Net hele verhaal gelezen, misschien ben je in het verleden te goed van vertrouwen bent geweest in deze man. Hij wist dat jij hem met open armen zou ontvangen en hij heeft hier op slinkse wijze gebruik van gemaakt met mooie praatjes. Hij is je niet waard. Na de eerste helft van dit topic dacht ik eigenlijk van als hij nu echt spijt heeft en echt zijn best wil doen dan moet hij dat laten zien, goede start voor hem zou zijn om in therapie te gaan. Je kan hem uitnodigen om mee te gaan naar een echo en hoognodige met hem delen, maar zou hem niet meer bij de bevalling laten zijn. Ik snap dat je voor je kinderen het liefst een leuk gezin wil, maar met deze man wordt het niet leuk zolang hij niet verandert en maar loze woorden en beloftes uit. Voor je eigen en voor je kinderen zou ik contact met hem minimaal houden, alleen hoognodige. Dan kunnen jij en je kinderen verder gaan met jullie leven en misschien kom je dan een man tegen die jullie wel waard is. Ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd!
Bedankt voor je uitleg en de tip. Ik zal het zeker onthouden. Wat een gedoe allemaal. Van die rompslomp waar ik dus eigenlijk niet op zit te wachten. Ben nog in twijfel of ik er samen met mijn ex op een fatsoenlijke manier uit kan komen, anders ga ik zeker hulp inschakelen om er toch op een enigszins goede manier uit te kunnen komen.
Dankje voor je reactie. Je slaat de spijker op zijn kop, zolang hij niet verandert is het onmogelijk om een leuk gezin samen met hem te vormen. Heb er maar weinig vertrouwen in dat hij kan veranderen. Hij is geen prater, maar ik zie niet gebeuren dat hij zelfstandig zijn (dubbel)leven kan omgooien, om het zo maar even te zeggen. Hij zegt wel dat hij spijt heeft en dat hij alles heeft verwijdert / zal verwijderen (contacten en dergelijke). Hij geeft aan dat als hij hierdoor alles kwijtraakt, hij begrijpt dat dit zijn verdiende straf is (zijn woorden). Oh ja en dat ik t.z.t. antwoorden zal krijgen van hem. Weet zelf ook niet precies wat dit inhoudt. Hij heeft voorgesteld om komende zaterdag iets te gaan doen samen, met ons zoontje ook erbij. Ik zit nog midden in de verwerking van het geheel en weet het gewoon niet. Ene moment denk ik dat het beste zal zijn als we hoe dan ook toch samen door een deur kunnen (voor de kinderen). Aan de andere kant weet ik niet of het mij zal lukken om de klap te boven te komen en het zodanig te verwerken dat een normaal contact nog mogelijk is. Bij de bevalling wil ik hem zeker niet hebben inderdaad. En heb (voor nu sowieso) besloten dat ik hem zo min mogelijk bij de zwangerschap wil betrekken. Dus ook naar afspraken of echo's vraag ik hem niet mee. Ik wil zeker nog een keer met hem praten, alleen al voor de verwerking. Zullen toch een aantal zaken besproken moeten worden. Het valt mij zwaar om te doen alsof er eigenlijk niks aan de hand is. Maar voel me nu ook schuldig tegenover mijn zoontje, omdat ik bang ben dat hij zijn vader mist. Kan hem ook niet helemaal ontwijken, want hij werkt hier in de buurt en af en toe komen we hem tegen. Heb er de afgelopen tijd al veel rekening mee gehouden en geprobeerd hem zoveel mogelijk te vermijden. Lukt ook wel, maar het is niet fijn als je moet omrijden of op andere tijden boodschappen doen bijvoorbeeld, alleen om hem niet te hoeven zien. Twijfel nog over zijn vraag om zaterdag wat te gaan doen. Moeten toch een keer de eerste stap zetten, maar of dat nu al is..?
