2e gecompliceerde zwangerschap wat leidde tot een 2e vroeggeboorte

Mijn 2e zwangerschap

Na de zwangerschap en bevalling van mn dochter, heb ik altijd gezegd “Nooit meer”. Ik heb veel meegemaakt tijdens en na de zwangerschap van haar en was zo bang dat als ik weer zwanger mocht zijn hetzelfde zou meemaken. Ik had eens moeten weten…

Zwangerschap van Noah was al vanaf het begin erg zwaar en heel erg spannend. We waren erg bang voor wat er komen gaat en we hadden het ook niet gepland.
Ik testte 4 dagen voor mijn NOD. Ik zag een lichte 2e streep, positief! Ik was zo in shock waardoor ik de loodgieter voor de deur heb laten staan en de deur niet opende toen hij tig keer aanbelde. Na 4 positieve testen kon ik het nog steeds niet geloven. Ik hoopte dat ik op die bewuste maandag alsnog ongesteld zou worden. Niet dus!
Ik maakte een afspraak met mijn gyn en kon met 8 weken bij haar terecht.
Met ruim 5 weken kreeg ik opeens last van hevige bloedingen en pijnlijke krampen in mijn onderbuik. Aangezien ik toch onder behandeling bij de gyn was, mocht ik mij gaan melden bij SEH. Ik kreeg mijn eerste echo, het was geen miskraam en ook geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik was erg blij en opgelucht maar aan de andere kant ook heel erg bang en onzeker. Dit kwam mij zo bekend voor! Zo begon het namelijk ook bij mn dochters zwangerschap. Alleen pas met week 13.
Vanaf week 6 (hartje begon toen te kloppen) t/m week 10 kreeg ik een wekelijkse echo. De bloedingen en krampen bleef ik houden helaas.
Vanaf week 10 begon ik mij onbewust te hechten aan Noah. Die week kreeg ik een echo en zag hem zo met zijn voetjes trappelen en hij klom tegen mijn baarmoederwand omhoog en maakte een koprol. Ik was opslag verliefd. Vanaf dat moment moest ik mij 3 keer per week melden bij mijn gyn voor een echo. Ook in het weekend!
Helaas kreeg ik met 11 weken last van harde buiken. In eerste instantie wilde ik het niet geloven. Dit is erg vroeg! Met dochterlief had ik ze pas met 20 weken. Ik vertelde het aan mijn gyn en ze bevestigde het. Dat was sowieso geen goed teken!
In de tussentijd werden de bloedingen erger en bleef ik last houden van pijnlijke krampen.
Alsof het niet erger kon , kreeg ik met week 14 spontaan weeën, om de 4 min harde buiken. Iedereen, ook mijn gyn, schrok hiervan. Mijn gyn wist vanaf dat moment dat het niet lang meer zal duren. Ik bleef hoop houden!
Omdat ik in een dip zat heeft mijn man mij verrast met een echo geslachtsbepaling bij Baby's world in Leidschenveen. Renee is een top vrouw en neemt echt de tijd ervoor! We waren daar al eerder geweest met onze dochter (17 weken geslachtsbepaling & 24 weken 3/4D echo, supermooi). We kregen te horen dat het een jongentje was en hij zat zo vertederend te duimen net als zijn zus. Je kon ook zien dat ze dezelfde vorm neus hadden.
Onderweg naar huis heb ik zo gehuild. We hebben een koningskoppel, zo mooi! Maar diep in mijn hart was ik verdrietig! Het voelde zo NIET goed!

