Getwijfeld om dit topic te openen maar ik doe het toch maar want ik weet het gewoon heel even niet meer en ik hoop hier wat hulp te vinden. Ik heb een dochtertje van bijna een jaar. Een echte tweeling met 2 gezichten Jantje lacht , Jantje huilt. Ze kan heel vrolijk en gezellig zijn maar ook heel driftig en heel zeurderig en vooral dit laatste nekt mij momenteel omdat het (vind ik) best wel erge vormen aan neemt. Elke dag huilt,schreeuwt en dreint zij verschrikkelijk. En eigenlijk alleen naar mij toe ,want ja vaders is ook in thé picture maar ze trekt en hangt erg aan mij. Ik verzorg haar ook voornamelijk. Ik kan niet naar het toilet of de was ophangen of ze gaat zeuren en krijsen en dreinen. Een broodje voor haar smeren is zelfs heel stressvol omdat zij maar blijft huilen en dreinen. Aan mijn kleding trekken en krijsen. Achter mij aan kruipen met vol " verdriet" Negeren heb ik geprobeerd , werkt niet, ze gaat alleen maar harder dreinen. Volgens CB moest ik tijdens het plassen, enz tegen haar blijven praten. Maar dit werkt ook niet. Haar overal proberen bij te betrekken, helpt niet. Bezig met haar verschonen? huilen.... haar niet oppakken, huilen. Met haar spelen, wordt ze driftig en gaat ze gooien en weg slaan. dagjes uit is momenteel het enige wat helpt en dat ze dan heel vrolijk en lief is. Ik ga echt heel vaak met haar weg, wandelen, speeltuin,ballorig, dierentuin, spelen met andere kindjes (nichtjes enz) boodschappen doen, winkelen enz ook 2 x per week naar de crèche voor 2 uurtjes. Maar ik kan niet continu weg met haar, A kan ik dat niet dagelijks bekostigen want sommige dingen zijn echt prijzig en B ik moet ook werken en het huishouden draaien. Alles is zij snel beu en het enige wat haar kan bekoren is de tv maar ik wil dit gewoon niet continu. Ik wil gewoon dat ze lekker speelt met haar (vele) speelgoed en dat ze lekker rond kruipt en ontwikkeld. maar zij schijnt zich zelf niet te kunnen vermaken voor langer dan een aantal minuten en ziekt dingen op die zij juist niet mag en lijkt zichzelf erg in de weg te zitten. Ik hoop van ganse harte dat het maar een leeftijdsfase is en dit over gaat. Maar ik zoek wel desperate tips om hier door heen te komen want ik loop echt op het randje van mijn tandvlees. Ik breng haar soms weg voor een middagje naar haar oma en dan hebben we beide even iets anders. Maar het is voor mij niet afdoende. Ik zoek eigenlijk gewoon een (betere) manier om er mee om te gaan. Want ik wil heel graag gewoon genieten van mijn meissie.
Wij hebben hier ook zo'n fase gehad en toen ze eenmaal kon lopen was het ineens over.. Was ongeveer met 14 maanden trouwens..
Hier ook wel een fase gehad dat ze erg aan mij hing. Kon niks doen zonder haar op de arm. Heb haar gewoon altijd opgepakt, tja soms lastig en dingen die echt niet gaan bewaren om tijdens haar slaapje te doen. Maakte voorheen ook altijd eten van te voren, want geduld had ze ook niet echt Gaat eigenlijk sinds haar verjaardag een stuk beter. Dartelt nu lekker rond als ik bezig ben, speelt vaak alleen. Kom eigenlijk alleen nog aandacht vragen op momenten dat ik even lekker op de bank zit. Dan wil ze gezellig erbij zitten. Ik zou dus haar behoefte volgen, ze is nu nog klein. Wellicht ook gefrustreerd omdat ze nog niet alles kan. Komt vanzelf goed is mijn ervaring
helaas gaat dit niet al zou ik het willen. Ik heb een baas en een huishouden. ik probeer haar al zoveel mogelijk tegemoet te komen
Het is echt een leeftijdsfase. En inderdaad, niet de prettigste. Ik werd er af en toe naar van. Hier werd het minder toen dochter begon te lopen en was het voorbij toen dochter begon te praten. Ik denk nu wel dat er een gespannen wisselwerking is ontstaan tussen jullie beide. Je geeft aan dat je op je tandvlees loopt en dat voelt je dochtertje haarfijn aan. Ten minste, bij ons kan ik dat wel terug herleiden. Ik heb wel tips: - Geduldig reageren op je dochtertje. - Zorg voor voldoende ontspanning voor jezelf; sporten, avondje weg met een vriendin etc. - Maak van de 'vaste' rituelen op een dag (samen eten, luier verschonen, bedritueel, fruit eten) momenten waarop je onverdeelde aandacht voor haar hebt. Zing een liedje, lees onder het broodje eten samen met haar een boekje. - Bedenk dat het een fase is, en dat het over gaat! - Plan niet teveel in op een dag aan huishoudelijke taken. Gewoon wat moet doen en niet meer. - Als ik merkte dat mijn hoofd omliep, dan ging ik naar buiten. Lekker fietsen en dat werkte ontspannend voor mij en mijn dochter. Succes hoor!
