Hallo dames, Ik moet even mijn ei kwijt en hoop het op deze manier wat makkelijker een plaatsje te geven. 4 weken geleden kwamen we (mijn vriend en ik) er achter dat ik zwanger ben, ik was en ben ontzettend blij, ik heb altijd een kinderwens gehad. Mijn vriend reageerde wat afwezig maar zei wel blij te zijn. Ik had zoiets van Hij moet even wennen dus besloot er niet teveel op in te gaan. We wilde allebei graag een kindje maar waren nu nog niet echt bezig, aangezien ik een verre reis zou gaan maken hadden we zoiets van als ik daarvan terug kom kunnen we gaan beginnen. Nu is het toch allemaal wat sneller gegaan. Eerst had hij het erover dat we een gezinnetje gingen worden, we woonden al samen in een huis dat we net helemaal hadden opgeknapt, dat hij er zo naar uit keek om fotos van ons drieën in ons huisje te hebben enzovoort. Heerlijk dat gevoel. Maar wat hij zei leek steeds minder op de waarheid, hij ging me ontlopen, smsen dat hij het moeilijk had om vader te worden. Als ik dan vroeg of hij wel een kindje wilde zei hij ja maar had liever nog een half jaar gewacht. Ook twijfelde hij aan onze relatie. Het was eigenlijk de ene dag ging hij ervoor en de andere dag was hij zo negatief dat hij ontzettend bot naar mij reageerde. Soms ook heel agressief, dan sloeg hij alles kort en klein. Ik kon er niet meer tegen en ben uit eindelijk voorlopig bij mijn moeder gaan slapen, zodat hij kon nadenken wat hij wilde en ik weg was uit die situatie. Zoveel stress is niet goed voor het kindje en natuurlijk ook niet voor mij. Afgelopen dinsdag kwam hij naar mij toe en zei: Ik stop met ons, je hebt een maand om je spullen weg te halen en dan is het klaar. Ik heb nog geen half jaar mijn huisje opgegeven om met hem een toekomst op te bouwen en nu zet hij mij, zwanger, op straat. Ik kan gewoon nog steeds niet geloven dat hij echt zo is, dit had ik nooit verwacht. Gelukkig heb ik een hele lieve moeder die me opvangt en waar ik terecht kan, lieve familieleden en vrienden die me overal mee willen helpen. En natuurlijk ben ik enorm blij met het lieve wondertje dat er in mij buik groeit en geniet er enorm van, het loopt alleen compleet anders dan ik altijd had gedacht en daar heb ik het toch best moeilijk mee. Hebben meer meiden zoiets meegemaakt? Hoe gingen jullie ermee om? Lees graag jullie reacties. Bedankt voor het lezen van mijn vehaal. Liefs Fauna
Och lieverd wat vind ik dit erg om te lezen Allereerst toch nog gefeliciteerd met je zwangerschap, ik hoop echt voor je dat alles goed mag blijven gaan.. Ik heb niet echt hetzelfde meegemaakt als jou, maar zit momenteel wel bij mijn moeder in huis. En geloof me, dat kan echt heel veel rust geven waardoor je alles wat beter kunt plaatsen.. Wat je vriend betreft, hij kan bang zijn, miss beseft ie nu dat ie echt zn 'jeugd' kwijt is en dat hij zn verantwoordelijkheid moet nemen. Het kan een schrikreactie zijn waar hij later nog spijt van krijgt. Misschien dat hij nog bijdraait (natuurlijk hoop je dat) maar probeer er zelf wat tijd overheen te laten gaan en neem niet te snel beslissingen. Dit kan je heel veel verdriet besparen. Het duurt nog 7 maanden voordat de kleine er is en in die maanden kan er heel wat gebeuren.. Hij kan bijdraaien.. Hadden jullie een samenlevingscontract? En wil hij het kindje wel erkennen? Of zegt ie er op het moment niks mee te maken willen hebben? Meid laat je niet gek maken, ik ben heel blij dat je familie je zo goed helpt en dat je super opgevangen bent.. ( Ik weet hoe dat voelt) Sterkte..