Na overleg met andere gynaecologen werd besloten om mij vanaf week 15 proluton-injecties te geven. Dat is een bepaalde hormoon die de baarmoeder rustig houdt! Het is een nieuw middel op de markt maar de cijfertjes laten veel goeds zien! Ik hoopte dat het een wondermiddel voor mij zou zijn! Normaal beginnen ze ermee met week 16 t/m week 36. Ik mocht al met week 15 beginnen. Ik kreeg die prik in de spier in mijn bil. Gemene ding!
Helaas deed het niks en lag precies met 15+3 weken in het ZH op de verloskamers met weeën om de 2 a 3 minuten. Er was sprake van funneling en de baarmoedermond was verkort. Weer een schrik van ons leven maar alsnog hadden we hoop.
Ze vertelden ons dat ze NIKS zullen en kunnen doen. Het kindje is NIET levensvatbaar. Ze zullen pas met 24 weken gaan remmen. En pas met 24 weken mogen ze het kindje helpen. Tussen 24/26 weken moet het kindje zichzelf na de geboorte bewijzen anders doen ze nog steeds niks. Pas met 26 weken gaan ze actief behandelen (reanimeren, beademen etc.) net als bij dochterlief!
Precies met 16 weken ging ik naar huis. De weeën waren gestopt en ik kreeg mijn 2e prik proluton. Toen ze weer dat ding in mijn bil prikte, zat ik stilletjes in mezelf dit te roepen "Plz doe je werk, Plz doe je werk, Plz doe je werk"! Ik hoopte vurig dat het wat deed.
De volgende dag (16+1 wkn) kreeg ik een vervroegde 20-weken echo. Noah was zo lief aan het duimen en hij was helemaal compleet met alles erop en eraan. Helemaal kerngezond tot hoeverre ze dat kunnen beoordelen. Ik moest 2 dagen later terug komen.
Op die bewuste donderdag was het begonnen.
Ik was 16+3 weken zwanger! Ik werd wakker met pijnlijke harde buiken en de weeën waren weer begonnen....

....(Ik moet mijn bevallingsverhaal schrijven en daar ben ik nu mee bezig. Erg moeilijk!)....

In ieder geval de bevalling heeft 3 dagen geduurd. Uiteindelijk ingeleid, veel bloedverlies (ruim 2 liter), op de OK placenta laten verwijderen, een paar uur bijkomen op IC, Noah pas 8 uur later kunnen zien, heel veel verdriet, opname op kraamafdeling voor bloedtransfusie en het ergste voor de 2e keer met lege buik en handen het ZH verlaten.

Thuis geen kraamhulp (wel een hele lieve mama hoor), geen kind, geen buik, erge naweeën, veel bloedverlies, uiteindelijk na een week zijn ze achtergekomen dat er een stukje placenta was achtergebleven. Dus weer naar het ZH. Daarnaast de stress om alles snel te regelen voor de begrafenis en (geboorte)kaartjes.
En uiteindelijk wordt je kind in een gat in de grond gestopt en weg is Noah…alsof ie nooit heeft bestaan! Ik voelde me letterlijk leeg en gevoelloos op dat moment. Kon het haast niet geloven!

 