Dank je wel voor je comment ja ik ben misschien momenteel ook wel wat te gespannen heb ook een beetje het gevoel er alleen voor te staan (man is ziek) ik draai dus alles alleen, heb een baas, heb een eigen bedrijfje dus al met al komt er veel druk op mijn schouders om quota's te halen (en ik moet eerlijk bekennen, ik heb een zware vorm van adhd en kan mij dus erg druk maken om niet afgemaakte zaken en laat niet makkelijk de boel de boel) ik probeer wel echt veel tijd in mijn dochter te steken , dat begint al om 06.30 en eindigd pas om 19.30. Maar als zij woest wordt met spelen en ik laat haar begaan (sta op en ga op de bank zitten) en zij gaat dan dreinen en krijsen dan heb ik echt moeite om nog gemotiveerd te blijven. Vooral ook omdat dit eigenlijk telkens is. ik hoop echt dat deze fase snel over gaat. Wil namelijk wel een leuke mama blijven en geen chagrijnige mama
Die twee dingen heb ik ook. Maar als ik werk gaat ze naar het kdv en het huishouden doe ik op andere momenten. Is ze wakker en ben ik vrij dan is al mijn tijd voor haar. Nu hoeft dat gelukkig niet meer zo, zoals ik al zei speelt ze nu al vaker en langer alleen. Dus nogmaals komt vanzelf goed en heb je de tijd niet om haar behoefte te volgen komt het vast ook goed alleen zal ze dan wat meer van zichzelf laten horen (lees dreinen/zeuren).
Deze periodes komen hier ook af en toe terug. Ook rond het jaar had Dennis zo'n fase. Erg vermoeiend en 't vraagt engelengeduld!! Ook ik heb een huishouden en een baas dus hetzelfde verhaal als velen van de moeders hier, en toch moet je jezelf voorhouden dat het 'maar een fase' is. Over een tijdje wordt het gemakkelijker en zul je zien dat je dochtertje weer meer dingen kan, of meer woordjes kan zeggen etc. Op momenten dat ik er erg doorheen zat/zit (Dennis is ook niet een fantastische slaper, altijd mega vroeg wakker dus ik was bij tijden echt, ècht hondsmoe) liet ik hem soms wel eventjes alleen op z'n kamer spelen.... klinkt rigoreus.. maar 't hielp hier af en toe. Even een toelichting alvorens commentaar te krijgen; Als er even geen land met 'm te bezeilen viel, liet ik 'm lekker even, d.w.z. kwartiertje / 20 min. alleen met 't speelgoed op zijn kamer spelen. Vaak was dat voor hem toch weer even heel wat anders en interessanter dan beneden en hij kon even z'n 'gang gaan' zonder door mama op de lip te worden gezeten. Ik bleef dan boven en ging de was opvouwen of iets dergelijks, hoorde wel wat ie aan het doen was maar op z'n kamer kan niets gebeuren qua omvallen van dingen of zo, dus liet 'm lekker. Soms jengelt ie eventjes als ik dan wegga, soms begint ie na 10 minuutjes, maar meestal hoor ik na een paar minuten allerlei kraaitjes en brabbeltjes of zit ie te zingen... Ik dacht dan namelijk ook altijd (en 't is natuurlijk ook wel vaak zo) dat Dennis beslist bij mij in de buurt wilde zijn maar het tegendeel was ook wel eens waar. Soms kan ik aan hem merken dat ie 't heerlijk vindt om eventjes met rust gelaten te worden. Dan kan ie echt heel lang met bijv. 1 puzzeltje of 1 boekje zitten spelen. Voor mij is dit tegelijkertijd een adempauze, even tot 10 tellen of uithuilen, even diep ademhalen en er weer 'tegenaan'. Ik weet natuurlijk niet of dit ook van toepassing is op je dochtertje maar je vroeg om tips en dit is één van de weinige die hier in dat soort fases echt helpen.
