Hey meiden, Ik moet even mijn emotionele ei kwijt Ben inmiddels bijna 32 weken zwanger, en besefte me net opeens dat de tijd voorbij gevlogen is deze zwangerschap en dat eigenlijk bijna niemand echt interesse in mij of mn zwangerschap getoond heeft tot nu toe en dit maakte me ineens erg verdrietig Bij de eerste zwangerschap leek alles langer te duren, en waren er ook nog wel redelijk wat mensen die interesse toonden, ookal raakte ik toen ook wel al vrienden kwijt die in een totaal andere fase zaten dan ik toen zat. Mensen vroegen tenminste nog hoe het ging, organiseerden een babyshower of stuurden een kaartje of gaven een cadeautje voor de baby. Nu? Bijna niets van dat. Ik heb in totaal één kaartje ontvangen met felicitatie voor de zwangerschap, en van drie mensen denk ik een cadeautje. Maar afgezien van de materiële zaken die ik nog niet eens zo belangrijk vind, doet me nog het meeste zeer dat bijvoorbeeld mijn eigen zus bijna nooit eens informeert hoe het nu eigenlijk gaat...met mij, of met de baby...gewoon simpelweg vragen hoe ik me voel, of er nog nieuws is etc. En hetzelfde geldt voor twee vriendinnen. Ook de keren dat die eens een berichtje hebben gestuurd om te vragen hoe het is of langs zijn gekomen zijn op één hand te tellen. En nu ineens, kwam het besef hoe eenzaam ik eigenlijk door deze zwangerschap heen gewandeld ben tot nu toe. Mijn moeder vraagt dan bijvoorbeeld wel hoe het gaat, maar werkt heel veel en heeft weinig tijd. En mijn schoonmoeder toont dan ook nog wel interesse maar verder valt het me echt tegen. Mijn man is ook veel van huis, dus wat komt het dan opeens hard binnen als je begint na te denken dat je je toch wat alleen voelt in de zwangerschap. Het is zo een mooie tijd, ik ben trots op mijn buik, verheug me op mijn kindje en ik vind het dus zo erg dat het straks alweer voorbij is over een paar weken als ik beval, en ik het eigenlijk met bijna niemand heb kunnen delen Herkent iemand dit gevoel? Ik verbaas me er echt over hoe ongeïnteresseerd mensen toch kunnen zijn. Erg jammer! Maar goed, even van me afgeschreven
Ik ken het wel ja, nu is de kring mensen om mij ook klein. Toch heb ik wel veel ooms, tante's, nichten en neven, helaas niemand die interesse toont, ook mijn schoonmoeder vergeet vaak nog te vragen hoe het met me gaat als we elkaar zien, ze wil alleen maar mee naar echo's om haar kleinkind te zien maar ik word vergeten terwijl ik haar kleinkind draag! Vrienden hebben we weinig maar de paar die we hebben, die hebben geen kinderen en zijn er niet mee bezig dus ook daar totaal geen interesse. Aangezien ik afgekeurd ben werk ik dus niet en heb dus ook geen collega's die eens interesse zouden kunnen tonen, kan mijn dikke buik dus met niemand delen behalve mijn man terwijl ik er zo trots op ben! Dus ja, die eenzaamheid kan ik helemaal plaatsen die jij hierboven beschrijft!
