Ik ben Hellen, 37 jaar -volslank- en na een scheiding heb een heel lieve man in mijn leven gekregen. Ik heb -ondanks een kinderwens van jongs af aan- (nog) geen kinderen, want mijn eerdere partners wilden die niet ( de scheiding is hier mede door gekomen). Maar nu heb ik -zij het laat in mijn leven- dan toch dé man gevonden waarmee ik oud wil worden. En liefst nog kinderen wil. En hij wil dat ook graag met mij. Ik heb mijn huis nog steeds te koop staan en mijn baan nog hier en hij woont 150 km verderop, dus we kunnen nog niet echt aan de slag gaan, maar als alles opschiet, ik ben inmiddels op banenjacht, hoop ik ook snel te kunnen verhuizen en aan de slag te kunnen. Helaas...heb ik nu al redenen om de medische mallemolen in te stappen... Ik slikte nl. de pil tot februari en ben toen gestopt. Ik voelde me er niet prettig bij, had erg veel last van "bijwerkingen"als libidoverlies etc. en ik wilde ook graag mijn cyclus terug...voor het geval dat. De eerste maanden ging het wel redelijk. Hoewel de cyclus wel lang duurde : 35 dagen gemiddeld. Als jong meisje was ik ook onregelmatig, vandaar dat ik ooit ook aan de pil ben gegaan. De laatste maanden is het alleen een enorm rommeltje, met als toppunt mijn één na laatste cyclus van 59 dagen! Toen ik ongerust de huisarts belde, met het verzoek of mijn bloed niet eens kon worden onderzocht, werd er eigenlijk heel vervelend gereageerd. Ach..ik ben al wat ouder, dus het kan dan onregelmatig worden. Op mijn vraag hoe ik dan ooit moest uitvinden of en wanneer ik een eisprong heb, werd eigenlijk niet echt geantwoord. Ik heb toen besloten het heft in eigen hand te nemen en de poli gynaecologie te bellen. Die vonden het belachelijk dat ze mij, mede gezien mijn leeftijd, zo hebben laten zwemmen. Ik kon dan ook snel terecht voor een afspraak en daar ben ik 10 november voor het eerst geweest. Dat was dag 10 van mijn cyclus. Ik kreeg een inwendig onderzoek ( dat zag er normaal uit) en een echo. Daarin was geen follikel te zien en het baarmoederslijmvlies was dun. I.v.m. de lengte van mijn cycli niet direct reden tot ongerustheid, dus ik mocht op 17 november terugkomen voor een follikelmeting. Die dag was cyclusdag 17. Ik had goede hoop, maar er was tot mijn schrik nog steeds geen groeiend eitje te vinden. Verder waren er ook geen veranderingen, of zoals de gyn zegt: ten opzichte van een week geleden, is er geen verschil te zien. En nu is de stress dus toegeslagen...want dat betekent dat ik me waarschijnlijk terecht zorgen heb gemaakt. En ik vraag me heel erg af.....hoe het nu verder gaat. Ben ik nu onvruchtbaar? Of kan het zo zijn dat ik nóg langer moet wachten op een follikel..want zelfs als ik uitga van een cyclus van 37 dagen, had er volgens mij die dag toch écht al iets te zien moeten zijn! Toen moest ik donderdag de 20e dus weer terugkomen voor een follikelmeting, maar de moed was me in de schoenen gezonken. Want als er op dag 17 helemaal niets was, waarom zou er dan op cyclusdag 20 ineens wel wat te zien zijn? Cyclusdag 20:Tot mijn grote verdriet en teleurstelling was er ook vandaag niets te zien. Dus vanaf vandaag mag ik door het leven gaan als -in ieder geval- verminderd vruchtbaar De derde dag van mijn nieuwe cyclus ( wanneer die ook moge beginnen) moet ik bloed prikken. DSat tijdstip geeft de meest betrouwbare resultaten. Pas dan weet de gyn zeker wat er aan de hand is, maar het zal waarschijnlijk een hormoon inbalans zijn, wellicht veroorzaakt door mijn gewicht. 11 december jl: Ik ben na "slechts" 39 dagen ongesteld, dat is onmiskenbaar. Ik kon vannacht even niet slapen van de krampen, dus heb ibuprofen genomen. Nu kan het nog...gezien de ontbrekende eisprong kan ik toch niet zwanger raken. Vanochtend meteeen de poli zelf gebeld van het ziekenhuis (gaat sneller dan via het afsprakenburo) en ik kan op dinsdag 23-12 terecht voor de vervolgafspraak. Mijn Lief kan geen vrij krijgen die dag ( het is de drukste tijd van het jaar bij hem) maar mijn moeder gaat met me mee. Het nieuws wat ik die dag ga krijgen kan zoveel kanten op, dat ik graag een morele- en geheugensteun bij me heb. Ik ben zoooo nerveus voor die afspraak. Ik besef me heel goed, dat het verschillende kanten op kan gaan en hoe dan ook, wordt het dokteren. En dat is dan nog in het gunstigste geval. Ik kan natuurlijk ook nog in de overgang zijn Hoe we nu verder gaan is nu dus nog onduidelijk, dat hangt mede af van dat bloedonderzoek. Kortom: voorlopig weet ik niet veel meer dan dat ik ongelofelijk in de rats zit..... Ik ben dus heel benieuwd of er hier dames zijn die iets dergelijks hebben meegemaakt en wat hun ervaringen dan zijn. Want ik ben echt heel erg geschrokken en verdrietig door alles. En soms ook nog wel hoopvol hoor!