Gister in de middag is hij dus naar mij toegekomen om dingen uit te spreken. Ik heb inderdaad enkele antwoorden gekregen. Waar ik al erg bang voor was, hij is 5 of 6 keer vreemdgegaan met twee verschillende vrouwen (wat hij zegt). En ik vind het zo erg dat hij mij (en ons kind) in dat vieze bed heeft laten slapen. Ik heb hem paar flinke tikken uitgedeeld. Misschien niet goed, maar ik kon mijn verdriet en enorme woede niet anders uiten. Hij zegt dat hij geen contact meer heeft. Dat alles is verwijderd en dat hij helemaal is gestopt (yeah right, voor hoe lang?). Hij zegt dat ik alles mag controleren en dat ie dan zijn wachtwoord geeft (dat had ie ondertussen veranderd toen hij erachter kwam dat ik het wist). Nou ja, ik heb er uiteraard weinig tot zeg maar géén vertrouwen in. Mijn zoontje had ik bij mijn moeder gebracht. Maar toen ze hem kwam thuis brengen was mijn ex er dus nog. Mijn zoontje was helemaal door het dolle heen, wist zich misschien ook niet goed een houding te geven? Helemaal blij dat we "samen" waren. Pffff. Daar was ik bang voor. Vanmorgen toen hij wakker werd vroeg hij meteen naar papa. Verder heeft ie het er ook niet meer over gehad, maar ik voel me meteen weer schuldig. Ik ben eerlijk gezegd nog geen stap verder. In eerste instantie was ik er klaar mee, géén contact meer. Hij heeft kansen genoeg gehad en ze stuk voor stuk verpest. Niet alleen naar mij, maar ook de kinderen. Een echte vader is hij nooit geweest. Heb geen zin meer om me iedere keer naar hem te moeten voegen, tevergeefs. Dus misschien moet ik daar toch bij blijven, geen contact meer. Maar dan knaagt het schuldgevoel naar mijn zoontje wel weer. Ik wil niet dat hij onnodige hoop blijft houden op een gezinnetje wat er misschien nooit meer van zal komen. Maar natuurlijk ook niet dat hij zijn vader mist. Denk dat het hoe dan ook erg moeilijk en verwarrend zal blijven. Komende week heb ik de eerste afspraak bij de psycholoog. Denk dat ik daar een hoop te bespreken heb en misschien dat dat me helpt om dingen wat beter op een rijtje te krijgen. Lijkt nu wel of deze puinhoop alleen maar groter wordt.
Geen contact is een optie, omwille van de kinderen zul je hem toch af en toe moeten zien helaas, stel je daar dus op in. Maar lees ik goed dat hij in jullie bed vreemd gegaan is? Dat vind ik nl nog een stap erger eerlijk gezegd. Ik denk dat hij in therapie moet als hij wil laten zien er echt voor te willen gaan. Hij gaat hier zelf echt niet uitkomen.
Ja dat lees je goed helaas. 😥 We hadden min of meer een lat-relatie. Hij is al jaren bezig met zijn huis verbouwen en ik woon met mijn zoontje in een huurhuis in een andere stad. Samenwonen in zijn huis was voor mij geen optie, omdat het niet leefbaar is met een kleine (was nog geen slaapkamer beschikbaar voor de kleine) en ik zit ook niet te wachten op een "help!-mijn-man-is-klusser"scenario. Daarom sliep ons zoontje ook bij ons in bed als we bij hem waren, want er was geen bed of iets voor hem. En ja, in datzelfde bed heeft hij dus met andere vrouwen liggen ,,,, 😭 Waarschijnlijk ook de bank en andere plekken waar ik liever maar niet aan moet denken. Het was de bedoeling dat wij eind dit jaar zouden gaan samenwonen, mits het dan in mijn ogen leefbaar zou zijn. Maar goed dit is onderhand verleden tijd. Nooit van m'n leven ga ik nog in dat huis wonen. En ja, ik ben het met je eens dat hij degene is die therapie nodig heeft voor dit zieke gedrag. Maar daar is hij de man niet voor. Hij zal denk ik eerder zijn schoen opeten dan dat hij met iemand zou gaan praten.
Oh ik dacht dat jullie samenwoonde en hij in jullie bed had gelegen. Dit is erg hoor, vreselijk zelfs maar dan vind ik het gevoelsmatig nog ernstiger omdat hij dan helemaa een grens is overgegaan door iemand mee naar jullie huis en jullie bed mee te nemen. Wel een vreselijk idee om te bedenken dat jij er daarna ook nog geslapen hebt.... Ik snap dat hij niet in therapie wil maar gezien je laatste post denkniveau dat hij nu inziet dat hij vreselijk fout is gewees. Aan hem nu op te laten zien hoe graag hij je terug wil en aan jou om na de therapie te bedenken of je dat dan nog wil.