Ik herken het wel....collega's enzo vragen wel maar daarbij blijf ik op de oppervlakte.. Mijn broers laten nooit iets van zicht horen. Mijn ene broer heeft me nog maar 2 keer gezien en nooit gebeld. 1 keer stuurde hij een foto van een geboortekaartje van iemand anders omdat hij dat kaartje zo leuk vond...( hij hoopt er op dat hij het kaartje mag ontwerpen maar dat willen wij niet, hij zal wel beledigd zijn) mijn andere broer heb ik iets vaker gezien maar die heeft nog nooit gevraagd hoe het gaat en mijn schoonzus heeft ons zelfs niet gefeliciteerd. Mijn moeder en vader zijn gelukkig wel heel lief en willen overal met me heen, kleertjes kopen enzo. Mijn partner zegt over bijna alles:' je moet maar kijken wat je allemaal koopt, als jij dingen nodig vindt moet je het kopen.' Hij heeft bijna nergens een mening over.... Als ik er over nadenk dan vindt ik het wel jammer...had het me anders voorgesteld...maar ik zet het van me af en geniet elke avond van een golfslagbad in mijn buik... Dus probeer zelf gewoon dubbel en dwars te genieten...en dat missen die andere mensen dus maar mooi
Ja, heel herkenbaar, ik denk dat bijna iedereen er wel mee te maken heeft. Wat je zegt; je raakt vrienden kwijt omdat je in een ander deel van je leven zit. Dat heb ik nu al, toen ik het aan sommige mensen vertelde, reageerden ze heel oppervlakkig en was het goeie contact meteen over. Ik kan dat gelukkig heel snel naast me neer zetten en die mensen (die ik toch als vrienden beschouwde) vergeten. Het is echter wel vervelend dat je eigen familie ofzo niet zo geïnteresseerd is... Mijn broers interesseren zich er ook niet echt voor, alleen m'n ouders en buren vragen geregeld hoe het gaat. Ik heb daar eigenlijk geen moeite mee maar dat komt omdat ik m'n leven lang al mensen heb zien komen en gaan. Helaas kun je er echt niks aan doen... Behalve je beseffen hoe mensen met je omgaan in zo'n belangrijke tijd en eens overdenken wat ze voor jou betekenen. Misschien zou je er met (bv) je moeder over kunnen praten en misschien beseft ze dan dat ze je inderdaad een beetje aan je lot heeft overgelaten. Hetzelfde geldt voor anderen die dicht bij je staan. Weet in ieder geval dat je niet de enige bent en probeer dan toch (ook al is het maar zo alleen) te genieten van je kleintje
Ik las je verhaal en ik dacht wat raar maar als ik nadenk, ik heb precies hetzelfde! Bij mijn 1e zwangerschap heb ik van 2 vriendinnen een 9 maanden boekje gekregen die ik beide moest terugbrengen want had er al 1 en kreeg toen een buikband en cadeaubon van mijn schoonzusje en dat allemaal net na de 12 weken echo.. Deze zwangerschap alleen van m'n zus en moeder een aardigheidje gekregen en verder krijg ik ook weinig berichtjes of interesses... Heb er eigenlijk miet zo bij stil gestaan
Misschien ben ik daar wel heel nuchter in, maar het is toch ook jouw zwangerschap? Zeker als je er doorheen wandelt, zijn mensen niet zo geneigd naar je te vragen. Op mn werk was iedereen altijd heel geinteresseerd, en mijn directe familie ook trouwens. Maar daaromheen is het ook veel minder. Maar iedereen heeft het druk, denk ik dan. Ik vind het alleen jammer als iemand de hele tijd over zichzelf praat en dan vervolgens niet vraagt, hoe gaat het met jou. Maar zelfs dat kan ik van de meesten wel hebben... ik denk altijd maar, een tweede is blijkbaar minder speciaal? ben zelf ook wel wat kraambezoekjes vergeten bij een tweede waarvan ik nu niet eens meer durf te vragen of ik nog op bezoek kan komen...
