hoi geluk en verdriet in 1 reactie plaatsen is vreselijk juffie , ik heb je verhaal niet gevolgd, maar veel sterkte ! en miffy: gefeliciteerd met jullie dochter fenne spinnekop
Geluk en verdriet liggen inderdaad dicht op elkaar. Miffy, van harte gefeliciteerd met jullie dochter Fenne. Leuke naam ook. Juffie, wat een verschrikkelijk bericht. Woorden schieten tekort... Heel veel sterkte gewenst.
Even upje. Wes is telkens 1,5 dag daling vrij en dan weer 1 daling Neonatoloog wil hem nog niet laten gaan. En snappen we ook. Nu gaan ze JBPM er in doen want ze denken aan reflux (als ik het goed schrijf) We wachten het maar af. Ik ben vanmorgen spiraaltje wezen laten zetten voor ik weer zwanger raak. Britt was nog geen 3 maanden en was ik ook weer zwanger (toen had ik koperspiraaltje nu mirena) vond het niet heel erg wel schrikken maar goed nu zit ik echt niet op een 3de kindje te wachten. Hoe graag ik het ook zou willen is gewoon onverantwoord een 3de zwangerschap.
He meid, balen zeg! Wat zullen jullie ongeduldig zijn om hem lekker mee te mogen nemen..! Maar hopen dat de JBPM helpt, dan kun je in elk geval iets. Hoewel reflux ook niet erg fijn is voor je kleine mannetje... Ik duim voor jullie! Verstandig dat je een spiraaltje laat zetten. Ik kan me goed voorstellen dat weer een zwangerschap even NIET goed uitkomt. Tegen mij werd door het ziekenhuis gezegd dat ik echt moest wachten tot mijn eerste menstruatie, die zou nu heus wel bijna komen (half jaar na Mischa's geboorte). Die kwam dus niet, want een week later kwam ik er achter dat ik zwanger was.
Hallo allemaal, Ik heb jullie verhalen allemaal gelezen. Soms denk je dat je de enige bent, die zoiets overkomt, maar uit alle verhalen blijkt het toch van niet. Ik zal proberen mijn verhaal kort te vertellen, al wordt dat een beetje lastig. Ons eerste kindje (Dylan) is met 20 weken zwangerschap geboren en tijdens de bevalling overleden. 3 dagen voor zijn geboorte lag ik in het ziekenhuis met bloedverlies. Ik kreeg wel iets van medicijnen, maar de begeleiding van gewoon weg slecht. Toen Dylan was geboren kreeg ik van de gyn te horen dat het domme pech was. Daar zit je dan met lege handen. Na een aantal maanden was ik weer zwanger. Ditmaal naar een ander ziekenhuis voor de controles. Met 25 weken werd ik opgenomen met weeen. Snel aan de weeremmers. 2,5 weken later braken de vliezen. Natuurlijk snel antibiotica en hopen dat het nog blijft zitten. 2 dagen (28 weken) werd Mike dan toch geboren. Hij is van ver gekomen, maar hij heeft het gered. Hij heeft 5 weken aan de beademing gelegen en heeft 2x een klaplong gehad en vele infecties, maar is inmiddels al weer 7 jaar. Hij heeft totaal 12 weken in het ziekenhuis gelegen. En hij doet het goed. Wel af en toe wat last van zijn longen, maar hoeft gelukkig niet meer naar de ka. Na lang nadenken hebben we besloten om nogmaals voor een kindje te gaan. Na 1,5 jaar was ik eindelijk zwanger. Inmiddels ben ik 11 weken, maar het valt me erg zwaar. Ik kan maar niet genieten. Ik ben heel bang dat het opnieuw niet goed gaat. Elk pijntje maakt me gek. Ik ben nu ook erg misselijk en moe, wat het allemaal niet beter maakt. Vanaf week 16 krijg ik hormoonspuiten (hebben julliehier ervaring mee?) en de gyn hoopt dat ik de 35 weken ga halen dit keer. Ik denk soms wel eens 'waar ben ik aan begonnen'. Is dit voor jullie herkenbaar of ligt het aan mij. Ik zou willen dat ik zou kunnen slapen en over een weekje of 20 wakker zou worden en dan nog zwanger ben. Nou een heel verhaal. Ik stop maar weer.
