Niet vanzelf sprekend is ? ik schrok me kapot ... ik was zwanger meteen in de 1e ronde na het stoppen met de pil.. paar maanden later kwam ik hier op het forum terecht, en toen kwam ik er pas achter dat zwanger zijn, niet voor iedereen zelfsprekend is jammer genoeg. terwijl je om je heen eigelijk alleen maar baby's of dikke buiken ziet voor mijn gevoel. op school enzo werd altijd zo gewaarschuwd van, pas op je kan zo door de kleinste "foutjes" zwanger zijn. dat valt vies tegen voor sommige... waneer kwamen jullie daar achter? pas toen het bij jezelf niet lukte bijvoorbeeld? of bij vrienden? vertel ... (hoop dat dit de goeie plaats is voor de topic)
Ik was in ronde 7 zwanger van onze eerste frummel... Had eerlijk verwacht dat ik sneller zwanger zou zijn.. Uiteindelijk ben ik hartstikke blij dat ons verder leed bespaard is gebleven.. We liepen namelijk al bij de fertiliteitsarts ivm een korte luteale fase. Maar uiteindelijk gelukkig toch spontaan zwanger...
wij zijn na 4,4 jr zwanger geraakt na een 3 maand proberen begon ik als een gek te vloeien 3 maanden lang huisarts kwam met allerlei middeltjes om het te stoppen totdat ik hm half over zn bureau sleepte en een echo eisde en dan ook nog de vraag waarom ik dat zou willen :x uiteindelijk heb je zelf zon voorgevoel na de uitslag van de echo is het balletje gaan rollen in t ziekenhuis werden we van t kastje na de muur gestuurd uiteindelijk van ziekenhuis veranderd en die ondernamen meteen actie
Wij hadden ook het geluk om gelijk na het stoppen met de pil zwanger te mogen worden. Helaas zie ik in mijn directe omgeving dat dit niet voor iedereen zo is en dat er soms een lange weg gegaan moet worden, voordat het bij hen ook zo mag zijn. En soms lukt het ondanks alles nog niet. Ik vind het erg verdrietig als ik weet dat men zo graag naar een kindje verlangt, maar het niet lukt om zwanger te raken. Dan besef ik mij pas hoe gelukkig wij mogen zijn dat het wel gelukt is en dat daarnaast de zwangerschap goed is verlopen en er een gezond kindje is geboren. Ik vind het soms best moeilijk, want jij bent trots op je kindje en wil dit graag delen, terwijl iemand anders graag een kindje wil en het niet lukt om zwanger te raken. Meestal laat ik hen gewoon voelen dat ik er voor hen ben als ze nu verhaal kwijt willen...
Door ervaringen in de familie en vriendenkring waren ook wij er al van op de hoogte dat het niet altijd zomaar even lukt.... Ik ben dan ook met opzet al in december gestopt met de pil om eerst die hormonen eruit te krijgen en een normale cyclus te krijgen. Ik had gelukkig gelijk al een cyclus van 28-30 dagen dus dat was perfect. En we zijn nu in de 3e ronde zwanger geworden, 1e ronde met het gebruik van ovulatietesten! (bleek dat we de vorige rondes te vroeg geklust hadden) dus ik weet wel degelijk hoe gezegend wij zijn met zo'n snelle zwangerschap! en nou maar duimen natuurlijk dat uk zich goed vast houd
Toen we na enkele maanden nog steeds geen positieve test in handen hadden, wist ik dat het niet zo gemakkelijk zou gaan.. In onze vriendenkring waren er enkele die onmiddellijk zwanger waren en andere binnen de 5 mnd .. wij bleven wachten.. maar vandaag -na 14 lange maanden- hebben we eindelijk een positieve test in handen.. OEF.. Geduld wordt beloond..
