Al ruim 2 jaar zijn wij bezig voor ons 2e wondertje. Alle onderzoeken gehad, bloedonderzoeken, hsg, kijkoperatie, schilklier enz.... alles is goed, niks wijst erop waarom het niet lukt. We zijn in november gestart met de 1ste iui met hormonen puregon en pregnyl, we zijn nu al bezig met de 6de iui. De hoop was al weg na de 3de iui, toen ben ik mezelf gaan beschermen om geen hoop meer te hebben. In de tussentijd dat ik zwanger probeer te worden zijn al mijn vriendinnen al bevallen of nu zwanger, dat was af en toe best moeilijk en heb aardig wat traantjes gelaten het afgelopen jaar, ondanks dat ik natuurlijk ontzettend blij ben voor hun, doet het pijn. De hormonen die ik spuit helpen ook niet echt mee. Ik heb daar ontzettend veel last van. Elke keer als ik weer begin is hetzelfde ritueel. De eerste week voel ik mij goed, dan krijg ik last van vermoeidheid, huilbuien, vreetbuien, stemmingswisselingen en onbegrip. Na de iui heb ik altijd een dag of 3 vreselijke buikpijn zo erg dat ik soms niet meer normaal rechtop kan lopen, als dat voorbij is komt de spanning weer om de hoek kijken, zou het wel of niet raak zijn, elke maand voel ik ook weer wat anders, wat weer wijst op een eventule zwangerschap. En dan wordt ik weer ongi, stort mijn wereld weer in en geloof ik er even allemaal niet meer in, probeer mezelf na een dag of 2 weer bij elkaar te rapen en hoppa daar gaan we weer beginnen met spuiten..... Tjaaa en dan vandaag de laatste iui gehad, mij voorgenomen niet meer te hopen,maar ook deze iui geeft weer hoop, omdat het weer anders is. Voor het eerst heb ik 3 eitjes inplaats van 1 de gyno geeft mij ook meer kansen, maar moet ik weer gaan hopen, weer alles gaan voelen en vervolgens weer instorten ..... Hoe lang ga ik dit nog volhouden en kan ik het hele ivf traject wel aan ??? Dit is al zo ontzettend zwaar voor mij.... Toch ga ik voor ivf ik wil zo graag nog een kindje, en heb daar echt heel veel voor over. Mocht het niet lukken na 3 ivf behandelingen weet ik dat ik er alles aan gedaan heb, en dan kan ik het hopelijk loslaten en een plekje geven, zodat er misschien ooit weer wat rust in mijn leven komt en deze achtbaan snel kan vergeten.. Ik heb het echt het gevoel of ik mezelf al 2 jaar kwijt ben geraakt, waar is die vrolijke altijd positieve en energieke vrouw gebleven??? Ik mis haar...........
Hoi Flower, Je verhaal is erg herkenbaar al ben ik zelf nog niet zover; ik heb net IUI 3 gehad en die is mislukt. Mag pas morgen testen maar eigenlijk weet ik al wel dat ik ongesteld ga worden. Onze vrienden hebben al een compleet gezin en wij zijn nog bezig voor de eerste. Het lijkt altijd wel of het bij een ander met niks gaat. Ik zie ook erg tegen een IVF traject op terwijl ik aan de andere kant wel graag een kind wil. Ik verlang soms terug naar 2-3 jaar geleden toen ik hier nog idee van had en dus veel minder zorgen had. Maar kom op meid, ga er toch voor. Je kan jezelf dan later niets verwijten. Succes!
