Ik vraag me toch af of het normaal is, maar ik ben altijd zooo dood bang dat ik mijn mannetje verlies of dat er iets met hem gebeurd. Ik weet dat het normaal is om bang te zijn, maar ik kan echt in janken uit barsten als ik denk aan doom scenario. Vooral als hij slaapt, dan spookt er vanalles door mn hoofd. En dat heb ik al vanaf dat ik een positieve test in mn handen had, ik was er al van overtuigd dat de kleine het niet zou redden maar had toch echt een gezonde knul in armen na 9 mnd. en daarna altijd bijna verwacht dat hij zou overlijden aan wiegendood, vooral omdat hij een buikslaper was. Want dit geluk was mij vast niet gegund. Zelfs alle horror films spelen door mn hoofd, wat als hij word ontvoerd, mishandeld bij de oppas, zijn vader hem laat vallen, wat als we een auto ongeluk krijgen, wat als... wat als.. Ik zou niet verder kunnen zonder mijn grote liefde, en dat maakt me allemaal toch wel bang. Nooit verwacht dat ik zoveel van een iemand kan houden. Maar goed, ik kan me zelf helemaal over de zeik krijgen door alleen te denken aan het verliezen van mijn ventje. Qua ontwikkeling mag die wel alles hoor, ik ben niet overbezorgd of overbeschermend. Maar ik bel wel 10x op een dag als hij ergens gaat logeren o.i.d. iemand nog meer zo erg?
oei, ik deel dit gelukkig niet. Lijkt me heel vervelend zeg! Heb je er al eens met iemand over gepraat? Met een arts bijvoorbeeld? bezorgd zijn is wel normaal voor een moeder, maar dit lijkt haast een obsessie. Veel succes!
Hoi! Vervelend dat je je constant zo bang voelt om je kindje te verliezen! Ik herken het deels. Heb ook vaak gedachten 'wat nou als...' Ik kan mezelf dan ook gek maken, maar zeg dan tegen mezelf: 'HO! Kijk naar hem, hij is gelukkig, vrolijk en het mooiste kereltje van de wereld.' Je kunt het wellicht niet voorkomen dàt er iets met je kindje gebeurt, maar je kunt er wel voor zorgen dat je er zelf niet helemaal gek van wordt. Dan heb je namelijk zelf ook geen leven. Probeer idd contact met iemand te zoeken waarmee je hierover kunt praten. Of dat hou je huisarts, een vriendin, je moeder/schoonmoeder, zusje, weetikhet, desnoods een psycholoog is, je moet proberen dit van je af te leren zetten. Ik vind het trouwens wel heel goed van je dat je de ontwikkeling van je kindje niet laat beknotten door je eigen angsten. Succes!!
Eens met bovenstaande. Tuurlijk ik denk ook wel eens in die doemsnario.s maar als ik dat de hele dag zou hebben zou ik letterlijk gek worden van ongerustheid. Had het met de eerst wel iets meer. Nu heb ik er iets minder last van. Maar idd zo als de andere twee ook zeggen kijk eens of je met iemand er over kan praten. Bv hier, Wat je dus al doet.
Ik heb het wel iets minder erg dan jij (ik ga bijv. niet bellen als hij op het kdv is, en laat hem met een gerust hart aan zijn vader over) maar die intense angst voor dood, ziekte en andere ellende herken ik wel heel goed. Pas als je moeder wordt heb je echt iets te verliezen in het leven. En als dat ooit zou gebeuren denk ik niet dat ik verder zou kunnen (tenzij ik nog een ander kind had, dan moet je wel door). Dat zijn vreselijke gedachten, en ik kan mezelf er ook redelijk gek mee maken. Maar wat ik mezelf altijd probeer voor te houden op zo'n moment is: hij is NU bij mij, er is NU niks aan de hand, NU is alles goed. En NU is eigenlijk het enige moment dat echt telt. Niet het verleden en niet de toekomst. Die angst is eigenlijk gewoon zinloos. Kortom: als je hoofd weer op hol slaat, moet je proberen om je angst te relativeren en je er niet zo door mee te laten slepen. Maar zorgeloos zul je als moeder nooit zijn...ook niet als je kinderen 40 zijn. Dat hoort gewoon bij het moederschap!
