De kunst van het loslaten..... Ik merk dat ik er moeite mee heb de kinderen los te laten. Stan is nog klein, maar Milan is 2,5 en wil meer zelf. Alleen mama vind dat moeilijk. Nu denken jullie misschien wat bedoelt ze. Nou, hem leren meer vrijheid te hebben op straat. Oppassen door mijn schoonouders (waar ik zelf niet zo'n geweldig contact mee heb). En meer van deze dingen. Ik kan me niet voorstellen dat hij over 1,5 jaar al naar school moet. Hij is nog zo klein!! Wie weet raad??????????????????????
Meer vrijheid op straat?! In welke zin bedoel je dat? Want mijn dochter die mag op straat alleen aan de hand lopen hoor! En ik laat ook niemand oppassen waar ik geen goed gevoel bij heb. Maar ik heb er geen problemen mee om haar naar de psz te brengen. Zij vindt het heerlijk en ik ook. Laat je anderen dan je s-ouders wel eens oppassen?
Snap het ook niet helemaal. Maar los laten gaat in stappen. De eerste stapjes dan laat je ze ook los zo werkt het ook met andere dingen je verlegd steeds meer je grenzen van wat jij goed vind als moeder en wat niet. Je werkt er naar toe je word er mee geonvernteerd weet niet hoe je het schrijft maar echt los laten hoeft nooit Dat onzichtbare lijntje dat ook al laat je ze iets alleen doen die er toch gewoon zit.
Ik heb het daar ook vaak moeilijk mee hoor, je zet een kind op de wereld dat je gelijk weer moet loslaten pfff. Hier wel met een andere reden. Sam moest toen ze net 3 was al met een taxi naar een speciale psz. O wat deed mijn moeder hart zeer zeg. Nu is ze 5 en gaat ze weer met de taxi naar een speciale basis school. Deze keer ging het met mij wel wat beter. Maar het blijft lastig merk ik. Laatst ben ik een ochtendje gaan mee kijken op school en zag dat ze eigenlijk meer kan dan ik dacht. Ik heb dat ook tegen de juf gezegd. Maar die zei ook dat geeft ook niet jullie hebben een verleden met haar van veel ziekenhuis enz. En wij gaan hier met de kinderen om zoals met elk kind! Ik probeer dat thuis nu ook steeds meer te doen.
En dan te bedenken dat dat nog pas het begin is.. dit is slechts oefenen in loslaten omdat je op afstand gewoon prima toezicht houd alsnog Overigens.. snap wel wat je bedoelt met oppassen door schoonouders en dergelijke.. en straks gaat hij naar psz ook nog.. en daarna de kleuterschool waar hij hele dagen weg is. Kleine stapjes.. het gaat beter als je ziet hoe hij er van geniet en er daadwerkelijk mee om kan gaan Maar eh.. vrijheid op straat zit er hier nog niet zo heel erg in hoor Meestal lopen wij hand in hand buiten... (behalve als er vriendinnetjes van school meelopen.. dan vliegt ze wel vooruit.. maar mopper ik continu dat ze op de stoep moet blijven ) Wonen wij natuurlijk ook hartje stad en jij waarschijnlijk niet.. dat zal ook een hoop schelen. En alleen buiten spelen.. tja ze denkt wel dat ze alleen buiten speelt.. Maar in praktijk laat ik de voordeur open en steek elke 5 minuten mijn hoofd om de deur. En dat alleen als de buurkindjes van 3 en 5 ook buiten zijn... hun ouders lopen namelijk ook steeds naar buiten om te kijken en alledrie mogen ze enkel tussen onze huizen komen (ca. 6 huizen afstand dus) Uiteindelijk regelt het zichzelf.. je ziet dat hij er aan toe is.. en met pijn in je hart geef je dan weer een beetje toe en voor je het weet.. zijn jullie er beiden aan gewend.
Vrijheid op straat???? :S Jayro loopt op straat met een hand vast en mag alleen buitenspelen binnen het hek. Dus hoeveel vrijheid moet een kind van 2,5 dan op straat??? En oppassen laat ik niemand waar ik geen goede band mee hebt, ze gaan alleen naar de gastouder, zelfs niet naar mijn eigen ouders. En dat loslaten zal mij nooit lukken, hopelijk als ze 18 zijn en knullen zijn van waarschijnlijk bijna 2 meten Ik zou zeggen, geniet er juist van! Basisschool zal inderdaad straks een nieuwe stap zijn, maar als je je daar 1,5 jaar van te voren al druk om gaat maken lijkt me alleen maar zonde van de tijd!
Volgens mij heb je vooral last van jezelf.. en de eerste vraag die je jezelf moet stellen is "waar ben je bang" voor.. en probeer dan eens het andere uiterste voor te stellen. Een jongen van 18 die z'n moeder belt om te vragen of hij wel mag oversteken omdat het zo druk is Zelf heb ik er weinig moeite mee (uh, behalve de eerste vier maanden van mijn eerst geborene.. oei!)... ik realiseer me dat het grootste goed wat ik mijn kinderen kan mee geven: zelfstandigheid en zelfvertrouwen is. Met die twee goed ontwikkelde punten kan je de wereld flink aan. Ik stimuleer het dus. Zelf uitkleden, zelf lopen maar ik maak risico afwegingen. Bij verkeer leer ik mijn kindje dus mijn hand vast te houden (oversteken). Samen snijden we het brood. Logeren doen we omdat het handig is maar vooral omdat het zo leuk is! Op deze manier leer ik mijn kindje dat om goeie redenen soms dingen samen moeten, niet mogen of juist moeten. Ik probeer te niet te behoeden maar te leren. En de eerste 2-3 jaar is dat natuurlijk nog heel beperkt maar vanaf 2,5-3 gaat het hard. Ze willen het en ze kunnen het ook! Geef ze vertrouwen, je moet eens kijken wat je er voor terugkrijgt!! Vanaf het moment dat je kindje geboren wordt is het jouw taak als ouder om een weldenkend, beschaafd, aardig en vooral zelfstandig wezen 'af te leveren'... dat is toch juist mooi? Duik eens diep in jezelf.. wat houdt JOU tegen? Enne.. loslaten? Ja.. het staat zo lullig als je met ze mee gaat naar de disco.. maar wat je wilt is dat ze JOU bellen als dat stomme joch haar gedumpt heeft of dat irritante meisje je zoon heeft beledigd. Dat is loslaten maar er ALTIJD ZIJN!
Ik heb er idd vooral zelf vooral last van. Voor degene die me niet begrepen. Milan wil op straat zonder handje lopen. Dat laat ik toe, echter alleen op plaatsen waar het kan. En bij drukte, oversteken etc, moet hij aan het handje. Ik probeer het hem toch echt te leren, want over 1,5 jaar gaat ie naar school en dan zal hij toch echt een stuk zelfstandiger moeten zijn. En ja je moet ergens beginnen. Mijn schoonouders willen graag oppassen, maar tot heden is dit pas 1 maal gebeurd. Het zijn goede mensen, alleen ik heb niet echt een klik met ze. Ik weet dat ze het beste met Milan voor hebben en Milan vind het zelf geweldig. Ik ben dus de enige die er moeite mee heeft. Ik denk dat ik er gewoon moeite mee heb dat hij groter en zelfstandiger wordt. Ook omdat hij over 1,5 jaar naar de basisschool gaat. Tis gewoon een gevoel.........