waar ik het zoeken moet van de pijn. Op adem komen kan niet, want er zit nauwelijks pauze tussen de weeën. De VK komt opnieuw en constateert nog steeds 3 cm. ontsluiting. Ik verga van de pijn en de ontsluiting vordert dus voor geen meter. Eigenlijk wil ik thuis bevallen, maar nu snak ik toch echt naar pijnstilling dus overweeg ik het ziekenhuis. De VK besluit eerst mijn vliezen te breken om te kijken of daarmee wat verandert. De baby blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben en ik moet nu om medische redenen naar het ziekenhuis. Nu ik toch naar het ZH moet wil ik ook gelijk een ruggeprik.

Eenmaal aan de ruggeprik voel ik me een stuk beter en kan ik zelfs nog een tijdje slapen. De volgende ochtend om 7 uur blijk ik echter nog steeds 3 cm. ontsluiting te hebben en zakt de moed me in de schoenen. Ik krijg weeopwekkers via een infuus en rond 12 uur heb ik volledige ontsluiting. Toch besluit de Gyn een echo te maken om de ligging van de baby voor de zekerheid te checken. Hij blijkt een sterrenkijkertje te zijn, maar 'gelukkig hebben we de vacuümpomp', zegt ze. Op dat moment wordt het me teveel. Ik zie zo'n vacuümpomp helemaal niet zitten.

Om 13 uur mag ik op eigen kracht gaan persen, maar dit zet geen zoden aan de dijk. De vacuümpomp wordt erbij gehaald tot 3 keer toe, maar ik hoor de Gyn zeggen dat er geen beweging in te krijgen is. Ondertussen hoor ik de hartslag van de baby de hele tijd heel traag worden.

Ineens valt de hartslag weg en dan gaat alles ineens heel snel. Ik hoor iemand bellen dat ze zich voor moeten bereiden op een spoedkeizersnede. Ondertussen wordt mijn apparatuur losgekoppeld, worden er wee-remmers in mijn infuus gespoten en rennen ze met mijn bed door de gangen. Onderweg wordt mijn nachthemd uitgetrokken en ontsmetten ze mijn buik.

Ik word de OK opgereden en er staat al een heel medisch team klaar. De anesthaesist voert mijn ruggeprik op en ze beginnen vrijwel gelijk te snijden. Ik voel dat het mes in mijn buik wordt gezet en roep dat ik het nog voel. Er wordt tegen me gezegd dat dat normaal is. 'Maar het doet pijn!' gil ik. Vervolgens spuiten ze me gelijk plat en ben ik helemaal van de wereld.

Wat er daarna gebeurt heb ik allemaal niet meer meegekregen. Ze hebben met geweld mijn zoontje uit mijn buik moeten trekken. Hij bleek klemvast te zitten en zelfs met de keizersnede kregen ze hem er niet zomaar uit. Naast de horizontale snede, moesten ze dus ook een verticale snede maken. Vervolgens kwam mijn zoon ter wereld.

Mijn zoontje huilde niet en kreunde alleen van de pijn. Hij was bont en blauw en zijn hoofd was twee keer zo groot door de vacuümpomp. Zonder hem aan mij te laten zien, namen ze hem gelijk mee. Hij kreeg beademing, zijn luchtwegen werden leeggezogen (vanwege het vervuilde vruchtwater dat hij heeft binnen gekregen). Hij heeft een paar dagen aan de hartbewaking gelegen en kreeg extra zuurstof toegediend.

4 uur na de bevalling kreeg ik mijn zoontje voor het eerst te zien. Het was een hoopje ellende. Hij maakte een heel hees kreunend geluidje. Als je alleen naar zijn hoofdje keek, begon hij al te kreunen, zoveel pijn had hij. Daarna moest hij weer terug in de couveuse en werd ik naar de afdeling gebracht waar iedereen met pasgeboren baby's lag. Het wiegje naast mijn bed bleef echter leeg. Wat voelde ik me alleen.

Ik verging van de pijn, maar wist niet of dit normaal was. Omdat ik me niet aan wilde stellen zei ik niks tegen de artsen. Echter wilden ze steeds naar de stand van mijn baarmoeder voelen en zodra ze mijn buik aanraakten sloeg ik de artsen letterlijk van me af. Dit was toch niet echt normaal.

Diverse onderzoeken volgden en uiteindelijk bleek ik een inwendige bloeding te hebben. Ik heb daardoor enorm veel bloed verloren en een week later kreeg ik nog 2 nieuwe bloedingen. Door het grote bloedverlies heb ik niet veel van mijn kraamtijd meegekregen. Mijn zoontje ging met grote sprongen vooruit en met mij ging het steeds slechter.

Ik voel me nog niet top, maar het gaat gelukkig langzaamaan steeds beter. Met mijn zoontje gaat het ontzettend goed. Als je hem ziet zou je niet denken dat hij zo'n moeilijke start heeft gehad. Hoewel de bevalling er behoorlijk heeft ingehakt, is het het absoluut waard geweest. Maar of er ooit een tweede komt...?!? Ik denk het niet!