Poeh wat verdrietig Mamahartje, en inderdaad een vreselijk gevoel en smerige gedachte dat hij met andere vrouwen in jullie bed heeft liggen rampetampen Wat betreft contact, ik ben het ermee eens dat je wel voor jezelf een scenario moet bedenken waarin hij nog wel zijn zoon kan zien (en andersom). Blijkbaar heeft je zoontje nog wel erg veel behoefte om zijn vader te zien en dat kan je hem ook niet ontzeggen. Misschien is het daarin wel een goed idee om een heel duidelijke situatie te schetsen waarin het voor je zoontje duidelijk wordt dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn (en komen) maar dat hij en papa niet uit elkaar zijn en elkaar gewoon nog blijven zien. Goed van je dat je de stap richting psycholoog zet! Al is het maar om jou van tips te kunnen voorzien mbt tot omgang met je zoontje of hoe je zelf weer op kunt krabbelen. Zo te lezen ben je een erg sterke vrouw, jij komt er wel! En zolang hij niet in therapie gaat zal hij zijn kop blijven stoten, de ezel. Hij komt zichzelf vast nog weleens tegen. En als hij echt zo rouwig is om het verlies van zijn 'alles' dan mag hij laten zien dat hij echt verdriet heeft door wel in therapie te gaan. Ik wens je alle goeds, een hele goede zwangerschap en hoop dat je er ook wat van kan genieten. Het is zo'n bijzondere tijd, het zou jammer zijn als die ei van een vent dat ook nog zou verpesten! Jij komt er wel meid, met 2 prachtkids
Bedankt voor jullie lieve reacties. Momenteel sta ik stil. Ik voel me depressief. Heb steeds meer moeite met mijn bed uitkomen. Vandaag kreeg ik een lief cadeautje voor het baby'tje en barstte in gigantisch huilen uit (en die huilbuien hebben zich nog een aantal keer herhaald). Ik voel me algeheel uitgeput en lusteloos, afgelopen dagen wordt het steeds erger. Ervaar ook veel schuldgevoelens. Alsof het mijn schuld is hoe alles gelopen is (tussen mij en mijn ex,, was ik niet goed genoeg? Heb ik iets verkeerd gedaan?). En dat mijn kinderen daarvan de dupe zijn, zonder hun vader opgroeien. En dat ik nu weer niet kan genieten van deze mooie zwangerschap, terwijl ik juist zo trots ben en ook dat ik al zo'n prachtig kind héb! Ik bof eigenlijk, maar.... Ik vind het zo erg. Ook is het dubbel om mee te delen dat ik zwanger ben. Eerst reageren mensen heel enthousiast en blij. Maar dan moet ik erachteraan vertellen dat de relatie voorbij is. En dan slaat de stemming direct om natuurlijk. Krijg dan van sommige mensen zelfs de vraag of ik de zwangerschap nog wel wil doorzetten. Dat doet pijn. Alsof mijn kindje dan het leven niet meer waard is? Ik ben bijna blij (als ik die emotie nog zou kunnen ervaren) dat ik morgen een gesprek heb bij de psycholoog. Wat dat betreft mag ik blij zijn dat ik er toch op tijd ben bijgeweest om dat te regelen. Maar leuk is het niet natuurlijk. En zie er ook wel tegenop, want weet niet waar ik überhaupt moet beginnen. Over de toekomst heb ik verder ook niet meer nagedacht. Ik laat het voor nu maar even bezinken. Sorry voor dit treurige bericht. Hopelijk kan ik snel weer wat positiefs zien in deze hele sh!tzooi.