Dank je wel Ellenbaby, erg fijn om je reactie te lezen. De zwangerschap is nog erg pril en ik wil niets liever dan over 7 maanden de baby in mn armen te kunnen houden. Het is inderdaad veel rustiger voor mij nu ik bij mn moeder ben. Ik ben haar ook enorm dankbaar voor de steun. Ik ga vandaag wel naar 'ons' huis om mijn spullen alvast in te pakken, hij wil namelijk dat alles weg is binnen een maand. Ik weet niet of hij het kindje wil erkennen, nu is hij zo wisselvallig dat ik uberhaupt niet weet wat hij nou echt wil. Miss dat hij bijdraait, dat is natuurlijk wat ik hoop maar ik probeer er niet teveel aan vast te houden. De afgelopen weken zijn een enorme rollercoaster geweest dat ik nu wel even rust wil. Ik accepteer zijn keuze maar vind het heel moeilijk. Als hij toch een gezin wil zijn zal hij daar zijn best voor moeten doen, het vertrouwen is bij mij nu wel behoorlijk gebroken. We hebben geen samenlevingscontract en zijn ook niet getrouwd. Liefs Fauna
Ik ben blij om te lezen dat je je kindje zo graag wil Ikzelf was 10 of 11 weken zwanger dat ik bij mijn moeder introk. Wij hadden wel een andere situatie en ander probleem als jou en je partner, maar het maakt geen verschil dat je in een neutrale omgeving zit waar je met mensen kan praten die je begrijpen en steunen.. En geloof me.. ik ben nu 35 weken zwanger en tis een geweldig idee om straks je eigen kindje vast te mogen houden Wat er ook gebeurt! Pak inderdaad je spullen uit het huis, gelijk alles zodat je er niet een paar dagen over doet en elke keer weer terug moet.. Dat maakt het alleen maar moeilijker. Vraag zo snel mogelijk wat je nog wil weten van hem en verbreek daarna het contact fftjes totdat hij naar jou toekomt.. Het klinkt heel erg hard maar na een paar weken zie je zelf in dat dat het beste is. Hij krijgt tijd om na te denken en jij krijgt je rust. Laat hem de eerste stap zetten als hij er klaar voor is.. als hij dit niet doet, dan is hij jou en jullie kindje ook niet waard. Hoe hard dit ook klinkt Ik zou voor jezelf afspraken gaan maken. Zal je een voorbeeld geven; ik heb tegen mezelf gezegd; wat er ook gebeurt, ik blijf zowieso een jaar bij mijn moeder wonen en ik beval ook bij mijn moeder thuis (om geen overhaaste beslissingen te nemen). Nu is het weer goed tussen mij en mijn partner maar woon nog steeds bij mijn moeder. Terwijl ik dus ook wr in ons huis had kunnen wonen. Hoop dat je t een beetje snapt. Hij kan straks wel een maand lang zeggen ja ik wil je weer terug dit en dat, maar laat hij maar bewijzen dat hij dat ook echt wil en niet na een maand zegt van; jha toch maar nie Wees blij dat jullie geen contracten hebben of getrouwd zijn.. wel hoop ik dat je niet al teveel geld in dat huis hebt gestoken en dat je nu niet in de schulden zit
Ik ben inderdaad enorm blij dat ik zwanger ben, ik heb endometriose, mij is altijd verteld dat ik moeilijk zwanger zou worden. Ik kan mijn geluk niet op! Mijn moeder en ik hebben ook besproken dat ik sowieso hier blijf, dat we als het zover is het kamertje klaar maken voor de baby. Ik wil niet weer in die situatie terecht komen dus zal ook niet snel terug gaan naar mijn ex. Net wat je zegt, hij zal zich dan echt moeten bewijzen en dan nog ga ik niet zomaar terug. Er staan heel veel spullen van mij in 'ons' huis dus dat lukt me helaas niet in één keer. Ook heb ik heel veel geld geinvesteerd in het huis. Mijn verre reis ga ik annuleren, zodat ik iig geld heb voor het begin met de baby. Ik probeer zo weinig mogelijk contact met hem te hebben, als ik hem spreek of zie voel ik het verdriet weer komen en dat wil ik niet meer. Zo te lezen heb jij ook moeilijke beslissingen moeten maken en heb je gekozen voor jezelf en je baby, dat vind ik erg knap! Succes met de laatste weken en heel erg bedankt voor je reacties! Liefs Fauna
Zo te lezen heb jij net zo'n schat van een moeder als dat ik heb Ja ik heb zelf vanaf januari echt in een rollercoaster gezeten dus ik weet waar ik over praat Maar ik ben er sterker uitgekomen en voel mezelf nu ineens ook een stuk volwassener haha. Ik weet zeker dat jij de goeie beslissingen gaat maken voor jou en je kindje. Hou je aan de gedachte vast dat het zonder hem ook wel goed komt. Want dat komt het ook wel.. Jammer dat je zoveel geld hebt geinvesteerd.. achteraf wou je dat je het nu nog had (hier kan ik ook over meepraten). Maargoed geld maakt niet gelukkig en je kindje gaat jou wel gelukkig maken Heel veel sterkte en geniet van je zwangerschap! Geniet van de echo's en de bewegingen straks want geloof me, het gaat supersnel