Tijdens slaapjes of in de avond. Of het weekend, is vriendlief ook thuis. Kunnen we de taken verdelen. Nu doe ik het gewoon waar zij bij is, ze claimt niet meer zo sinds ze goedkan lopen.
Hier ook heel erg lang gehad... ze was echt een soort aapje aan mijn been. Werd er echt moedeloos van.. heeft echt wel een maand of 3 geduurd... En op het moment dat ik er echt niet meer tegen kon ging ze opeens zelf weer spelen en kon ik gewoon door het huis lopen zonder een huilerig meisje achter me aan. Het is hier gestopt toen ze zelf kon gaan staan en langs de tafel kon lopen. Momenteel is ze weer 2 dagen ontzettend onredelijk en is mijn aapje weer terug.. ik denk dat dit stopt zodra ze straks echt kan gaan lopen *spannend!* Tot die tijd deed ik: - het huishouden tijdens haar slaapjes. Gelukkig slaapt ze 2 a 3 uur op een middag. Genoeg tijd dus! En ik moet eerlijk bekennen dat het af en toe echt niet aan kant was hier hoor.. dochter ging nou eenmaal voor... haar behoeftes vind ik belangrijker dan een opgeruimd huis. - Ik ging heel veel met haar op pad. Gewoon lekker wandelen of even langs oma. Fietsen vind ze ook heerlijk. - Lekker op de grond gaan zitten. Ik kon als ik op de grond zat gewoon tv kijken terwijl zij aan het spelen was... zolang ik maar in haar buurt zat en ze me aan kon raken hihi. - En vooral inderdaad bedenken dat het tijdelijk is.. en het is een hele lange adem die je moet hebben en ik ben ook best boos geweest op haar hoor. Het is gewoon mega pittig, maar je zult zien dat ze je opeens loslaat. En toen ze een week zelf speelde wilde ik graag weer een knuffel, maar wilde zij niet meer. Succes!
Wij hebben ook een lastige periode gehad, wat er toen aan de hand was weet ik niet, maar dochter heeft ook een erg pittig karakter, hangt erg aan me, en heeft een periode ook alleen maar gezeurd, gejammerd, huilen begon al uit bed en ging heel de dag door. Tenzij ik inderdaad wegging, of ze in de draagdoek deed. Ik probeerde mn dag maar zo goed mogelijk door te komen door 's ochtends als we aangekleed waren etc buiten te gaan wandelen, dan was 't al redelijk snel tijd voor boterham ( Zeur zeur ) en was vouwen etc met dochter in de draagdoek op de rug. Ik weet niet hoe we 't doorgekomen zijn hoor, maar nu gaat 't weer heerlijk! Ik heb mn rust en mn ritme terug en ze slaapt gewoon zoals ze al maanden niet gedaan heeft. Je schrijft je wilt dat ze met haar vele speelgoed gaat spelen. Misschien heeft ze juist teveel prikkels om zich heen? Als je eens probeert alles weg te zetten behalve bv 3 boekjes, 1 knuffel en een ander speeltje? En dan zelf beginnen met spelen en kijken of ze het een minuutje vol kan houden? Heb je een draagdoek, of sta je daar open voor? Dan kan je je dingen zoals brood smeren en dat soort dingen doen met je kindje op je rug? ( 't gaat over, echt! ) Plassen, kan ze dan mee naar de wc? Hier zit ze soms, vooral 's ochtends, op schoot op de wc omdat ze anders staat te huilen, op andere momenten leeft ze zich uit met een leeg wc rolletje of speelt ze in de gang...
