Hallo Op dit moment is het weer zo ver. Op 13 augustus was het erger. Toen had ik een buikje, en had het hart al zien kloppen. Het was met 8 weken overleden, in week 11 kwamen we erachter en daarna heb ik een curretage gehad. En nu was ik weer zwanger, maar ik wist meteen dat het verkeerd zat. Geen zwangerschapsverschijnselen. Zondag het eerste bloedverlies en net onder de de douche kwam het dikke bloed. Gelukkig doet het nauwelijks zeer. Wel merk ik dat ik er echt depressief van ben. Ik voel mij alleen. Mijn partner begrijpt het niet, snapt niet dat ik even niets meer kan dan huilen. Hij snapt de angst voor de miskraam niet en ook niet het gevoel van falen. Ik wilde altijd kinderen. Altijd. En nu blijkt het zo moeilijk. De dokters schijnen het ook allemaal niet te snappen... ook door hen voel ik mij niet serieus genomen. Ik voel mij even zo ontzettend alleen. Alleen thuis, bloedverlies en geen begrip van de buitenwereld. Toch maar zo de stad in om vrouwenmantel thee te halen, zodat het allemaal wat sneller gaat. Haal ik meteen St Janskruid, voor het gemoed. Zo, dat ben ik even kwijt. Liefs, Lily
Och meid toch, veel sterkte gewenst. Je staat niet alleen hoor, er zijn hier genoeg meiden die het snappen. Huil hier maar lekker uit, het is ook onwijs kl.... Niet alle mannen begrijpen het helaas, zij voelen niet wat wij voelen. Maar hetgeen dat hij moet doen is simpel: er gewoon voor je zijn. Mijn man begreep het ook niet, maar snapte wel dat ik superverdrietig was. Hij liet me geen moment uit het oog. Hij probeerde het in ieder geval te begrijpen. Ik duim voor je dat je partner dit ook zal doen, zodat jij je niet meer zo alleen voelt... Hele dikke knuffel!
Ik denk ook dat mannen het niet kunnen begrijpen, de vrouw is de enige die het voelt. Mannen kunnen wel begrip tonen voor de situatie en hun partner steunen maar ook iedereen is hierin weer anders. Dat wil niet zeggen dat ik bepaalde personen probeer goed te praten! Veel sterkte Lily!