Hoi Hellen, Zo een heel verhaal, en het is allemaal niet niks. Ik wil je heel veel sterkte wensen met de komende onderzoek (en). Ik heb ook onregelmatige cyclussen maar bij mij is de diagnose PCO gegeven. Dat had mijn arts al gezien tijdens de eerste echo. Ik heb niet echt een idee wat het bij jou zou kunnen zijn dat zal je bloedtest misschien uitwijzen. Ik weet wel dat je cyclus in de war kan raken van je gewicht dus een paar kilo afvallen kan nooit kwaad. (Dat werd ook tegen mij gezegd door mijn arts, ik ben 1.72m en 80 kg) Maar je moet doen waar je je zelf fijn bij voelt uiteindelijk. Ik hoop dat er snel een diagnose uitkomt zodat jullie verder kunnen. Liefs en nogmaals sterkte, Zora
Hey Hellen Helaas welkom aan deze kant van het forum. Bij ons is er (helaas) helemaal niks gevonden waardorr het zwanger raken maar niet lukt. Maar heb inmiddels wel m'n portie aan behandelingen(en een kijkoperatie) ondergaan, dus je kunt me altijd een pbtje sturen. Heel veel sterkte de komende tijd..
Hallo Hellen, Welkom hier! Ik kwam je ook tegen op het 35+ forum waar ik ook regelmatig te vinden ben! Je verhaal vertoont veel gelijkenis met het mijne! Ik ben inmiddels 38 en ja, ook volslank! Eerder lang samengewoond met iemand die geen kinderen wilde en nu de man van mijn leven tegengekomen. Wij willen graag samen een kindje en ook bij ons wil het niet lukken. Begin vorig jaar 'afgeschreven' door de gyn hier in het ziekenhuis. Als donderslag bij heldere hemel kreeg ik te horen dat ik in een vervroegde overgang zat, de waarden had van een vrouw van 55 en dat het bij ons dus nooit zou gaan lukken (heerlijk tactisch gebracht!). Een vriendin van ons bood zich aan als mijn eiceldonor. We zijn informatie gaan inwinnen bij De Geertgen en daar is eerst nog even onderzoek bij mijzelf verricht. Gebleken is dat ik bij een lichte hormoonstimulatie een prima produktie van eicellen heb. Alleen het zwanger worden wil niet zo, en vandaag heb ik mijn eerste prikje gezet op weg naar een IUI. Zo zie je maar, laat je niet te snel afschrijven hoor! Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte! Gr. Benthe
Ha Zora, Zara75 en Benthe, wat lief dat jullie me zo verwelkomen. We delen een probleem en een wens en ieder heeft zijn eigen pad te bewandelen. Toch is het fijn om te weten dat we elkaar tot steun mogen zijn hier..denk dat we dat af en toe best nodig hebben. Ook ik wil graag een luisterend oor of een schouder om te huilen aanbieden als die nodig is. En als er gelachen wordt, ben ik trouwens ook graag van de partij Inmiddels heb ik nog precies 1 week te gaan voor de uitslag. Af en toe lukt het me om er even niet aan te denken, maar vaak niet. Soms zou je willen dat er tijdmachines waren he...dan kon je naar wens achter- of vooruit gaan Sterkte allen!