Ik snap het wel. heb het zelf ook wel een beetje, vooral nu bij de tweede. Bel mijn moeder super vaak als ze daar is. En als ik van de trap a ben gelopen denk ik daarna vaak, wat als?? ook als ze lang stil in haar bedje ligt ga ik kijken of ze nog wel ademt. Heb er verder geen last van alleen die doem scenario's zijn soms echt vervelend. Toen ik zwanger was moest ik met de fiets naar het werk. Ik fietste dan altijd over maasbrug en fietste altijd in het midden anders was ik bang dat ik tegen de reling zou fietsen en dan in de maas zou vallen. Ook met de auto durfde ik niet in het midden van de brug te stoppen, bang dat de brug het niet zou houden.
Ik herken het heel erg want heb nl precies hetzelfde met mijn zoontje. Het afgelopen jaar zijn in mijn nabije omgeving een paar (jonge) mensen gestorven en dat heeft mij angstig gemaakt. Als deze gezonden mensen zomaar konden sterven, kan iedereen dat. Daarom ben ik zo bang voor mijn zoontje.
phoe phoe dat is niet niks..ik weet wel wat je bedoeld want zo af en toe haal ik ook van die scenarios in mn hoofd van wat als... maar dat is echt maar 1 keer in de zoveel tijd en dan meer scenarios als wat als iemand mn lieve jongen een mep zou verkopen. overegins ben ik wel heel voorzichtig met mn kindje natuurlijk, er is er maar 1 exemplaar van ik zou er in jouw geval met iemand over praten..ik snap dat je van je kind houdt en niks maar dan ook niks mag hem overkomen maar meis op deze manier maak je jezelf alleen maar gek.
Pff, ik heb het gelukkig niet zo erg,maar toch ook hier die angstgevoelens hoor...Of als je dan weer van een gezinsdrama hoort dat je dat gelijk op jezelf betrekt (wat zou ik doen als dat of dat...)...Ik denk dat dat gevoel (helaas) meekomt met het moeder zijn...Mijn moeder noemt dat het zilveren lijntje die je verbind met je kind...Zodra je moeder wordt komen die gevoelens ook mee en die raak je nooit meer kwijt... Alleen moet het natuurlijk geen obsessie worden...In jou geval, als het je zo in zijn greep heeft zou ik daar zeker eens met een arts bv praten, want dit is voor jou ook niet leuk natuurlijk...
Ik heb het niet zo erg maar ben toch ook wel erg bezorgd. Overdag niet maar vooral als ik niet kan slapen ofzo. Ik heb alleen ook heel erg de angst dat ik zelf ziek wordt en dood ga, haar dus niet zie opgroeien en dat maakt me nog banger. Ik probeer dit altijd van me af te zetten door aan de leuke dingen van die dag te denken maar het maakt me wel bang.
Ik herken het hoor. Nachten heb ik wakker gelegen van een beeld dat ik zelf had bedacht van mijn dochter in haar kamer in een brandend huis. Janken, om niks dus. Bij mijn zoon heb ik bedacht dat het plafond in zijn kamer wel naar beneden kan storten. Belachelijk natuurlijk. Meer dan, want leven in angst is geen leven. Je moet het loslaten, vreselijke dingen kunnen gebeuren, maar daar heb je dan geen enkele invloed op... Klinkt hard, maar werkt voor mij...
Ik herken het ook wel. Niet zo zeer als mijn zoontje ergens is als ik werk of ergens logeert, maar ik kan mezelf ook helemaal stapelgek maken met de gedachten dat hij ernstig ziek wordt of dood zal gaan. Soms hoor ik een gruwelijk verhaal wat anderen is overkomen, en dan ben ik er bijna van overtuigd dat zoiets ons ook gaat overkomen... niet gezond nee... I know! Ik heb ook geen idee hoe ik van die gedachten af kan komen. Misschien idd. eens met iemand praten.
Pfoe, klinkt heftig. Ik heb weleens angst, bijv vanochtend nog, dat na anderhalve maand 10 keer je bed uit s nachts je ineens om 7 uur wakkerschrikt van he? ik heb dr nog niet gehoord! Maar ik weet dat dan wel om te zetten naar een gedachte van: he, ze heeft heerlijk doorgeslapen . Dus ik herken het 24/7 bang zijn niet, alleen af en toe momentjes. Misschien is het iets waar je wat mee moet?
