Hej iedereen, Ik weet niet of het hier juist staat maar ik zag niet zo snel ergens waar het wel hoorde. Ik ben enorm aan het twijfelen of we voor een 2 kindje zouden gaan. Mijn hart en gevoel zeggen ja mijn verstand zegt misschien. Het lijkt mij fanastisch om een 2de kindje te hebben. Ook voor ons dochtertje altijd een speelkameraadje, later iemand om dingen mee te bespreken waar je niet met je ouders kan over spreken enzo allemaal dingen die ik als enig kind gemist heb. Ook voor ons terug een zwangerschap en kraamperiode enzo. Heb ik bij dl enorm van genoten. Iedereen zei na haar geboorte ook dat ik geboren ben om mama te zijn. Ook als ik onze neefjes en nichtjes met broer/zus zie spelen en zie hoe nora ervan geniet om met kindjes te spelen kriebelt het wel. Mijn verstand geeft dan weer een paar nadelen. Nora gaat de aandacht en haar speelgoed moeten delen. Nu kunnen we haar alles geven wat ze nodig heeft/graag wil. Met een 2de gaat dat minder zijn. Nora kan perfect alleen spelen en is heel braaf altijd braaf geweest eigenlijk, wat als het 2de een huilbaby is? Ook blijft de vraag een beetje wil ik een 2de omdat ik ernaar verlang of omdat dat het ideaal beeld is in deze maatschappij? Manlief verlangt niet echt naar een 2de maar is er niet tegen en zou het doen om mij een plezier te doen. Wat ik wil met mijn verhaal? Geen idee mischien vooral even mijn gedachten op een rij zetten en eens horen of er nog waren die zo twijfelden?
Ikzelf zou er nooit voor kiezen om het bij 1 kindje te laten. In je jeugd is het niet zo'n ramp vind ik, dan zijn er genoeg andere kinderen om mee te spelen. Maar later als de problemen die men tegenkomt op volwassen leeftijd heftiger worden is het heel erg fijn dat je met een broer/zus de zorgen kunt delen. Wel willen wij als wij ooit een 1ste koter mogen verwelkomen en ons een tweede ook gegund is dit wel met een leeftijdsverschil van pakweg 3,5 tot 4 jaar te doen. Ik zelf verschil met mijn broertje 7 jaar en dat is wat te lang, maar de eerste jaren tot de eerste bijna naar de basisschool gaat volledige aandacht geven (bovendien van papa én mama omdat we beide thuis werken) lijkt me ideaal. Dus als je voor een tweede gaat, waarom er zo snel aan beginnen? Leeftijdsverschil van 3 of 4 jaar is ook geen probleem
Omdat ik een leeftijd verschil van 4jaar vrij veel vind. We zouden ten vroegste einde van dit jaar met de pil stoppen en aangezien het bijna 1,5j duurde eee ik zwanger was van dl verwacht ik dit nu ook.
De kleuterschool begint hier op 2,5j/3j Lagere school op 6j En Nora moet nu (spijtig genoeg soms) al 4 dagen in de week naar de opvang omdat we beide buitenshuis werken
'k zou voor een tweede gaan, vooral omdat de mensen zeggen dat je een geboren moeder bent. De nadelen/problemen die je noemt zijn in mijn ogen meer luxeproblemen. Alleen het puntje huilbaby kan ik inkomen. Ik zelf kom uit een groot gezin, en als kind heb ik het nooit als een nadeel ervaren dat je bijv. je speelgoed moet delen. Succes met de beslissing.
Ik nog eens met ml gepraat dat als hij een 2de echt niet ziet zitten of mij later ooit verwijten gaat maken in de zin van ik heb da 2de nooit gewild. Dat hij het dan nu moest zeggen en ik me over mijn kinderwens zou zetten (al eens eerder gedaan want ml wou aan het begin van onze relatie geen kinderen. Tot zijn zus en 1broer kindjes kregen en toen is hij van gedachten veranderd) En toen is het besluit gevallen dat we eind dit jaar met de pil stoppen! Volgende stap is hem overtuigen van een bevalling in het geboortehuis 500m verderop in plaats van in het ziekenhuis.
Ik begrijp je helemaal! Zat/zit met dezelfde vragen en gedachtes. Ik vind het heel bijzonder om te merken hoe snel de knop, bij mij, om ging en ik "ineens" dacht: ik wil voor een tweede gaan. Terwijl ik tot een maand of drie geleden daar echt niet aan moest denken! Wij hebben nu besloten om het te gaan proberen. Ik kan je niet echt duidelijk vertellen waarom. Ons meisje is super lief en makkelijk. Je weet natuurlijk nooit hoe nummer 2 zal zijn en hoe Femke daarop gaat reageren. Niet meer het alleenrecht over papa en mama. Wat betreft delen van speeltjes, daar voorzie ik geen problemen. Femke gaat twee dagen in de week naar de opvang waar ze dit natuurlijk ook al leert. En als ik zie hoe veel ze geniet van alle kindjes om haar heen, heerlijk! Ik denk wel dat het belangrijk is dat je het voor jezelf doet en niet omdat de maatschappij het van je verwacht en dat je zo voldoet aan een ideaal plaatje. Dat is namelijk onzin. Je bent, in mijn ogen een leukere moeder als je bewust kiest voor een en je daar goed bij voelt dan wanneer je voor de maatschappij gaat voor een tweede en je er niet goed bij voelt. (Hoop dat je snapt wat ik bedoel ). Succes met de keuze, maak hem vanuit je hart, dan komt het goed!
Wat bij mij de doorslag gaf was toen ik hoorde dat een kennis van ons beide ouders verloor in 2 jaar tijd. Zij is nu alleen, geen ouders en geen broers of zussen. Lijkt me vreselijk. Ons zoontje is wel al 6. Gingen ervoor toen hij 4 was, helaas gaat het bij ons niet makkelijk. Nu twee miskramen verder & 2 jaar proberen.