Moeilijk he! Ik ben laatst verhuist en heb de vader van mijn zoon wel laten helpen met zijn slaapkamer. Ik dacht inderdaad, na alles wat jij hebt gedaan en voor al die tijd die jij steeds mist met je eigen zoon mag je best wel eens wat terug doen. Het liefste had ik hem ook nog alle bonnen gegeven en de helft van alle spullen laten betalen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan hahaha.
Ja het is ook inderdaad niet meer dan logisch dat een vader ook bijdraagt, zowel als hulp in de opvoeding als financieel. Dus eigenlijk had hij best de helft mogen bijdragen! Maar ook hierin snap ik je volkomen. Ik heb ook zoiets van "ik betaal alles zelf wel" Heel fijn en goed dat je ex in ieder geval wel heeft geholpen met de slaapkamer. Het klinkt misschien ook erg ouderwets, maar echte mannenkracht komt soms toch wel goed van pas wat dat betreft!
Ja eigenlijk was het inderdaad niet meer dan logisch. Maar dan komt ook bij mij de trots weer. Ik vind het ook nog steeds belangrijker dat ze elkaar zien dat dat hij iets bijdraagt in de kosten. Maar blijft inderdaad wel lastig. Bij mij kwamen na het helpen gelijk weer de gevoelens van zie je wel, hij is wel een goed mens hij kan best veranderen. Terwijl ik als ik realistisch denk gewoon weet dat hij niet te vertrouwen is.
Wat moet dit voor jullie toch moeilijk zijn, echt knap dat jullie zo voor jezelf en jullie kindjes kiezen! Ik heb hier geen ervaring mee, maar ik kan me wel voorstellen dat dit constant een tweestrijd is tussen trots, realiteit en hoop en liefde.
Herkenbaar wat je zegt Brinta. Zo stond ik er ook heel erg in. Elk gebaartje wat hij deed of elke belofte die hij maakte, had ik weer zoiets van "Zie je, hij wil er wél voor ons zijn! Hij heeft wél echt die (vader)gevoelens en wil samen een gezin vormen!" En vooral omdat in mijn geval uiteindelijk hij dat ook zo verwoordde en aangaf helemaal voor mij te kiezen en voor onze relatie te willen gaan. Bevestigde mijn gevoelens. Maar nu is er toch echt wat veranderd voor mij. Voorheen was ik echt verliefd op hem en hield van hem. En nu ben ik zo gekwetst en mijn hart zo gebroken dat ik die gevoelens niet meer kan voelen. Ik weet ook niet of dit tijdelijk is, juist omdat mijn liefde voor hem altijd zo diep ging. Er is een grote leegte achtergebleven. Floorriieejj, dankjewel voor je berichtje. Het is ook inderdaad een constante tweestrijd. En wat het ook zo moeilijk maakt is dat hij de vader is van mijn kinderen. Dat betekende zoveel voor mij, dat wij samen zoiets perfects hadden gecreëerd. Ook wat dat betreft zijn mijn gevoelens veranderd. Het voelt nu meer als een (heel vervelend gezegd, maar niet zo bedoeld) ongelukje. Ik houd zielsveel van mijn kinderen, maar het had net zo goed een ander kunnen zijn die zwanger van hem was geworden. En toch mis ik juist die partner aan mijn zijde om al dat bijzonders samen mee te beleven.