@ mama Oeps, dacht je eerst dat het kwam door de BV? Ik hoefde gelukkig niet te wachten nu tot ik ongesteld zou worden. Ik heb PCO en daardoor word ik maar 1x in de 3 maanden ongesteld. Als ik daar op moet gaan zitten wachten Hoop alleen dat dit spiraaltje het wel tegenhoudt omdat het koperspiraal het niet tegen hield. Had echt zo'n raar gevoel en liet ik hem er uit halen na paar weekjes. Maar bleef niet lekker 2dagen later testen was ik al zwanger. Toen werd het een miskraam. @ marscha Euhm ik vond het dood eng. Zkr toen ze met 23 weken over een vroeggeboorte begonnen. Ik heb die spuiten gehad. Of ze geholpen hebben weet ik niet want ik had mega veel vruchtwater waardoor de baarmoeder het niet meer hield. Probeer er van te genieten want voor je het weet ben je alweer bevallen.
Hoi Moon, Nou zoiets inderdaad, het kwam echt niet bij me op dat ik zwanger zou zijn... We hadden wel voorzorgsmaatregelen getroffen, maar vanwege een onderzoek moest ik stoppen met de pil (de tweede strip, dus die waren beide niet 100% betrouwbaar) en hoewel we ook condooms gebruikten is er toch iets "mis" gegaan. Al kan ik het inmiddels niet meer misgaan noemen, ben veel te blij dat er weer een kindje aan komt. Maar moest wel even aan het idee wennen. Zal jij misschien ook wel gehad hebben. Marscha, spannend voor jullie hoor! Wat vreemd hoe dat in het eerste ziekenhuis gegaan is. Kan me voorstellen dat dat niet echt goed is voor het vertrouwen. Ik had in het begin ook wel dat ik het erg spannend vond. Ik heb geen spuiten oid gehad, en in het ziekenhuis bleven ze maar zeggen dat de kans dat het weer zou gebeuren kleiner was dan de kans dat het dit keer goed zou gaan. Ze hebben me tot nog toe goed in de gaten gehouden en ik ben al een heel eind gekomen. Eigenlijk heb ik sinds ik de 32 weken voorbij ben (Mischa is met 32 wk +5 geboren) pas echt vertrouwen dat het wel goed komt. Met Mischa gaat het super, dus alles wat na de 32 wk komt is goed voor mijn gevoel. Ik kreeg gisteren in het ziekenhuis te horen dat ze vanaf nu mijn baarmoederhals niet meer gaan meten omdat ik bijna 34 wk ben en nu voel ik me opeens weer een "normale" zwangere. Nu probeer ik extra te genieten van iedere week die nog komt.
Tuurlijk je schrikt maar het is hartstikke welkom. En het is al helemaal top dat je nu al bijna 34 weken bent.
Hij is nog steeds niet thuis. Heeft eergisteren bloedtransfusie gehad. Hij haalt telkens 1,5 dag daling vrij en dan is het over. Ze hopen dat de bloedtransfusie helpt. Maar van8 had hij er ook 1 gehad.
He bah meid, wat rot voor jullie! Maar hopen dat de bloedtransfusie helpt inderdaad... In een ander topic heb ik gelezen dat het vaak erg veel verschil maakt en kindjes er enorm van opknapten. Wat een geduld moeten jullie weer hebben! Hou je het nog een beetje vol allemaal, met thuis een kleine meid? Je krijgt niet bepaald de gelegenheid om zelf bij te komen zo...