@TS: ik vind dit toch wel redelijk extreem en zou je adviseren daar wel met iemand over te gaan praten... lijkt me voor jezelf ook geen lekker leven zo, en dikke kans dat er ergens ooit iets is gebeurd, waardoor je je zo'n zorgen maakt steeds. Ik bedoel: elke moeder maakt zich wel eens zorgen en er zijn ook momenten dat het mij even aanvliegt en ik wel kan janken bij het idee dat Thirza iets zou overkomen. Maar dat zijn momenten en die komen misschien hooguit eens in de week of maand ofzo eens voor, of rond momenten dat er in m'n omgeving iets ergs gebeurt. Je zegt ook: dit is mij vast niet gegund... daar zit dan, als ik het zo lees, toch een soort van afwijzing in: jij bent niet goed/leuk/lief genoeg om een kindje te mogen hebben? Dat soort gevoelens zijn erg belangrijk om iets mee te doen, te meer omdat -als jij dit voort laat bestaan- je grote kans hebt dat je kindje later met precies hetzelfde kampt!
Hallo Marieken, Ik ben het eens met bovenstaande reacties. Een beetje angst is natuurlijk, maar zoals jij het omschrijft is het niet normaal meer. Het kan zo je leven gaan beheersen, dat je je er helemaal afhankelijk van maakt. Het gaat natuurlijk ook ten koste van het 'gewoon genieten'. Je kunt niet over alles controle hebben en dat is een feit dat je moet zien te accepteren. Omdat dat inderdaad makkelijker gezegd is dan gedaan, raad ook ik je aan om met een professional te praten. Eerst met de huisarts en eventueel daarna met een psycholoog. En bedenk dat je niet gek bent als je naar een psycholoog gaat, maar dat je juist niet gek wil worden Zouden meer mensen moeten doen, op tijd hulp zoeken. Maar vaak schamen ze zich en gaan ze niet, en kunnen dingen escaleren. Overbezorgdheid lijkt me overigens ook niet goed voor de ontwikkeling van je kindje. Hij moet ook zelf leren grenzen te zoeken en vinden. Als je als moeder té beschermend bent, dan gaat dat vaak ten koste van de zelfstandigheid van je kind. De eerst stap heb je al gezet, door hier je verhaal te komen vertellen. Je bent echt niet de enige die zo angstig is. Ik wens je heel veel succes hiermee!
De angst zelf is heel normaal. Mijn moeder zegt altijd dat als je kinderen krijgt je hart armpjes en beentjes krijgt en er zo vandoor loopt. Dat is heel beangstigend. Mijn schoonmoeder vertelde dat elke keer als ze een ambulance hoorde op het moment dat de kinderen naar school liepen of uit school kwamen, ze altijd extra de telefoon in de gaten hield. Ze werd pas weer rustig als school echt begonnen was, of de kinderen thuis waren. De angst zelf zal elke ouder kunnen herkennen. Als je er echter 24/7 last van hebt dan wordt het voor jezelf en je omgeving, zeker voor de kleine, te veel. Dan kom je op het punt dat je niet meer kunt functioneren en ook niet meer echt kan genieten. Ik sluit me daarom aan bij de andere reacties, zoek iemand met wie je erover kan praten. Er zijn hele goede programma's voor mensen die veel piekeren en zich teveel zorgen maken. Het is echt niet zo dat je dan jarenlang in therapie hoeft. Ik raad je aan om te beginnen bij de huisarts of consultatiebureau. Zij kennen vaak de goede routes.
Wat al een grote stap dat jij je angst hier plaatst. En ik denk ook dat je er goed aan zou doen om de angst aan te pakken. Nu is het voornamelijk jouw probleem (bedoel het niet naar) maar je zoon zal ik ook steeds meer voelen en overnemen. Jij wilt ook dat je zoon opgroeit tot een zelfstandige, zelfverzekerde jongen. En als jou angst als een deken over hem heen hangt zal hem dit ook belemmeren in zijn ontwikkeling. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Sterkte.