3 dagen al last van de jeuk, kwart van de zwangerschap ging gepaard met eczeem dus slaape loze nachten, nu gelukkig geen eczeem. Al sinds week 39 last van rommelende darmen, minstens 2x per dag ontlasting en wat lichte buikkrampjes. Geen enkel teken van beginnend bevalling? Was 39 weken en 6 dagen, sinds 12 uur op de bank tv aan het kijken, om 02:55 val 5 minuten in slaap, word wakker voel gelijk een hele rare getril in mn baarmoeder. Ging naar de wc, dacht weer te moeten plassen, op de pot gezeten, toen viel zon 10ml in de pot, ik vond het maar vreemd, want ik had nog niet geplast. Toen ik keek zag ik vlokken in de pot, ik heb klein beetje bloed afgeveegd. Toen dacht ik vliezen gebroken??? Waar blijft de 2 liter vruchtwater dan??? Ik wist het bijna zeker dat het vruchtwater was, heb snel was gedraaid, kinderkamer dingen klaargezet, mn mannetje werd wakker, vroeg kwaad wat ik aan het doen was? Waarom ik niet ging rusten. Toen zei ik door de jeuk kan ik niet slapen dus ik dacht ik ga een beetje opruimen. Hij zei: wat ben je aan het doen nu? Ik zei dat ik was had gedraaid want volgens mij is 1 druppel bloed op mijn lakentje gevallen op de bank. Toen zei ik, nou bereid je maar voor want mn vliezen zijn gebroken. Mannetje gelijk wakker, ging sigaretje opsteken. Dus ik grapte nog dat ik blij was dat ik steeds had bijgehouden anders had ik een oerwoud beneden. Mannetje lachen en zegt blij te zijn dat zn zoontje straks niet uit de jungle komt Mn vliezen waren pas 15 minuten gebroken, ik ging 2 sneetjes brood eten, voelde heftige rugweeën die om de 5 a 6 minuten kwamen, ik zei dat ik rugpijn had. Mannetje ging mn rug masseren, had hij geleerd op zwangerschapscursus. Na nog eens 15 minuten ging mijn rugweeën stralen naar mn buik. Ik vond het al heftig worden, ging ademhalingsoefeningen doen, rug masseren hielp niet meer. Rug en buikween kwamen om de 4 minuten, ik ging onder de douche zitten met douchekop op mijn onderrug gericht. Mannetje ging verloskunde bellen, ondertussen weeën nog pijnlijker geworden dat ik niet meer kon opvangen dus ik kreunen. Verloskunde belde terug, dat ze aankwam. ik uit de douche, mannetje hielp met afdrogen, slaapjurk aangetrokken, ging op bed liggen, kon niet meer normaal ademhalen van de pijn. Na een tijdje was de verloskunde er, getoucheerd 3 cm ontsluiting. Weeën kwamen om de 3 minuten en hielden minstens 1 minuut aan. Ze zei dat ik nog 3 cm thuis moest doorbrengen voordat ik naar het ziekenhuis kon. Toen zei ik dat ik pijnstilling wou omdat de weeën te pijnlijk waren, ze zei dat het kon maar dat ze mij over moest dragen aan de verloskunde in het ziekenhuis. Ik vond het prima! Als ik maar pijnstilling kreeg. Ik wou ademhalen zoals ik op zwangerschapscursus had geleerd, maar dat kon ik niet! Mannetje en verloskunde vertelden mij hoe ik moest ademhalen, ik luisterde niet en kon niet ademhalingsoefeningen doen. Ik met alle moeite aangekleed, maxicosi en weekendtas in de auto op weg naar het ziekenhuis met de verloskunde. Ik voelde elke drempel en bocht die de auto maakte. Uit de auto gestapt met een zak in mn handen, in de gang van het ziekenhuis kokhalzen, ik gaf niet veel over. Aangekomen in een van de bevalsuites, ik ging op bed liggen. Bijna aan het hyperventileren van de pijn. Dus nog een verloskundige en verpleegkundige die mij vertellen hoe ik moet ademen, maar nee ik luister niet! Moest een half uur aan de ctg, ik kon wel janken van de pijn, na 10 minuten kwam de verpleegkundige terug dat ze elektrode op het hoofdje van de baby moest plaatsen want het werd anders niet goed geregistreerd. Ik smeekte de verpleegkundige en verloskundige om pijnstilling maar dat mocht nog niet. Ondertussen heb ik mannetje zn handen fijn geknepen met elke wee. Verpleegkundige nam bloed af, ik kreeg infuus, bloeddrukmeter werd omgedaan. Omdat ik pijnstilling zou krijgen, moesten ze mij extra in de gaten houden, ik ondertussen smeken om pijnstilling. De verloskunde zei dat er nog 4 mensen voor mij waren, maar dat ze mij als eerst helpen, dus ik bedankte hun en zei dat ik niet zoveel pijn had verwacht. Eindelijk kwam de verpleegkundige de kamer binnen met een infuuspomp en zei vrolijk, ik heb snoep voor jou. Ze legde uit hoe Remifentanil infuuspomp werd. Dat ik dus op een knopje moest duwen om medicatie te krijgen. Maar ik moest 1 wee opvangen totdat de volgende pomp ging werken. Eenmaal op de knopje geduwd na een paar seconden voelde ik geen pijn meer. Ik viel in steeds in slaap, zo lekker voelde het om even geen pijn te voelen, even je ogen dicht na dagen niet geslapen te hebben door de jeuk. Maar nu voelde absoluut geen jeuk meer, sinds de vliezen waren gebroken. Ik deed