Allereerst van harte met je zwangerschap! Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij alleen was ik al 4 maanden zwanger toen me ex onze relatie verbrak en waren we in mei in goed overleg gestopt met de pil en in november raakte ik zwanger (hij had dus alle kans gehad om te zeggen dit toch niet te willen). Hier werd alles via een sms aan mij gemeld en ik had ook me eigenhuur huisje opgezegd om in zijn koop huis te gaan wonen. Ik kreeg een week om al me spullen weg te halen wat gelukkig mijn vader en oom hebben gedaan. Mijn zoon werd in augustus geboren en in november kregen wij ons eigen huurhuisje aan geboden. Nu meer dan 3.5 jaar later gaat het prima met ons 2 ik werk 3 dagen per week het is geen vetpot wat er binnen komt maar me kleine komt niks te kort. Ik hoop dat je vriend nog bijdraaid al vind ik vadervrees iets raars alsof hij niet wist dat de kans er zou zijn zwanger te raken ook met vb! Blijf hij bij zijn besluit red jij en je kleine wondertje het echt wel samen,het is vaak zwaar ga ik niet om liegen! Ik wens je alle goeds en als je wil mag je pb hier als je vragen heb of het even kwijt wil allemaal! Diggi knuff vanauit rotterdam
Ik heb je een PB gestuurd, hier nog één. Jeetje ik schrik er van als ik ook hoor dat ik dus niet de enige ben. Toen ik het vertelde aan de huisarts meldde hij me, dat hij gewoon versteld staat van het aantal mannen dat de benen neemt. Vechtlust kennen ze niet meer tegenwoordig!
@ Bizzy: Allereerst bedankt voor je reactie. Wat een vervelende situatie. Fijn dat je nu een goed leven heb weten op te bouwen met je kindje! Geloof zeker dat dat niet altijd makkelijk zal zijn geweest. Mijn vriend wist ook dat ik niet aan de pil ofzo zit, daar was ik in overleg met hem mee gestopt ongeveer 8 maanden geleden, hij wist dat ik zwanger kon worden.... De situatie met mij en mijn ex nu: Ik begrijp helemaal niks meer van hem, eerst moesten mijn spullen binnen een maand weg zijn en wilde hij me niet meer spreken, toen ik zaterdag wat spullen heb opgehaald (hij was weg gelukkig) belde hij me 's avonds: hij voelde zich rot....mijn spullen mochten wel wat langer blijven staan Zondag hebben we even gesproken, hij wilde wel een gezinnetje vormen maar weet niet of hij met mij verder wil en is ook niet enthousiast over de komst van een baby... ik begrijp er helemaal niks meer van... Hij wil me graag blijven zien, zo af en toe. Alleen vraag ik me af of ik daar verstandig aan doe. Ik raak helemaal in de war van hem... Heeft iemand een advies voor mij? Of zit iemand in een soortgelijke situatie? Liefs Fauna
Lieve Fauna, Ik kan niet over jou situatie meepraten, mijn vriendin is het overigens ook overkomen, heb dagen, avonden en nachten met haar aan de telefoon gezeten. Haar ex was/is net zoals jouw ex. Het ene moment wil hij bij haar zijn en een gezin vormen en het andere moment bekijkt hij haar niet. Hij had ook wat agressieve trekjes... Het enige wat ik je mee kan geven is: Kies voor jezelf! Dat heeft HIJ ook gedaan. Jij hoeft geen rekening met hem te houden, dat heb je al gedaan door je spullen daar weg te halen en bij je moeder in te gaan wonen. Laat hem "voorlopig" maar lekker links liggen, ga genieten van je zwangerschap, dit is zo'n mooi moment in je leven, geniet van het contact en de band die jij met je kindje gaat opbouwen. Als hij echt voor jou en de kleine wil gaan, laat hem daar dan maar moeite voor doen! Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, maar toch wil ik je ook graag (nogmaals) meegeven echt te gaan genieten en je rust te nemen en bovenal voor jezelf en je kindje te kiezen
Ik was er klaar mee, hij heeft zijn beslissing genomen, en jou op straat gezet, zwanger en wel. Met zo iemand zou ik niet meer om willen gaan, je bent zijn speeltje niet. Maar goed, dat is mijn mening. Veel sterkte in ieder geval en veel geluk met je kindje!