Donderdag 28 januari 2010
Zwangerschapsduur 16,3 weken


Om 4 uur ’s ochtends werd ik wakker. Ik voelde de krampen in mijn buik. Ik legde mijn hand op mijn buik en voelde dat ik een harde buik had. En ja hoor; het rommelde weer!
Ik was gelijk klaarwakker en werd er verdrietig van. Ik hoopte dat als ik naar de wc zou gaan en mijn blaas zou legen, dat de harde buiken dan wat minder zouden worden. Helaas!
Ik bleef de harde buiken om de 4 minuten houden. De pijn straalde naar mijn rug en had een drukkend gevoel naar beneden. Dat laatste was nieuw voor mij!
Gelukkig had ik in de ochtend om half 10 een afspraak bij mijn gyn. Tegen half 6 viel ik weer in slaap!
Rond 7 uur was ik weer wakker. Ik stond op en merkte dat mijn buik erg onrustig was en de harde buiken kwamen nog steeds om de 4 minuten.
Ik stapte onder de douche en hoopte dat de pijn in mijn rug zou verdwijnen. Jammer genoeg hielp het niet maar ik knapte wel van op!
Na het ontbijt kleedde ik mn dochter aan en bracht haar naar de opvang. Ik reed weer verder richting het ZH.
Aangekomen in het ZH rende ik naar de wc om te plassen. Heel de ochtend had ik het gevoel dat mijn blaas vol zat en ik kon ‘m niet legen. En ik bleef maar plassen en dat drukkend gevoel naar beneden werd erger! Het bloeden was gelukkig niet verergerd!
Na een half uur werd ik naar binnen geroepen door mijn gyn. We gingen niet naar haar behandelkamer. Ze viel in op de follikelpoli en gebruikte een andere behandelkamer. Ik volgde haar. Toen ik plaats nam in de stoel tegenover haar voelde ik de tranen opkomen. Ik werd emotioneel en vertelde haar dat het wéér begonnen was.
Ze vroeg mij of ik het gevoel had dat ik moest bevallen. Een piepklein stemmetje in mijn achterhoofd riep ‘ja’. Huilend vertelde ik haar dat ik het niet wist. Heel even dacht ik aan de dag ervoor; bezoek aan de kapper, het huis schoonmaken, mijn (vlucht)koffer inpakken… Zou het iets betekenen?
Ik moest mij uitkleden en ze zou mij onderzoeken. Er werd een uitwendige echo gemaakt. De baby deed het prima en zat heerlijk op zijn duimpje te zuigen. Zo vertederend, net als z’n zus! Omdat ze ook een inwendige echo wilde maken moest ik weer gaan plassen zodat ze een betrouwbare cervixlengte zou krijgen. Ik kreeg een potje mee om mijn urine in op te vangen zodat het op de kweek gezet zou worden. Ze dacht dat ik een blaasontsteking heb omdat ik continu moest plassen en het gevoel had dat ik mijn blaas niet leegde. De inwendige echo werd gemaakt. Mijn baarmoedermond was 3 cm lang dus ik zat nog niet in de ‘gevarenzone’. Alleen was er wel sprake van funneling(1cm en dit kreeg ik nooit te horen, heb het laatst in mijn medisch dossier gelezen)! Het bloeden was niet verergerd tegenover 3 dagen terug toen ik weer op controle was bij haar. Ze voelde aan mijn buik en ze kon duidelijk de harde buiken met de hand voelen. Als laatst wilde ze toucheren. Helaas kon ze niet bij mijn baarmoedermond komen want die zat hoog/achter. Ik mocht mij gaan aankleden!
Ik kreeg antibiotica voorgeschreven en mijn gyn maakte zich zorgen. Ik mocht naar huis en moest in de avond weer langs komen want ze zou nog steeds aan het werk zijn. Ze vroeg welke tijdstip mij het beste uitkwam. Ik antwoordde dat ik na etenstijd wel kom komen. Dus om 20 uur kon ik terecht op de verloskamer. Als de pijn erger werd moest ik mij onmiddellijk melden.
Ik nam met gemengde gevoelens afscheid van mijn gyn. Ik was opgelucht dat de cervixlengte 3 cm was. Maar ik was ook heel verdrietig en verward. Waarom zo vroeg al weeën en waarom kan mijn gyn dit niet laten stoppen?
De schoonzus van een goede vriendin had ook een afspraak bij de gyn en die bood aan om mij naar huis te brengen. Ik nam het aanbod gretig aan. Thuis aangekomen deed in mijn joggingpak aan en ging met een kruik op de bank liggen. Ik belde de psycholoog en annuleerde onze afspraak voor die middag. De rest van de ochtend en heel de middag heb ik daar gelegen. Mams kwam langs en die hield mij een paar uur gezelschap. Manlief kwam vroeg van zn werk en nam eten voor mij mee. We aten die avond tegen 17 uur. Ondanks mijn pijnlijke rug en onrustige buik heb ik mijn bami met smaak gegeten.
Na het eten besloten mijn man en ik om terug te gaan naar het ZH. Manlief bracht Jay weg naar mijn moeder en ik poetste mijn tanden en stopte een paar boeken en tijdschriften in de vluchtkoffer. Tegen half 7 gingen wij richting het ZH niet wetend dat ik een paar dagen met lege handen en buik thuis zou komen.
Aangekomen in het ZH gingen we naar de 12e etage richting de verloskamer. Mijn hart bonsde in mijn keel en ik trilde als een sprietje. Ik vond het zo eng. Zouden de weeën dit keer wat hebben gedaan?
Op de verloskamer aangekomen meldden we netjes bij de balie. Mijn naam stond heel groot op het bord achter de naam van mijn gyn. Ik vertelde dat ik een afspraak had met mijn gyn om 20 uur, maar ik vertrouwde het niet en ben eerder gekomen. De jongeman achter de balie vertelde mij dat mijn gyn ergens in huis was en dat hij haar zou oppiepen. Mijn gyn nam haar pieper op en vroeg hem of hij mij alvast wilde onderzoeken. Hij was namelijk een arts-assistent. Hij bracht ons naar een kamertje en maakte alvast een uitwendig echo. De baby deed het prima. Ik moest mij uitkleden en hij maakte ook een inwendige echo. Hij meette mijn baarmoedermond en die was op dat moment 2,4 cm. Ik schrok en keek mijn man aan. De arts-assistent wilde ook graag ff toucheren. De baarmoedermond was een beetje open en het was wat verweekt. Hij vertelde ons dat hij alles zal doorgeven aan mijn gyn en dat zij straks komt om te bespreken wat er gaat gebeuren.
Na 10 min klopte mijn gyn op de deur en kwam binnen met de assistent. Ze vertelde ons dat er veranderingen zijn sinds de ochtend. De baarmoedermond reageert wel op de weeën. Voor de rest is het onvoorspelbaar; gaat het doorzetten tot een bevalling of zullen de weeën stoppen? Dat weet zij niet! Ze wilde mij opnemen en ik moest sowieso de nacht daar doorbrengen. Mijn man ging mijn koffer uit de auto halen en ik stelde een paar vragen aan mijn gyn. Ik smeekte haar of ze mij niet kon helpen om dit te laten stoppen. Helaas kon zij niks aan mijn situatie veranderen en moest gewoon aankijken hoe dit zal aflopen. Ze raadde mij aan om een slaappil in te nemen en lekker te gaan slapen. Ik vertelde haar dat ik geen slaappil wilde. Ze zag dat ik erg teleurgesteld was en vertelde mij dat ze heel de nacht aan het werk zal zijn dus mocht er iets zijn of ik had vragen dan kan ik altijd naar haar vragen.
Zij ging weg en een verpleegkundige kwam binnen en begeleidde mij naar de kraamafdeling. Ik kreeg plek in een tweepersoonskamer. Mijn man was in de tussentijd al teruggekomen met mijn koffer. We hebben stilletjes afscheid van elkaar genomen en hij beloofde mij dat ie mij een paar keer in de loop van de nacht zal bellen.
Het was inmiddels al half tien. Mijn kamergenote zat te slapen dus ik trok mijn pyjama aan en ging ook maar in bed liggen. Omdat ik niet kon slapen stuurde ik mijn man en een paar andere familieleden een sms en probeerde alsnog te slapen. Hoewel ik geconcentreerd naar de voetstappen van de verpleegkundigen op de gang zat te luisteren, viel ik na een poos alsnog in slaap.