Hai mamahartje supernaar om dit alles te lezen! Maar je positiviteit zal snel inslaan. Ik heb niet in exact dezelfde situatie gezeten maar wel een vergelijkbare. Ik heb een tweeling en hij nam na een paar maanden na de bevalling al de benen. Pittig dat het was, ik hield me steeds aan t contact vast zodra hij ook maar even uitreikte zat ik er weer in. Hopend dat we er toch voor konden gaan. Dit heeft zeker langer dan een jaar geduurd totdat ik realiseerde dat dit geen manier van leven is. Iets laten horen wanneer hij wilde, ze zien wanneer hij wilde, voor ons vechten wanneer het hem uitkwam. Ik weet eigenlijk niet zo goed te omschrijven hoe ik over die drempel heen ben gekomen maar je komt op gegeven echt op een punt dat dit jou eigenlijk stil doet staan. Praten helpt echt een hoop! En het roer omgooien al helemaal voor jezelf maar al zeker voor je kinderen, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Me kinderen zijn nu bijna 5 jaar en dat ik verder ben gegaan met me leven is het beste wat ik ooit had kunnen doen. Op momenten voelt het niet zo maar ik weet zeker dat je die punt ook zal bereiken. Overigens qua omgang, hij werkt mee of hij werkt niet mee. Niet gaan halen en trekken en steeds na te denken hoe het is voor je kinderen als hij er niet is. Zolang jij ze alles kunt geven en een liefdevolle omgeving hebt is zijn aandeel alleen maar bonus probeer het zo te zien. Praat erover en zorg dat je zelf weer stevig op beide benen staat alleen dan zal je hem kunnen toelaten zonder er weer in te blijven hangen. Bij mij heeft hij er uiteindelijk zelf voor gekozen er niet meer te zijn en nu een paar jaar later heb ik een partner die ze behandeld als eigen. Het leven is veelste mooi om je zo mee te laten slepen door iemand die jou zo laat voelen. Ik weet dat het makkelijk klinkt maar ik heb het echt zo ervaren. Knuffel en sterkte!!
YasK, bedankt voor je lieve reactie. Wat heftig, de situatie waar je in gezeten hebt. Heel fijn om te lezen dat je het tij hebt weten te keren! Brinta, lief dat je het vraagt! Het gaat nog niet zo goed. Laatste tijd is het heel veel huilen en heel veel eten. De gesprekken vind ik wel fijn. Ik ben nu twee keer geweest. De psychologe luistert goed en toont veel begrip. We zijn bezig met zoeken naar een plan van aanpak. Voorlopig blijf ik gesprekken volgen bij haar. Wilde in eerste instantie met therapie beginnen, maar na dit samen besproken te hebben zijn we het erover eens geworden hier toch nog voorlopig mee te wachten. Eerst maar eens de zwangerschap en de bevalling doorstaan en dan "wennen" aan de nieuwe situatie met de nieuwe baby. Daarna kan ik eventueel nog in therapie mocht het nodig zijn. Ik zie nu ook meer in dat het ook tijd nodig heeft om te "helen". En dat ik ook het recht heb om me daarover k*t te voelen en verdrietig te zijn. Verder heb ik een beetje besloten er min of meer open in te staan. Ik wil (en kan) nu nog geen beslissing nemen over de toekomst en hoe nu verder en wat ik wil. Heb ik ook duidelijk gemaakt aan m'n ex. Hij zegt dat hij er zo graag voor me wil zijn nu. Ik wil nu gewoon eerst aan de kinderen en mezelf denken, en me niet vastleggen aan een definitieve keuze wat betreft ex. We zien hem nu af en toe. Ook al vind ik het nog dubbel, ik denk dat het wel fijn is voor ons kind om toch hem te kunnen zien af en toe in een vertrouwde omgeving. Bij mij overheerst nog het verdriet en de woede, maar goed.
Jammer dat het nog niet zo goed gaat. Wel fijn dat de gesprekken je goed doen. Knap dat je je ex weer af en toe kunt zien, voor je kind is dat denk ik inderdaad het beste. Het blijft toch zijn vader, wat hij ook allemaal heeft uitgespookt.
Als je vanaf het begin 2e keus bent geweest, hoe kan je dan in hemelsnaam denken dat dat ooit veranderd en notabene nog een kind in deze situatie op de wereld zetten? Sorry.. Ik snap het gewoon niet. Heb ook verder geen tips over wat je nu het beste kan doen.