Beide verhalen erg herkenbaar! Iedereen om je heen lijkt eenvoudig zwanger te worden (dat dat schijn is heb ik wel gemerkt, maar toch). Vrienden van wie het gezinnetje compleet is en die al aan een andere fase beginnen, terwijl wij nog aan de luiers moeten. Zelf ben ik net (1 aug) gestart met ivf. Op 14/8 had ik mij tp. Ik zag er best tegenop om aan het ivf traject te beginnen. Ik had 5x iui achter de rug, van okt 2011 - juni 2012, incl overstap naar ander (en beter) ziekenhuis. Ik vond de iui series al best pittig, laat staan hoe ivf zou gaan! Gelukkig hebben we een heel goed intake gesprek met de gyn en later met de verpleegkundige gehad. We hebben al onze vragen kunnen stellen. Tot nu toe is de ivf redelijk meegevallen; het enige wat tegenviel was de wat lage eiceloogst (6 ), maar je hebt er maar eentje nodig tenslotte! Bewust en onbewust heb ik weleens een "pauze" ingelast tussen de iui's in en tussen laatste iui en start ivf. Dat gaf een dubbel gevoel: aan de ene kant schuldig omdat je een maand "niets" doet (uitstel->afstel?), aan de andere kant fijn, omdat je een maand lang niet naar het ziekenhuis hoefde, geen prikken etc. Op een gegeven moment kon ik zeggen: "ach, die ene maand maakt ook niet meer uit". Nu kan ik dat nog wel even zeggen gezien m'n leeftijd (32), maar niet lang meer natuurlijk. @flower27: ik begrijp je verlangen, je vurige wens! Houd jezelf goed in de gaten! Even rust en afstand nemen is best heel fijn en helemaal niet erg! Dat wil niet zeggen dat je er niet alles aan doet, maar je lijf en geest hebben ook wel eens rust nodig. Je kan er dan veel beter tegen! Je klinkt zo somber en moe in je bericht! Straks heb je een heel mooi kindje, maar ben jezelf aan het eind van je latijn! Zorg goed voor jezelf! Heb je al getest? @miepje82: wat balen dat je iui niet is gelukt... heb je een test gedaan of werd je ongesteld. Succes!!
Hey, ook voor mij zijn jullie verhalen herkenbaar. Moed hoop en wanhoop liggen heel dicht bij elkaar in de mmm. Ik ben ook een paar keer door m'n knieën gegaan. Ieder onderzoek of iedere stap die we verder in de mmm gingen maakten me kwaad en moedeloos - het is niet eerlijk, het gaat niet lukken- maar gaven me tegelijkertijd ook weer hoop. Na de vierde iui ben ik overgestapt op ivf, eigenlijk op icsi. Ik zag er eerst heel erg tegenop. Het leek me zowat de verste stap die je kan gaan en ik was zo bang voor ook met deze technologie te mislukken. Ondertussen duwde het hele zwanger worden serieus op mijn schouders. Ik vond het vreselijk om andere vrouwen zwanger te zien of kleine kindjes. Ik kon het vaak niet meer aan en heb vele huilbuien en hysterische buien doorgemaakt; mede door de hormonen denk ik Mijn kinderwens wou ik niet opzij schuiven en dus gingen we door met de icsi. Achteraf bekeken viel het nog mee. Zoals bij iedere behandeling heb je een hoop geduld nodig en moet je jezelf laten leiden door de procedures, administratie, medicatie en je lichaam. Dit vraagt veel tijd en dus ook veel geduld. icsi bleek onze 'sleutel' te zijn. Na de eerste poging was ik zwanger. Het medische traject om zwanger te worden is zwaar. Het vergt veel van je zowel mentaal als fysiek, maar laat de moed niet zakken. Binnekort heb je een positieve test in handen en ben je de gelukkigste vrouw ter wereld. Je hebt er nu misschien niets aan, maar dan vergeet je al deze miserie en hervind je terug je energie en vrolijkheid.
Hallo dames, Gefeliciteerd met je zwangerschap Karnijn! Hoop en wanhoop liggen inderdaad dicht bij elkaar in de mmm. Maar het is goed om te horen dat IVF bij jou wel is geslaagd. Gelukkig is het voor velen succesvol. Mijn derde IUI is nu ook mislukt en ik heb er niet veel vertrouwen meer in dat dit een zwangerschap gaat brengen. Maar ja, je moet toch alle stappen doorlopen. Dus geduld... @Juudje; het is inderdaad moeilijk om soms even te moeten stoppen met de behandelingen, omdat je bijv. op vakantie gaat. Ik heb daar echt moeite mee, mede omdat ik zelf geen cyclus heb en het veel langer duurt voordat ik uiteindelijk weer kan gaan prikken. Ik ben 30 jaar geworden en in mijn omgeving is dat oud (ik moet me niet gek laten maken, maar dat doe je toch). Heel veel succes en ik hoop dat je snel zwanger bent! Liefs Miepje