 

Lieve lieve Jufffie. Wat vreselijk dat dit jullie is overkomen. Ik lees je verhaal en hoop tijdens het lezen (tegen beter weten in) op een goede afloop. Ik kan me nog zo goed herinneren dat we hier de strijd van jou en je dochter hebben meebeleefd. Zij bleek gelukkig een heeeeel sterk meisje te zijn en het maakt me blij om te lezen dat ze hard op weg is naar haar 3e verjaardag. Maar haar kleine broertje mocht dan nog zo sterk zijn, voor hem kwam het allemaal te vroeg.

Ik wens jullie het aller- allerbeste toe en zou zo graag willen dat je een onbezorgde 40 weken durende zwangerschap zou mogen meemaken. Al zal het voor jou nooit onbezorgd zijn, dat snap ik wel. Ik vind het enorm knap hoe je erover schrijft en hoop dat het je goed doet je verhaal hier te delen.

Maar één ding is zeker. Het is niet alsof Noah nooit heeft bestaan. Met zijn veel te korte leventje heeft hij jullie aangeraakt en voorgoed veranderd. En ook hier zijn velen die hem weliswaar nooit gekend hebben, maar die hem nooit zullen vergeten. Lieve Noah, rust zacht.

 

sterkte jufffie!!
knap dat je het hebt kunnen opschrijven, ik weet nog dat ik destijds je onderwerp heb gevolgd en je opschreef dat Noah* was geboren.

