Ik post de laatste tijd zoveel over mijn 2de kleine mannetje, maar vind dat ik ook een topic moet hebben voor mijn eerste kleine engeltje. Zal even het verhaal posten dat ik toen de tijd geschreven heb (2dagen na zijn overlijden). Donderdag 23 juli 2009 Ging ik om 3 uur ongeveer naar de verloskundige, want ik maakte me nogal zorgen, omdat ik mijn kleine ventje al een paar dagen totaal niet gevoeld had. Bij de verloskundige werd naar het hartje geluisterd en dat klopte gelukkig goed, maar mijn bloeddruk was te hoog en ik had eiwitten in mijn urine, dus ik werd doorverwezen naar het ijsseland ziekenhuis. Ben nog boodschapjes wezen doen met mijn moeder (ik voelde me eigenlijk nog relatief goed) en rond 6en kwam Delano me halen en gingen we richting het ziekenhuis. Daar eenmaal aangekomen werd er een hartfilmpje gemaakt van de kleine en opnieuw mijn bloeddruk opgemeten, die echt veelste hoog was en vanaf daar is het eigenlijk allemaal heel snel gegaan. Het hartfilmpje van de kleine was veelste vlak wat dus betekende dat hij nauwelijks bewoog en ze verwachtte dat ie waarschijnlijk gehaald moest worden, dus ik werd overgeplaats per ambulance naar het Sophia Kinderziekenhuis. Daar ben ik opgenomen en maakte ze ook nog hartfilmpjes van de kleine en ik kreeg medicijnen en na nog geen uur kregen we te horen dat ze de kleine gingen halen door middel van een spoedkeizersnede, omdat hij het moeilijk had. Om 22.29 ben ik toen ook bevallen van het kleinste maar mooiste ventje ooit, maar hij had het inderdaad moeilijk, ze hebben hem goed bij moeten blazen voordat zijn ademhaling op gang kwam. Ik heb hem in de OK nog heel even gezien en daarna werd hij snel naar de IC gebracht, want het ging niet goed met hem. Vrijdag tot en met woensdag 29 juli 2009 Heb ik zelf ook nog in het ziekenhuis gelegen na mijn keizersnede en Djaysen was in de tussentijd ook nog eens geopereert aan een stukje darm waar een gaatje in was gevallen, wat dus kwam door de zuurstoftekort die hij in de baarmoeder heeft gehad en tijdens de geboorte. Ook wisten we al dat hij tijdens de geboorte een hersenbloedinkje had gehad, die een infarct had veroorzaakt en zijn linkerhersenkamertje bleef groeien, wat kon wijzen op een waterhoofdje (ook iets wat veel voorkomt bij te vroeg geboren babies), maar hij ging in de tussentijd zo goed voorruit dat we het eigenlijk heel zonnig inzagen voor hem. We hebben allebei lekker met hem op schoot gezeten, hem verzorgt en natuurlijk heel veel met hem gekletst en ons 1000x verwondert over hoe sterk hij wel niet was geweest de afgelopen dagen. Maarja, woensdag mocht ik dus naar huis en we hadden al gepland dat we elke dag een paar uur naar hem toe zouden gaan, totdat hij naar huis zou mogen. Donderdag 30 juli 2009 Ging Djaysen om 12.30 naar beneden voor een MRI scan, omdat de dokters wouden weten hoe erg de schade aan zijn hersentjes was en of daar delen overgenomen van zouden kunnen worden door andere hersendelen. Voor alsnog waren we wel zenuwachtig, maar hij was zo goed vooruit gegaan in een week, dus we zagen het nog zonnig in en de dokters ook vertelde ze later. Maar om iets voor 5en werd ik gebelt door het ziekenhuis dat de uitslag binnen was en of we gelijk konden komen. De dokters vertelde ons dat Djaysen zoveel schade aan zijn hersentjes had dat nu al voor 99% zeker was dat hij zwaar gehandicapt zou zijn voor de rest van zijn leven en eigenlijk een leventje vol met pijn tegemoet zou gaan en daarbij nam het vocht in zn hersentjes ook nog eens toe dus een drain vanuit zijn hersentjes zou ook nodig zijn, wat het allemaal niet beter zou kunnen maken, alleen maar veel en veel slechter. De artsen hadden dus unaniem besloten dat verdere IC behandeling voor ons kleintje simpelweg