dag dames, Ik heb niet zulk leuk nieuws en weet niet of ik het hier mag plaatsen maar ik moet het even kwijt want ik heb niemand. Ik heb afgelopen 2 mei een miskraam gehad. Mijn vriend (we wonen nog niet samen) en ik hadden het hier erg moeilijk mee. Het was niet gepland, maar meer dan welkom. Ik heb hem ook nog nooit zo gebroken gezien. Ik wilde dolgraag weer een kindje en heb de afgelopen tijd flink geklust. Nu heb ik gister een test gedaan en bleek dat ik 4 weken zwanger ben. Ik wilde gewoon huilen van blijdschap. Eindelijk een kindje, waar ik zolang van droomde en kon niet wachten tot ik het m'n vriend kon vertellen. Ik heb het dus net aan m'n vriend verteld, maar hij eiste dat ik het weghaal, omdat hij geen kind wilt. Ik was echt verbaasd omdat ik dit heel raar vond. Tijdens mijn vorige zwangerschap wilde hij juist een kind. Hij zei dat als ik het niet weghaal, hij weggaat en het kind hem nooit zal mogen zien. Ik werd superboos want mijn kindje heeft hier niks mee te maken. Ik wil het ook niet weghalen. Maar ik heb verder ook geen familie of vrienden of iets, en financieel wordt het ook moeilijk voor me zonder hem. Ik ben nu ook zo verdrietig omdat ik me zo erg op een kind heb verheugd en degene met wie ik het wil delen wilt het kind niet. Nu besef ik me ook dat hij de vorige keer alleen maar blij was omdat ik erachter kwam dat ik zwanger was doordat ik een miskraam had, het kindje was er dus al niet meer. Ik voel me ook zo alleen, ik heb een vriendin die zelf 9 weken zwanger is en voor de rest niemand
Een heel verdrietig verhaal maar (ik hoop dat ik het mis heb...) het roept bij mij een aantal vragen op. Van de week had je nog een topic gestart over ovulatietesten en toen gaf je aan op 17 juni voor het laatst ongesteld te zijn geworden. Dan kun je onmogelijk nu vier weken zwanger zijn... je zou dan eerder verwachtten dat je rond je eisprong zit (en hoewel dat niet zou moeten kunnen zwangerschapstesten daar helaas ook op reageren). Heb je een foto van je positieve zwangerschapstest? Maar je geeft nu ook aan ik wilde dolgraag weer een kindje. Ik mag toch aannemen dat je dit besproken hebt met je vriend en dat je niet zelf hebt besloten om geen anticonceptie meer te gebruiken? Nogmaals ik hoop dat mijn onderbuik gevoel er naast zit en dat je er uit kunt komen met je vriend en dat jullie een goede zwangerschap tegemoet gaan.
Hoi ja ik snap je echt. Ik werd op 17 juni ongesteld, althans ik dacht t want ik had een lichte bloeding,maar ik dacht dat dat zo was omdat m'n cyclus natuurlijk nog op gang moest komen. Maar toen kreeg ik wat last van symptomen etc en heb ik er voor de zekerheid een testje tegenaan gegooit en die was positief. ik heb het niet besproken omdat ik hem wilde verrassen omdat hij het de vorige keer heel graag wilde maar schijn bedriegt
Van zo'n "verrassing" zou ik ook behoorlijk pissig worden eerlijk gezegd. Je besluit samen en in overleg om voor een kindje te gaan en anders niet, in mijn boekje ten minste.
Ik begrijp je vriend wel. Je kiest samen voor een kind in een relatie en niet alleen! Het is een hele verantwoordelijkheid en geen hamster uit de dierenwinkel die er na 2 jaar niet meer is. Ik snap dus echt wel dat hij flink kwaad is. Daarnaast moet je je afvragen of het verstandig is geweest om nu al bewust zwanger te raken gezien jullie situatie. Misschien speelt dat ook bij hem, want het klinkt allemaal niet stabiel. Wist hij dan niet dat jij niet aan de anticonceptie zat? Dat bespreken partners normaal gesproken ook duidelijk met elkaar. Sterkte, geef hem even de tijd om het te laten bezinken. Wie weet draait hij nog bij! En zo niet, zul je er zelf voor moeten gaan. Heel moeilijk allemaal. Je hebt geen contact met familie en vrienden, maar waar woon je momenteel?
Poe hee, dat heb je niet handig aangepakt. Voor een kind kies je samen, het is geen cavia. Hoe lang zijn jullie al samen als ik vragen mag? Wel veel succes gewenst en ik hoop dat na de eerste begrijpelijke schrik je vriend bijdraait, anders zal je het toch alleen moeten doen.