Hier helaas ook uit eigen ervaring. Na 2 jaar proberen (maar ook veel ziekenhuisbezoekjes omdat mijn vriend hormonen moet gebruiken om zelf vruchtbaar te zijn en ik vervolgens ook nog 2 miskramen heb gehad) eindelijk zwanger! Maar we wisten op zich voor we aan het zwanger worden begonnen al dat het in ons geval niet vanzelfsprekend zou zijn. Gelukkig bestaan wonderen, en ben ik nu bijna uitgerekend van ons eerste kindje!!! X
Dat heb ik me eigenlijk altijd al gerealiseerd. Mijn mams en paps zijn jaren en jaren bezig geweest om mij te krijgen. En later heb ik ook nog een broertje gekregen toen mams al in de overgang was. Maar ze hadden graag een groot gezin gehad. 10 jaar zonder anticonceptie en een "opbrengst" van twee kinderen is niet zo veel. Mijn oma is op haar 18 getrouwd. Heeft in totaal 4 kinderen gekregen zonder ooit anticonceptie gebruikt te hebben. Ook al niet zo veel. En er zijn nu meerdere vrouwen aan mijn moeders kant van de familie bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen. Dus toen ik beide keren binnen drie maanden zwanger raakte (en bleef) was ik eigenlijk hoofdzakelijk verbaasd (en dolblij natuurlijk).
Ik stopte in november 2007 met de pil. Ik had wel verwacht zo zwanger te zijn.. waarom niet dacht ik. De eerste paar keer werd ik gewoon ongesteld en was ik teleurgesteld. Toen brak er een periode aan dat ik helemaal niet meer ongesteld werd. Ik was in de wolken ook al waren de testen negatief. Niet ongesteld betekende bijna voor mij zwanger zijn. Maarja na de eerste echo bleek in niet zwanger te zijn maar PCO te hebben. De gynaecoloog wilde het eerst aankijken voordat ik medicijnen kreeg. Met die medicijnen heb je namelijk 60% kans op zwangerschap terwijl als ik maar 10 keer ongesteld werd in plaats van 12 dan was de kans dus groter zonder medicijnen. Vanaf februari tot en met augustus ben ik maar 2 x ongesteld geweest! die 60% werd dus wel erg aantrekkelijk. In deze periode is ook vaak me bloed geprikt om te kijken of ik een eisprong had gehad. Steeds was het antwoord nee en ik was echt kwaad op mijn lichaam. Ik heb echt moeten smeken om die medicijnen maar uiteindelijk kreeg ik clomid. Ik moest steeds temperaturen om te kijken of ik een eisprong had gehad. De eerste keer had ik een mooie cyclus van 30 dagen. Na de tweede ronde clomid had ik al de moed een beetje opgegeven omdat ik zo vaak symptomen van zwangerschap had gehad en al honderden testen het afgelopen jaar had verbruikt. Totdat ik op mijn verjaardag nog steeds niet ongesteld was en ik was nu wel erg moe. Volgens de temperatuur kaart had ik een eisprong gehad. Ik heb dus maar een test gekocht 4 dagen na mijn verjaardag maar meer met het idee dat ik dan maar wist dat ik weer niet zwanger zou zijn. Maar na 1 sec stond er al een dikke plus in beeld. Ik heb echt lopen gillen en ben terug gegaan naar de apotheek of de test nog wel goed was ik geloofde het gewoon niet haha. Bij 6 weken een echo gehad en er was hartactie!! Nu ligt mijn kleine man in de box te slapen en dit is zo mooi! Ben nu al wel beetje bang dat het de tweede keer ook zo moeilijk gaat.
ik was zelf in de tweede ronde zwanger en had hier ook helemaal op gerekend. Pas toen mijn zwangerschap al met 31 weken en 5 dagen was afgelopen, omdat mijn vliezen braken en mijn zoon al werd geboren, realiseerde ik me dat het hele proces van zwanger worden, zwanger blijven en een gezond kindje krijgen echt een wonder is! Het is echt bijzonder dat het zo vaak goed gaat! Binnenkort gaan we voor een tweede ne ik ben me veel meer bewust van de kans dat het misschien nu wat minder snel zal gaan... We gaan natuurlijk hard 'oefenen'/klussen , maar dat zegt natuurlijk ook niet alles..
Voor ons was zwanger worden helaas niet zo vanzelfsprekend. Mijn vriend was al 14 jaar gesterriliseerd en ze gevan ons minder dan 10% kans dat wanneer we dit terug zouden laten draaien we nog levend zaad ervoor terug zouden krijgen. Het lichaam gaat antistoffen maken en na 10 jaar zou het dus geen zin meer hebben. De arts zei zelf: Zullen jullie van dat geld niet gewoon op vakantie gaan? Nou we zijn voor de operatie gegaan. En niet geheel zonder resultaat. Het zaad was verschrikkelijk slecht, maar er was nog wel levend zaad te vinden. Na 3 verschillende ziekenhuizen, vele zaadonderzoeken, uiteindelijk in Nijmegen gekomen. En we konden meteen starten met ICSI. Toen is het toch wel snel gegaan want meteen de eerste poging ben ik zwanger geworden van een tweeling Dit alles bij elkaar heeft een jaar geduurd. Dus al met al was het nog heel snel. Vele mensen moeten eerst jaren proberen voordat ze weten waar het probleem zit. Doordat het probleem bij ons al zo duidelijk was , kwamen we meteen in het goede traject. En we hadden natuurlijk vreselijk geluk dat het die behandeling meteen lukte.
