Toen onze 3e spruit werd geboren voelde ons gezin compleet. Twee jaar later begon het toch weer te kriebelen. De heimlijke wens voor een gezin met 5 kinderen was door de jaren heen wel vaker naar boven gekomen, maar werd steeds onderdrukt door de ervaring met negen lange maanden HG zwangerschap (extreme misselijkheid) bij de 3e. Ik durfde het zwanger zijn simpelweg niet meer aan. Niet alleen vanwege hoe ziek je zelf van HG bent, maar ook vanwege de gevolgen voor mijn gezin. Daar kwam bij dat mijn man ook de nodige twijfels had. Het wel-of-niet gesprek was nog volop gaande toen ik vorig jaar onverwachts zwanger bleek. Inmiddels ben ik bijna 22 weken van onze 4e spruit. Vanaf het begin ben ik dolblij dat er toch nog een kindje bijkomt, wat een cadeau! Tegelijkertijd heb ik grote moeite gehad het weer zwanger zijn te accepteren. Ik hoop niet dat dat raar klinkt, hoe tegenstrijdig het ook lijkt. De eerste maanden waren zwaar. Ik kon weer niets anders dan liggen en ondanks medicatie toch veel gespuugd. Nu vind ik niet het spugen, maar die continu verlammende misselijkheid het ergst. Je kunt niks meer. Wonder boven wonder gaat het echter vanaf een week of 15 best goed! Ik kan nog niet alles wat ik normaal kan, maar het is te doen. De afgelopen maanden heb ik veel nagedacht over het zwanger zijn en besloten na deze zwangerschap me te laten steriliseren. Maar... Sinds het beter gaat met de zwangerschap heeft mijn man al een paar keer terloops laten vallen dat het hem leuk lijkt er een 5e kindje bij te krijgen. Gisterenavond hebben we het er best serieus over gehad en viel bij mij ineens het kwartje dat hij er meer mee bezig is dan ik in de gaten had. Dat grote gezin van 5 waar we het in het verleden over gehad hebben, ziet hij wel zitten. En wat nu? Na al die jaren, al die twijfels, toch nog..? Ik vind het een dilemma. De afgelopen maanden ben ik vrij resoluut geweest in dat dit de laatste is, omdat ik nooit meer zwanger wil zijn. Zelfs tot op het punt dat ik van plan was, mocht het een KS worden, de sterilisatie gelijk te laten plaatsvinden. Nu mijn man aangeeft toch nog een 5e kindje te willen en ik daarmee ook mijn heimlijke wens van een groot gezin met 5 kinderen uit kan laten komen, begin ik toch weer te twijfelen. Zwanger zijn is tijdelijk, het kindje wat je krijgt voor altijd. De kinderen vinden het leuk dat ze versterking krijgen. We hebben een goede, ondersteunende omgeving en ook op praktisch gebied zijn er geen bezwaren. Het is echt puur de vraag of ik het risico op een HG zwangerschap bewust durf te nemen. Je zou zeggen, stel de sterilisatie dan gewoon uit en gebruik AC tot jullie een definitief besluit kunnen nemen, maar na twee onverwachte zwangerschappen door de AC heen (correct gebruik van de pil & spiraal) durf ik daar niet meer op te vertrouwen. Heeft iemand hier ervaring mee? Wie heeft er na een pittige/heftige zwangerschap nog een keer bewust het risico genomen op een zware zwangerschap en wie is er juist niet meer voor gegaan? En hoe kijk je terug op dat besluit?