Ik vind dit erg vervelend voor je en ik begrijp je volkomen... Het is bij mij niet anders! Voor wat betreft vrienden. Soms maakt me dat verdrietig, omdat ik zelf helemaal niet zo ben! Ben nu zwanger van ons eerste kindje, na 2,5jaar... Er zijn 3vriendinnen die altijd interesse tonen, die een cadeautje brengen.. Maar 5 anderen.. Niks! Echt nog geen kaartje. Terwijl ik bij hun de gulle gever was.. Boekje hier, kaart daar, whatsappje zus, rompertje zo. Het stelt me enorm teleur. Op de groepsapp moet ik wel zien hoe dochterlief haar eerste zwemles ging(wazige foto's waar je niks uit wijs kon worden) maar nooit eens vragen van; goh, hoe is het met jou? Hoe is het kamertjr enz enz. Zelfs de schoonfamilie.... K heb van schoonouders een voetbalpakje gekregen en that's it.. En tegenover de buitenwereld maar blaaskaken! Uit goed fatsoen meegevraagd naar een echo maar er komt nooit iets terug. Terwijl mijn ouders minder te besteden hebben, nu 2 dochters hebben die beide (6 weken verschil) hun eerste kindje verwachten, een goedgevulde envelp gaven voor een kinderwagen.. En dan tel ik alle knuffeltjes, boeken, rompertjes, shirtjes nog niet eens mee. Plus de rest wat we gekregen hebben van mijn familie!! En mijn schoonouders echt echt echt geld hebben...er kan niks van af! Net als de vrienden... Ik wil me niet laten kennen en geen ruzies maar nu kom ik gewoon wel tot de conclusie dat ik voor hun niks voorstel en ze eigenlijk alleen maar graag praten over hun eigen leven. ik hoop dat je wel lekker gaat genieten!!!!!
Naar gevoel is dat. Ik heb hetzelfde. Dit is mijn eerste zwangerschap. Mijn twee beste vrienden die in eerste instantie heel enthousiast reageerden zijn 1 keer langs gekomen, na 2 weken. Daarna dropen ze langzaam af. Nu zijn we geen vrienden meer. Mijn moeder kreeg kanker en is nu aan de chemo dus die zie ik ook weinig. Mijn zusje is ernstig depressief en vindt het allemaal maar moeilijk dat ik zwanger ben. Mijn schoonmoeder is ... hoe zeg ik dat netjes. Niet zo'n fijne vrouw. Helemaal eenzaam de zwangerschap in. 1 kaartje ontvangen, van mijn moeder. Geen berichtjes met: Hoe gaat het met je. Niks.
Ja begrijp het helemaal maar kan nog erger helaas.. Ik heb zelf geen ouders meer of familie dus van.mijn kant geen interesse. Toen we schoonouders vertelde dat we weer een kindje kregen zijn ze opgestaan en weg gegaan. Geen felicitatie niks! Ze hebben verteld dat ze geen kleinkinderen meer wilde (zwanger van de derde) En dat ze dat niet aan konden. Of ik nog nooit van abortus had gehoord. Op mijn leeftijd moest ik me schamen om nog een kind te krijgen (39) Nu ruim 27 weken zwanger en al die tijd wilden ze mij niet meer zien of horen. Ook van de vrienden geen kaartjes geen cadeautjes niks. Zeker als je al een keer zwanger bent geweest vinden mensen het normaal dus is er geen interesse meer. Ik geniet wel van het kleintje in mn.buik maar in mn eentje, nee niet leuk om zo zwanger te zijn. Sterkte en een dikke knuffel..
Heel herkenbaar, bij de tweede al, nu nog minder. Alleen op school, daar hebben ze me niet eerder zwanger gezien en vragen toch een aantal moeders regelmatig hoe het gaat. Omdat ik nu met 27 weken pas echt een buikje krijg, zijn er mensen die het nu ongeveer pas door hebben. Het grappige is, toen de juf van de meiden hun jazzballet wist dat ik zwanger kreeg ik de week erop ene lieve kaart. De enige deze keer ja. En een lief kado van een collega die ik 1 keer per week soms maar 2 minuten zie. Dus echt mensen van wie je het niet verwacht.