Nou, ik was op mn 18e zwanger dwars door de pil heen, mijn 2e kindje was meteen raak na het stoppen. Daarna heb ik een jaar na de geboorte van de 2e een mk gehad met 13 weken, ik wist niet dat ik zwanger was, dat was dwars door de implanon heen (die er al een jaar inzat). in 2007 raakte ik weer in 1 keer zwanger en in juli08 is mijn jongste geboren. We wilden toen zij 4mnd was alweer zwanger raken en toen wilde het niet... ik bleek een persisterend follikel te hebben en dus verminderd vruchtbaar. Daarmee ben ik 2 keer zwanger geraakt en 2x een mk (eitjes zijn minder goed) pas nadat mijn lichaam weer helemaal ok was (persisterend follikel kwam door de borstvoeding) en er geen melk meer uit mijn borsten kwam (in feb gestopt en pas eind mei geen melk meer) toen had ik een normale eisprong, de 2e ronde daarna was ik weer zwanger. Ik had wel het besef dat het voor anderen niet zo makkelijk zou zijn maar bij mijzelf, nee dat niet...
ik slikte al vier jaar de pil omdat ik door mijn onregelmatige cyclus menstruaties kreeg die gepaard gingen met buikpijnen die op weeen leken, waardoor ik dan compleet van mn graatje ging.. In januari 2008 wilde ik stoppen met de pil om te kijken of mijn cyclus al wat regelmatiger en beter te doen was en ook omdat we wel graag een kindje wilden. Mijn cyclus bleek nog steeds onregelematig, dus we hielden er wel rekening mee dat het moeilijk(er) zou kunnen worden. Toen heb ik in mei 08 een accuute blindedarm-ontsteking die niet direct herkend werd waardoor ik heel veel troep in mn buik heb gekregen (gesprongen) hierdoor kreeg ik dus weer een verhoogde kans op verklevingen.. Maar.. toch een wonder; begin dit jaar hadden we ineens een positieve test in handen en nu ben ik de laatste weken aan het aftellen! En nee het is dus niet vanzelfsprekend, mijn schoonzusje wil ook dolgraag kinderen, zijn al bijna 3 jaar bezig..
naar bijna 2 jaar bezig zijn., was het ons eindelijk gelijk! 6 april had ik een duidelijke positieve test. en nog niet kunnen geloven! heb 4 testen totaal gedaan..en echt zwanger. kan nu niet meer wachten tot onze kleine meid geboren gaat worden! xxx
Wij hebben helaas ook door eigen ervaring ondervonden dat het niet altijd makkelijk gaat. Ik stopte in december 2005 met de pil en had verwacht dat ik binnen een paar maanden wel zwanger zou zijn. Maar helaas, ik werd nauwelijks en uiteindelijk helemaal niet ongesteld. Na een jaar clomid geslikt te hebben en daarna twee keer puregon en pregnyl gespoten te hebben was ik in april 2008 eindelijk zwanger! Afgelopen december is onze zoon geboren en wij dachten dat een tweede zwangerschap vast weer op dezelfde manier tot stand zou komen. Dus geen anticonceptie gebruikt met het idee als ik zwanger wordt zou dat geweldig zijn. En ja hoor, na 5 maanden al zwanger, onvoorstelbaar maar wel geweldig natuurlijk! Tja, en waar ligt het nu aan?...
Wij zijn na 1,5 jr "zelf proberen" naar de ha gegaan en die heeft ons doorgestuurd naar de gyn/fert.arts. Eerste onderzoeken daar leken positief en we dachten dat er met ons niks mis was. Tot ik de uitslag kreeg van m'n bloedonderzoek en bleek dat ik vroeger chlamydia heb doorgemaakt... Chlamydia is een SOA en kan onvruchtbaarheid veroorzaken. In mijn geval waren dichte eileiders het gevolg. In febr. van dit jaar heb ik een kijkoperatie gehad waaruit dat bleek. Wat een enorme teleurstelling! Ik kon niet "zelf" zwanger raken! De enige optie was IVF... Daar zijn we in juni mee begonnen en de eerste ronde was helaas snel over omdat er geen eitjes gevonden werden bij de punctie. De tweede ronde liep gelukkig een stuk beter af en wel zo goed dat ik nu 7 weken en 5 dagen zwanger ben!!