Heel veel sterkte, ik was 13 weken zwanger toen ik op straat werd gezet. Ik was verloofd, samenwonend en ineens heb je niets meer.. Het valt zwaar hoor, eerst zie je heel je wereldje goed en ineens stort alles om je heen in en ben je alleen. Voor mij is het nu zo'n 6 jaar geleden en ben ik alweer 3 jaar super gelukkig en heb een gezond zoontje. Je kunt het meis! Je hebt zo te horen een super moeder en lieve familieleden en vrienden die je steunen en geloof me dat zul je nodig hebben deze periode. Je ex is je niet waard.. Lijkt wel alsof hij zn kop in het zand steekt en bang is zijn verantwoordelijkheid te nemen. Geniet van je kleine ukkie! Heel veel sterkte!
Het is bij mij alweer 2 jaar geleden dat mijn vriend zijn "vadervrees" kreeg, niet gepland zwanger geraakt maar ok, als je sex hebt loop je altijd een zeker risico, hoe klein ook. Het begin met we hebben maar 3 keer sex gehad hoe kan dat nou? Daarna ik wil wel kinderen maar niet nu. Toen ik weet niet of onze relatie goed genoeg is voor dit. Je zou er bijna gillend gek van worden, leuk hoor dat je als man weet dat je raak kan schieten als de vrouw zwanger is maar jij en je kindje zijn geen proefkonijntjes he. Gelukkig heeft mijn vriend me er niet uitgezet, ik heb wel toen hij begon gedreigd weg te gaan, hier toen zelfs nog mijn hart gelucht en gezegd of je gaat er 100% voor, samen, of je zegt het nu en ik doe het alleen met mijn kindje. Al met al een happy end, en dat wil ik je ook niet onthouden, ondanks dat het bij jou verder door gegaan is als bij mij, denkt dat die van mij net wat makkelijker van zijn cold feet afstapte en gelukkig in zag dat een kindje niet weggehaald kan worden en als je er wel aan toe bent er weer in gezet kan worden. Ik wens je succes, misschien komt het weer goed, maar inderdaad, laat hem maar bewijzen dat hij er voor gaat en durft te gaan, met 8 maanden weer je spullen het huis uit halen word moeilijk.
Wat erg om te lezen dat weer een man zijn verantwoordelijkheid niet neemt! Ik heb in een gelijke situatie gezeten, inmiddels ruim 4 jaar geleden. Bij het woord zwangerschap vertrok mijn vriend met de noorderzon ondanks een relatie van 5 jaar. Ik heb hem geprobeerd om te praten, niets hielp helaas. Ben zelfs met mijn 3 maanden oude dochter bij hem geweest onder hem mom van ik moet dingen regelen voor als ik kom te overlijden. Hij heeft zijn dochter vastgehouden en ik zag echte pure liefde! Een week later krijg ik een telefoontje, hij wilde niets met mij of me kind te maken hebben! Mijn dochter is net 4, inmiddels heb ik al 1,5 jaar een nieuw relatie en hij accepteert mijn dochter of het de zijne is! Geloof me het zijn ontzettende moeilijke tijden geweest die 3 jaar. Wil je niet afschrikken, maar je staat er echt alleen voor! Nu is mijn situatie weer iets anders omdat ik in de tussentijd, nu 2,5 jaar geleden, een kindje verloren ben op 7 maand zwangerschap, maar toch is het moeilijk. Je staat werkelijk overal alleen voor, je kan met weinig mensen dingen delen, mensen kijken je met medelijden aan of juist vol walging, je raakt vrienden kwijt. Het enige wat er altijd voor je zal zijn is je familie! En geloof me zonder hen zou ik het nooit gered hebben! Mijn dochter weet inmiddels dat zij nog een andere papa heeft, maar dat hij met vakantie is en dat als het zover is ik mee ga hem opzoeken. Zij heeft er vrede mee, inmiddels heeft zij een toffe papa die er echt voor haar is. Mijn ex zie ik meer als een zaaddonor, meer niet, alleen zou ik tegen mijn dochter nooit kwaad over hem spreken omdat zij recht heeft op een eerlijke relatie met hem als de tijd zover is. Ik wens je veel sterkte en als je vragen hebt, pm me gerust!