Zowel bij de eerste zwangerschap als nu n paar kaartjes gehad, maar geen babyshower, cadeautjes of wat dan ook. Ondanks dat beide zwangerschappen zwaar waren en ik blij ben als t zover is, was er ook hier weinig interesse van vrienden. Ook de interesse naar mijn oudste is er niet, dat vind ik ms nog wel erger. Denk dat ze haar al n jaar niet gezien hebben. Probeer me er maar bij neer te leggen, hoe moeilijk ook. Hopelijk komt t besef als ze zelf in deze fase zitten. @mamavjulia wat n vreselijke reactie van je schoonouders!
Bedankt voor jullie reacties tot nu toe dames! Fijn om wat herkenning te lezen, dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Ik weet ook wel dat er veel zwangeren zijn die dit doormaken, maar gister besefte ik het me eigenlijk pas. Ik probeer nu ook zelf optimaal te genieten aangezien ik dat heel lang niet kon door erge misselijkheid die pas na rond 22 weken weg ging. Dus ookal kan ik mijn zwangerschap voor mijn gevoel met weinig personen delen, en voel ik me soms eenzaam, ga ik toch proberen met mijn lieve peuterpubertje en man nog een beetje te genieten van de laatste weken. @mamaeva86; Jeetje, wat een heftige periode voor jou ook dan. Blijdschap van je zwangerschap aan de ene kant, en zorgen om je moeder die ziek is aan de andere kant, en dan ook nog je zus. Valt ook niet mee lijkt me! @Mamavjulia; Als ik jouw verhaal zo lees kan het inderdaad zeker erger. Wauw. Wat een heftige reactie vanuit je schoonouders. En onbeschoft ook. Ik snap daar echt werkelijk niets van? Grootouders worden is toch iets prachtigs! En wat is leeftijd? Een virtuele knuffel voor alle dames die zich ook af en toe eenzaam voelen!
Wat word ik verdietig als ik jullie verhalen lees, ik vind het zo erg voor jullie!!! ik ken dit helemaal niet juist, gun iedereen een mooie en vooral in liefde gedeelde zwangerschap! Dikke knuffels! X
Je zwangerschap is het belangrijkste voor jou en je gezinnetje. Geniet er lekker van met z'n drietjes en laat de anderen voor wat ze zijn. Ik snap wel wat je bedoelt, hier ook voor een tweede keer zwanger en een stuk minder aandacht van buitenaf! Het lijkt wel een trend bij een tweede zwangerschap, alsof die minder belangrijk is. En die eenzaamheid voel ik ook wel, wij hebben een lang traject moeten volgen om überhaupt zwanger te kunnen worden. Daar ging nogal een tijd overheen. Binnen die tijd heb ik de ene vriendin na de andere zwanger zien worden van de eerste en vervolgens de tweede. Nu ben ik aan de beurt en hebben zij allemaal complete gezinnetjes en ben ik de laatste die nog zwanger is en niemand meer om het direct mee te vergelijken of uitgebreid over te kunnen kletsen. Maar ik laat het er maar bij, iedereen is druk met zijn eigen gezinnetje en wij zijn nu druk en gelukkig met onze tweede zwangerschap en onze heerlijke dreumes. Dat is het allerbelangrijkste @Mamavjulia; Jeetje wat een reactie van je schoonouders! Ik moet echt even mijn kaak oprapen... Wat ik me dan gelijk afvraag, hebben ze meer van dit soort fratsen?