 

Vrijdag 29 januari 2010
Zwangerschapsduur 16,4 weken


Iets over twaalven in de nacht werd ik wakker. Ik moest zo nodig plassen en haastte mij snel naar de wc. Ondanks dat ik geplast heb bleef ik die irritante drukkend gevoel op mijn blaas houden. Mijn rug deed pijn en mijn buik was erg onrustig. Ik kroop gauw het bed in en ging op mijn rug liggen. Met mijn hand op mijn buik bleef ik in het donker staren naar het plafond.
Opeens werd mijn buurvrouw wakker en ze deed het licht aan. Een paar minuten later zag ik de verpleegkundige van de nachtdienst binnen komen. Hij ging naar haar toe en ik hoorde haar vragen of hij een po voor haar kon halen om te plassen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ze klaar was vroeg ie haar of ze de injecties voor de longrijping had gehad. Toen ik dat hoorde wist ik gelijk dat ze minimaal 24 weken zwanger moest zijn. Ik dacht gelijk aan de bevalling van dochterlief. Met 25 weken kreeg ik de 2 prikjes voor de longrijping. Gelukkig bleef ze een week zitten en hebben de prikjes hun werk gedaan. Ik was heel even verdrietig en ook een beetje jaloers. Ik was toen ruim 16 weken en had zeker nog ruim 7 weken te gaan. Nog zó lang!
Inmiddels was de verpleegkundige klaar met mijn buurvrouw en kwam naar mij toe. Hij vroeg hoe het met mij ging. Ik vertelde hem dat ik nog steeds om de 3 a 4 minuten harde buiken kreeg en die zorgden voor een zeurende pijn in mijn onderrug. Hij legde zijn hand op mijn buik en ging de tijd bijhouden. Toen ie klaar was vertelde hij mij dat ik gewoon moest ontspannen en proberen te slapen. “Goh, daar had ik wat aan”, dacht ik op dat moment. Hij deed het licht uit, klapte de deur dicht en weg was hij. Een beetje geïrriteerd ging ik op mijn zij liggen en legde mijn hand op mijn buik. Zo probeerde ik met Noah te communiceren en ik vertelde hem dat het goed zou komen. Na een intiem gesprek met hem pakte ik mijn mobiel en zag dat het inmiddels half 2 was. Ik had een paar gemiste oproepen terwijl mijn mobiel op stil stond. Ik legde mijn mobiel op het nachtkastje en draaide mij om op de andere zij. Ik was doodmoe en probeerde niet meer te piekeren. Wonderbaarlijk viel ik alsnog ik slaap.
Helaas begon ik weer te dromen. In mijn droom was ik aan het bevallen en niemand wilde mij helpen. Alle artsen zaten naar mij te kijken met hun handen op hun rug. Ik bleef hun smeken om hulp maar tevergeefs…Ik schrok wakker en voelde gelijk de zeurende pijn in mijn rug en buik. Ik zat opeens rechtop in bed. Er bekroop mij een beangstigend gevoel. Mijn hart ging tekeer en ik haalde diep adem. Ik pakte mijn mobiel en het was inmiddels al 4 uur. Ik probeerde mezelf te kalmeren en ging weer liggen. Ondanks dat het ‘maar’ een nare droom was, kon ik het niet loslaten… dat gesmeek klonk nog steeds in mijn oren!
Ik had besloten om niet meer te gaan slapen. Met mijn hand op mijn buik ging ik weer klokken. Nog steeds harde buiken om de 3 a 4 minuten. Na een tijdje was ik de harde buiken ‘kwijt’. Ze waren er wel dat voelde ik, maar ik kon ze niet meer voelen op de hand!
Mijn gedachten dwaalden af. “Zal ik de 24 weken halen?”, “Zal hij een goede start hebben?”, “Zullen de artsen ingrijpen?”, “Zal hij ook zoveel complicaties hebben net als zijn zus?”, “De kans is nu nog groter op hersenbloedingen, NEC, Open Ductus, BPD, infecties etc. Zal hij het overleven?”,”En later? Kans op een normaal leven?”,”Kan ik hem loslaten op het moment dat ie de kracht niet zou hebben om te vechten?”, “2e keer een kind als prematuurtje, wat voor impact heeft dat op mij en mijn man?” en ga zo maar door…Ik slaakte een zucht en dacht aan ruim 2 jaar terug. Mijn meisje heeft de strijd gewonnen, we hebben zoveel geluk. Ze heeft zoveel geleden en heeft zoveel moeten doorstaan. En nu een heerlijke peuter, zo eigenwijs als ze is! Weer slaakte ik een zucht en besefte ik dat de harde buiken nu wel wat pijnlijker deden. De harde buiken kwamen nu om de 3 minuten en hielden een minuut aan.