Ik probeer voornamelijk in de avond uren te werken zodat zij er het minste hinder van ondervind en kan dus geen huishouden dan draaien. Ook met de middag slaap niet want zij wordt wakker van de zuiger en we wonen nou eenmaal gelijk vloers Zij heeft inderdaad veel speelgoed maar verdeeld over twee opberg plaatsen. Zij krijgt elke dag weer wat anders (dus niet tegelijk) om het aantrekkelijker te houden. zij loopt ook al via de tafel, kasten en bank in de ronte maar ik heb het idee dat dat niet afdoende is voor haar dus ik loop ook veel met haar aan de hand want dat wil ze graag Ik heb geen draagdoek en ben daar ook geen voorstander van aangezien ik al bij fysio loop vanwege rug klachten en mijn dochter vrij groot is met haar 78cm en 10,5kg Ik zit idd ook wel op de grond de laatste week omdat ik bemerk dat ze dan rustiger is ondanks dat ze mij verder dan wel links laat liggen. Zodra ik op de stoel of bank ga zitten gaat zij dreinen en aan mijn kleding trekken Blij wel om te horen dat dit dus een bekend iets is op deze leeftijd en dat het dus idd maar om een fase gaat en niet om wat anders. Ik zal dan maar gewoon tijdelijk nog wat harder op mijn lip moeten bijten.
Oooh ja, héél bekend... rond de 1e verjaardag was voor mij de heftigste fase die we tot nu toe doorgemaakt hebben. Ik vond het vreselijk. Ik ging ook vaak van huis, al was het maar een stukje wandelen of fietsen, naar d ekinderboerderij of speeltuin, hoeft niet altijd duur te zijn maar even eruit hielp vaak al voor even... Maar echt, het gaat over! Ik heb wel altijd er aan toegegeven trouwens, ik denk dan dat ze mama ook gewoon echt nodig hebben.
Is een duw wagentje niks. waar ze achter kan stappen? Zo kan je misschien zelfs nog wat huishouden doen en kan ze achter je aan lopen? En als ze straks echt kan lopen misschien een mini stofzuigertje, zodat ze mama na kan doen? Kan ze misschien mee helpen met je.
je schrijft dat de tv ook wel helpt maar dat je daar niet aan toe wilt geven. Maar goed wat heb je liever een dochter die tot rust komt tijdens tv kijken en dat jij even lekker kan schoonmaken/ koken/ kop thee drinken. Of een op haar tandvlees lopende moeder met een klein huilerig aapje om haar been. Blijkbaar zit je docher zichzelf momenteel erg in de weg en heeft ze jouw nabijheid hard nodig. Jouw nabijheid heeft alleen een positief effect als hij met liefde en rust wordt gegeven. Doordat je lichtelijk "overspannen" aan het raken bent sla je na mijn idee de plank mis, door niet te kiezen wat voor jullie beide helpend is. Dat veel tv kijken in een 'normale" situatie niet pedagogisch verantwoord is weten we allemaal, maar soms kan het in andere situaties jullie door een moeilijke situatie heen lozen en wat meer rust geven, zodat jij ook wat meer ontspannen bent en jouw nabijheid ook weer met liefde en rust gegeven kan worden.
wat een feest van herkenning! Hier ook een meisje dat alleen maar aan het dreinen, zeuren en aan mama's haar been hangt. Was altijd een pria slaapster, maar sinds 3 weken wil ze niet eens meer alleen op haar kamertje zijn. Meteen staan en krijsen als we de deur uitlopen. Ik was al bang dat het aan ons lag, maar nu ik dit hier lees moet ik dus gewoon ff flink doorbijten en gaat het wel weer over.
Ik ben bang mijn dochter te verpesten met teveel tv. Zij mag in de ochtend tv kijken en nog even als wij eten. Zij is er wel echt "verslaafd" aan en zie wel eens van die oudere kinderen die alleen maar tv kunnen kijken en dat wil ik wel voorkomen.
Televisie hoeft echt niet slecht te zijn in mijn ogen. Daarbij maak jij als moeder toch uit of je kindje later veel tv kijkt of niet. Ik zou me daar echt nog niet druk om maken. Oudere kinderen die de hele dag televisie kijken doen dat omdat de ouders dit toelaten in mijn ogen.