Wow bizar zeg die verhalen die ik hier lees over vaders die de benen nemen. Mijn vriend (EX nu!) laat niets meer horen, hij zegt wel nu al van de kleine te houden maar wilt niet proberen samen te wonen met mij. Want meneer voelt zich beter alleen. Ik heb ook veel steun aan ouders, familie en al mijn vrienden. Echt bizar. Hij heeft me zo gekwetst, hoop echt dat hij bijdraaid en dat ons ventje straks wel zijn papa heeft. Maar nu al merk ik dat het alleen verdomd moeilijk is. Succes meid. (Maar had je ook al gepbt)
Hoi Meiden, Dank jullie voor het plaatsen van reacties. Daar heb ik veel aan. Ik schrik wel, zoveel mannen die de verantwoordelijkheid niet aankunnen en dan maar de makkelijke weg kiezen. Ik heb nu wel redelijk goed contact met mijn ex. Ik ben nog steeds bij mijn moeder en blijf daar ook. Natuurlijk hoop ik dat het tussen mij en mijn ex goed komt maar het alle belangrijkste is om te kijken wat het beste is voor het kindje. Hij vertelde me laatst dat hij al wat meer gewend is aan het idee dat hij vader wordt. Ik houd hem ook op de hoogte van hoe het gaat met de zwangerschap. Ik wil in ieder geval stress vermijden en hoe het nu gaat, gaat het goed. Als hij zou willen dat ik terug kom zal ik eerst moeten zien dat hij er echt voor gaat. Voorlopig vind ik het goed zo. Ik heb mijn rust bij mijn moeder. Mijn vertrouwen in mijn ex is erg beschadigd. @ stephanie22, vreemd dat hij eerst wel met je wil samenwonen en nu je zwanger bent niet meer. Het is erg moeilijk ja om het allemaal alleen te doen, zeker als je ziet dat al die ander vrouwen een man naast hun hebben staan. Fijn dat iig familie en vrienden hebt die je steunen. En wie weet draait hij wel bij. Het beste is om voor jezelf en de kleine te kiezen, als hij daar deel van wilt maken zal hij dat echt moeten laten zien. Sterkte meid! @ corina83, Sylvia29 en spidertje, Bedankt dat jullie je verhaal met mij wilde delen! Liefs Fauna
@Fauna Fijn om te horen dat je ex begint te veranderen, uiteraard moet dit nog uit de praktijk blijken, maar dat is toekomst! Lijkt me ontzettend verstandig om voorlopig bij je moeder te blijven. Bij mijn 1e zwangerschap heb ik ontzettend veel stress gehad, wat doorsloeg op me dochter. Gelukkig zonder blijvend letsel, maar wel een kindje wat veel te klein geboren werd en tijdens de bevalling bijna doodging doordat haar hartje ermee ophield. Ik was namelijk zwanger geworden (ongepland), mijn vriend verliet me daarvoor en me paps gooide me ook nog eens het huis uit omdat hij er geen vrede mee had. Maar inmiddels zijn we ruim 4 jaar verder en Opa en dochter zijn 2 handen op 1 buik vanaf de bevalling. Alleen zijn in je zwangerschap en bevalling wens ik niemand toe, maar lieve dames het is niet onmogelijk! Probeer de kracht uit andere mensen te putten en kijk eens goed na dat kleine wondertje straks als het in je armen ligt. Je oerkracht komt vanzelf eruit en laat zien dat jij de beste mama van de wereld bent, ookal doe je het alleen. What doesn't kill you, makes you stronger!
@ Fauna, ja het is heel moeilijk. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn familie en vrienden ja. Hij is nu wel weer begaand met me. Maar heeft me wel duidelijk laten weten dat hij alleen verder wilt. Maar goed nu kan ik me richten op mijn slaapkamer veranderen bij mijn ouders en op de komst van de kleine. Ik hoop dat ik snel rust kan vinden, want merk dat ik nog veel harde buiken heb door de stress. We kunnen wel goed praten over de kleine. Maar het is wel moeilijk voor me. Hij zegt mij helemaal te begrijpen en het echt klote voor me te vinden in welke situatie hij mij zet. Maar daar heb ik nu niets aan. Ik hoop voor mezelf dat ik snel rust heb, en ga me lekker richten op een nieuwe slaapkamer en mijn ventje! Ik hoop voor jou Fauna dat het allemaal weer goed komt. En het is idd echt erg om te lezen dat wij niet de enige zijn!
Hi Fauna, Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ben geen ervaringsdeskundige maar ik wil je wel graag zeggen dat ik het verschrikkelijk voor je vindt dat je ex je al zo vroeg in de zwangerschap van je roze wolk heeft geduwd. Je hebt wel een super moeder dat ze je zo goed steunt en dat ze je zo goed opvangt! Misschien is het inderdaad goed dat wat er ook gebeurd je lekker bij je moeder blijft. En inderdaad proberen zo weinig mogelijk gestresst te zijn, alhoewel dat vaak wel makkelijker gezegd is dan gedaan. Als ik je verhaal zo lees vind ik dat je het echt super doet meid! Ik hoop dat je ex bijdraait en toch een goede vader voor jullie kind gaat zijn. Overigens wat droevig om zoveel andere verhalen te lezen van vaders die zo hun snor drukken.