Het was inmiddels half 6 en de verpleegkundige kwam binnen. Hij vroeg hoe het met mijn buik is. Ik vertelde hem dat ze nu om de 3 minuten kwamen en pijnlijker waren. Hij ging weer even voelen. Na een paar tellen vertelde hij mij dat hij mijn gyn ff op de hoogte ging houden.
Na ongeveer 10 minuten kwam een arts-assistent van de nachtdienst binnen met een echo-apparaat. Ik kende haar al van mijn vorige opname (een week geleden). Ze kwam naast mij zitten op het bed en legde haar hand op mijn buik. Ze vertelde mij dat ze heel duidelijk de harde buiken kon voelen. Ze kwamen om de 3 minuten en hielden zeker meer dan 30 seconden aan. Ze maakte een echo van mijn buik en ik zag mijn lief kereltje stuiteren in mijn buik. Zo te zien was hij klaarwakker en begon aan zijn ochtendgymnastiek! Ik moest mij gaan uitkleden want ze wilde ook een inwendige echo maken. Mijn hart bonsde in mijn keel. Hoe raar het ook klinkt, maar op dat moment vond ik de inwendige echo (het opmeten van mijn cervixlengte) belangrijker dan de uitwendige echo (echo van het kind). Ik keek naar de monitor en kon helaas niet goed kijken naar de opmetingen ivm nachtblindheid. De arts had het licht niet aangedaan in de kamer omdat mijn kamergenote aan het slapen was. Ze bleef maar elke keer meten en printjes maken van de echo’s. Opeens vroeg ze mij of ik mijn vuisten kon maken en onder mijn billen kon zetten. Ze vroeg mij ook om aan te geven wanneer ik weer een harde buik had. Omdat ik zo ongemakkelijk lag, spande ik mijn buikspieren aan waardoor ik het gevoel had dat ik continu een harde buik had. Ik gaf het ook aan en zij vertelde mij dat ze wilde gaan toucheren. Ik vind het altijd een vervelend onderzoek, maar als het moet dan moet het. Heel even kwam er iets in mij naar boven wat aan het weigeren was. Het rommelde zo erg, zou ze door het toucheren het juist niet gaan stimuleren? Voordat ik het wist, had de arts haar handschoenen al aan en wilde gaan toucheren. Binnen een paar tellen was ze klaar en ik kleedde mij gauw weer aan!
Ze deed haar handschoenen uit, zette het echo-apparaat uit en kwam naast mij zitten. Ze vertelde mij dat ze op de echo zag dat als ik geen harde buik had de baarmoedermond 3 cm was, maar zodra ik een harde buik had was er sprake van funneling over het hele traject. Je moet het vergelijken met een ballon. Een ballon heeft een tutje. Ballon is de baarmoeder en het tutje is de baarmoedermond. Als ik geen harde buik had dan is het tutje 3 cm lang en als ik een harde buik had dan had ballon geen tutje en zat daar gewoon een opening waar de vliezen uitstaken. Ze vertelde ook dat ze tijdens het toucheren kon voelen dat de baarmoedermond al week en voor de helft al verstreken was. Ze kon met 1 vinger al op de vliezen komen. Ze heeft niet doorgevoeld! Ik schrok hiervan en mijn oren suisden. Ik werd er heel stil van en zat haar alleen maar aan te staren. Ze vroeg mij of ik vragen had. Ik schudde mijn hoofd en zij vertelde mij dat ze mijn gyn ff op de hoogte ging houden en daarna zal ik te horen krijgen wat ze zullen doen. Toen de arts-assistent weg was, moest ik echt ff bijkomen van het slecht nieuws. Er spookte van alles in mijn hoofd en ik had nog steeds hoop. Ik beloofde mezelf om doodstil in bed te liggen totdat de weeën gingen verdwijnen.
Na ongeveer 10 minuten kwam de verpleegkundige binnen en die vertelde mij dat ik met bed en al naar de verloskamer moest!

*wordt vervolgd*