@ansji ja helaas wel. Toen we vertelden vorig jaar dat we ons kindje wilde laten dopen, kregen we als reactie.. Wat achterlijk, niet meer van deze tijd, en ik kom niet als jullie dat laten doen. Toen vriend maand erna zei.. Dat een vriend van hem stiekem was getrouwd en hij zei voor de grap. Goh mam als wij ooit nog eens gaan trouwen dan ben jij de eerste die het hoort. Toen sprong ze zowat uit hun vel.. Vuist op tafel, er word niet meer getrouwd, niet van deze tijd, wij komen echt niet, wij staan daar niet achter. (vriend is al ooit 10 jaar getrouwd geweest) trouwen doe je maar een keer. Nu dus ruim 27 weken zwanger en ze willen mij niet meer zien of horen. En al helemaal niet over de zwangerschap want dat kunnen ze niet aan. Ook de Kids helaas niet. Dus ik zal binnenkort maar weer eens bellen omwille van de kinderen. Ze hebben van mijn kant ook geen grootouders. Ja wordt er echt verdrietig van. Het werpt echt een schaduw over de zwangerschap. Voor alle dames in het zelfde schuitje een dikke knuffel dat jullie zelf wel mogen genieten want ieder kind is een wonder en geen vanzelfsprekendheid
@Mamavjulia; Ze dreigen dus erg graag met "Wij komen niet". Ze trappen graag op je zwakke plek. Ik vind het heel erg voor jullie en jullie kindjes. Heel veel sterkte, ik hoop echt dat ze ooit nog eens tot inkeer komen. Geniet lekker van je zwangerschap van jullie gewenste kleintje! Dit kindje is bij jullie hartstikke welkom en dat is het belangrijkste.
Veel reacties vind ik inderdaad vreemd net als van mamavjulia? Maar wileven op deze reageren. Is het niet het goed recht van jouw schoonouders om zelf te beslissen wat ze met hun geld doen? Jullie kiezen voor een kind maar waarom verwacht jij dan dat hun cadeaus gaan geven? Je hebt al een voetbal pakje gekregen waarom nu nog meer willen? Als ze maar af en toe vragen hoe het gaat en op die manier interesse tonen ipv verwachten dat ze met een zak geld aan komen gezet.
Hier precies hetzelfde! mijn schoonfamilie heeft nog nooit aan mij of mijn vriend gevraagd hoe het gaat..niet eens gebeld om te feliciteren.....wel kritiek gehoord via via...dat dan weer wel...ook niet op fb...er kan af en toe net een like vanaf..op sommige statussen maar liever ook niet hoor... mijn moeder is er regelmatig voor me gelukkig..en dat mijn broer niet vraagt hoe het met de zwangerschap gaat vind ik niet erg...het is een alleenstaande man met hele andere interesses en die zijn nou eenmaal wat onhandig in die dingen...maar we whatsappen heel vaak over de gekste dingen en dat vind ik leuk. mijn eigen familie heb ik niet zo veel contact mee wonen ver maar die hebben tenminste wel is gevraagd hoe het gaat..of doe rustig aan..op facebook.. vrienden interesseren me niet zo.. Ik heb juist mensen ontmoet die ook zwanger zijn en ver van mij af stonden..dus das ook leuk... op school als ik mijn dochter naar school breng dan vragen moeders en juffen regelmatig hoe het gaat... dus kortom...de mensen die dichtbij staan (behalve m'n moeder) zijn totaal niet geinteresseerd en de mensen die veraf staan wel hahaha.. het enige lastige...zullen wel deels hormonen zijn.....is dat ik zelfs geen zin heb om de schoonfamilie een kaartje te sturen straks...want ze zijn toch niet geïnteresseerd! als er niet eens een 'hoe gaat het' af kan...waarom zou ik ze dan een kaartje sturen? cadeautjes interesseren me niet..hoef ik ook niet...maar een simpele 'hoe gaat het' is tegenwoordig al zo moeilijk.. maarja stel ik stuur geen kaartje...heb je de poppen weer aan het dansen want dan is iedereen beledigd! mijn vriend zegt gewoon niets sturen kost alleen maar geld...maarja dan heb je weer jaren scheve gezichten enzo denk ik dan... Dan zegt mijn vriend joh moet je kijken hoe druk jij jezelf om hen maakt en andersom helemaal niet! das ook weer waar... hoe gaan jullie dat doen betreft geboortekaartjes? wel versturen naar de non-geïnteresseerden? of niet?