Pfff.....wat duurt wachten toch lang. Dinsdag lijkt nog zo ver weg. Inmiddels heb ik me al allerlei scenario's in het hoofd gehaald, maar ik probeer toch echt positief te blijven denken, hoewel dat soms best moeilijk is! Een vriendin zei nog: wil je het wel weten joh, zo vlak voor de kerstdagen? Straks krijg je iets heel naars te horen. Ja..ze heeft gelijk. Toch wil ik liever wéten waar ik aan toe ben, dan nog langer in onzekerheid zitten of ik wel of geen kans heb om zwanger te raken. Wordt vervolgd.........
Ik denk altijd maar zo;Mocht je onverhoopt slecht nieuws krijgen heb je in ieder geval een paar dagen vrij.Je wilt op zo'n moment als je je rot voelt echt niet op je werk zitten. Ik duim voor je, weet hoe het voelt om zo in onzekerheid te zitten.
Hoi Hellen, Niet helemaal jouw schuitje, maar bij mij is er ook sprake van een erg lange cyclus die ook met medicatie nog niet geheel op orde is. Mijn laatste cyclus heb ik mijn eerste IUI gehad op dag 27. De week daarvoor was er voor het eerst een follikel te zien die wat groeide en nam het baarmoederslijmvlies toe. Dag 42 ongesteld geworden helaas, maar in ieder geval wel een eisprong. Zo zie je, er is nog hoop ook na zo'n 3 weken. Groeten Chantal en succes voor dinsdag.
Dank je wel Zara en Chantal! Ik ben erg benieuwd en best nerveus. Als er in ieder geval nog maar opties zijn, dan ben ik al blij. Wachten duurt langggggg
Nou daar ben ik weer. Terug van de gyn, met de uitslag van het bloedonderzoek op zak. Alle hormonen zijn in de goede hoeveelheid aanwezig. Dat is mooi. Maarrrrrrr ik heb geen eisprong. Dus daar heb ik niet zoveel aan. En hoe komt dat dan wel? Nou..mijn o zo vrouwelijke, ronde zachte en zo moederlijke lijf schijnt er dus de oorzaak van te zijn dat ik juist géén moeder kan worden omdat het niet datgene doet wat een vrouwenlijf zou moeten doen: eisprongen hebben en zwanger worden. Ironisch he? En net nu ik eindelijk een beetje vrede met mezelf begon te hebben, na jaren van vruchteloze afvalpogingen, krijg ik te horen dat ik moet gaan afvallen. En aangezien ik al 37 ben, heb ik niet de gelegenheid om dat eens even kalmaan te gaan doen ook. Er is haast bij..en hoe! Ik wordt doorgestuurd naar een dame in het ziekenhuis in Zwijndrecht, die kennelijk speciaal werkt met dikkerdjes zoals ik die een kinderwens hebben en die dan uitdoktert wat de beste manier voor mij zal zijn om af te vallen. Nu ben ik echt heel benieuwd of ze mij wat nieuws kan vertellen, want ik ben expert op dat gebied. Er is geen dieet wat ik niet heb gevolgd, ik kan maanden op alleen modifast of fruitsapjes leven als het moet en zelfs dán ben ik nog niet dun. Of zoals een dokter me ooit eens zei: je hebt jezelf min of meer kapot gedieet, want je metabolisme is zó vertraagd dat je amper afvalt ook al zet je jezelf of het strengste dieet. Sterker nog: de laatste keer dat ik een dietiste bezocht, kreeg ik het advies om méér te eten. Ik ben dus , ondanks de goede hormoonuitslagen erg ontdaan. Ik heb het al zo vaak geprobeerd, niets hielp. Waarom zou het nu dan ineens wel gaan? En wat nu als het niet lukt .zal ik dan echt nooit moeder mogen worden? Ik ben er kapot van. Echt..ik weet het even niet meer. Had ik net een beetje vrede met mijn lijf gekregen .nu HAAT ik het nog erger dan ooit. Wat een vreselijke rotstreek van dat rotlijf van me. En dat terwijl ik meerdere dames ken, dikker dan ik, of helemaal van die appelfiguren, die wel doodleuk gewoon kinderen kunnen krijgen. Waarom ik dan niet? En echt..wat nu als ik niet snel of niet genoeg afval .wat dan? Is er iemand met ervaringen die me een beetje uit de donkere hoek waar ik nu in zit kan trekken? Graag!
Hier op zwangerschapspagina hebben we gemerkt dat het ene ziekenhuis eist dat je eerst afvalt, en het andere niet. Dat blijkt nogal verschillend Weet je wat je BMI is? Ik denk dat ik wat andere ziekenhuizen zou gaan bellen om te vragen hoe zij hier mee omgaan en of ze bereid zijn alvast met de behandeling te starten terwijl je probeert af te vallen. Ik neem aan dat je dan begint met IUI. Zelf is mijn BMI 34 en ik mag ook gewoon beginnen. De gyn heeft gezegd dat ik eigenlijk moet afvallen maar de behandeling wordt wel gewoon gestart gelukkig. Sterkte!