Nog ver voor we zelf begonnen. Daardoor misschien ook erg bezorgd dat het ons niet zou lukken. Twee kennissen met een heel zwaar verhaal: een heeft kinderen die alleen van haar en niet van haar man zijn, de ander heeft eerst een bbz gehad, kon toen alleen nog met ivf zwanger worden, en dat lukte pas na 5 keer, en dat kindje werd veel te vroeg geboren. Heeft het wel overleefd. Als je dat juist allemaal hoort als je net bezig bent met zelf zwanger worden... oh wat zonk mij de moed in de schoenen. Maar... wij horen tot de gelukkigen die vrij snel zwanger waren. Ik neem dat niet voor vanzelfsprekend aan, na zoveel tijd anticonceptie en bij mij ook ondergewicht (zelfs in de eerste rondes nog een te laag bmi)... en toch. Ik heb meegedaan aan MvM, uit een soort dankbaarheid zeg maar. Ik gun het iedereen, een goede zwangerschap en een wolk van een kindje.
zwanger raken, dat ging bij ons heel gemakkelijk. Maar de vanzelfsprekendheid om zwanger te zijn raakte ik kwijt bij de 26e zwangerschapsweek. Ik kreeg vroegtijdige weeen en werd opgenomen. Gelukkig met een goede afloop. Maar als ik dan iemand zie lopen met een dikke buik dan kan ik er wel van balen dat ik nooit meer zo onbezorgd zwanger zal zijn, en ik hoop zo dat de volgende zwangerschap tot het einde mag uitdragen (heb een kans dat de volgende keer weer vroeggeboorte is van 15%)
Ik kreeg een kijkoperatie voor iets anders maar er kwam ook gelijk uit dat mijn linkereileider dicht zat en mijn rechter vernauwd was. Dat was wel even schrikken maar we waren helemaal niet met kindjes bezig. De tijd erna zijn we wel na gaan denken want ja zoiets is toch niet niks. 9 maanden erna hebben we besloten er toch voor te gaan ondanks dat de gyn ons nauwelijks kans gaf. We moesten direct beginnen met tempraturen zodat ze die lijsten gelijk hadden als we terug zouden komen na 6 maanden. Het gekke is dat je weet je bijna geen kans hebt maar toch blijft hopen dat ook jij zo'n suc6 verhaal word die je altijd hoort van andere mensen. In de 5e maand had ik alvast een afspraak gemaakt om na de 6e maand terug te gaan naar de gyn om verder te gaan voor IVF. Tja en toen bleef mijn menstruatie uit....ik had besloten die zaterdag te gaan testen maar vrijdagmorgen kon ik het toch echt niet meer laten. Weer die rottige test gepakt, was énorm bang voor weer een teleurstelling maar nu 1 minuut knipperde hij op 'zwanger'. Ik geloofde het niet. Mijn mannetje verteld en laten zien en ook die durfde het niet te geloven. Hij naar zijn werk, ik naar de kruidvat. Test gedaan en binnen een minuut een dikke plus...ik begon natuurlijk te huilen en kon het gewoon niet geloven. Ik ben spontaan weer in wonderen gaan geloven
Bij ons ging het zwanger worden heel makkelijk. Bij mijn ouders heeft het 8 jaren geduurd voor ze mij kregen. Overigens zonder behandelingen. Toen ze dachten 'er komt geen tweede meer', bleek mijn ma weer zwanger. In totaal dus 13 jaar proberen, voor 2 kinderen. Een collega van me en zijn vrouw zijn bezig met allerlei behandelingen en een andere collega is ook lang bezig geweest met zwanger raken (ze is nu gelukkig wel 39 weken zwanger). Dat het minder makkelijk kan gaan, dat heb ik altijd wel beseft. Zeker omdat het bij mijn eigen ouders zo moeilijk ging. Ik kan er niets aan doen dat het hier zo makkelijk ging, zou het alleen zo graag aan iedereen gunnen!