mn ogen open en zag soms mannetje bij me zitten en verpleegkundige en verloskunde binnen lopen maar verder viel ik steeds in slaap. En dan weer wakker omdat het was uitgewerkt en ik moest weer op de knop duwen. Dus ik kon niet goed ademhalen van de ontsluitingwee, mannetje zn hand fijn knijpen, kreunen, niks dat helpt, 20x op de knop duwen. Maar de pomp is beveiligd anders had ik al binnen de eerste minuutjes al overdosis. Na 3 uurtjes aan de infuus zeg ik tegen mannetje dat ik naar de wc moet als ik de wee op moet vangen. Verpleegkundige, verloskundige, en 2 co-assistenten lopen binnen. Ik smeek hun dat ik naar de wc moet, want ik wil niet op bed poepen. Ze zeiden dat het normaal was en dat ze het bijna bij elke vrouw zien. Infuuspomp wordt weggehaald. De co-assistent legt uit hoe ik moet persen. Ik voel geen pijn meer maar een drukkend gevoel in de vagina en anus. Dus ik probeer het 1x, pak mn beide benen, kin op de borst, en naar de buik persen. Ik zeg dat ik dat niet kan en niet wil doen. De co-assistent legt nog eens uit dat ik 3x moet persen per wee, dus ik zeg tegen de mannelijk coassistent, kom jij het doen dan:x!. Dus ik luister niet, kijk mn mannetje vragend aan, hij moedigt mij aan om 3x per wee te persen, dus ik probeer het maar nog een keer. Ik pers, ik denk na dat het niet zo is zoals je het op tv ziet. Nu voel ik het zelf, in plaats van een video van een bevalling, waarbij je denkt dat ze gewoon moet poepen in plaats van een kind uitpersen. Ik zeg dat ik het niet kan en niet wil. Iedereen begint te lachen, de verpleegkundige zegt dat ze anders koffie moeten gaan drinken als ik niet wil persen. Bij de volgende perswee, zeg ik dat ik niet wil persen! En verspil zo nog een paar persweeën. De verloskunde zei dat als ik gewoon perste dat ik binnen een paar minuutjes, een babytje in mn armen had. Dus ik vraag hoe vaak ik nog moet persen totdat hij eruit is. Ze lachen, want zoiets vraag je niet als je maar 2x hebt geperst. Ik heb een paar keer geperst, zonder mn best te doen. En toen zei ik dat ze mij maar een knip moesten geven omdat ik het niet kon. De verloskunde zei dat het niet zomaar deden en zei ik zie zijn hoofdje al en ze zegt vraag je man dan hij kan het ook zien. Dus ik kijk mn mannetje aan, hij zegt echt waar ik kan zn hoofdje al zien, hij heeft een bos haren. Ik lach naar iedereen en naar mn mannetje en zeg dat ik niemand in deze kamer geloof dat het zo is. Ik vroeg hen om een spiegel erbij te halen want ik wou het zelf zien ipv 5 personen die mij voor de gek wilden om mij aan te moedigen om te persen. De verloskunde zei hier voel zijn hoofd maar. Dus ik verbaasd voelen. Verdomme ik voelde zn hoofdje. En nu lachte ik echt, voelde ik echt zn hoofd? Nu perste ik met elke wee 3x nu deed ik mn best. De verpleegkundige en co-assistent hielden mn benen omhoog en ik persen. Ik voelde zn hoofdje naar buiten komen, ik even gillen, en daarna kwam de rest naar buiten en werd op mijn borst gelegd. Ik helemaal blij, mn beide mannetjes aan het huilen, ik bleef mn nieuwe kereltje maar aankijken, zag en hoorde niemand om me heen. Deze kleine kereltje heeft mij 20 weken lang geschopt in de buik, en nu konden we hem eindelijk ontmoeten. Zijn trotse papa heeft de navelstreng doorgeknipt. Ik en mn mannetje vonden het raar dat onze kereltje zo klein en mager was terwijl de verloskunde zei dat we een flinke kerel zouden krijgen van 9 pond maar kleine Rashid weegt maar 3000gram. We hebben tijdens de laatste weken ons zorgen gemaakt of de 10 pakken Pampers maat 2 hem wel of niet passen, en we hebben maar 3 stuks kleding maat 50 gekocht de rest is 62. Verbaasd zijn we, maar heel erg blij met onze gezonde kereltje. Ik moest 1x persen voor de placenta, met alle plezier. Daarna werd ik gehecht aan beide binnenschaamlippen want ik had scheurtjes, ik dacht gaan jullie je gang, ik vind alles oke. Ik heb gedoucht en werd aangekleed, Rashid kreeg apgar scor 9/10/10. Uitslag van de navelstreng was binnen omdat ik resusnegatief was, kreeg ik een anti-D spuit. We gingen beschuit met muisjes eten, families werden gebeld. Vaders werden opas en moeders werden omas. we werden feliciteert door de verloskundige, verpleegkundige en de co-assistenten. Ik heb nog tegen de co-assistent gezegd: als ik iets raars tegen jou gezegd heb dan sorry. Hij zei ach dat horen we vaker.
Ik belde mn vriendin op want ik dacht dat zij op 19 oktober jarig was omdat ik door de laatste zwangerschapsweken niks meer bijhield. Dus zij zegt klopt ik ben jarig! Ik zei vertelde haar dat onze zoontje op haar verjaardag was geboren. Zij helemaal blij en vond het grappig. Samen met kleine Rashid hebben we de taxi naar huis genomen.