niet eerlijk zou zijn, omdat hij nooit kans zou hebben op een menswaardig bestaan. In de eerste instantie kon ik die arst wel schieten en kon het niet geloven. Adviseerde hij nou echt om de stekker er bij ons kleintje uit te trekken!? Hoe kon hij dat nou doen, of van ons vragen, maar eenmaal thuis gekomen hebben we het hele verhaal nog rustig kunnen overdenken en we kwamen zelf ook tot de conclusie dat het heel egoistisch zou zijn om ons kleintje dalijk door een leven lang pijn, ziekenhuizen en dergelijke te laten gaan, omdat wij hem niet zouden kunnen missen.... Vrijdag 31 juli 2009 Zijn Delano en ik om half 10 naar het ziekenhuis gegaan voor een 2de gesprek met de arsten. Precies hetzelfde gesprek als de avond daarvoor, maar we wisten nu de uitkomst al en wat we (hoe pijn het ook deed) wouden voor ons kleine ventje. Zijn opa's en oma's en tante's en ooms mochten allemaal nog langskomen om naar ons kleintje te komen kijken en we hebben nog lekker een paar uurtjes met hem geknuffelt en gekust. Daarna zijn we naar een apart kamertje gegaan, waar ze zijn beademingsbuisjes en andere vervelende slangetjes van hem afhaalden en we voor het eerst zijn complete gezichtje hebben gezien. Papa zijn ogen en wenkbrauwtjes, mama haar neus. Papa zijn voeten, maar met mama haar rechte tenen en papa zijn rossige haartjes. Al met al was ik apetrots met het prachtige ventje wat er in mijn armen lag. Om 15.05 is Djaysen Dion Michels overleden in Papa en Mama hun armen. Mama en Papa hebben hem nog gewassen en aangekleed en toen was het tijd voor je familie en ons om echt afscheid van hem te nemen. Al met al weten we dat dit echt het allerbeste was en de enige juiste beslissing, maar dat neemt niet weg dat er geen dag voorbij zou gaan dat we aan hem zullen denken en hem zullen missen en dat we onwijs veel van hem houden en dat altijd zullen blijven doen. Slaap zacht ons kleine engeltje , we zien je weer als de hemel je kan missen. We houden van je.. Kus Papa en Mama.. We missen hem nogsteeds heel erg en vooral nu hij grote broer zou zijn geworden blijf je je toch afvragen hoe het nu had geweest met hem. Ons 2de zoontje is ook naar hem vernoemd (Dean Djaysen James), zodat hij altijd een stukje van zijn broer met hem meedraagt en altijd zal weten dat hij nog een oudere broer heeft die op hem let. Xxx
Och,wat een ondragelijk verdriet en wat een onmenselijke beslissing hebben jullie moeten maken. Maar wat spreekt dat van liefde van jullie Djayson*!!! Sterkte!!
Wow wat moet dat moeilijk zijn geweest voor jullie. Heel knap dat jullie deze goede beslissing hebben kunnen maken. Hebben jullie nog wel een fijn aandenken (foto's oid) aan hem? Sterkte!
o meid wat erg! en een vreselijke beslissing hebben jullie moeten maken!!!!!!!! veel sterkte toegewenst!! het is en blijft altijd jullie oudste zoon die jullie vader en moeder heeft gemaakt!! dikke knuf
Jeetje wat heftig allemaal zeg. Lijkt het zo goed te gaan, moet je alsnog afscheid nemen van je kleine mannetje . Ik zie dat het dit jaar alweer 3 jaar geleden is dat hij een vlinder is geworden.. Volgens mij wordt het gemis nooit minder. Je blijft je toch afvragen hoe het geweest zou zijn als hij of zij er wel was geweest. Hoe kwam dat eigenlijk dat je bloeddruk zo hoog was en hoe ging de zwangerschap van Dean?
Zware vroege PE en zwschap van Dean ging vetassend goed. Op het laatst steeg mijn bd een beetje, maar hij is geboren met 38weken en zonder PE. Jeeeej!! en ja je mist toch altijd een stukje van jezelf.
Wat naar zeg. Sommige dingetjes zijn wel heel herkenbaar verder. Met hoeveel weken is Djaysen geboren? Ik wil jullie veel sterkte wensen, ook al is het al 2,5 jaar geleden het gemis blijft! Hopelijk halen jullie veel geluk uit Djaysens broertje