Was dit echt nodig? Als je het hele topic hebt gelezen dan zou je weten dat TS zich al slecht genoeg voelt. Daarbij kunnen mensen altijd veranderen, misschien was het anders geweest en was TS wel op de eerste plek komen te staan.
Thanks Brinta. Moet er bijna om lachen, die reactie. Waarom dan reageren met zo'n opmerking, als je er zelfs bij aangeeft geen tips te hebben. Maar goed, toch bedankt voor de bijdrage. Ik ben al erg blij dat ik hier op het forum een en ander van me heb kunnen afschrijven. Er is een hele hoop gebeurd sinds ik het onderwerp heb geopend. En vind het fijn dat er toch veel dames zijn die er toch begrip voor hebben en me gesteund hebben met lieve woorden en tips. Ondertussen blijf ik een beetje "hangen" in de situatie en wil nog geen definitieve beslissingen nemen. Mijn ex komt nu 1 keer per week, zodat ons zoontje hem wel nog regelmatig kan zien. Ik probeer alles zo goed mogelijk alleen te regelen voor de baby. Mijn ex komt niet mee naar afspraken/echo's. En ik wil denk ik ook zijn hulp niet bij het opknappen van de babykamer. Voelt wel heel eenzaam, maar ik denk dat ik nu voorlopig sterker sta alleen, dan aan hem blijven hangen.
Achja, misschien zit haar broek vandaag een beetje te strak. Fijn dat je ex 1x per week komt om je zoontje te zien, zo gaat dat bij mij momenteel ook. Lijkt mij alleen zo moeilijk om daarbij ook nog zwanger te zijn. Je wordt toch elke keer weer met elkaar geconfronteerd en dat lijkt mij heel moeilijk omdat je dan toch de belangrijkste dingen in een zwangerschap wel helemaal alleen doet.
Ja het is ook wel heel moeilijk om hem iedere keer te zien. Ik voel me erg gekwetst en doe dan afstandelijk. En zodra hij weg is mis ik hem weer. Hij doet wel heel erg lief voor me en toont uitsluitend begrip, ook als ik gemene opmerkingen naar hem maak. Hij wil natuurlijk graag nog een kans en bewijzen dat hij wél die man/vader kan zijn, maar ziet ook wel in dat dat voor mij misschien te laat is. De zwangerschap maakt het wat dat betreft zoveel lastiger. Hij is oprecht blij en toont ook wel veel betrokkenheid en biedt overal zijn hulp aan, maar steeds houd ik hem toch op afstand, uit zelfbescherming. Hoewel ik ook wel juist verlang naar zijn steun. Heeeeeeel dubbel. Oh ja daar moet ik wel bij zeggen dat ik heel weinig mensen in mijn omgeving heb waar ik echt op kan terugvallen. Dus ook praktisch gezien speelt het allemaal weer een rol.
Kan je dan niet net zo goed toch zijn hulp aanvaarden? Je mist hem nu ook elke keer als hij weer weg is, en je zal denk ik (als ik tenminste naar mijzelf kijk) toch altijd een zwak voor hem houden. Het gevaar is er dan natuurlijk wel weer dat je nog dichter naar elkaar terug groeit. Maar aan de andere kant zijn de gevoelens er nu ook nog wel en dan maak je het jezelf tenminste iets makkelijker door het niet allemaal alleen te hoeven doen.
Dat is precies het dilemma op dit moment. Ik wil juist naar hem uitstralen dat ik hem niet meer nodig heb. Ik kan natuurlijk niet ontkennen dat ik het anders had willen zien of dat ik me alleen voel, maar het voelt aan de ene kant niet goed om zijn hulp nu te accepteren, na alles wat er is gebeurd. Voel ik me dan net weer te trots voor. Terwijl, aan de andere kant, zou hij juist wel inzet en goede wil kunnen tonen door te helpen, en zodoende toch wat "goed" te maken. Ik ben hem in feite niks verplicht, maar misschien kan ik het wel zo gaan zien dat hij mij én de kinderen nog wél iets verplicht is. Het is soms erg scheef, als je bedenkt dat alle verantwoordelijkheid voor de kinderen bij moeder gelegd wordt, terwijl vaders heel makkelijk overal voor weg kunnen en mogen lopen.