He Bah, dat is echt niet het nieuws dat je wil horen. Ik zou inderdaad net als Nuage zegt eens rondbellen of je ergens anders wel meteen kan beginnen. Ik ben in het begin van mijn behandelperiode ook twee keer 3 maanden naar huis gestuurt om af te vallen om mijn cyclus wat regelmatiger te krijgen. Mijn BMI is iets van 26,7 (voor foto zie album) ik was er zelf redelijk kwaad over want ik zit lekker in mijn vel zo en wil niet afvallen. Ik heb ook een tijdje bij een dieetiste gelopen maar ook met weinig resultaat, ik weeg nog steeds hetzelfde, en gelukkig hebben de artsen dat ook ingezien zijn we nu begonnen met IUI en wordt mijn cyclus (die uit zichzelf nu redelijk regelmatig is) een handje geholpen door Clomid. Sterkte ermee meid en succes!
lieve helen, ik weet niets van onvruchtbaarheid, of dat soort problemen, maar las je verhaal en wilde je graag zegge dat de enige manier om je metabolisme weer op gang te krijgen sport is. Dus niet dieeten, maar elke dag gaan sporten, zeker als je zo 'stuk gedieet' bent heeft dat geen enkele zin, eet gezond en sport veel en ik wens jou en iederene in deze situatie een goede zwangerschap toe. liefs maaike
Zora wat belachelijk dat jij moest afvallen zeg! Je bent absoluut niet te dik en hebt een gezond BMI!
Mijn BMI ligt wel erg hoog ja...dus ik dnek dat ik overal wel weggesturd ga worden. Vandaag is alleen niet het moment om verder nog iets uit te zoeken..ik kan alleen nog maar huilen nu. Ik hoop over ene paar dagen wel weer een frissere blik te kunnen hebben, want ik zie het nu echt toaal niet meer zitten
Hellen ik zou zeker toch op onderzoek gaan hoor! Misschien niet vandaag meer inderdaad, maar kop op! Er zijn echt ziekenhuizen die je wel willen behandelen denk ik, zeker ook aangezien je leeftijd vind ik het geen stijl om iemand dan naar huis te sturen.
@ Hellen: Ik kan helaas geen ervaringen delen, omdat ik zelf niet in de mmm zit. Maar ik las je verhaal (mede op 35+ forum) en wilde je gewoon even een hart onder de riem steken. zelf ben ik ook geen maatje 36, en ook net als jij "al" 37, maar heb (nog) geen idee of het bij mij ook zo in mijn nadeel werkt. Ik ben net in ronde vier begonnen en zit nog een beetje in de ontpil-fase. Ik hoop voor jullie dat er gewoon een oplossing komt, en dat je binnen afzienbare tijd een kindje mag verwachten. Tot die tijd kom je hier op het forum je verhaal maar doen. Wij luisteren naar je. Sterkte.
Hallo Hellen, hier ook geen ervaring met overgewicht. Wel met verminderd onvruchtbaarheid en de ziekte vn Graves.Dat is een te snelle schildklier die voor complicaties en verminderde vruchtbaarheid kan zorgen. In augustus werd ik weggestuurd tijdens een behandeling met de mededeling: eerst Graves onderdrukken. Mijn wereld stortte in want op internet las ik dat het een jaar tot anderhalf jaar kan duren en ik ben ook al 36 jaar. Nu een paar maanden later kan ik met opluchting weer naar de toekomst kijken. De Graves slik ik medicatie voor en dat gaat sneller dan ik had gehoopt. En wellicht is het goed als je inderdaad iets van sport doet, misschien doe je het al wel hoor. En is je schildklier ook nagegeken? Ik weet van mensen die een trage hebben dat ze kunnen sporten en dieeten tot ze erbij neervallen maar dat er niets gebeurt. Succes!
Gelukkig voor mij is de schildklierfunctie normaal. Ik ben een simpel voorbeeld van iemand die veel te streng heeft gedieet en die daardoor haar verbranding continu op de bespaarstand heeft staan. Mijn eerste advies voor mensen die willen afvallen zou dan ook zijn: ga niet op dieet. En al helemaal niet op minimale dieten, want daar word je alleen maar dikker van.